Boltinn

Systur sakna fótboltans. Þær hafa ekki farið á æfingu "alveg síðan þær voru litlar" segja þær. Alltaf sömu ýkjurnar á þeim bænum. En æfingar hafa vissulega legið niðri núna í september. Í október byrja þær aftur og þá geta þær tekið gleði sína.

Þær eru annars ósköp fótbolta-glaðar þessa dagana, Valsarar, með Rakel þjálfara innanborðs, búnir að tryggja sér Íslandsmeistaratitilinn. Við fórum nú ekki á völlinn í gær í góða veðrinu, enda voru systur á fimleikaæfingu. Og við fórum heldur ekki á dögunum, þegar Valskonur kepptu við KR. Þá fylgdumst við hins vegar með í sjónvarpinu hérna heima. Mér fannst nú alveg nóg um öll Vals-hvatningarhrópin, hvað þá þegar Kata bættist í hópinn, og tilkynnti að ég héldi með KR. Stelpunum fannst það hræðilegt. Og Margrét varð ákaflega sár á svipinn, horfði á mig ásakandi og spurði: "Heldurðu með KR þótt stelpurnar þínar séu í Val??"

My KR-days are over.

Haust

Það er komið haust. Ég hef ákveðið að hætta að berja höfðinu við steininn í bullandi afneitun. Það er komið haust, ekki nokkur vafi á því.

Á föstudaginn tíndi ég síðustu rifsberin af runnunum hjá tengdó. Systur fóru með mér til að hjálpa. Sú hjálp fólst aðallega í að elta kött nágrannans um allan garð. Þegar það varð leiðinlegt fékk kötturinn að elta trefil um allan garð. Kötturinn mjálmaði, systurnar skríktu og ég hrópaði á 20 sekúndna fresti að þær skyldu sko eiga mig á fæti ef þær spörkuðu berjaskálunum um koll.

Á föstudagskvöldið fórum við í mat til Maríu og co. í Hafnarfjörðinn. Hinar fordekruðu systur fengu fótbolta-Bratz-stelpur og ótrúlega flott náttföt/heimakósýföt sem þær hafa varla farið úr síðan. Tilefnið var ekkert, María var bara nýkomin frá útlandinu og hafði ekki getað stillt sig um að kaupa gjafir. Gott mál. Og mikið er ég ánægð með fólk sem býður í mat sisona á föstudegi, gefur manni ljúffengan lax og byrjar helgina á réttum nótum. Ljúft.

Laugardagurinn var tilþrifalítill framan af, hófst með hefðbundnum klöttum í morgunsárið, en lauk með mikilli matarveislu hjá nágrönnunum á nr. 2. ásamt fleiri góðum gestum. Ég gæti alveg vanist því að láta elda ofan í mig veislumat alla daga, svei mér þá. Marta Bryndís sat hjá systrum á meðan, horfði á spæjarann Kalla Blómkvist og var sátt. Systur voru líka alsælar, þótt þær væru áreiðanlega að sjá myndina í fimmta skipti. Astrid Lindgren þolir alveg endurtekningar.

En ekki dugar að borða bara endalaust, svo í dag ákváðum við að  ganga til Ásthildar systur í Kleifarásnum. Við vorum reyndar ekki svo hraustar að ganga alla leið úr Logalandinu, heldur ókum upp að stíflu og gengum upp með Elliðaám. Það  var alveg mátulegur göngutúr fyrir sprækar stelpur og mömmur, sem voru búnar að borða yfir sig og það tvisvar frekar en einu sinni. Ferðin sóttist ákaflega seint, því á göngustígnum voru alls konar maðkar og margfætlur, sem þurfti að rannsaka. Margrét er sérstakur pöddurannsakandi og þurfti að skoða hvernig kvikindunum yrði við þegar þeim væri sleppt út í grasið, eða pollinn, eða moldina, eða á steininn. Okkur var farið að kólna þegar hún loks missti áhugann. Þá var systir hennar farin að hrylla sig svo mikið yfir öllu lífinu á göngustígnum að hún tiplaði á tánum næstu hundrað metrana. Svo gleymdi hún hryllingnum og hljóp eðlilega um.

