Fullorðins

Systur eru óðum að fullorðnast.

Í gær fóru þær heim eftir skóla með Halldóru bekkjarsystur og gengu alla leið í Vogaland. "Það var rosalega gaman," sögðu þær í kór og áttu þá bæði við göngutúrinn og velheppnaða heimsókn til Halldóru. Þar á heimili er lítill hvolpur, Mozart, sem vakti mikla lukku. Þær létu mig knúsa hann þegar ég sótti þær og biðu spenntar. Ég hnerraði ekki og það þótti þeim til marks um að bráðum gætu þær fengið hvolp. "Er ekki ofnæmið næstum því búið?" spurði Margrét vongóð.

Í dag fóru þær heim eftir skóla með Emmu, sem er í hinum 6 ára bekknum. Það var ekki minni upplifun, allt var frábært. Þær sýndu mér herbergi Emmu og tóku sérstaklega fram að þær þrjár væru  búnar að taka til, það hefði sko verið miklu, miklu meira dót og þær hefðu varla getað gengið um.

Í kvöld fórum við til nágrannanna á númer 2 í heimatilbúnar lúxus-pizzur. Marta María bekkjarsystir þeirra var gestgjafi. Henni mun hafa þótt nóg um matarboð foreldranna og þegar stóra systir fékk að bjóða í mat var ljóst að röðin var komin að henni. Við Kata nutum þess bara að vera í fylgdarliðinu.

Allt þetta félagslíf hefur tekið toll af íþróttaiðkun. Þær fóru hvorki í fótbolta á þriðjudag né í dag. Eins gott að þær mæti á sunnudaginn.

Í morgun var foreldrafundur í skólanum. Ekkert nema gott af þeim systrum að segja. Kennarinn þeirra, hún Erla, á svo sannarlega stærsta þátt í því. Þær lýstu því báðar hvað þær eru glaðar í skólanum. Þær eru líka spenntar á hverjum morgni, ef það bíður þeirra ekki spennandi verkefni í skólanum þá er einhver leyniklúbburinn í frímínútum sem þarf að sinna.

Spenna

Systur voru spenntar í morgun.

Þær vita að mamma þeirra kemur heim í dag og meira að segja nógu snemma til að borða með okkur kvöldmat. Það stefndi í að hún kæmi ekki fyrr en undir miðnætti, svo þetta er mikið fagnaðarefni. Og þær vita líka að mamma þeirra kom við í grímubúningabúð í Stokkhólmi.

Svo voru þær líka spenntar af því að strax eftir skóla ætluðu þær að heimsækja Halldóru bekkjarsystur sína. Þeim fannst það töluvert mál, enda ætluðu þær að ganga með henni úr skólanum og alla leið í Vogaland. Það fannst þeim greinilega töluverður áfangi. Og höfðu nokkrar áhyggjur af að þær myndu ekki rata. Ég benti þeim á að Halldóra væri líkleg til að rata heim til sín og þá róuðust þær.

Ég er líka spennt. Loksins er ég búin að semja við "ungling" (unglingur: Einhver sem er undir þrítugu) til að kenna mér almennilega á iTouch-inn.

 

E er stafur vikunnar

Ég var aldeilis bit þegar systur komu heim með staf vikunnar. Ég hefði getað svarið að við  vorum löngu búnar að dekka E.

Elísabet var ekki í neitt sérstaklega góðu stuði þegar hún byrjaði að teikna. Líklega hefur hún notað alla orkuna í að lesa, því það gerði hún alveg einstaklega fljótt og vel í dag, enn betur en í gær.

Hún byrjaði stafablaðið sitt á fallegri, hvítklæddri veru með vængi. Engill.

Næst kom fremur kaótísk mynd, stelpa á hlaupum, fjórir boltar á lofti, handleggur að kasta bolta inn á myndina vinstra megin og fótleggur að hverfa úr mynd hægra megin. Elísabet sagði myndina sýna þegar stelpan fór á fótboltaæfingu og allir voru að kasta bolta út um allt. "Og hvernig tengist þetta bókstafnum E?" spurði ég. Hún leit á mig og skrifaði svo undir myndina: En skemmtilegt!

Þarna var hún alveg að gefast upp á þessu, öll orka á þrotum. Hún rissaði upp einhver konar hól, með hrukkum þvert yfir. Enni.

Síðasta myndin var brilljant lausn hjá stelpu, sem nennti þessu engan veginn lengur. Reyndar er þetta alls engin mynd. Elísabet skildi myndarammann eftir alauðan og skrifaði undir: Enginn.

