Hrollur

Margrét getur verið afskaplega klígjugjörn, eins og margoft hefur sannast. Fyrir kvöldmatinn sagði hún mömmu sinni að hún kynni mjög óhugnanlega sögu. "Treystirðu þér?" spurði hún svo. Jú, mamma hennar treysti sér til að heyra söguna.

Þá kom saga um strák sem slasaðist á auga. Margrét var varla byrjuð að segja söguna þegar hún greip fyrir eyrun á sjálfri sér, svo hún þyrfti ekki að heyra hryllinginn. Sú varúðarráðstöfun dugði illa, en hún lét sig nú hafa það að segja söguna.

Þær mæðgur komu að matarborðinu og Margrét hryllti sig alla. Ég spurði hvaða voðalega saga þetta hefði verið, en Margrét harðbannaði að málið yrði rætt svo hún missti ekki matarlystina. "Þú mátt segja henni söguna þegar ég er sofnuð," sagði hún við mömmu sína.

Elísabet áttaði sig á hvaða saga þetta væri. Henni fannst óþarfi að bíða með söguna fram yfir háttatíma og sagði mömmu sinni að hún mætti segja mér hana. "En bara á útlensku og bara ef útlenskan er ekkert lík íslensku."

Kata ákvað að láta söguna bíða betri tíma, enda fiskurinn farinn að kólna.

Trade mark

Systur fóru í afmæli til gamals félaga á Rauðu deildinni í dag. Angelo varð 6 ára og veislan var endurfundir leikskólakrakkanna, þótt einn og einn nýr skólafélagi fengi að fljóta með  Eftir pizzu og köku fóru krakkaskarinn út á leikvöll og þar tíndi ég alsælar systur upp rétt fyrir klukkan sjö. Þær ætluðu ekki að fást heim, þetta var svo gaman.

Þær töluðu út í eitt yfir kvöldmatnum, eins og venjulega, en svo tóku þær góða lestrarsyrpu fyrir svefninn. Margrét er komin á fulla ferð, las allt léttlestrarheftið sem hún kom með heim úr skólanum og til viðbótar litla lestrarbók sem við keyptum einhvern tímann síðsumars. Hún ætlaði ekki að fást til að hætta og ákvað að lesa meira um leið og hún vaknar í fyrramálið. Hún á eftir að verða mikill lestrarhestur.

Elísabetu gengur ekkert síður að kljást við stafina, en hún hefur ekki enn fundið þennan mikla áhuga. Hún les allt samviskusamlega og rekur sjaldan í vörðurnar, en hún les ekki í tíma og ótíma af skiltum, dagblöðum og fatnaði, eins og systir hennar. Margrét las t.d "trade mark" af peysunni sinni og velti fyrir sér hvað það þýddi. Það minnti mig á söguna að kellingunum á Ísafirði, þar sem hann afi minn klæðskerinn rak fataverslanir í áratugi. Þær skoðuðu nýjustu sendinguna og svo kvað önnur þeirra upp úr með að þær væru nú alveg frábærar, þessar vörur frá trade mark (lesið með dönskum framburði, ekki enskum.)

Alla vega, hér eru systur að verða fluglæsar. Það liggur við að ég öfundi þær af öllum frábæru bókunum sem þær eiga eftir að lesa um ævina.

Singing in the rain

Eftir kvöldmatinn í gær, laugardag, ákváðum við mæðgur að fara í gönguferð um hverfið. Systrum fannst það ótrúlega spennandi. Það var auðvitað dimmt úti, svo Margrét tók með sér vasaljós. Svo skikkuðu þær mig til að fara með mittistösku og geyma í henni dálítið súkkulaði og appelsín. Þeim fannst þær ekki geta farið ónestaðar í svona mikla ferð.

Við gengum af stað rétt rúmlega átta. Elísabet velti fyrir sér hvort við myndum lenda í vandræðum ef lögreglan sæi okkur, en við sannfærðum hana um að stelpur mættu alveg ganga úti í rigningunni að kvöldlagi ef mömmur þeirra væru með. Svo gengur við í vestur, alla leið í Bjarmaland, fórum þaðan niður í Fossvogsdalinn og röltum göngustíginn heim. Röltið tók heilan klukkutíma og það rigndi allan tímann. Af og til beindi Margrét vasaljósinu að gegnsósa ánamöðkum, en annars voru þær systur svo uppteknar að tala og syngja að ekkert annað komst að. Og stundum þurfti að stoppa og fá einn súkkulaðimola í munninn; dálítið eldsneyti til að komast alla leið.

