Systurnar Ljónshjarta

Systur hafa þungar áhyggjur af hrekkjusvínum. Þær byrja í skóla eftir mánuð og eru sannfærðar um að þar úi og grúi allt af þeirri svínategund.

Um daginn voru þær að ganga frá vinkonu, sem býr nú bara hérna fyrir ofan götuna, þegar tveir strákar komu fyrir horn. Þeir voru stórir, ábyggilega 9 eða 10 ára og annar þeirra var með svarta húfu.

Sá með svörtu húfuna leit á þær systur og sagði: "Nei, sko!"

Meira þurfti ekki til. Systurnar Ljónshjarta snerust á hæli, hlupu til baka og fengu fylgd mömmu vinkonu sinnar heim, því þær voru sannfærðar um að þeim væri alls ekki óhætt einum.

Við Kata vorum að ræða þetta við þær áðan, að ótti þeirra við hrekkjusvín væri nú kannski óþarflega magnaður. Kata benti þeim t.d. á að þótt krakkar væru stundum að stríða, þá mætti ekki stimpla þau hrekkjusvín. Þær systur stríddu til dæmis stundum. En auðvitað fórum við ekkert í launkofa með að hrekkjusvín eru til og þær lofuðu að láta okkur alltaf vita ef einhverjir stríddu þeim fram úr hófi.

Svo spurðum við þær hvers vegna þær hefðu verið svona sannfærðar um að þessir tveir strákar, sem gengu hérna í götunni, hefðu verið hrekkjusvín.

Elísabet velktist ekki í nokkrum vafa, a.m.k. ekki með annan þeirra: "Hann var dimmur í augunum."

Erfitt að mótmæla svona rökum.

Athugasemdir

[Jenný Anna Baldursdóttir, 31.7.2007 kl. 20:54]

Kast, hvað annað getur maður sagt.