Óspjölluð mey á útihátíð

Pistill í Mogga þriðjudaginn 18. ágúst:

 Á kvennafrídaginn 1975 fannst mér, þá 15 ára gamalli, áhugavert að fara niður í miðbæ og fylgjast með útifundinum. En ég var sannfærð um að þetta tilstand væri nánast óþarft. Var ekki alveg ljóst að allt yrði þetta úr sögunni þegar ég færi á vinnumarkaðinn? Varla væri launamunurinn verjandi lengur, fyrst búið var að benda á hann með óyggjandi hætti og allir virtust sammála um að hann væri óréttlátur? Varla taldi nokkur að konan ætti að sjá ein um heimilisstörfin fyrst hún starfaði líka utan heimilis?

Auðvitað lýsti þessi trú mín einfeldningshætti unglingsins. Á tímabili virtist okkur reyndar miða ágætlega. Launamunurinn er þó enn fyrir hendi og við rekumst sífellt á dæmi um að jafnrétti kynjanna hafi ekki verið komið á í raun. Samt virðist oft sem aðeins vanti herslumuninn. En alltaf, einmitt þegar bjartsýnin ætlar að taka völdin, slær í bakseglin. Við náum til dæmis ekki að útrýma niðurlægjandi og kvenfjandsamlegu orðbragði. Ungt fólk hefur kannski sér til afsökunar, að vera ekki búið að átta sig á að orð eru til alls fyrst. Þess vegna þykir jafnvel sniðugt að segja hina undarlegustu hluti. Allt í nafni gríns og gamans og án þess að leiða nokkurn tímann hugann að því hvað sagt er, hversu ömurleg mynd er dregin upp. Mynd af kvenfólki sem hefur aðeins það hlutverk að vera karlmönnum þóknanlegt. Og ungar konur taka sumar undir og halda að jafnrétti felist í að gera lítið úr kvenfólki, svo fremi sem þeim finnst það sjálfum í fínu lagi. Rétt eins og þær gangi inn í gamaldags hugmyndaheim með augum opin og taki meðvitaða ákvörðun um að láta hæða sig.

Hann er þó ekki svo ungur að hann hafi þá afsökun, bankamaðurinn sem var spurður í Viðskiptablaðinu á dögunum um áhuga annarra „aðila á bankamarkaði“ á að sameinast fyrirtæki hans. Hann var drjúgur með sig, viðurkenndi vinsældirnar og kaus að taka myndlíkingu, sem hann var augljóslega mjög ánægður með, a.m.k. teygði hann lopann þar til aulahrollurinn hafði læst sig um allan líkamann á meðan lesið var. Þetta sagði maðurinn á besta aldri, með fjölda fólks í vinnu: „Við erum svolítið eins og síðasta óspjallaða meyjan á útihátíð og þriðji dagur útihátíðarinnar er runninn upp, þannig að margir vilja inn í tjaldið. Það fara að verða fáir uppistandandi sem vert er að fá í svefnpokann en við erum hins vegar í þeirri stöðu að geta valið vel fyrir hverjum við myndum opna tjaldið, ef við gerum það yfirhöfuð.“

Hvað kemur manni til að taka slíka samlíkingu? Ætli þær hlæi að gríninu, ungu konurnar í höfuðstöðvum bankans á Akureyri? Eða var brandarinn bara ætlaður strákunum, sem vita að þetta er bara grín?

Kannski hefur bankastjórinn gert sér grein fyrir að þessi ummæli yrðu hent á lofti, en hugsað með sér að illt umtal væri skárra en ekkert.

Af því bankarnir fá ekki nóg af illu umtali þessa dagana.

Athugasemdir

[Jenný Anna Baldursdóttir, 20.8.2008 kl. 22:16]

Tær gargandi snilld, eins og þín er von og vísa.

Takk fyrir mig.