Margrét lét ekki þreytu koma í veg fyrir ofurnákvæmar myndir sínar. Hún byrjaði á að teikna blað, sem greinilega var eins konar skriftaræfing barns. Á blaðið var skrifað, aftur og aftur, sama orðið. Við hliðina á blaðinu lá fallegur blýantur. Orðið á blaðinu? En.

Næst teiknaði Margrét fallega og vængjaða veru, eins og systir hennar. Engill.

Þessu næst dundaði Margrét sér lengi við að teikna hvern múrsteinn á fætur öðrum, þar til hún var komin með fallegan arinn. Svo teiknaði hún inn í arininn með gulu, rauðu og appelsínugulu. Eldur.

Síðasta myndin er af ofni, eldavél, nákvæmlega teiknaðri Kitchen Aid hrærivél og nokkrum áhöldum sem hanga á krókum uppi á vegg. Eldhús.

 

Systur

Jón bloggvinur tók þessa mynd af okkur systrum á Sólarkaffinu sl. föstudag. Við erum auðvitað allar í ægifögrum litklæðum, eins og Íslendinga er háttur þegar þeir fara í jarðarfarir samkvæmi.

Flottastar, þótt ég segi sjálf frá Margrét Kristjana, Ragnhildur, Hulda Bryndís og Ásthildur Lind. Bryndís er elst í systkinahópnum, svo kemur Kristján sem býr í útlöndum og var fjarri góðu gamni, Magga er næst, svo ég og Ásthildur yngst.

Gott að eiga systur.

Krullótt föt

Fléttuliðirnir voru margir og ægifagrir, þegar Elísabet losaði um 13 fléttur í morgun. Hún vildi halda einni lítilli fléttu eftir. Setti svo allt hárið í eitt tagl, líka þessa einu fléttu, og var himinsæl með útkomuna.

Svo fór hún inn í herbergi að klæða sig. Ég hafði tekið til brúnar flauelsbuxur og peysu. Hún kom strax fram aftur. "Má ég fara í eitthvað annað? Þessi föt passa ekki við krullótt hár."

Lord have mercy.

Hún fór í skólann í gallabuxum, stuttermabol og nýju rauðu hettupeysunni.

Margrét var fljót að biðja um að fá að velja föt sjálf, fyrst ég lét þetta eftir systur hennar. Hún var hins vegar alsæl með flauelsbuxurnar, en valdi gamlan grænan bol við. Gamlan, en uppáhalds, og svo miklu, miklu betri en nýrri föt.

Þær systur er ólíkar.

Nostalgía

Systur komu svangar heim úr fimleikum og gleyptu í sig hrísgrjón og "krakkakjúkling", sem heitir auðvitað svo af því að hann er sætur á bragðið.

Þær busluðu svo saman í baði, í sátt og samlyndi. Eftir bað plataði Elísabet mig til að setja margar litlar fléttur í hárið á sér. Hún veit fátt fallegra en fléttuliði og þegar fjórtán litlar fléttur hafa þornað í henni í nótt ættu liðirnir að verða ægifagrir á morgun.

Þetta gekk nú ekki alveg þrautalaust. Ég er ekki kölluð klaufamamma að ástæðulausu, en Elísabet var harðákveðin og hvatti mig óspart áfram. Hún þarf hins vegar að laga hvatningarræðurnar. Fyrst sagði hún að þetta væri sko ekkert mál, mamma hennar gæti alveg sett í hana margar, margar fléttur og henni þætti það bara gaman. "Allt í lagi", tuldraði ég og byrjaði á fyrstu fléttu af fjórtán. Nei, hún var sko ekki alveg nógu góð. Rósa á leikskólanum hafði byrjað flétturnar miklu ofar og gert þær miklu fastari! Elísabet veit að það er mér um megn, svo hún stakk upp á að við myndum kannski halda tveimur fléttum eftir í fyrramálið, þegar við tækjum hinar úr, og festa þær saman í hjarta eins og Linda á leikskólanum gerði alltaf!

Mér finnst nú alveg nóg um þessar endalausu vísanir í leikskólann alltaf hreint. Þær kvöddu Lindu með pompi og pragt síðasta haust og Rósa var þá hætt nokkrum mánuðum fyrr. Þessar uppáhaldskonur eru samt ennþá hið eina sanna viðmið. "Mér fannst svo gott á leikskólanum þegar ég var búin að vera úti með húfu og þá nudduðu þær kannski hárið mitt," sagði Elísabet dreymin á svip á meðan ég barðist við enn eina fj...... fléttuna.

