Bölv og ragn

Systur eru mjög iðnar að gera athugasemdir, ef ég slysast til að blóta. "Við heyrum í þér," segja þær ef ég missi eitthvað miður fallegt út úr mér. Og ef ég er fjarri, til dæmis hinum megin í húsinu, og muldra eitthvað í barm mér þá heyrast hrópin út á götu: "VIÐ HEYRUM Í ÞÉR!!"

Mér finnst þær ganga dálítið langt þegar ég fussa kannski og sveia, án þess þó að blóta, en fæ yfir mig óbótaskammir. "Ég var ekkert að blóta," segir ég þá, en fæ gjarnan svarið: "Nei, en þú talaðir dálítið blótlega!".

Ekkert má nú

Þegar Kata kom heim frá Belgíu á þriðjudag færði hún mér forláta lyklakippu með Kolbeini kafteini úr Tinna-bókunum. Ég sagði stelpunum að Kolbeinn skammaðist út í eitt alla daga, en blótsyrði hans væru afar sérstök. "Kolaðir kolkrabbar", "Hoppandi sæhestar" o.s.frv.

Systrum fannst þetta sniðugt og stukku strax á hugmyndina um að ég tæki upp "kolbeinsk" blótsyrði, því þau væru ekkert ljót. Ég samþykkti það og bað þær að aðstoða mig við að finna skemmtileg blótsyrði.

Margrét ætlaði aldrei að geta sofnað í gærkvöldi, hún velti þessu svo mikið fyrir sér. Hún kom tvisvar fram og gaf mér hugmyndir: "Syfjaðar skjaldbökur!", "Brennandi margglyttur!" og "Sökkvandi skip" voru meðal blótsyrðanna sem hún stakk upp á og tengdust hafinu, sem er auðvitað þema Kolbeins.

Svo varð hún syfjaðri og af því að hún er jú þrátt fyrir allt 6 ára stelpukrútt, en ekki gamall togarajaxl, þá fóru blótsyrðin að draga dám af því: "Klórandi kettlingar" var ein hugmyndin og sú síðasta, áður en hún datt út af var "Dansandi hafmeyjar"

Ég sé mig í anda blóta á þennan hátt. "Klórandi kettlingar, hvað þetta er leiðinlegt veður, endalaus rigning!!!"

Og ef ég klemmi putta þá öskra ég örugglega upp yfir mig: "Á-Á-Á-Á!! DANSANDI HAFMEYJAR!!!!"

Afmæli

Systur eru búnar að vera ákaflega leyndardómsfullar undanfarna daga. Þær fóru með mömmu sinni í bæjarferð á laugardag og sögðust vera að fara í "pæjubúð". Ég mætti alveg vera heima, enda þætti mér ekkert gaman að fara í svoleiðis búðir. Sjálfar dæstu þær og töluðu hátt og mikið um hvað það væri nú leiðinlegt að fara í pæjubúðir, en þær yrðu víst að gera þetta fyrir mömmu sína.

Kata skrapp til útlanda á sunnudag, en systur tóku af mér símann þegar hún hringdi og pískruðu og hvísluðu.

Í gærkvöldi báðu þær mig að tryggja að vekjaraklukkurnar þeirra væru stilltar á hálf sjö. Þær ætluðu að vakna alveg sjálfar, en ég skyldi bara kúra róleg, þær myndu vekja mig.

Klukkan hálf sjö í morgun byrjuðu klukkurnar þeirra að orga, en systur sváfu hinar rólegustu áfram um stund. Margrét í sínu rúmi, en Elísabet hafði laumast uppí til mín um miðja nótt. Loksins var slökkt á klukkum og Margrét tifaði yfir, vakti Elísabetu og báðar laumuðust fram. Bauk inni í skáp undir tröppunum og ég var eiginlega alveg við það að festa svefn á nýjan leik. Þá byrjuðu tveir litlir englar að syngja afmælissönginn fyrir mig. Krúttin búin að skríða inn í skáp, ná í pakka sem var keyptur á laugardaginn og svo fékk ég risaknús og kossa.

Gjöfin? Hálsmen, sem að sjálfsögðu heitir "gullmoli" í höfuðið á þeim og lítill súkkulaðikassi sem við getum borðað í sameiningu seinna í dag

Svona eiga afmælisdagar að vera. Og frúin væntanleg heim í kvöld.

 

Barnið

Pétur Sigurgeirsson skrifar örgrein í Moggann í morgun. Fyrirsögnin er Barnið og svona er textinn:

"Börnin eru veikasti hlekkur en um leið sá þýðingarmesti í keðju kynslóðanna. Þau þurfa umfram allt að eiga venjulega, góða uppaldendur til að lífskeðjan haldi:

Fjölskyldugildum getum ei raskað,

gefa þau mannlífi skaparans.

