Fallin keila

Það fór eins og ég óttaðist: Systur stóðu sig vel á skautunum og vilja alveg endilega fara sem allra fyrst aftur. Kata kom mér til bjargar, lýsti því yfir að hún hefði verið afar liðug á járnunum hérna í den og væri meira en til í að fara með þeim bráðlega. Þær vilja hins vegar gjarnan að ég fari með og horfi á, líklega svo þær geti spurt mig í sífellu hvort ég hafi virkilega dottið í hverju skrefi. Þær spurðu mig að því 127 sinnum í dag og svarið var fyndið 127 sinnum.

Á morgun fara þær í keilu. Ég hef aðeins prófað keilu einu sinni, en ef þær falla fyrir því eðla sporti reikna ég með að geta fylgt þeim eftir án þess að leggja mig í lífshættu. Er ekki ólíklegt að ég detti í hverju spori í keilu?

Þær voru örþreyttar í kvöld, eftir skautana, leiki, hjólatúr, fimleikaæfingu og hjólatúr, í þessari röð. Svo lásum við um bláa hnöttinn og þær þurftu ekkert að suða í mér að lesa meira en ég ætlaði mér, bókin er svo spennandi og skemmtileg að ég þurfti að beita mig hörðu til að hætta að lesa.