Ávextir og vinabönd

Systur voru heima í gær, enda var starfsdagur í skólanum.

Strax í gærmorgun settust þær niður, með vatnsliti og striga. Þær voru ákveðnar í að mála falleg málverk, sem mamma þeirra gæti sett upp á vegg á skrifstofunni sinni.

Elísabet var ákveðin í að mála eitthvað hollt, enda vinnur mamma hennar í heilbrigðisráðuneytinu, svo henni fannst auðvitað upplagt að myndefnið rímaði við starfið. Hún málaði stóra, bláa skál, skreytta með rauðu rósamynstri. Í skálinni eru þrír bananar, þrjú epli, ótalmörg vínber, tvær appelsínur, ein pera og ein vatnsmelóna. Svo er eitt kiwi, sem tók mestan tíma að mála, enda er það brúnt og grænt og loðið. Henni tókst ágætlega upp.

Áður en þær byrjuðu rissuðu þær hugmyndir sínar á A4 blað. Margrét ákvað að draga upp mynd eftir vinstri hönd, setti svo rauða slaufu um vísifingur, sól í hægra horn og stjörnur í vinstra horn. Þegar hún ætlaði að færa myndina yfir á strigann sá hún að höndin varð allt of lítil, svo hún kallaði á mig. Ég skellti vinstri hönd á strigann og Margrét var snögg að draga upp útlínurnar. Svo kláraði hún myndina, í samræmi við skissuna.

Listamennirnir voru drjúga stund að þessu. Ég hafði einu sinni, einu sinni enn fallið í þá gildru að halda að ég gæti unnið eitthvað á meðan þær væru að dunda sér, en auðvitað var ég upptekin við að skipta um vatn fyrir penslana, blanda liti o.fl. Þær voru ekki búnar að þessu fyrr en um hádegið.

Þegar Kata kom heim varð hún mjög hrifin, eins og gefur að skilja, enda fékk hún afhent tvö stór listaverk. Hún bað listamennina að útskýra verk sín. Elísabet hafði fá orð um sitt, enda hugmyndin að baki alveg ljós. Margrét hugsaði sig lengi, lengi um, afar spekingsleg á svip. Sagði svo að mynd hennar ætti að tákna "Vinabönd - hönd í hönd". Það er ekki nóg með að hún sýni listræn tilþrif, hún er líka með djúpar pælingar á hreinu.

Þegar þær höfðu lokið við listaverkin komu afi Torben og amma Magga og sóttu stelpurnar. Þær voru í góðu yfirlæti hjá þeim í rúma tvo tíma og héldu áfram að teikna og lita. Um leið og þær komu heim fóru þær til Töru á númer 5, sem var nýbúin að eignast gullfiska. Skömmu síðar komu svo allar þrjár hingað. Þær fóru í leik, Tara var litla barnið, sem greinilega var afskaplega lasið, því hún var háttuð ofan í rúm og lá þar með ópum og harmkvælum. Elísabet hjúkraði henni, en Margrét sagðist vera fullorðin og tilkynnti að hún yrði í næsta herbergi að vinna á tölvuna. Svo kom hún inn á skrifstofu og bað mig vinsamlegast að víkja úr tölvunni, hún þyrfti að nota hana.

Tara náði heilsu á undraverðan hátt rétt áður en allar þrjár skoppuðu yfir til Mörtu Maríu á númer 2 og allt gengið fór í fimleika.

Meira BG&I

Ég má til með að benda aðdáendum BG og Ingibjargar, nær og fjær, á heimasíðu Baldurs Geirmundssonar, www.bgmusik.is

Þarna eru allir gullmolarnir, undir hlekknum "tónlist"

Njótið

Þín innsta þrá

Ekki kemur mér á óvart að lagið Þín innsta þrá hafi verið valið besta ísfirska dægurlagið.