Hjá Ásthildi byrjuðum við enn á ný að borða og borða og borða og borða og ekki var það nú allt eintóm hollusta. Svei mér þá.

Haustið er tími til að safna vetrarforða, en fyrr má nú aldeilis fyrr vera.

Dularfullu gleraugun

Við vorum alveg á hvolfi á þessu heimili í gær, hér gerðust svo undarlegir atburðir. Í aðalhlutverki dramans voru minnst tveir búalfar og tvenn gleraugu. Héldum við.

Allt havaríið byrjaði þegar ég sá að gleraugun mín lágu á stóra skammelinu við sófann í sjónvarpshorninu og ákvað að færa þau, enda aldrei að vita nema systur settust óvart á þau. Ég greip gleraugun og stakk þeim upp í bókahillu. En viti menn, þar lágu þá önnur fyrir og reyndust vera mín. Ég fór þá að rannsaka gleraugun sem ég var með í hendinni betur og hafði aldrei nokkurn tímann séð þau fyrr á ævinni.

Við Kata fórum á flug þegar við vorum að ímynda okkur hver gæti átt þessi gleraugu. Gat verið að fullorðnir Danir, sem voru hér í heimsókn á dögunum, hefðu skilið þau eftir? Nei, það var nú hæpið, enda hefðum við örugglega haft spurnir af því ef einhver þeirra saknaði gleraugna. Fyrir nú utan þá staðreynd að Danirnir rétt kíktu niður á neðri hæðina og hefðu varla sett gleraugu þarna frá sér. Systurnar sóru að þær hefðu ekki fært þessi gleraugu neitt til. Elísabet leit á þau og sagðist hafa séð mömmu sína með þau, en við vissum auðvitað betur.

Þá mundi ég að Amma Dedda hafði komið í heimsókn og spilað á gítar þarna niðri. Ég hringdi í hana, en það var nú mest til málamynda, því ég var búin að uppgötva að þetta voru nærsýnisgleraugu og mamma notar aldrei annað en dauf fjarsýnisgleraugu.

Um kvöldið tók Kata úr sér linsur, en fór svo að leita að gleraugunum sínum. Þá kom í ljós að þau voru ekki í gleraugnahulstrinu. Ó, nei, þau eru áreiðanlega á hótelherberginu í Minneapolis, stundi Kata sem hafði komið heim frá Bandaríkjunum um morguninn. En svo fékk hún brilliant hugmynd. Hún gæti kannski notað gleraugun dularfullu, sem enginn kannaðist við? Hún stökk fram, greip gleraugun og skellti þeim á nefið. Varð svo skrítin á svipinn, reif þau af sér, horfði fast á þau, setti þau upp aftur og sagði: "Þetta eru gleraugun mín!"

Við hefðum betur hlustað á Elísabetu, sem hafði auðvitað oft séð þessi gleraugu á mömmu sinni.

Kata er ekki enn búin að jafna sig á þessu. Ég er hins vegar viss um að þegar hún gerir það, þá sér hún að hún verður að eignast ný gleraugu. Þessi líkjast greinilega gleraugum sem aldraðir Danir eða ömmur ganga með.

Í

Þá er það opinbert: Í er stafur vikunnar að þessu sinni. Stórt Í og lítið í.

Systur gripu blýanta í gær og fylltu úr heila línu hvor af stóru Í-i og heila línu þar fyrir neðan af litlu í-i. Svo æfðu þær aðeins fínhreyfingar með því að draga upp munstur og loks áttu þær að teikna fjórar myndir af einhverju með Í í heitinu.

Báðar byrjuðu á ís. Þær vildu hafa hann í brauðformi. Ísinn hennar Elísabetar var fremur hefðbundinn teiknimyndaís, með kirkjuberi á toppnum. Margrét teiknaði uppáhalds-ísinn sinn, tvílitan jarðarberja- og vanilluís. Það kostaði auðvitað töluverðar tilfæringar.

