Sofandi húmoristi

Það sannast á Elísabetu að fólk þarf ekki að vera með rænu til að hafa húmorinn í lagi.

Um miðnætti breiddi Kata yfir stelpuna sína sem rumskaði aðeins, lét rifa í augun, breiddi út faðminn og byrjaði sinn venjulega, blíða söng: "Mamma, mamma, mamma..."

Kata knúsaði stelpuna og sagði: "Æ, það segir enginn "mamma" eins og þú, gullið mitt."

Um leið breyttist muldrið í Elísabetu í hátt og hvæsandi org: "M-A-M-M-A!"

Svo hló hún aðeins, velti sér á hliðina og hélt áfram að sofa. Og mundi ekkert eftir þessum svefnhúmor sínum daginn eftir.

Ég gerði svo þau mistök að segja Margréti frá þessu í gærkvöldi, um leið og ég var að tannbursta hana. Margrét hlustaði af athygli og um leið og ég hermdi eftir Exorcist-hljóðinu í Elísabetu þegar hún sagði "M-A-M-M-A" sprakk Margrét úr hlátri.

Í fanginu á mér.

Með munninn fullan af tannkremi.

Bolurinn minn er í þvotti.