Bókarkaflar

Í Mogganum á sunnudag var sagt frá útgáfu bókarinnar um Wati og birtir þrír stuttir kaflar.

Hérna er sú umfjöllun:

Bókin Velkomin til Íslands - sagan af Sri Rahmawati eftir Ragnhildi Sverrisdóttur blaðamann segir sögu indónesískrar konu, sem flutti til Íslands til að búa sér og börnum sínum betra líf. Börnin tvö urðu eftir hjá ættingjum í Indónesíu á meðan mamma þeirra kom undir sig fótunum í framandi landi, en fluttu síðar til hennar.

Hér á landi kynntist Sri Rahmawati íslenskum manni, Hákoni Eydal, og eignaðist með honum dóttur. Samband þeirra einkenndist af ofbeldi Hákonar í garð Wati, eins og hún var alltaf kölluð.

Tæpum tveimur árum eftir fæðingu litlu dótturinnar hvarf Wati eftir heimsókn til Hákonar. Mánuði síðar játaði hann loks að hafa orðið henni að bana og vísaði lögreglu á hraungjótuna þar sem hann hafði falið hana.

Hér á eftir fara kaflar úr bókinni.

 

„Ekki treysta honum“

Danni og Amanda komu hingað í júlí 2002, rétt áður en Wati eignaðist Irmu litlu. Wati hafði svo lengi dreymt um að fá börnin sín tvö til Íslands. Þegar hún og Hákon voru nýbyrjuð saman sagði hún Maricel vinkonu sinni að hann ætlaði að hjálpa henni að fá þau heim.

Hún var svo glöð, af því að nú var hún viss um að börnin kæmu hingað fljótt og allt yrði í lagi. Því hann hafði lofað að hann myndi hjálpa henni.

Wati vann ötullega að því að fá öll tilskilin leyfi, vegabréf fyrir börnin og alla þá pappíra sem til þurfti. Að ekki sé minnst á alla vinnuna sem hún lagði í húsið þar sem þau ætluðu að búa.

Vorið 2002 sagði Hákon skyndilega að hann kærði sig ekkert um að fá börnin, nú ættu þau von á barni saman og hefðu ekkert með tvö til viðbótar að gera.

„Þá geri ég það bara ein,“ sagði Wati, sem sárnaði mjög við hann.

Hún gat unnið og fengið börnin sín til Íslands, hún þurfti ekki á honum að halda. Börnin hennar voru líka orðin svo stór núna, að þau myndu hjálpa henni. En alltaf lifði hún í voninni um að Hákon yrði hluti af fjölskyldunni.

Hamingjusamri fjölskyldu.

Svo komu börnin hennar tvö til Íslands. Þau Hákon voru saman um það leyti, eða kannski voru þau þá rétt að skilja? Eða nýbyrjuð saman á ný? Það var erfitt að henda reiður á því, enda var Wati farin að fela stöðu mála fyrir sínum nánustu. Hún vissi að fjölskylda hennar óskaði þess heitast að Hákon héldi sig sem lengst í burt. En hann var þarna enn, stundum inni á heimilinu, stundum ekki. Stundum góði stjúpinn, stundum fjarlægur og skipti sér ekki af neinu, nema þá til að rífast og skammast.

„Ekki treysta honum,“ bað Maricel enn einu sinni. Hún benti vinkonu sinni á að Hákon hefði margoft hótað henni lífláti. Þegar þarna var komið sögu var hætt að skipta máli hvort hann var undir áhrifum áfengis eða fíkniefna, hann gat verið jafn illur viðureignar hvort heldur var. Það skipti engu hvort hann var fullur eða edrú, hann hótaði að drepa hana eins og það væri ekkert mál að segja við barnsmóður sína að hann óskaði henni dauða.

Hann hikaði heldur ekki við að segja þetta við aðra. Eins og Maricel. Hún varð óttaslegin, en eins og venjulega virtist ekkert bíta á Wati.