Þessu næst ákváðu systurnar í sameiningu að teikna Ísland. Ég hafði þungar áhyggjur af að það gæti reynst erfitt (alltaf þarf ég að vera með einhverjar áhyggjur út í bláinn!) Það var að vísu ekkert auðvelt og þær æfðu sig nokkrum sinnum á krassblað áður en þær voru ánægðar. Ég gerði mitt besta til að leiðbeina þeim, en hefði betur látið það ógert, enda var Ísland í minni útgáfu eins og tyggjóklessa.

Þriðja mynd Margrétar var af síma. Hún fór létt með að teikna einn slíkan. Bara einfaldan, aflangan síma, með mörgum tökkum. Og mér varð hugsað til þess hvað lífið hefði verið erfitt hérna í gamla daga. Ég man nefnilega vel eftir því þegar ég teiknaði síma. Stóran, svartan skífusíma með snúru úr heyrnartóli í símtækið og snúru úr símtæki í vegginn. Núna rissa þessi kríli bara upp eitt stykki gemsa.

Þriðja mynd Elísabetar var af Sísí, sem var auðvitað afskaplega vel valið, enda tvö í að finna í því nafni. Elísabet á litla frænku sem heitir Sísí og svo er þetta eitt allra algengasta kvenmannsnafn í lestrarbókum. Sísí í bókunum lifir einföldu og kyrrlátu lífi, virðist alltaf sitja á sama stað og horfa í kringum sig. Sísí sá sól. Sísí sá lás. Sísí á lás. Sísí sá lás og sól. Rólegt og kúl.

Fjórða mynd Elísabetar var af því rammíslenska fyrirbæri "trampolíni" Ég var að vonum stolt þegar hún skrifaði þetta forníslenska orð undir mynd af bláu trampolíni. Með öryggisneti.

Fjórða mynd Margrétar var í ætt við myndina sem Elísabet teiknaði um daginn, þessa sem hét "O, hvað þetta er skemmtilegt" og sýndi káta stelpu. Margrét teiknaði tvær stelpur, aðra stóra og hina minni. Sú stóra var að kitla þá minni í magann og undir myndinni stóð: "Í-Í-Í, hvað mig kitlar!"

Ég bíð spennt eftir næsta bókstaf.

 

Göngur og gítarar

Annríki að baki. Systur vöknuðu eins og englar í morgun og voru svo snöggar að klæða sig og borða morgunmat að við höfðum nógan tíma til að rölta í skólann. Marta María slóst í för með okkur og þær vinkonurnar voru alsælar að fá að ganga.

Já, fá að ganga. Því jafnvel þótt við búum í aðeins 10 mínútna fjarlægð frá skólanum, á gönguhraða 6 ára kríla, þá gerist það allt of oft að við skutlumst á bílnum nær alla leið. Ég hef að vísu kennt tíðarfarinu um...

Skólinn mælist til þess að foreldrar láti krakkana rölta í skólann, sem ég skil ósköp vel. Það á auðvitað ekki að venja þau á að fara allra sinna ferða í bíl. Stelpurnar okkar eru að vísu enn mjög langt frá því að teljast til kyrrsetufólks, en maður á ekki að koma þessari leti inn hjá þeim.

Þær voru nú ekkert mjög latar þar sem þær skoppuðu um Ármannsheimilið í fimleikum síðdegis.

Á morgun er enn einn spennandi dagurinn. Þær fá skriftarblað heim. Blað númer tvö, hvorki meira né minna. Ég veit ekki enn hvaða bókstafur verður tekinn fyrir þessa vikuna, en minnug þess hvernig Elísabet teiknaði "O, hvað þetta er gaman" þá get ég varla beðið. Ég verð nú samt að gæta mín á að hvetja hana ekki of mikið, annars verða allar hennar myndir af "Ó, en leiðinlegt" eða "Á, ég meiddi mig" eða eitthvað í þeim dúrnum.

