L!

Já, L er stafur vikunnar. Ég var alveg úti að aka þegar ég reiknaði með sérhljóða.

Systur hafa ótal hugmyndir um myndskreytingar á L orðum.

 

E eða U?

Mér verður ekkert úr verki í dag. Ég er einfaldlega of spennt. Í dag fæ ég að vita hver verður bókstafur vikunnar. Nú er búið að dekka O, Í og A. Á ég að þora að giska á E? Kannski U?

Auðvitað felst spennan í raun og veru ekkert í því hver bókstafurinn er, heldur hvernig þær systur myndskreyta hann. Ég ætla að gera mitt allra, allra besta til að halda mínum jarðbundnu og fúlu hugmyndum leyndum. Þeirra hugmyndir eru alltaf svo miklu betri.

Evrópa? Engilblíð? ESB? Ekkert? Eða kannski: Ungverji? Ullabjakk? Ullarsokkur? Undarleg?

 Þetta kemur allt í ljós.

Könguló, könguló...

Margrét hefur alltaf verið mikil pöddukona. Hún er til allrar hamingju hætt að safna ánamöðkum. Hún fékk nóg af þeirri söfnun þegar hún fann lyktina upp úr krukkunni sem hún hafði sett í fjóra maðka og slatta af vatni og steingleymt svo dögum skipti í "tilraunastofunni" sinni. Tilraunastofan hennar er nú kölluð skápur af mæðrunum, en hún kippir sér ekkert upp við það.

Elísabet er ekkert gefin fyrir öll þessi kvikindi. Þess vegna hrópaði hún upp yfir sig þegar hún sá agnarsmáa könguló í herberginu þeirra. Ég var eitthvað upptekin á efri hæðinni og sagðist taka kvikindið síðar, ef þörf væri á. Margrét gyrti sig hins vegar plastsverðinu sínu, með fína bleika mittislindanum, og réðst til atlögu. Hún hrópaði "HOOOOO-JA!!" og svo heyrðust þung högg falla. Stuttu síðar kom hún sigri hrósandi fram úr herberginu þeirra með einhverja örsmáa, svarta klessu í lófanum.

Systir hennar var næstum flutt að heiman, henni varð svo mikið um. Það var ekki fyrr en daginn eftir sem hún fylltist stolti yfir hugprýði hinnar köngulóardrepandi systur sinnar.

3:0

KR-ingar, sem barma sér yfir slöku gengi í sumar, ættu að sjá sóma sinn í að fylgjast með kvennaliðinu sínu. Ég hef gerst sek um að bölsótast, en er alveg hætt því. Frábær sigur  í bikarleiknum í dag. Og Margrét dóttir mín tilkynnti að fyrra bragði að hún ætlaði að halda með KR, ef Valur væri ekki að keppa

Uppskera

Systur fóru á uppskeruhátíð Vals og bættu enn einni medalíu í safnið. Svo tilkynntu þær að Rakel þjálfari hefði fengið blómvönd. Sáttar við það, enda Rakel í miklu uppáhaldi.

Eftir uppskeruhátíð fóru þær heim með Evu Berglindi og Brynju litlu systur hennar. Eva Berglind er vinkona þeirra af Rauðu deild Sólhlíðar. Þær ætla svo sannarlega ekki að missa samband við hana, þótt Eva sé núna í Hlíðaskóla og systurnar í Fossvogsskóla. Og það er lítil hætta á að sambandið rofni, enda eru vinkonurnar þrjár saman í fimleikum á mánudögum og miðvikudögum og gítartímum á laugardögum

Við mæðgur ætlum að hafa það náðugt í kvöld. Systur vilja endilega fá pizzu og svo eru þær búnar að panta að fá að horfa á Spaugstofuna. Þær hafa aldrei fylgst með Spaugstofunni, en sáu þátt í endursýningu um daginn og fannst hann svona líka ógurlega fyndinn. Pizza, Spaugstofa og popp á dagskránni. Ég er nú alveg sátt við þetta, enda svefnvana og framtakslítil eftir matarboðið góða í gær. 

Ég varð að segja þeim að því miður gætum við ekki náð í mömmu þeirra út á flugvöll á morgun, því vélin lendir ekki fyrr en undir miðnættið. Þetta voru vondar fréttir. Margrét sagði að þær gætu alveg borðað kvöldmatinn snemma, farið svo beint að sofa og vaknað fyrir miðnætti til að aka suður á flugvöll. Hún var alveg bit þegar ég samþykkti ekki þetta stórgóða plan.

Bolti

Úff, það væri hægt að stilla klukku eftir Margréti þegar hún vaknar til að horfa á barnatímann. Í dag sýnir RÚV bara eina klukkustund af barnaefni, svo kemur fótbolti. Ég ætti ekki að kvarta, því núna á að sýna frá HM kvenna og eins og allir vita sýnir RÚV nú ekkert allt of mikið af kvennaboltanum. Systur endast hins vegar ekki enn til að horfa á heilan leik.