„Hann segir þetta bara,“ sagði Wati og hélt áfram að hitta hann.

„Hann gæti gert alvöru úr því, hann er ekki góður við þig,“ sagði Maricel og bað hana einu sinni enn.

Wati bjó í litlu íbúðinni á Öldugötu og nú voru eldri börnin hennar tvö komin til landsins. Krakkarnir sem hann sagðist oftast hvorki vilja heyra né sjá. Þó kom hann enn oft til hennar á Öldugötuna og var með blíðuhót og hún vonaði í lengstu lög að þau myndu flytja öll saman inn í nýja húsið. En á milli var hann hinn versti og hélt því oft fram að hann ætti alls ekki barnið sem hún gekk með. Og hann sagði henni upp úr þurru að það yrði ekkert af því að þau flyttu í Seljahverfið, hann væri búinn að selja húsið.

Það virtist fokið í öll skjól. En þá virtist hann enn á ný snúa við blaðinu og varð allt í einu hinn alúðlegasti við börnin hennar. Hann gaf þeim X-Box leikjatölvu og þau voru alsæl með þennan stjúpa sem var þeim svo góður. Þau þökkuðu honum vel fyrir og nutu þess að eiga svona fína tölvu. Slíkan dýrgrip höfðu þau aldrei eignast áður.

Nokkrum dögum síðar sinnaðist þeim enn á ný, Hákoni og Wati. Hann reiddist mjög og til að ná fram hefndum tók hann tölvuna af börnunum hennar.

Þau skildu þetta ekki, sögðu við ættingja sína æ ofan í æ að þau hefðu þakkað mjög vel fyrir sig. Hann hefði gefið þeim tölvuna, þau þakkað margsinnis, en nú hefði hann tekið hana aftur. Slík framkoma var algjörlega ofar skilningi þeirra.

Wati sárnaði þetta líka mjög. Hún hafði enn einu sinni gert sér vonir um að þau gætu öll orðið ein, hamingjusöm fjölskylda. Börnin hennar, sem hún hafði neyðst til að láta frá sér í fimm ár, voru hnípin og döpur.

 

Deilt um forræði

Hákon var ekki af baki dottinn. Beiðnin til sýslumanns var dagsett 11. júní 2003, einum degi eftir að Wati kærði hann fyrir að ráðast á sig á Öldugötunni. Hún var enn marin í andliti þegar bréfið um þetta barst frá sýslumanni og hún vinsamlega beðin um að koma á skrifstofu embættisins við Skógarhlíð.

[ . . .]

Svo var hann sýknaður með dómi Héraðsdóms Reykjavíkur í febrúar 2004. Í apríl sama ár var loks gengið frá samningi um umgengnisrétt hans við Irmu. Samningurinn sneið honum mjög þröngan stakk. Umgengnin átti að fara fram aðra hverja helgi í alls sex skipti, eina klukkustund í senn, undir eftirliti starfsmanns Barnaverndar Reykjavíkur í húsnæði Barnaverndar. Wati átti að sjá um að koma Irmu á staðinn og sækja hana eftir fund Hákonar við dóttur sína. Eftir þessi sex skipti átti að endurmeta samninginn með tilliti til þess hvernig umgengni hefði gengið.

Í samningnum var nákvæmlega tilgreint hvaða sex daga Hákon fengi að hitta Irmu og klukkan hvað. Fyrsta skipti var sunnudaginn 2. maí kl. 17-18, svo á tveggja vikna fresti fram á sumarið.

Síðasta skipti, sem samningurinn sagði að Hákon mætti hitta Irmu litlu, var laugardaginn 10. júlí 2004 klukkan 14-16.

Þann dag hafði Wati verið saknað í tæpa viku og Hákon sat í gæsluvarðhaldi grunaður um að hafa ráðið henni bana.

