Skörð

Systur héldu áfram að bera saman skörð þegar þær vöknuðu í morgun.

"Margrét, þú ert með T í munninum!" sagði Elísabet full aðdáunar. Og vissulega er Margrét með T þegar hún brosir, þ.e. tvöfalt skarð í efri gómi og einfalt í neðri.

Svo  borðuðu þær morgunmatinn. Elísabet hló eitthvað framan í systur sína sem sagði: "Elísabet, þú ert ennþá sætari með svona skarð." Elísabetu fannst ekki vont að heyra það.

Við gengum í skólann og þær möluðu alla leiðina, eins og venjulega. Margrét mundi skyndilega að hún tognaði lítillega á fæti um daginn, svo hún var orðin draghölt þegar við loks komum að skólanum. En jafnaði sig um leið og við komum inn og hún gat farið að sýna skarðið.

Elísabet, sem alltaf þarf að kryfja allt til mergjar, hóf upp langt mál um hversu frábært það væri nú að eiga mömmur, sem gætu gert allt. Eða, sko, önnur gæti sumt og hin gæti sumt og saman gætum við sko allt. "Sko, þú ert mjög góð að taka tennur. En þú ert ekki mjög góð með hár, mamma er nú eiginlega duglegri að greiða og gera snúð og svoleiðis," sagði hún varfærnislega, eins og hún óttaðist að móðga mig.

Þetta vissi ég þó alveg fyrir. Mér nægir líka alveg að vera "góð að taka tennur". Alla vega þessa dagana.