Leikskólar ættu að hafa aðlögunartíma í lok vistunar, rétt eins og í upphafi. Í upphafi eru börnin stund og stund, svo hálfan dag og loks heilan. Í lok vistunar ætti Linda að koma hingað af og til, nudda hársvörðinn á Elísabetu og setja í hana hjartahárgreiðslu, en Rósa gæti séð um fastar fléttur og lesið bók af og til.

Hvað segiði um þetta, ágætu konur? Bara til að létta af mér pressunni?

Hávaði og hávaðarok

Stundum sleppur maður fyrir horn. Ég var búin að steingleyma að systur áttu að koma með rassaþotur í skólann í morgun, svo hægt væri að fara í næstu brekku í dalnum. Hlákan bjargaði mér, því auðvitað var búið að slá þessu á frest vegna snjóleysis/harðfennis.

Sjúkk.

Búin að kaupa rassaþotur núna. Sem þýðir líklega að ekki snjóar meira?

Systur voru eins og englar í morgun, klæddu sig, greiddu og tannburstuðu og höfðu engin orð um það. Mamma þeirra er í Svíþjóð, svo þær lögðu sig mjög fram um að létta undir með mér. Þær voru örlítið svekktar að ég nennti ekk að labba í skólann, en jafnvel þótt þær hefðu verið eins og hugur manns var tíminn einfaldlega hlaupinn frá okkur.

Í gær skutluðum við Kötu út á völl, í hífandi roki. Systur höfðu afskaplega mörg orð um hraunið á leiðinni, hvort það væri alveg eins og hraunið í myndinni um Bróður minn Ljónshjarta og hvort þarna væru álfar og tröll. "Vá, þarna er flott bil !" hrópaði Margrét. Og var að tala um gil, sem er auðvitað ekkert annað en bil í jörðinni. Það er svo allt annað mál, að þessi litli skorningur gat nú hvorki talist gil né almennilegt bil.

Þegar Kata var komin í örugga höfn ókum við þrjár í bæinn og fórum að sjá Öskubusku í Austurbæ, en Kata sat á meðan í Leifsstöð og beið þess að lygndi. Hún var nýfarin í loftið þegar leikritinu lauk. Uss, þótt ég sé ánægð með snjó þá er ég ekkert spennt fyrir þessu roki. Og Kata var ekkert sérlega lukkuleg með þetta sunnudagssíðdegi í Leifsstöð, eins og gefur að skilja.

Systur eru mjög meðvitaðar um allt vannýtta plássið í stóra rúminu þegar mamma þeirra siglir til útlanda. Þær fengu að sofna í stóra rúminu. Ég bar þær svo yfir í sín rúm og báðar mótmæltu mjög. Þegar ég vaknaði í morgun voru báðar komnar upp í stóra rúmið aftur. Margrét mundi ekkert hvernig hún hafði komist þangað. Elísabet sagðist hafa vaknað "af því að það heyrðist svo hátt í fótunum hennar Margrétar þegar hún fór í stóra rúmið".

Tónlistaruppeldi

Ætli systur eigi eftir að þakka mæðrum sínum hið dásamlega tónlistaruppeldi sem þær verða aðnjótandi?

Þær sitja hérna frammi og púsla. Og syngja hástöfum á meðan. Fyrir nokkrum mínútum sungu þær angurvært hið ísfirska ofurlag. Þegar það var búið voru þær fljótar að finna næsta uppáhaldslag: "Ég hef elskað þig frá okkar fyrstu kynnum...."

Ber okkur einhver skylda til að kippa börnunum inn í 21. öldina? Þetta er kannski too much??

Hamingjuhávaði

Endalaus snjókoma. Mikið er ég ánægð með þetta (nú myndu systur spyrja: "Er þetta kaldhæðni?" en mér er fúlasta alvara.)

Í gærkvöldi fór ég á Sólarkaffi Ísfirðingafélagsins. Magga systir var veislustjóri og Pétur maðurinn hennar kom með. Annars vorum við systurnar makalausar, ég, Bryndís og Ásthildur. Og skemmtum okkur stórvel. Ræðumaður kvöldsins vakti upp þvílíka nostalgíu að maður átti bágt með sig og svo var tónlistin ísfirskt.

