Bláa taskan

Hinar ferðavönu systur munu fljúga til Ísafjarðar, en mömmurnar dóla sér þangað daginn eftir á nýja bílnum.

Ekki fara þær systur þó einar í flugið, því Ásthildur ofurfrænka og Tumi þumall fara líka. Þar með geta mæður farið áhyggjulausar í brúðkaup um kvöldið og ekið svo sínu torfærutrölli vestur.

Það held ég þær systur verði nú ánægðar með sig þegar þær lenda á Ísafirði eftir svona ævintýri.

Í gærkvöldi sagði ég þeim sívinsæla sögu af mér og Möggu systur. Við vorum kríli, líklega 5 og 7 ára, þegar við vorum sendar vestur til afa og ömmu í flugi. Við vorum afskaplega stoltar, en auðvitað dálítið stressaðar. Í tilefni ferðarinnar höfðum við fengið hvor sína töskuna, eins konar mini-ferðatöskur. Hún rauða, ég bláa.

Í þessum töskum voru helstu nauðsynjar. Ég hef áreiðanlega verið með grænan Tópas í minni og Magga með bláan Ópal.

Við sátum alla vega þarna í flugvélinni á leiðinni vestur, stoltar en svo stressaðar að lítið mátti út af bregða. Ég er nú líklega að gera Möggu upp tilfinningar, hún var svalari en ég, sem gat alltaf fengið heiftarlegar áhyggjur af minnsta tilefni.

Og svo gerðist það: Taskan mín fína, bláa rann úr kjöltunni á mér og niður á gólf. Ég horfði á eftir henni þessa löngu leið, reyndi að stöðva hana en var allt of svifasein, horfði á hana fjarlægjast. Og svo glataði ég henni að eilífu.

Já, ég átti það til að mikla fyrir mér svona atburði. En staðan var sú, að taskan mína fína, bláa lá á gólfinu, ískyggilega nálægt "björgunarvesti undir sætum" og ég sat föst í sætinu. Beltið var kyrfilega fest um mittið á mér og Magga var alveg jafn pikkföst í sínu sæti. Við reyndum báðar að teygja okkur í töskuna, en náðum rétt fram á tærnar á okkur, sem stóðu nánast beint fram úr sætinu. Ég var jú bara kríli og þótt Magga væri tveimur árum eldri og þar með lengri sat hún í sætinu við hliðina á mér og átti enn minni möguleika á að krækja í töskuna.

Nú voru góð ráð dýr. Taskan var á gólfinu. Gólfið var langt í burtu. Ég var bara fimm ára og stóra systir mín gat ekki einu sinni bjargað þessu.

Og þó. Hún var ekki sama mannafælan og ég, svo hún bað flugfreyjuna einfaldlega að bjarga þessu og rétta mér töskuna.

Brilljant! Svona á fólk að vera, hugsa í lausnum, ekki í vandamálum.

Sjálf fæ ég enn andateppu þegar ég sé fyrir mér bláu töskuna á gólfinu.

Athugasemdir

[Brynjar Már Brynjólfsson, 20.7.2007 kl. 15:34]

Voru til flugvélar þegar þú varst ung? Ég sem hélt að þá hefði fólk ferðast um á hestum og lýst upp hýbílin með kertaljósum.  Var þetta fyrir eða eftir frostaveturinn mikla? 

[Ragnhildur Sverrisdóttir, 20.7.2007 kl. 19:38]

Nú fæ ég mér STÓRAN hund og þjálfa hann í að elta ákveðinn skokkara  Engin Chihuahua miskunn lengur