Jólin, jólin...

Ég geri hér með nýja tilraun til jólafærslu, það þýðir ekkert að vera í fýlu á sjálfum jólunum þótt tölvan taki upp á því að éta frásögn mína af síðustu þremur dögum

 

Við Kata vorum næstum búnar að eyðileggja Þorláksmessu. Bara sisona og án þess að átta okkur á því sjálfar.

 

Við byrjuðum Þorláksmessu vel, fórum í veislu til Möggu systur og Péturs um hádegisbil, þaðan á Einimel til afa og ömmu og svo fór Kata með stelpurnar í dálítinn jólagjafaleiðangur í bæinn. Ég mátti ekki koma með.

 

Þegar Kata kom heim fórum við bara að stússa hitt og þetta. Elísabet kvartaði: “Þetta er ekki Þorláksmessa.” Við sögðum henni að nú værum við að fara að skreyta jólatréð, eins og við gerðum alltaf á Þorláksmessu. En hún brást bara reið við og endurtók að þetta væri ekki Þorláksmessa.

 

Við veltum þessu ekkert sérstaklega fyrir okkur, en hún kom aftur til okkar skömmu síðar. Þá var henni runnin reiðin og hún ákvað að reyna að koma vitinu fyrir okkur með fortölum: “Sko, Þorláksmessa er þegar allir fara niður í bæ og maður má vera úti þótt það sé komin nótt.”

 

Við héldum áfram að malda eitthvað fullorðins í móinn, með setningum eins og “já, en þið voruð í bænum í dag með mömmu” og “en elskan mín, við erum að fara að setja upp jólatréð”. Henni varð ekki haggað og hún kallaði systur sína til vitnis. Þarna voru þessir tveir öldungar með það gjörsamlega á hreinu hver Þorláksmessuhefðin væri: Að fara niður í bæ þótt það væri komin nótt.

 

Við játuðum okkur sigraðar, enda sáum við að við höfðum bara ætlað að vera praktískar, eins og fullorðnu fólki hættir svo til að vera. Það var svo ansi freistandi að byrja að skreyta tréð þarna um sjöleytið og láta bæjarferðina eiga sig. Leiðindakellingar, báðar tvær.

 

Við fórum niður í bæ og þokuðumst um Laugaveginn í mannhafinu. Systur voru alsælar. Eitt sinn nefndum við hvort við ættum að fara eitthvert inn, en Elísabet sagðist vilja vera “úti í veröldinni” svo það náði ekki lengra. Seinna sættust þær á að fara inn á veitingastað og fá eitthvað í gogginn, en svo var arkað af stað á ný.

 

Þær vildu auðvitað skreyta tréð þegar heim kom, þótt þær væru fölar af þreytu. Þær spurðu hvort þær mættu alveg örugglega vaka áfram og við svöruðum játandi. “Þá get ég alveg geispað og sagt hvað ég er þreytt” sagði Elísabet, sem hefði aldrei, aldrei viðurkennt slíkt nema af því að hún var búin að fá loforð fyrir löngu kvöldi.

 

Þær sváfu fram eftir á aðfangadag, við vorum ekki komnar á stjá fyrr en um hálf ellefu. Auðvitað voru þær spenntar, en samt voru þær rólegar að bauka með okkur fram eftir degi. Þær fóru í dálítinn jólagjafabíltúr með mér eftir hádegið, en þegar við komum heim fóru þær í heitt jólabað og svo aftur út að aka. Að þessu sinni með Kötu, sem var búin að lofa þeim hefðbundna blund-bíltúrnum. Þær vita nefnilega sem er, að þeir sem ætla að vaka lengi á aðfangadag þurfa helst að fá sér kríu um miðjan dag. Og þær voru alveg með það á hreinu hvernig bíltúrinn átti að vera: Mamma þeirra átti að aka út úr bænum.