Afi Ís og Amma Dedda litu við fyrr í dag. Afi var með heilan suðusúkkulaðipakka fyrir hvora systur fyrir aftan bak, eins og hans er von og vísa. Og Amma brá sér niður í herbergi til stelpnanna, greip nýja gítarinn hennar Möggu, stillti hann aðeins og tók svo lagið. Þær systur voru gjörsamlega agndofa, enda höfðu þær ekki minnstu hugmynd um að amma þeirra væri gamall gítarsveiflandi skáti.  "Amma gat alveg spilað á gítarinn minn!" sagði Margrét með andakt þegar mamma og pabbi voru farin. En var samt mjög efins á svip og spurði í einlægni: "Geta ömmur í alvöru spilað á gítar??"

Amma Dedda getur það í alvöru.

Hauslaus

Systur voru í Barbie-leik. Margrét stýrði Ken og Elísabet stýrði Barbie. Skyndilega hrökk hausinn af Ken. Margrét blikkaði ekki auga, stakk hausnum undir handlegginn á Ken, sneri honum að Barbie og sagði dimmrödduð: "Elskan mín, er ég ekki eins og draugur?"

Barbie var ekki skemmt.

Fiskur og fleira

Í dag eru sex ár liðin frá skírn systranna í Dómkirkjunni.

Sex ár! Ef ég hefði átt að giska, svona út frá tilfinningu minni, þá hefði ég talið þau þrjú. En auðvitað ertu skólastelpurnar mínar vitnisburður um annað.

Í gærkvöldi fórum við Kata á veitingastaðinn Fiskmarkaðinn í Aðalstræti, þar sem áður var Maru og enn fyrr Sticks 'n' Sushi. Hrefna Rósa Sætran landsliðskokkur kom þessum stað víst á laggirnar núna í ágúst, en við vorum að fara í fyrsta sinn. Tær snilld, svo einfalt er það nú! Við Kata ákváðum að fá sýnishornamatseðil, þótt við værum dálítið hikandi, því ég hef ansi oft upplifað að slíkir matseðlar eru "drýgðir" með óspennandi réttum. Ekki þarna, ó nei og aldeilis ekki! Hver unaðslegi og gullfallegi rétturinn á fætur öðrum sveif á borðið og við vorum alsælar og pakksaddar á eftir. Mæli með þessum stað og fer fljótlega aftur. Þarna er aðallega fiskmeti, þótt kjötætur geti áreiðanlega fengið fylli sína líka, og svo er allt matreitt á asíska vísu. Himneskt, svo einfalt er það nú.

Og svarið er nei: ég á engan hlut í þessum veitingastað og þekki eigandann ekki neitt nema úr smjörauglýsingunum í sjónvarpinu

Við mægður fórum góðan göngutúr á Seltjarnarnesi í morgun, þegar við gengum til styrktar rannsóknum á brjóstakrabbameini. Bryndís systir vakti athygli okkar á göngunni og gekk með okkur. Svo troðfyllti hún okkur af ljúfasta brunch á eftir.

Núna er Kata á Keflavíkurflugvelli að reyna að komast úr landi. Hún átti bókað í flug til Minneapolis, en því var aflýst sisona rétt áðan. Líklega vegna aðgerða flugmanna, sem telja Icelandair sífellt vera að svindla á sér. Úps, nei, alveg rétt, flugmenn eru víst alls ekki í neinum aðgerðum, ef marka má ummæli formanns þeirra á mbl.is. Samt raskast flug út og suður og er jafnvel fellt niður. Skrítið.

Systur eru núna á leið í bíó með skólavinkonum. Elísabet og Margrét verða svo sannarlega í góðum höndum, því skólavinkonur þeirra, Katla og Rakel, ætla með þeim, en líka Begga og Þóra frænka Kötlu og litla systir hennar.

Ég á fullt í fangi að fylgjast með skipulagningunni, hér hringjast tólf ára stelpurnar á fram og til baka um hverfið og systurnar reyna að vera með á nótunum. Ég veit þó að þær ætla í Smárabíó og að ég þarf að skutlast með þær allnokkrar þangað.