Þegar við komum heim fóru systur beint í háttinn og steinsofnuðu um leið. Þær vildu endilega endurtaka leikinn í kvöld, en sættust á að það væri ekki góð hugmynd á sunnudegi. Þess í stað lásu þær lestrarheftin sín fram og til baka. Og tilkynntu fyrir svefninn að helgarfrí væru allt of stutt.

Frábært Gott kvöld

Í dag sáum við barnaleikritið Gott kvöld í Þjóðleikhúsinu. Reyndar er verkið sýnt í Kúlunni við Lindargötu, en Þjóðleikhúsið er það nú samt.

Við mæðgur vorum allar alsælar  Mestu skiptir auðvitað að stelpurnar hlógu mikið og lifðu sig mjög sterkt inn í leikritið. Það er um lítinn strák, sem er einn heima um kvöld þegar pabbi hans þarf að skreppa frá til að ná í mömmuna. Strákurinn er dálítið smeykur og svo lifna við alls konar verur, Hungurvofan, Hræðslupúkinn, Fýlupokinn, Tímaþjófurinn og fleiri og fleiri. Þarna fléttast saman skemmtileg gervi og brúður. Alveg viðbjóðslega skemmtilegt, svo orðfæri Elísabetar sé notað.

Þetta er ekki langt verk, bara 40 mínútur, en það hentar auðvitað ágætlega litlum krílum. Mæli með þessu. Og foreldrum leiðist hreint ekkert allan tímann.

Viðbjóður

Nú styttist í að fótboltaæfingar vetrarins hefjist. Þær systur taka því fagnandi, enda ekki farið á æfingu síðan þær voru litlar, að eigin sögn. Það mun hafa verið í ágústlok.

Systur virðast aldrei fá nóg af æfingum, hoppi og skoppi. Þær eru í leikfimi og íþróttaskóla í Fossvogsskóla og fara í fimleika tvisvar í viku.

"Viðbjóðslega gaman," sagði Elísabet þegar mamma hennar spurði hana hvernig hefði verið í íþróttaskólanum.

"Viðbjóðslega gaman?" hváði Kata, sem hélt áreiðanlega að stelpuskottið yrði ekki unglingur fyrr en eftir nokkur ár.

Elísabet heyrði spurnartóninn og hikaði, en ákvað svo að rækta í sér unglinginn. "Já, VIÐBJÓÐSLEGA gaman!"

Á þessari mynd er Elísabet í viðbjóðslega flotta Valsgallanum sínum að gefa dúkkunni sinni  viðbjóðslega góðan graut.

Kirkjur og kórónur

Á þessu heimili er til föndurdót, sem systur og mamma þeirra eru afskaplega flinkar að nota. Þetta eru marglitir pinnar og hægt að festa þá saman, af því að í öðrum enda þeirra er segull, en stál í hinum. Svo fylgja þessu líka marglit plastspjöld, sem hægt er að setja á milli pinnanna. Þetta heitir Geo-eitthvað.

Kata er óþreytandi að púsla þessu saman, byggir léttilega hús og jafnvel kirkjur með fagurlega steindum rúðum. Stundum föndrar hún þetta með stelpunum fyrir háttinn og ég hef staðið hana að því að halda áfram eftir að þær eru sofnaðar, enda einkar lagin við þetta, konan.

Mér er gjörsamlega fyrirmunað að skilja þetta. Margoft hef ég reynt, en aldrei tekist svo mikið sem að láta einn plastferhyrning tolla milli fjögurra pinna, jafnvel þótt dótið liggi á borði fyrir framan mig. Systur, sem hafa löngum kallað mig Klaufamömmuna sína, eru farnar að vara sig á mér. Ef rúða dettur úr kirkju og mamma þeirra er hvergi nærri, þá tilkynna þær alltaf að þær ætli bara að bíða eftir að hún komi aftur. Ég skuli bara láta þetta eiga sig.

Það eru engin takmörk fyrir dundinu í þeim mæðgum. Fyrir utan hús, kirkjur og aðrar byggingar, þá fara þær létt með ýmislegt annað. Einu sinni gerðu þær kórónur, sem voru stórglæsilegar, þótt óneitanlega væru þær dálítið þungar á litla kolla. Elísabet bætti svo við einföldum veldissprota og hálsmeni. Þær heita nú báðar drottningarnöfnum, svo þetta var við hæfi.