Ef ég ætti að velja eitt uppáhaldslag í öllum heiminum væri það þetta lag. Í bernsku fannst mér það að vísu svo óskaplega sorglegt að ég fékk alltaf örlitla magapínu þegar ég heyrði það. Þessi sorgartilfinning ágerðist með árunum. Fyrir nokkrum árum var ég að aka vestur í bæ þegar það kom í útvarpinu og mér var hreinlega allri lokið, varð að stöðva bílinn þar til stytti upp

Ég syng þetta á kvöldin fyrir stelpurnar, í aðeins breyttri útgáfu: "Góða nótt mín litla ljúfa og ljósið bjarta, líf mitt hefur öðlast tilgang með þér..." og þær raula ljúflega með. Ég er alveg hætt að tárast.

Og reyndar hélt ég að lagið væri alveg hætt að koma út á mér tárunum, en þegar ég heyrði það í útvarpinu með BG og Ingibjörgu, í tilefni af þessu kjöri, þá átti ég bágt með mig, svei mér þá.

Fyrir nokkrum árum, þegar ég var í spurningaþættinum ...þetta helst þá var Ingibjörg Guðmundsdóttir einu sinni gestur í þættinum. Ég varð hreinlega eins og sjö ára stelpa sem hittir Birgittu Haukdal og Nylon-gengið í einu, vissi varla hvað ég átti af mér að gera. Þá áttaði ég mig á að konan sem söng Þína innstu þrá var mesta og stærsta poppstjarna sem ég hef dýrkað um ævina.

Nóg af tilfinningaþrungnum játningum í bili.

 

Hógværar

Systur fengu að sofna í stóra rúmi í gær, enda var mamma þeirra ekki heima og þær eru mjög lagnar við að kalla á extra dekur þegar svo stendur á.

Þegar ég var að knúsa Margréti stríddi ég henni eitthvað og kallaði hana bjargvætt heimsins. Hún brást hneyksluð við: "Ég er ekkert bjargvættur heimsins! Ég er andi miskunnar!"

Og bætti svo við: "Elísabet er bjargvættur heimsins."

Systir hennar samþykkti þetta.

Ekki veit ég hvaðan börnin hafa þessa hæversku.

Andi miskunnar býr í Fossvogi

Systur voru að koma úr baði.

Margrét sveipaði um sig stóru handklæði, setti upp merkissvip og sagði: "Ég er andi miskunnar. Ég mun sjá um heiminn!"

Elísabetu fannst þetta sjúklega fyndið, alveg þar til Margrét leit ströng á hana og sagði: "Þú átt að lúta mér! Ég er andi miskunnar og ég sé um heiminn!"

"Guð hjálpi heiminum," sagði ég og hristi hausinn yfir þessu uppátæki.

"Takk!" sagði Margrét þá í mikilli einlægni og brosti svo skein í skarðið.

Drekar og skór

Systur áttu að skrifa í sögubókina sína. Undir yfirskriftinni "Jólin mín."

Margrét dundaði sér ein með blað og blýant og samdi frásögnina sína. Hún er svona: "Jólin mín voru frábær. Ég fékk drekabók í jólagjöf frá mömmu. Þetta voru bestu jól í heiminum."

Elísabet var gagnorð: "Það var skemmtilegt um jólin. Ég fékk fínar jólagjafir og góðan mat."

Þær myndskreyttu sögurnar sínar. Margrét teiknaði jólatré, tættan jólapappír og hamingjusama stelpu með bókina "Drekafræði" sem er í algjöru uppáhaldi. Eitt stykki mamma stóð hjá, en Margrét lét alveg liggja milli hluta hvor mamman gaf bókina og hvor var á myndinni. Við gáfum henni reyndar bókina saman, svo líklega nennti hún ekkert að tíunda þetta sérstaklega.

Elísabet tvískipti teikningunni sinni. Á annarri myndinni er bleikklædd stelpa að borða við bleikdúkað borð. Á hinni krýpur sama stelpa við jólatréð. Stelpan er að opna pakka og heldur á skó með einu hjóli undir hælnum. Rúlluskórnir frá Knúti frænda voru lang, langvinsælasta jólagjöfin í ár, þótt þeir væru ekki sérstaklega nefndir í sögunni.