Tilvonandilögfræðingadjamm

Nú er bloggað um miðja nótt! Ég var að ljúka uppvaski eftir frábært kvöldmatarboð með genginu úr lögfræðinni. Auður, Olla, Magga, Dúdda og Leifur mættu hér, mistímanlega þó, og við borðuðum á okkur gat eins og alltaf þegar við hittumst. Forrétturinn var laxaþrenna, hrár lax sem þó var hálfeldaður með sítrónu- og limesafa, reyktur lax og laxahrogn. Aðalréttur Marbella kjúklingur og svo kom Dúdda með guðdómlegt tiramisu. Gott hvítvín, rauðvín, sætt vín með desert, kaffi og koníak. Merkilegt að ég skuli yfirhöfuð geta skrifað  En systur eru hérna heima hjá mér, sem býður nú ekki upp á neitt ofurdjamm. Mig grunar að hluti gestanna sé rétt að byrja fjörið í miðbænum núna (o.k., líklega bara tvö þeirra, restin er næstum jafn ráðsett og ég)

Þær systur voru yndislegastar í kvöld, háttuðu sig sjálfar og horfðu á dvd, eins og englar allan tímann. Þær voru búnar að borða þegar gestirnir komu, fóru svo niður og fengu að horfa á ferða-dvd-spilarann í stóra rúmi og sofnuðu þar fljótt og vel. Og stilltu sig alveg um að kalla upp og krefjast þess að við hefðum lægra, eins og þær gera nú stundum og þarf engin læti til. En virðulegur hópurinn þurfti auðvitað engin slík hvatningarhróp.

Magga ætlar að halda næsta boð og þá ætlum  við að mæta með maka. Það er tími til kominn að kynna þetta lið hvert fyrir öðru. Best að undirbúa þau samt

Á morgun, eða á eftir, vakna systur að sjálfsögðu óguðlega snemma til að horfa á barnatímann. Svo er gítartími kl. eitt, en þaðan verðum við líklega að bruna beint á uppskeruhátíð yngri flokka Vals. Kata er fjarri góðu gamni, svo ég verð víst að bíta á minn óðum hverfandi KR-jaxl.

A

A er stafur vikunnar.

Það örlaði á hneykslan hjá þeim systrum, sem hafa þekkt A afskaplega lengi. Þær þurftu þó að hafa töluvert fyrir að skrifa lítið a, þetta stóra er miklu einfaldara.

Svo kom að teikningunum fjórum, sem eins og venjulega áttu að vera af einhverju með stafinn A í heitinu.

Margrét teiknaði apa í tré og þar sem Elísabet var sjónarmun á eftir henni að borðinu og þurfti að flýta sér að ná henni teiknaði hún líka apa í tré. En svo fóru þær hvor í sína áttina.

Næstu tvær myndir Elísabetar voru Alma (uppáhaldsfrænka) og lítill og grár hamstur. "Síðasta myndin mín á að vera af Asíu. Hvernig teiknar maður Asíu?" spurði hún í einlægni.

Ég hef aldrei verið drátthög og er þar að auki fyrir löngu orðin svo ferköntuð í hugsun að þetta vafðist fyrir mér. Ég sagðist eiginlega þurfa að leita á náðir Atlasins til að svara þessu. Elísabet nennti ekki bíða á meðan ég fullorðinsvesenaðist og áður en ég vissi af var hún búin að teikna opna bók með mismunandi formum á hvorri síðu. Og spurði svo: "Hvernig skrifar maður Atlas?" Og því gat ég svarað

Margrét var búin að lita apann sinn fagurlega, sem og tréð. Næsta mynd var Amma og svo kom Afi. Þau voru bæði ósköp hrum og þurftu að styðjast við staf. En sólin brosti við þeim báðum og þau bjuggu líka bæði í litlu, rauðu húsi.

Fjórða myndin vafðist ekkert fyrir Margréti. Hún teiknaði í gríð og erg þar til sú fullorðna tók eftir því og steig á bremsurnar. "Bíddu, bíddu, hvað ertu að teikna? Er A í því?" spurði ég.

Margrét sýndi mér teikninguna, af lítilli stelpu. "Margrét," tilkynnti hún hróðug.

 

Blokkflautur

Systur læra á blokkflautu í skólanum. Í síðustu viku komu þær heim með blokkflauturnar sínar á miðvikudegi og máttu hafa þær heima til að æfa sig fram yfir helgina. Gleði mín var fölskvalaus, enda vita allir að tónar blokkflautunnar eru ægifagrir. Sumir mundu jafnvel segja að þeir gæfu lífinu gildi. Tónlist gefur alla vega lífinu gildi, að því er gömul lygi hermir.