Önnur kórónan skemmdist fljótlega, þegar ég reyndi að hreyfa við henni. Hin var notuð í kirkju.

Frá A til D

Systur eru óðum að ná tökum á lestrinum, að minnsta kosti á grunntexta eins og "Ása sá lás" og "Óli á mús, ekki lús." Lestrarbækurnar sem þær eru með þessa dagana hamra á sömu atriðunum aftur og aftur, enda veitir ekkert af. Þetta síast inn í litla kolla, sem núna ruglast vart lengur á stöfunum í og á, eða jafnvel e og u.

Þær systur ljóma af hamingju þegar þeim tekst að lesa viðstöðulaust í lestrarbókunum sínum. Mikill sigur.

Þær vinna líka aðra sigra þessa dagana. Nú eru þær farnar að geta spilað lög á gítarana sína. Þeim gekk að vísu ágætlega að halda þessu eina gripi, sem er hamrað aftur og aftur í "Krummi svaf í klettagjá". Svo var annað grip og öllu flóknara í "Meistara Jakob". Loks kom svo röðin að "Fljúga hvítu fiðrildin" og þá þurfti að skipta á milli tveggja gripa, æ ofan í æ. Hrikalega flókið, en litlir puttar eru smám saman að ná tökum á þessu, eftir töluverðar æfingar. ´

Nú stefnum við að því að þær geti spilað "Súrmjólk í hádeginu" skammlaust í næstu kennslustund. Það er nú samt mjööööög erfitt. Ég ætti að vita það, búin að æfa sleitulaust alla vikuna. Það fylgir nefnilega tónlistarnámi blessaðra barnanna að foreldrar verða að vera með á nótunum, í bókstaflegum skilningi. Ég sit því yfir kennslublöðum í gítarleik og æfi og æfi, reyni svo að ná leikni í að skipta hratt og örugglega frá D í A, aftur í D og svo í A og D....

Eftir þennan vetur ætti ég að verða partýfær á blokkflautu og gítar.

Öryggi

Það hefur verið allur gangur á því hvort þær systur hafa verið eins klæddar. Elísabet hefur viljað punta sig dálítið meira en Margrét. Á tímabili var staðan sú, að Elísabet hefði helst viljað vera í pilsi alla daga, en Margrét í æfingabuxum.

Ég kann alla romsuna um að foreldrar tvíbura verði að huga að einstaklingnum og ekki sé endilega æskilegt að klæða tvíbura eins og allt það. Ég hef nú minni en engar áhyggjur af því að þessar stelpur þrói ekki einstaka persónuleika sína. Við höfum aldrei lagt neina sérstaka áherslu á að þær væru eins klæddar. Hins vegar eiga þær eins föt, þótt þær séu ekki alltaf klæddar þeim á sama tíma. Það á sér ósköp eðlilegar skýringar. Þegar við förum t.d. í búð og sjáum mjög flottar gallabuxur, þá kaupum við auðvitað 2 stk. Sama á við um úlpur, peysur, boli, skó. Við kaupum það sem okkur finnst flottast x 2. Vissulega höfum við keypt ólíka liti á peysur og boli, en oftar en ekki er það svo að við kolföllum fyrir einhverju ákveðnu og erum þá ekki til í að kaupa eitthvað sem okkur finnst minna flott fyrir aðra stelpuna. Mér þætti undarlegt ef önnur stelpan væri klædd í föt sem mér þættu allra flottust, en hin í föt sem væru svona second best.

Þegar þær voru kríli voru þær nánast alltaf í eins fötum. Auðvitað vegna þess að það var hrikalega krúttlegt, en líka vegna þess að við áttum í mesta basli að halda kontról á fatabunkanum þegar skipt var um galla á litlum krílum æ ofan í æ. Ég missti alla vega yfirsýnina, vissi ekkert hvað var hvar og hvort það var hreint, nema með því að einfalda hlutina og hafa þær eins. Eins gott að ég var ekki átján barna móðir!

Jæja, þetta er nú útúrdúr. Ástæða þessara vangaveltna er sú, að við tókum eftir því í síðustu viku að Elísabet leggur allt í einu ofurkapp á að vera nákvæmlega eins klædd og Margrét. Hún er ekki sátt ef önnur er í gráum buxum og hin svörtum, jafnvel þótt peysurnar séu eins. Margréti virðist hins vegar slétt sama.