Veðurvingull

Í morgun var sagt að óveðrið væri seinna á ferðinni en menn hefðu reiknað með, það væri mjög að aukast um sjöleytið og næði hámarki milli 7 og 9. Ég leitaði á netinu, en fann ekki stafkrók um að skólar í Reykjavík beindu þeim tilmælum til foreldra að halda börnum heima. "Uss, það er ekkert að marka," hugsaði ég, minnug þess að systur fóru í skólann í snælduvitlausu veðri fyrir jólin, af því að mæður vissu hreinlega ekki betur. Þá var ekkert ofsaveður í Logalandinu og viðvörun kom ekki fyrr en Kata var löngu farin með systur úr húsi.

Upp úr hálf átta hringdi ég í Fossvogsskóla. Þótt blíðan ein ríki oftast nær í hlíðum Fossvogar, þá ná vindhviður sér rækilega á strik neðst í dalnum. Þegar Kata fór með stelpurnar í skólann í óveðrinu mikla greip hún tvö börn á flugi við skólann! Það kom mér því ekkert á óvart þegar ég fékk þau svörl, að skólinn mæltist til þess að yngstu börnin yrðu heima í dag.

Systur eru enn á náttfötum og eru nokkuð ánægðar með þróun mála. Ég er hins vegar búin að uppgötva að afskaplega fá börn eru heima í dag. Enda hvergi stafkrók að finna á netmiðlum um fjúkandi skólabörn í Reykjavík. Ég hringdi aftur í skólann um níuleytið og þá kom í ljós að þar var skólastarf í fullum gangi. Ég var að velta fyrir mér að skutla stelpunum, en gaf það svo alveg upp á bátinn.

Ég er veðurhræddur vingull.

Þristur minn góður

Systur voru sprækar þegar við gengum í skólann í morgun. Þær hafa dálitlar áhyggjur af smáfuglunum þessa dagana, þegar allt er hulið snjó. Við höfum gefið þeim hérna fyrir framan húsið og þær hafa sífellt áhyggjur af að þeir fái ekki nóg. "Við verðum að gefa núna," sagði Elísabet þegar við komum heim eftir skólann, "það er svo sætur þristur í trénu núna."

Þristur. Þröstur. Hvaða máli skiptir einn sérhljóði svosem?

Eftir skóla lásu þær af kappi og fóru svo með Töru og Mörtu Maríu í fimleika. Thelma Törumamma sá um skutlið í dag. Algjör snilld að skipta þessu svona, eins og ég þreytist ekki á að dásama.

Síðdegis, á meðan þær voru í fimleikum, þóttist ég ætla að koma einhverju í verk hérna heima, en fréttir af borgarmálum slógu mig alveg út af laginu. Ég var í sambandi við Möggu systur, hlustaði á útvarp og horfði á sjónvarp, jafn gapandi hissa og restin af borgarbúum.

Eftir kvöldmat skrapp ég með systur í afmæliskaffi hjá Báru guðmóður, á meðan Kata vann heima. Systur voru fljótar að sofna þegar við komum heim, en okkur Kötu kom ekki til hugar að fara að sofa beint ofan í borgarmálin.

Svei mér þá.

Best að einbeita sér að því sem mestu máli skiptir í þessari borg: Á morgun er stafablað.

Sunnudagur til sælu

Systur vöktu okkur með miklum látum upp úr hálf átta í morgun, komu hlaupandi yfir, hrópandi og kallandi. Við hrukkum upp með andfælum og héldum að eitthvað mikið hefði komið fyrir. Í ljós kom að Margrét hafði vaknað og ætlað að rölta yfir til okkar. Hún hélt að Elísabet væri þegar farin yfir, svo þegar hún sá hreyfingu í Elísabetar-rúmi brá henni hroðalega. Hún æpti upp yfir sig, sem varð til þess að Elísabetu brá ægilega og æpti líka, skelfingu lostin. Svo komu þessi krútt titrandi og skjálfandi upp í stóra rúm og tók töluverðan tíma að róa hjartslátt  