 

Maðurinn með pokann

Ásbjörg gekk lítinn hring um hverfið og átti skammt eftir að heimili sínu að Stórholti 12 þegar hún tók eftir að nágranni hennar kom úr út íbúð sinni á 1. hæð hússins númer 19. Nágranninn, sem klæddur var í gallabuxur og hvítan stuttermabol, burðaðist með stóran gulbrúnleitan poka í fanginu út að grænum og brúnum Nissan-jeppa, sem stóð í heimreiðinni. Það glampaði á pokann, svo ekki var þetta venjulegur strigapoki, en hann líktist heldur ekki plastpoka.

Hvað var hann með í pokanum? hugsaði hún andartak en hugurinn festist þó ekki að ráði við þessa spurningu.

Ásbjörg var rétt utan við garð nágrannans, en gekk nú yfir götuna í átt að húsinu sínu. Hundurinn var ekki búinn að fá nóg af útiverunni og fékk skyndilegan áhuga á næsta ljósastaur. Að þessu sinni þurfti hann mikið að þefa og merkja sér staðinn rækilega. Ásbjörg beið eftir hundinum og varð litið um öxl í átt að manninum með þungu byrðina.

Hún sá strák koma röltandi niður götuna, með farsíma við eyrað. Strákurinn var upptekinn af símtalinu og hægði á sér, þar til hann stóð kyrr fyrir framan garðinn við húsið númer 19.

Og þá brá svo við að nágranninn með þungu byrðina lagði pokann frá sér í grasið og lét há trén við gangstéttina skýla sér.

Hann var augljóslega að fela sig fyrir stráknum. Hvers vegna?

Strákurinn með símann leit aldrei við og hafði því ekki hugmynd um að skammt frá honum stóð maðurinn yfir byrði sinni. Og líklega hefur þessi strákur ekki enn hugmynd um hlutverk sitt í þessu máli.

Hann lauk símtalinu, gekk áfram og hvarf úr augsýn. Maðurinn í garðinum beygði sig niður, lyfti byrði sinni upp og reisti sig við. Á pokanum voru brúnleitir blettir, sá Ásbjörg. Þegar hann leit upp horfði hann skyndilega beint í augu Ásbjargar. Og setti svo pokann frá sér inn í opna farangursgeymslu jeppans.

Þá sá hún hvað var í pokanum.

En hún trúði ekki sínum eigin augum, heldur reyndi að telja sjálfri sér trú um að þetta væri eitthvað annað. Kannski stórt dýr? Eða gamalt dót úr geymslunni? Eitthvað sem var bara svona undarlegt í laginu.

Því það gat ekki, það mátti ekki vera það sem hún taldi sig þó sjá.

Læri og fótlegg af manneskju.

Athugasemdir

[Jóhann G. Frímann, 24.11.2008 kl. 11:59]

Mín tilfinning er sú að þessi maður sé geðveikur og verði alltaf hættulegur.

[Ásta Magnúsdóttir (IP-tala skráð) 24.11.2008 kl. 15:06]

Greinilega vel skrifuð bók, og verður áhugaverð lesning þegar ég kemst yfir eintak!

[Helga Magnúsdóttir, 24.11.2008 kl. 20:44]

Það er greinilegt að þetta er bók sem vert verður að lesa. Hlakka til.

[Jenný Anna Baldursdóttir, 26.11.2008 kl. 08:14]

Yfirvofandi lestur á bók og ég bíð spennt.

Hvernig stendur á því að maður fær ekki að fylgjast með börnum?

[Ragnhildur Sverrisdóttir, 26.11.2008 kl. 19:32]

Leyfið mér endilega að heyra hvað ykkur finnst um bókina

[Soffía, 2.12.2008 kl. 20:05]

Ég verð að eignast þessa bók það er alveg á tæru.  Þetta mál var allt hið óhugnanlegasta en margt sem maður hefur velt vöngum yfir þannig að þessi fer á óskalistann.