Einn morguninn var Elísabet búin að klæða sig í sokkabuxur og pils og var hin lukkulegasta, þegar hún uppgötvaði að Margrét var að klæða sig í buxur. Hún sagðist þá vilja vera eins og systir og klæddi sig úr. Ég lét þær eiga sig inni í herbergi, en heyrði að Elísabet átti í vinsamlegum samningaviðræðum við systur sína. Svo komu báðar fram og voru þá í sokkabuxum og kjólum. Nákvæmlega eins.

Við röltum í skólann og þá sagði ég Elísabetu að ég hefði tekið eftir að hún vildi alltaf vera nákvæmlega eins og Margrét í skólanum. Og skýringin lét ekki á sér standa. "Ég þekki sko ekki alla í skólanum ennþá og þá finnst mér betra að vera ekki í öðruvísi bol eða buxum eða peysu. Á Rauðu deildinni [á leikskólanum] þekkti ég alla og þá þurfti ég ekki að vera eins."

Í morgun bætti hún svo um betur þegar hún sagði mömmu sinni að sér þætti gott að vera eins og Margrét þessa dagana. "Stundum horfi ég á Margréti í skólanum og þá sé ég hvernig ég er."

Hver og einn leitar víst öryggis á sinn hátt.

Jól í júlí

Þegar ég hafði náð í systur í skólann í dag og við vorum sestar inn í bíl hringdi pabbi. Systur urðu vitni að því þegar við feðginin börmuðum okkur vegna fyrirsjáanlegs rjúpuskorts. Við eigum það sameiginlegt að hafa þungar áhyggjur af máltíðum marga mánuði fram í tímann.

Svo ókum við heim og systur spurðu mikið út í jólamatinn. Elísabet fór þá að tala um hangikjöt, eins og alltaf þegar jólin ber á góma. En hangikjötið hefur aðra merkingu í hennar huga, því a.m.k. tvö sumur í röð hefur hún fengið hangikjöt hjá afa Ís á Grundinni þegar við förum vestur á Ísafjörð. Svo kom romsan, sem var einhvern veginn á þessa leið: "Ég hlakka svo til, eða á ég að segja mér, nei mig, ójá, ég hlakka svo til þegar við förum til Ísafjarðar og þá líður mér svo vel af því að þá er stórfjölskyldan, eða kannski ekki öll stórfjölskyldan, en alla vega hálf eða meira og þá líður mér svo vel þegar allir eru saman á Grund og borða hangikjötið. Mér verður alveg heitt í hjartanu og hangikjöt er uppáhalds maturinn minn."

Ég er alveg sammála. Það er ósköp notalegt að hafa fjölskylduna hjá sér og borða góðan mat.

Lasin stelpa, leggur og skel

Það skorti ekkert upp á hugmyndaflugið fremur en fyrri daginn þegar systur myndskreyttu L-blaðið sitt.

Elísabet byrjaði rólega, teiknaði "Lísu", litla stelpu í rauðu pilsi. Svo teiknaði hún "lasin" og á myndinni sést agnarsmá stúlka í rúmi. Næst kom "lamb", fjólublátt og mjög hrokkið, og loks vildi hún teikna "lokka". Hún rissaði fjölmörg strik með blýanti á ská yfir rammann, litaði svo með gulu ofan í. "Lokkar."

Margrét teiknaði "Legg og skel" og hafði fyrir að hlaupa niður í herbergi sitt og róta þar lengi. Kom svo upp með hörpuskel og teiknaði eftir henni, en legginn teiknaði hún "eins og í sjóræningjafána." Næsta mynd var af "gulli", ljómandi gullmola í lófa. Þriðja myndin var "lampi" og hún var ekki lengi að teikna nákvæmlega upp rauða lampann okkar. Þegar kom að fjórðu myndinni var hún hugsi. "Ég vil helst teikna eitthvað svo ég geti skrifað svona i á hvolfi fyrir aftan," sagði hún. "Svona eins og þegar ég teiknaði Í-í-í, hvað mig kitlar!" Sem sagt, upphrópunarmerki. En samt langaði hana mest að teikna engil. Ég sagði henni að ef ég sæi engil myndi ég alveg örugglega hrópa upp yfir mig, svo það væri í fínu lagi að setja upphrópunarmerki. Þá teiknaði hún fallegan, bleikan engil og skrifaði: "Engill!"