Klukkan átta tosuðu þær mér fram að sjónvarpi, enda hafði ég lofað að "horfa" með þeim á barnatímann. Þeim finnst það svo miklu betra en að horfa aleinar. Ég tók með mér sængina og grjótsvaf, eins og venjulega, á meðan þær horfðu. Einu sinni vöktu þær mig alltaf: "Vaknaðu, vaknaðu, uppáhaldið þitt er núna!" ef t.d. Dóra landkönnuður kom. Þá átti ég að setjast upp og svara öllu sem Dóra spurði um, hoppa þegar hún sagði áhorfendum að hoppa og þar fram eftir götunum. Þetta fannst þeim ótrúlega gaman og oft mikið fjör þegar við kepptumst allar þrjár við að svara spurningum Dóru um hvað hefði nú verið skemmtilegast í þættinum í það skiptið. Núna eru krúttin hætt að vekja mig, leyfa mér bara að kúra áfram. Það hefur að vísu þann galla, að ef þær vilja tjá sig um eitthvað þá rölta þær inn til Kötu og vekja hana í sífellu. OK, reyndar ekki þær, bara Elísabet. Margrét rótar sér ekkert frá barnatímanum.

Þær voru svo heppnar að afi Torben og amma Magga buðu þeim í leikhús í dag, að sjá Gosa. Alma uppáhaldsfrænka og Daníel átrúnaðargoð fóru líka með. Svo fóru þær beint úr leikhúsinu í afmæliskaffi hjá stóru uppáhaldsfrændsystkinunum, Einari og Unu. Þær voru afskaplega sælar þegar þær komu loks heim eftir langan dag. Mömmur voru líka sælar að vera aleinar heima í nokkra tíma.

Við horfðum á restina af síðari hálfleik á EM saman, ég og stelpurnar. Óþarfi að segja nokkuð um þá hörmung. Systrum fannst frábært að sjá mömmu sína í sjónvarpinu, en hún var í sjónvarpssal að tjá sig um leikinn, gamla handboltakempan.

Um leið og Kata kom heim, ekki beinlínis með "bert" andlit eftir sjónvarpsförðunina, borðuðum við kvöldmat og svo fórum við allar saman í heita pottinn. Við hreinlega máttum til, enda veðrið einstaklega yndislegt. Og spáin fyrir næstu daga ömurleg.

Ljúft

Við vorum heldur rólegar í tíðinni í morgun. Stelpur sváfu aðeins fram eftir, enda vöktu þær lengi í gær. Undir hádegi æfðu þær sig á gítar og fóru svo í gítartíma. Við vorum búnar að nefna að kannski væri gaman að fara á snjóþotu í dag, en við Kata vorum ekkert sérstaklega spenntar á meðan skóf sem mest.

Um fjögurleytið var hins vegar stillt og fallegt og við fórum allar út. Tara nágranni og bekkjarsystir á númer 5 slóst í för með okkur, en Marta María á númer 2 var ekki heima. Þetta var alveg yndislegt, við fórum niður í dal og í sleðabrekku Kópavogsmegin í dalnum. Þar fórum við margar ferðir, en ég var nú eiginlega búin að fá mig fullsadda að draga snjóþotur og sleða upp brekkuna  rúmri klukkustund síðar. Þá var líka farið að skyggja verulega og svört skýin bentu til að bráðum kæmi hríðarbylur. Við rétt sluppum inn um dyrnar hérna heima áður en hríðin skall á, en stelpunum þremur fannst ósköp notalegt að fá heitt súkkulaði og piparkökur eftir útiveruna. Við Kata vorum lukkulegar að ná handboltaleiknum, sem var nú stór plástur á sárið frá því í gær.

Systur fengu mömmu sína til að lesa fyrir sig eina Snuðru og Tuðru bók fyrir svefninn og plötuðu mig svo til að lesa eitt ævintýri. Margrét kom með ævintýrabókina sína, með nokkrum ævintýrum í. Ég stakk upp á að lesa um Gosa, af því að þær eru að fara í leikhúsið á morgun að sjá leikritið um spýtustrákinn og þá væri kannski gaman að vera búnar að rifja söguna upp. "Nei, ég vil alls ekki að þú lesir Gosa. Það kjaftar frá og ég er svo spennt að sjá leikritið," sagði Margrét.

Ég las um galdrakarlinn í Oz í staðinn.