Fimar

Enn einn góður dagur að baki.

Systur fóru í fimleika eftir skólann og í þetta sinn kom í minn hlut að skutla Logalandsgenginu á æfingu. Það kostaði ótal marga skræki og hlátrasköll. Hjá þeim fjórum, altso.

Þær voru til friðs framan af ferðinni, en þegar þær sáu glitta í McDonald's upphófu þær allan mikinn söng. Kyrjuðu eiginlega, í einhverjum tilbeiðslutransi. Ég hefði nú verið stoltari ef þær hefðu sungið "Maður lifandi" eða "Grænn kostur", en það verður ekki á allt kosið.

Við komumst klakklaust framhjá McD og í fimleikana. Á leiðinni fór ég full glannalega yfir hraðahindranir og tók heldur skarpar beygjur, sem kallaði á aðra syrpu af aðdáunarskrækjum.

Æfingin gekk vel. Margrét fékk myndarlegan marblett á annað hnéð, sem hún er töluvert stolt af. Elísabet náði ekki að fara handahlaup á slá, eins og í síðasta tíma, en þá fékk hún að hringja sérstakri bjöllu í Ármannssalnum, eins og allir fá að gera sem ná fullkominni fettu, brettu eða stökki (o.k., ég veit ekkert hvað þetta heitir allt saman. Hef aldrei verið í fimleikum, merkilegt nokk!).

Þær voru þreyttar og sælar þegar þær komu heim, en náðu að æfa nýjan dans þær örfáu mínútur sem Tara á númer 5 staldraði við hjá þeim. Margrét hin ofurnákvæma teiknaði dansinn upp. Á þremur skýringarmyndum má sjá stelpur, merktar stöfunum E, M og T. Á fyrstu myndinni er T öftust og E og M fyrir framan. Á næstu mynd færa þær sig, eins og pílur á myndinni sýna og þá er M komin aftast. Lokamyndin sýnir svo splittið sem þær ætla að enda dansinn á.

Hamingjuhnappar.