 

 

Plottið

Heimsókn Elísabetar til tannlæknisins í gær gekk mjög vel. Hún fékk deyfingu og kveinkaði sér ekkert á meðan, enda fór Guðrún tannlæknir mjög varlega. Svo greip Guðrún töng, önnur framtönnin fauk og sú næsta mínútu síðar. Ekki mikil fyrirstaða þar.

Elísabet fékk litla grisju að bíta í á meðan blóð vætlaði úr holunum eftir tennurnar. Hún var dálítið spæld þegar blóðrennslið stöðvaðist skömmu síðar, enda hafði hún ætlað sér að sýna krökkunum í skólanum óhugnaðinn. Hún tók hins vegar blóðuga grisjuna með sér í staðinn.

Eftir fimleikana síðdegis í gær gaf ég stelpunum að borða, en Kata tafðist í vinnunni. Þegar hún kom heim, rétt fyrir klukkan átta, bað ég stelpurnar að fara niður og hátta sig og leyfa okkur að borða í ró og næði smá stund.

Systur eiga ákaflega erfitt með að halda sig fjarri mæðrum við þessar aðstæður, enda hafa þær alltaf frá svo mörgu að segja. Það liðu því ekki margar mínútur þar til Elísabet tiplaði upp stigann. Hún var komin í náttfötin og sagðist þurfa að segja okkur svolítið. En væflaðist dálítið og vissi ekki alveg hvernig hún átti að orða hlutina. "Sko, mamma, viltu koma aðeins niður til Margrétar. Hún er svo leið."

Kata var undrandi á að heyra þetta, enda hafði Margrét verið sönglandi sæl mínútu fyrr. Hún spurði Elísabetu hvað hefði komið fyrir, en Elísabet varð öll undarleg og virtist engu geta svarað. Okkur grunaði einna helst að hún hefði gert eitthvað á hlut systur sinnar, en hún sór að svo væri ekki. En hélt áfram að vandræðast eitthvað. Loks gat hún ekki þagað lengur og viðurkenndi að hún hefði bara sagt að Margrét væri leið, svo mamma þeirra kæmi niður til þeirra. "Af því að þið voruð búnar að segja okkur að vera niðri, en ég veit að þú myndir koma niður ef Margrét væri leið og þá erum við eiginlega ekki að trufla af því að mömmu koma ef stelpurnar eru leiðar."

Kata sagðist koma niður eftir augnablik. Þá varaði Elísabet hana við: "Sko, þegar þú kemur niður þá verður Margrét eins og hún sé leið, af því að við vorum búnar að ákveða þetta saman."

Þær systur voru sem sagt búnar að plotta þetta allt saman.

Svei mér þá!

Tennur

Þótt bloggfærslur hafi legið niðri um hríð hefur verið nóg að gera í Logalandinu.

Fyrstu skóladagarnir hafa gengið að óskum hjá systrum. Þær hafa fengið lítil lestrarhefti heim með sér og eru duglegar að æfa lesturinn á hverjum degi.

Í gær byrjuðu þær að æfa sérstaklega stafinn O. Þær fengu blað með sér heim, þar sem þær áttu að æfa að skrifa stórt og lítið O og svo áttu þær að teikna fjórar myndir, af einhverju sem hefði O í heitinu. Báðar teiknuðu þær ost, orm og ofn og skrifuðu heitin samviskusamlega fyrir neðan myndirnar. Þegar að fjórðu myndinni kom teiknaði Margrét stelpu að moka, enda er jú O í þeirri sögn. Elísabet fór aðra leið. "Ég vil teikna: O, hvað þetta er skemmtilegt!" sagði hún.

Þar sem ég er fullorðin og löngu farin að hugsa í þröngu boxi skildi ég ekki hvernig hún ætlaði að fara að því að teikna "O, hvað þetta er skemmtilegt!" Ég gerði meira að segja þau mistök að malda aðeins í móinn, en Elísabet lét það sem vind um eyru þjóta.

