Svín

Í kvöld fengu systur pasta með skinku. Reyndar fékk Elísabet pasta með skinku, en Margrét borðar sitt pasta strípað, bara smjörklípu út á það. Hún er þó farin að borða salat með, svo þetta er allt að koma. Systir hennar hefur fullorðinslegri smekk, setur rifinn parmesan út á og lýsir sérstakri ánægju með hvítlauk og ferskar kryddjurtir.

Aftur að skinkunni: Systur vita alveg hvaðan kjötið kemur, svo Elísabet gerði sér vel grein fyrir hvað hún var að borða. Allt of vel, því skyndilega sagði hún: "Ég held að ég sé að borða ennið á gömlu svíni."

Undrunarsvipurinn á mæðrum hinum megin við borðið var ósvikinn, en þá hallaði Elísabet sér yfir borðið og hvíslaði: "Skinkan er svo hrukkótt."

Þá hlaut þetta auðvitað að vera ennið á gömlu svíni!

Hún var ekki viss um að við hefðum heyrt til sín, en hefði þótt mátt segja sér það af hláturskastinu sem við fengum. En útskýrði samt: "Sko, ég hvíslaði til að Margrét ældi ekki."

Margrét heyrði þetta og hrópaði upp yfir sig: "Oj, ég heyrði þetta. Þú varst að tala um ælu!!"

Hún hélt samt matnum niðri að þessu sinni.

Allt eins og venjulega við virðulega kvöldverðarborðið í Logalandinu.