 

Kata sneri við undir Esjurótum með tvær hrjótandi stelpur í aftursætinu, dúðaðar í flísteppi. Þegar þær komu endurnærðar hingað heim var ég langt komin með matseld og stutt í að tengdó kæmi í mat. Systur fóru í sparikjólana og voru eins og englar.

 

Jólapakkaflóðið til þeirra systra ætlaði engan endi að taka. Þær fengu svo fínar og góðar gjafir, til dæmis margar, margar bækur. Ég bað vinsamlega um að fá að lesa fyrir þær Ballið á Bessastöðum fyrst allra bóka og þær samþykktu það. Við skemmtum okkur allar konunglega, en ég sýnu mest.

 

Fyrir utan bækur fengu þær alls konar dót, föt og fínerí sem hæfa litlum skvísum. Og við Kata vorum sko aldeilis ekki afskiptar, ónei.

Þegar þær voru komnar upp í rúm, seint og um síðir, spurði ég Margréti hvað hefði verið best við daginn. “Að vera með fjölskyldunni” sagði litla krúttið, sem ryður út úr sér slíkum krúttmolaathugsasemdum alla daga. En hver var besta gjöfin, spurði ég þá og hún sagði að það hefði verið gjöfin frá okkur mömmu. Hún var áreiðanlega að hugsa meira um bókina sem við gáfum henni en leikfangið. Bókin var nefnilega hin mikla bók um drekafræði, stórkostleg fræðibók um allt sem viðkemur drekum. Litli nörðurinn hún Margrét er búin að liggja yfir bókinni og af og til lætur hún fróðleiksmola falla, til dæmis um ísdreka á Grænlandi, hvernig best sé að temja dreka og hvernig best að vingast við þá, sem er nú líklegra til árangurs en að reyna að temja þá, að því er bókin segir. Svo er hún búin að nota dulmálslykilinn til að ráða í rúnirnar leyndardómsfullu sem eru hér og þar um bókina. Fullkomin Margrétar-bók

 

Elísabet sagði “bara allt” þegar ég spurði hana hvað hefði verið best á aðfangadag. Þegar ég spurði um bestu gjöfina fór hún að hika og tafsa: “Sko, gjöfin frá ykkur mömmu var alveg frábær, ég er mjög ánægð með svona dót og mig hefur alltaf langað í svona dót og ég ætla sko að leika mikið með það en, sko, en....”

 

Ég sagði henni að hún þyrfti ekki að hafa minnstu áhyggjur af að ég yrði ósátt, þótt hún nefndi einhverja aðra gjöf sem þá bestu. “Rúlluskórnir” sagði hún þá strax. Knútur frændi og fjölskylda gaf þeim systrum rúlluskóna, með hjól undir hælunum og þeir eru sannarlega besta jólagjöfin hennar Elísabetar.

 

Jóladagur var rólegur í Logalandinu. Við sváfum lengi, þvældumst um á náttfötum og höfðum loks dug í að klæða okkur og fara í jólamessu í Fríkirkjunni klukkan tvö. Svo fórum við bara aftur heim og lögðumst í dót og bækur, allt fram að hangikjötinu. Við lukum kvöldinu í heita pottinum, sem er alveg sérstaklega yndislegur í kulda og snjó.

Þetta verður ekki betra nema eins

 

Gleðileg jól!

Athugasemdir

[Jenný Anna Baldursdóttir, 26.12.2007 kl. 08:39]

Yndisleg frásögn.  Og síðbúin jólakveðja frá mér til ykkar allra.  Þið mæður eruð sðífellt að búa til fallegar minningar fyrir stelpurnar ykkar og það er eitt af því mikilvægasta við foreldrahlutverkið. 

Hér fæddist lítill drengur á Þorláksmessu og það hefur verið mikið að gera hjá Jenný Unu Eriksdóttur.

[Ragnhildur Sverrisdóttir, 26.12.2007 kl. 09:43]

Innilega til hamingju með litla guttann. Ég get rétt ímyndað mér að nú komi kommentin á færibandi hjá fröken Errriksdóttur