Svefngengill

Systur voru sofnaðar í gærkvöldi og við Kata að horfa á sjónvarpið þegar við heyrðum allt í einu umgang niðri. Eitthvað var fært til og svo datt eitthvað um koll.

Hljóðin komu frá herbergi systranna. Þar stóð Elísabet við skrifborðið í miðju herbergi og tróð sænginni sinni vandlega upp að vegg.

Ég leiddi hana að rúminu og Kata svipaðist um eftir koddanum hennar, sem var horfinn. Hann var hinu megin í herberginu, á milli náttborðs Margrétar og rúmsins hennar.

Við héldum að þetta bauk á steinsofandi barninu væri úr sögunni. En korteri síðar heyrðist að hún var komin aftur á stjá. Sængin komin út á gólf og hún líka, ráðvillt á miðju gólfi.

Aftur var hún leidd í rúm.

Núna liðu aðeins tíu mínútur. Þá heyrðist fótatak í tröppum og kollurinn birtist úfinn á skörinni.

Kata játaði sig sigraða og þær mæðgur fóru að sofa í stóra rúminu.

Elísabet mundi auðvitað ekkert eftir þessu í morgun.

 

Athugasemdir

[Elín Sigríður Grétarsdóttir, 8.12.2008 kl. 19:09]

hljómar kunnuglega ... ég hef fundið minn við eldhúsborðið að lesa fréttablaðið, standandi fyrir framan opinn ísskáp og á leiðinni fram á stigapall, alltaf steinsofandi ... þetta er ungt og leikur sér

[Helga Magnúsdóttir, 8.12.2008 kl. 21:55]

Sonur minn átti þetta til á sínum yngri árum. Kom einu sinni með sængina sína inn í stofu og sópaði öllu af sófaborðinu með henni og fór svo aftur inn að lúlla.

[Linda Linnet Hilmarsdóttir, 9.12.2008 kl. 00:17]

Innlitskvitt og ljúfar yndislegar kveðjur á fallegum ljúfum vetrakvöldi

[Jenný Anna Baldursdóttir, 9.12.2008 kl. 20:35]

http://jenfo.blog.is/blog/jenfo/entry/739425/

[Ragnhildur Sverrisdóttir, 9.12.2008 kl. 23:43]

Ég vona svo sannarlega að Elísabet þvælist ekki mikið meira um, mér finnst þetta bauk hennar inni í herbergi alveg nóg, takk!

Góðar kveðjur til ykkar allra.

Og takk, Jenný