Systur áttu að æfa eftir nótum og þá kom babb í bátinn. Fyrsta lagið var að vísu afar einfalt. Það var spilað við þekkta ferskeytlu. Við fyrstu línu vísunnar spiluðu þær systur "rauða nótu" átta sinnum. Önnur lína var alveg eins: "Rauða nótan" átta sinnum. Og þriðja línan var svoleiðis líka, sem og fjórða línan. Alls 32 "rauðar nótur."

Systur vissu hvernig átti að spila "rauða nótu" sem var nú meira en ég vissi, enda hef ég aldrei lært á þetta eðalhljóðfæri, blokkflautuna. "Rauða nótan" kemur sem sagt þegar haldið er fyrir efsta gat neðan á flautunni og efsta gat ofan á flautunni. Hver sem er getur klemmt fingur utan um blokkflautu og kallað fram rauða nótu og lífsfyllingu um leið.

Svo versnaði í því. Þær höfðu merkt sérstaklega við lag í kennslubókinni, sem þær áttu að læra heima. Það var svona, í einfaldaðri nótnaskrift minni:

Rauð, rauð, rauð, rauð, græn, græn, gul

rauð, rauð, rauð, rauð, græn, græn.

Rauð, rauð, rauð, rauð, græn, græn, gul.

rauð, rauð, græn, græn, gul, gul.

Þetta leit ekkert svo voðalega út. Ég var búin að læra rauðu nótuna af þeim systrum og nú þurfti bara að fara vel og rækilega yfir þá grænu og gulu. En þá kom babb í bátinn: Systur mundu ekki fyrir sitt litla líf hvernig átti að framkalla hina fögru grænu og gulu tóna.

Nú kom kennslubókin til bjargar. Aftarlega í henni voru allar nauðsynlegar upplýsingar um nóturnar Ég greip aðra blokkflautuna og fór að æfa. Svo fletti ég upp á laginu fína og ætlaði að spila, en af því að allar síður eru prentaðar í svart/hvítu þá ruglaðist ég strax.

Systur fengu það verkefni að lita nóturnar í laginu rauðar, gular og grænar, til að auðvelda mér spilamennskuna. Þær sátu hvor með sína bókina og tréliti á meðan ég æfði rauða, gula og græna tóna. Loks var ég búin að ná þokkalegum tökum á að loka götum og opna göt á þessari dásamlegu blokkflautu og þá stóð á endum að þær voru búnar að lita nóturnar. Ég spilaði lagið nokkrum sinnum og var afskaplega ánægð með útkomuna.

Svo rétti ég systrum blokkflautur og sagði þeim að gera eins. Þær voru auðvitað með rauðu nótuna á hreinu, en höfðu ekki haft tækifæri til að æfa gulu og grænu, enda uppteknar við að lita á meðan ég blés. Ég barði þekkingu mína inn í þær og svo spiluðu þær lagið hikandi nokkrum sinnum.

Það var komið langt fram á kvöld, systur grétu af þreytu og ég var með heiftarlegan hlustarverk. En var sæl og glöð í þeirri vissu, að tónlist gefur lífinu gildi, enginn verður óbarinn biskup og allt það crap. Ég leyfði þeim loks að fara að sofa.

Daginn eftir fóru þær í skólann með blokkflautuna, kennslubókina og bauga niður á kinnar. Þær voru hins vegar lukkulegar eftir tónlistartímann, enda hafði hann gengið ljómandi vel. Þær sögðu að kennarinn hefði hrósað þeim sérstaklega fyrir að lita nóturnar í laginu, það hefði verið hið mesta snjallræði.

Ég varð aldeilis undrandi að heyra þetta. Gat verið að aðrir foreldrar hefðu ekki þurft að skikka börn sín til að lita nóturnar?

Hafa allir lært á  blokkflautu nema ég?

Kyrkingar

Við kvöldmatarborðið vorum við Kata að býsnast yfir manni, sem talar alltaf í hringi um alla hluti, ákaflega óljóst. Kata hefur ekki mikla þolinmæði með slíku fólki og sem við vorum að hlæja að hversu erfiður hann væri sagði hún: "Ég myndi kyrkja hann ef ég þyrfti að vinna með honum."

Margrét heyrði þetta og gafst ekki upp fyrr en hún var búin að fá útskýringu: Þetta var sagt í gríni og vegna þess að maðurinn var svona og svona. Auðvitað á maður ekkert að segja svona en mamma hennar var bara að útskýra að hún myndi fljótt missa þolinmæðina með manninum ef hún þyrfti að hlusta á hann tala í hringi allan daginn.

Margrét melti þetta um stund og sagði svo: "Mér finnst nú ekkert sniðugt að kyrkja hann. Þá verður hann bara hás og þá er ennþá erfiðara að skilja hvað hann segir. Geturðu ekki bara verið góð við hann og útskýrt hvernig þér líður?"

Hvernig er það eiginlega? Hverjir eiga að sjá um uppeldið á þessu heimili?