Jibbí !

Systur voru hálf vængbrotnar um áramótin, jafn frábær og þau voru, af því að mamma þeirra var ekki jafn spræk og venjulega. Kata fékk eitt heljarinnar þursabit á sunnudag og versnaði um allan helming á gamlársdag, þótt hún þraukaði veislu hjá Ásthildi, skorðuð af í góðum stól. Í dag var hún fjarri því að vera skárri, þótt hún reyndi að fylgja okkur eftir í því takmarkaða aktívíteti sem við stunduðum.

En systur hafa sem sagt verið hálf ómögulegar yfir þessu, spurt mömmu sína oft hvernig henni liði og verið á hjólum í kringum hana.

Í kvöld, eftir margra tíma setu með heita bakstra við bakið, fór Kata inn í svefnherbergi til systra og sá þá að Elísabet lá ofan á sænginni sinni og sneri öfugt í rúminu í þokkabót. Kata kraup við rúmið, lyfti undir Elísabetu og hjálpaði henni að leggjast rétt. Elísabet rumskaði, leit á mömmu sína, greip um hálsinn á henni og knúsaði stutt, sagði: "Jibbí!" og sneri sér út í horn.

"Jibbí, hvað?" spurði Kata.

"Jibbí, þú ert bötnuð" sagði Elísabet og hélt áfram að sofa.