Tungl og sími

Þegar nornin og draugurinn gengu af stað í frístundaheimilið ákváðu þau að hafa með sér banana í nesti.

Margrét greip gula, bogna bananann sinn, hélt honum hátt yfir höfðinu, æddi í hringi á strákústinum sínum og vældi: "Ú-Ú-Ú.... TUNGLIÐ!!" Afar nornaleg.

Elísabet stakk sínum banana í vasann. En tók hann aftur upp: "Ég ætla að hafa hann fyrir síma. Og ég nenni ekki að hafa hann í vasanum, þá er svo mikið vesen að ná í hann ef hann hringir!"

Ég sé hana alveg í anda, panikka við að krafla BANANA upp úr vasanum áður en hann hættir að hringja.

Athugasemdir

[Jenný Anna Baldursdóttir, 31.10.2007 kl. 16:29]

Að lifa sig inn í aðstæður er töluvert sjaldgæfur eiginleiki.  Ég get alveg séð Elísabetu fyrir mér í fári við að ná í bananann, fyrirgefðu símann til að missa ekki af neinu.  Þú veist að það eru ekki númerabirtar á bananasímum.  Algjört letdán.

Engar fréttir af hvítu fiðurfé?

[Ragnhildur Sverrisdóttir, 31.10.2007 kl. 17:10]

Auðvitað er óþolandi að missa af mikilvægum símtölum, bara af því að bananasímar eru fremur ófullkomin tæki.

Ég er bjartsýn á hvítt fiðurfé, í minni familíu eru skotveiðimenn (og ég er allt í einu farin að rækta mjög samband við fjartengda -ekki einu sinni skylda- til að tryggja framboðið). Á suma þessara skotveiðimanna er lítt að stóla, t.d. munu þær fáu rjúpur sem ein systir mín kemst í færi við einna helst drepast úr hræðslu. Aðrir standa sig betur. Ég held að galdurinn við rjúpurnar þetta árið sé saðsamur forréttur og myndarlegur desert

[Guðrún Emilía Guðnadóttir, 31.10.2007 kl. 18:56]

Þær eru bara snilld þessar stelpur. Snúllurnar mínar stóru voru hjá mér í síðustu viku,
það var frí í skólanum. Starfsfólk og kennarar fóru í menningarferð til Ameríku.
Einn daginn kallaði ég í þær og ætlaði að sína þeim síðuna þína,
en þá sögðu þær, mér til undrunar, við erum búnar að lesa þetta,
og þær eru alveg frábærar þessar litlu snúllur.