Hún teiknaði fallega mynd af glaðlegri stelpu í rauðum kjól og appelsínugulum skóm. Og skrifaði undir: "O, hvað þetta er skemmtilegt!"

Lífið er ekki bara skóli og leikur þessa dagana. Margrét fór til tannlæknis á mánudag, enda hafði Guðrún tannlæknir séð lítinn brúnan blett á tönn í sumar og vildi endilega grípa inn í áður en Karíus og Baktus næðu að hreiðra þar um sig. Margrét stóð sig eins og hetja allan tímann. Hún var orðin óróleg þegar leið á, en þá kveikti Guðrún á videóskjá fyrir ofan kollinn á Margréti, sem róaðist um leið og Andrés Önd og félagar birtust. Stundum kemur sér vel hvað hún er mikill Andrésar-aðdáandi.

Í dag á Elísabet að fara til tannlæknis. Guðrún ætlar að fjarlægja tvær framtennur í neðri gómi, enda eru tvær fullorðinstennur komnar upp á bakvið þær. Barnatennurnar sitja sem fastast og Guðrún lætur þær ekki komast upp með slíkt.

Í gær var Elísabet á frístundaheimilinu á meðan Margrét fór til tannlæknis og í dag ætlar Margrét að bíða þar eftir systur sinni. Svo ætla báðar í fimleika, Margrét með sitt trausta og stóra skarð í efri góm og Elísabet með nýja skarðið í neðri góm. Sem verður að vísu ekkert skarð, því fullorðinstennurnar eru auðvitað komnar upp. Elísabetu finnst það dálítið svindl. Þegar maður er 6 ára eiga barnatennurnar að fara fyrst og fullorðinstennurnar að koma svo.

Skólavinkonur

Systur eiga skólavinkonur í Fossvogsskóla. Það eru tvær stelpur úr 7. bekk, sem gera aðlögun að skólalífinu auðvelda. Katla er skólavinkona Elísabetar og Rakel skólavinkona Margrétar. Um daginn kom Katla í stutta heimsókn hingað heim, stelpurnar sýndu henni herbergið sitt og buðu upp á köku. Hún gaf Elísabetu lítinn hring um daginn og hann er settur upp á hverjum morgni. Í morgun bankaði Rakel upp á rétt fyrir kl. 8 og spurði hvort hún mætti ganga með stelpunum í skólann. Þetta vakti auðvitað mikla lukku. Að vísu gekk ég í humátt á eftir þeim alla leið, því þrátt fyrir að stelpunum finnist Rakel frábær þá er dálítið stórt skref að ganga mömmulaus í skólann í fyrsta skipti.

Það eru mikil forréttindi að hafa stelpurnar í skóla þar sem svona vel er um þær hugsað. Skólavinkonurnar eru alveg ómetanlegar. Ekki átti ég von á að svona ungar stelpur væru svona hlýjar og yndislegar við sex ára kríli. Þær sinna þeim í frímínútum, teikna fyrir þær myndir og leiða þær um allar trissur. Yndislegar, alveg hreint. Og mikið óskaplega er gott fyrir lítil kríli, sem hafa yfirgefið öryggi leikskólans, að fá svo góðar fyrirmyndir.

Svo er líka ósköp notalegt hvað skólinn er í raun lítill. Núna eru bara tveir 6 ára bekkir og skólinn er barnaskóli í gömlu merkingunni, því hann nær bara upp í 7. bekk. Unglingarnir fara í annan skóla. Skipað er í 6 ára bekkina eftir búsetu, svo allir krakkar austan megin í dalnum eru í öðrum og krakkarnir vestan megin í dalnum í hinum. Þetta þýðir auðvitað að þegar við göngum í skólann eða heim á leið eru bekkjarfélagarnir á sama vappi allt í kringum okkur. Hérna í götunni eru þrír krakkar í sama bekk og systurnar og einn til viðbótar í næsta húsi fyrir neðan, sem sagt sex krakkar á sömu torfunni. Þetta er eins og að búa í litlu þorpi