Besta lagið, bæði á Ísafirði sem annars staðar í heiminum, Þín innsta þrá, var auðvitað hápunktur kvöldsins og þá risu allir úr sætum og sungu með. Ég líka. Og grét bara alls ekki neitt. Eini gallinn við þetta var að stúlkan sem flutti lagið ágætlega virtist sér ekki alveg meðvituð um hvað þetta var stórkostlegur heiður. Hún var alveg eðlileg á svipinn og stóð í báða fætur. Ég hefði kropið og sungið skjálfandi röddu í lotningu. Auðvitað hefði ég helst viljað heyra Ingibjörgu sjálfa syngja, en þá hefði mér áreiðanlega ekki tekist að halda aftur af tárunum.

Systur drógu mig framúr í morgun fyrir allar aldir og á meðan ég dró sængina mína á eftir þeim fram að sjónvarpi lofaði ég og prísaði Ásthildi systur í huganum, sem skutlaði mér heim á skikkanlegum tíma og í mjög skikkanlegu formi. Stundum rifja ég það upp að ég átti til að vera timbruð eftir alls konar skrall hérna í gamla daga. Fyrir systur. Mikið lifandis skelfing er það nú leiðinleg sóun á degi.

Ég svaf nú samt eins og grjóttimbruð fyrir framan Dóru landkönnuð, Sveppa og allt hitt gengið á meðan systur gláptu. Svo hristi ég af mér slenið (OK, OK, Kata vaknaði og ruslaði okkur öllum frá sjónvarpinu) og stundaði gítaræfingar með systrum. Þeim finnst alltaf skemmtilegast að fá að pönkast aðeins á lögunum. Fyrst syngja þær engilblítt og vanda sig mjög við gripin, en þegar einbeitingin fer að gefa sig er nauðsynlegt að arga og garga mjög pönkað og hamra á gítarana, þar til þær verða þreyttar á því og til í engilblíðar æfingar að nýju.

Þessi dagur stefnir í rólegheit, alla vega hjá mér og systrum. Kata þurfti að funda dálítið fyrir hádegi og aftur núna síðdegis og er einhvers staðar í útstáelsi núna. Hún þarf að skreppa til útlanda á morgun og þarf víst að koma ýmislegu frá sér áður. No rest for the wicked, segir einhvers staðar, en aldrei, aldrei myndi ég segja slíkt um hana. Bara alls ekki.

Fyrst ég er farin að röfla um allt og ekkert (sem gerist svo ákaflega sjaldan hjá mér) : Veit einhver hvar er hægt að kaupa hljóðkúta á börn? Systur og Marta María á nr. 2 eru háværasta kombínasjón sem ég hef á ævinni kynnst.

En ég ætti ekki að kvarta á meðan þetta eru eintóm hamingjuhróp.

 

Innandyra

Systur brunuðu beint úr skóla í gær í fótboltann, þaðan heim og lásu skólabækurnar og svo fórum við í matarboð um kvöldið. Gestgjafarnir, Þórdís og Kristján, eiga örlitla og fallega tík af papillon-kyni, svo systur voru alsælar. Fyrir utan að njóta pizza-kvölds með Vigdísi og fá meira að segja að hlaupa út í Nóatún eftir íspinnum. "Um hánótt" eins og þær sögðu með andakt, enda klukkan orðin hálf níu.

Við Kata dældum lagasafni gestgjafanna yfir á iTouch. Það heppnaðist fullkomlega hjá mér, en ekki veit ég hvers vegna tölvan hennar Kötu neitar að kannast við að hafa hlaðið þessu öllu niður. Hún sýnir lista yfir öll lögin, en þar að baki er alls ekkert. Lögum það síðar.

Í morgun var allt á kafi í snjó, en ekki varð betur séð hér í Logalandinu en veðrið væri samt í fínu lagi. Meira segja við Fossvogsskóla var allt heldur rólegt, alla vega engin ástæða til að halda blessuðum börnunum heima. Brennt barn forðast eldinn og allt það. Ég ætlaði ekki að falla aftur í þá gryfju að halda þeim heima að óþörfu. Á þriðjudag vantaði tvö börn í Fossvogsskóla vegna veðurs: Systurnar.

Nú er komið í ljós að fólk kemst varla milli húsa í borginni. Kata komst í vinnuna, en bara af því að hún er á jeppa og getur farið upp á gangstétt til að komast framhjá smábílum sem eru spólandi þversum um allt. Ég ætla ekki einu sinni að reyna að hreyfa LitlaSkít, sem kúrir undir skafli fyrir framan hús (hann var einu sinni kallaður skárra nafni, en nú hefur hann ekki verið þrifinn mánuðum saman).

Hef það notalegt innandyra þar til ég dúða mig og geng eftir systrum seinnipartinn