Útförin

Systur nutu ekki bara lífsins fyrir vestan, heldur þurftu að standa í ströngu. Þær gengu fjöruna fyrir neðan Kirkjubæ og Grund og fundu hvorki fleiri né færri en 19 dauða æðarunga. Nítján stykki.

Skýringin á þessu mun vera einhver bölvaður þörungagróður, sem tekur rækilega við sér í hlýju veðri, eins og ríkt hefur fyrir vestan undanfarnar vikur. Þegar fjarar út háma blessaðir ungarnir þetta í sig, en þola það ekki og drepast í hrönnum.

Systur fóru að dæmi Sverris Karls frænda og grófu flesta ungana grunnt í sandinn. Þeir voru sumir nýdauðir, aðrir löngu dauðir og mávurinn búinn að éta innan úr þeim. Systur ræddu þetta af vísindalegri nákvæmni, fram og til baka, með frænda sínum. Merkilegt hvað allt svona verður eðlilegt viðfangsefni á Ísafirði, en yrði líklega tilefni hysteríu og vitleysu hér fyrir sunnan.

Einn daginn gekk ég með þeim systrum og uppáhaldsfrænda niður í fjöru og þá fundum við allnokkra dauða unga til viðbótar. Það var að fjara út og á lítilli sandeyri stutt frá landi sáum við í tvo unga og var annar þeirra greinilega á lífi. Sverrir Karl náði í vöðlur og óð út að þeim. Þetta reyndust vera toppandarungar, annar nýdauður og hinn vart með lífsmarki.

Nú varð uppi fótur og fit í fjörunni, enda þurfti aðrar og meiri ráðstafanir fyrst þau frændsystkin voru beinlínis þátttakendur í dauðastríðinu. Þau frændsystkin fóru með ungana að fuglakirkjugarðinum mikla sunnan við Grundina. Sverrir Karl hafði þá bitið á jaxlinn og stytt dauðastríð þess ungans sem lengur lifði.

Fuglakirkjugarðurinn við  Grundina hefur verið þar lengi. Við Magga systir grófum þar í gamla daga þessa örfáu æðarunga sem þá drápust. Þá voru engir þörungar sem stráfelldu þá. Börnin okkar systkina hafa svo bætt í garðinn, þótt ömurlegt sé til þess að hugsa að ungadauði sé svo mikill að þau hafi ekki undan að hola því öllu niður.

En toppandarungarnir fengu alla vega virðulega útför. Fullorðna fólkið hélt sig til hlés, en Elísabet, Margrét og Sverrir Karl gengu alvarleg í bragði suður fyrir hús, Sverrir Karl með skóflu yfir öxlina.

Svo leið langur, langur tími. Loks komu þau til baka, enn mjög alvarleg en þó stolt af vel unnu verki. Systur lýstu athöfninni nákvæmlega og ljóst að þar vantaði ekkert upp á hátíðleikann, litla fólkið signdi sig í bak og fyrir, fór með Faðirvorið og raðaði svo steinum og blómum á leiðið.

Að kvöldi þessa dags lýsti Margrét því enn á ný yfir að nú væri liðinn besti dagur lífs hennar. Ég spurði hana hvort henni þætti skemmtilegra, vika á Ítalíu eða vika á Ísafirði. "Á Ísafirði" svaraði hún án þess að hika.

Elísabet gat ekki gefið eins afdráttarlaust svar: "Sko, mér fannst óskaplega gaman á Ítalíu og mér finnst óskaplega gaman á Ísafirði, svo ég get ekki valið."

Þær systur voru hins vegar sammála um að ein vika á ári á Ísafirði væri fáránlega stuttur tími. "Mér finnst þetta ósanngjarnt! Við erum alltaf á Íslandi, en bara viku á Ísafirði" sagði Margrét hin súrasta.

Þetta er hárrétt hjá henni. Núna, þegar þær systur eru orðnir svona miklir ferðagarpar, þá verðum við að lengja Vesturfarir. Næsta sumar ætlum við að fara í gönguferðir sem þær systur ráða við, t.d. frá Hesteyri yfir í Aðalvík.

Athugasemdir

[Jenný Anna Baldursdóttir, 30.7.2007 kl. 10:28]

Krúttkast, arg.