Aldrei á glæ þeim gildum sé kastað,

þau gilda um framtíð í sköpun hans."

Mér finnst nú reyndar líklegt að Moggi hafi klúðrað eitthvað uppsetningunni á kveðskapnum frá Pétri, enda er önnur línan óskiljanleg.

Þegar þessi kveðskapur birtist í Lesbók Mogga í október í fyrra leit hann svona út:

Fjölskyldugildum getum ei raskað

sem gefa oss mannlífið Skaparans.

Aldrei á glæ þeim gildum sé kastað

þau gilda um framtíð í sköpun Hans.

Að baki þessari örgrein er auðvitað afskaplega fögur hugsjón Péturs. Það er ég alveg handviss um að hann hefur haft mig og mína fjölskyldu í huga, þegar hann skrifaði um "venjulega, góða uppalendur."

Notalegt að fá svona kveðju í morgunsárið. Það er augljóst, miðað við kristilegan kærleikann sem streymir frá hverju orði, að Pétur þessi Sigurgeirsson er sá hinn sami og eitt sinn var biskup á Íslandi. Það eru svo fagrir þjóðkirkjustraumar frá þessu  Og líka eitthvað svo fallegt að birta þetta árlega, til að hnykkja á mikilvægi þess að viðhalda fjölskyldugildum. Sem venjulegir, góðir uppalendur fara létt með

 

Sigruð

Læknirinn, Öskubuska, málarinn og Hawaii-stúlkan fóru út á trampólín. Skömmu síðar birtist Brynja frænka Töru og Marta María kom í kjölfarið.

Það var nú ekki fjörlaust fyrir. Núna er allt að verða vitlaust

Elísabet tók að sér að gefa öllu genginu kex. "Það verður að hafa hressingu úti á palli þegar maður er með gesti," sagði hún afskaplega ákveðin, eins og hún ætti von á að ég myndi mótmæla.

Ég er löngu búin að játa mig sigraða.

6 ára

Þær eru komnar upp úr heita pottinum.

Tara er í æfingagalla af Elísabetu, með grisju fyrir munninum og hefur þegar læknað þrjár dúkkur af skelfilegum sjúkdómum.

Elísabet gengur um í Öskubuskukjól, sem er ætlaður fyrir fjögurra ára. Hún getur varla hreyft sig, sem hæfir hlutverkinu vel. Er eiginlega bara föl og interessant þar sem hún svífur yfir gólfið.

Þórdís er í gulu pilsi og bleikri ballett-peysu, með appelsínugulan, röndóttan klút um höfuðið og teiknar á tússtöfluna, mynd af sjálfri sér.

Margrét er í bleiku pilsi, ber að ofan, með regnboga-blómsveig um hálsinn og dansar húla-dans við undirleik Dusty Springfield.

6 ára sæla.

Sumar

Sumarauki í dag! Frábært! Systur komnar út í heita pott með Töru nágrannastelpu og bekkjarsystur. Sem þýðir auðvitað að í þessu hverfi er enginn friður lengur. Þær æpa og skrækja alveg út í eitt. Stundum af því að ein skvettir á hinar, stundum af því að ein skvettir ekki á hinar og einstaka sinnum sjá þær geitunga. Þá rofna hljóðhimnur í næstu götum.

Og rétt í þessu var Þórdís leikskólavinkona að bætast í hópinn. Alltaf líf og fjör á þessum palli

Ég held að við slaufum alveg öllum áformum um að fara á bíó á svona fallegum degi.

Prjónar

"Ég hlakka svo til þegar ég verð stór. Þá ætla ég að sitja og prjóna og þá verð ég búin að eignast barn og ég ætla líka að rugga barninu mínu."

Þessi yfirlýsing Margrétar kom áðan, þegar ég kíkti inn í herbergið þeirra, undrandi á þeirri þögn og kyrrð sem þar ríkti. Þær systur sátu þá enn með prjóna, sem ég lét þær fá fyrir hálftíma og "prjónuðu". Báðar með bleikt band og strituðu við lykkjurnar sem ég hafði fitjað upp á (eftir besta minni, en mikið svakalega eru þessi fræði fjarri mér!)

Kata tekur miklar prjónarispur af og til. Þær systur hafa fengið að stjórna mörgu af því sem hún hefur prjónað. Sem er skýringin á því að hosurnar sem þær notuðu í fyrra voru bleikar, appelsínugular og fjólbláar, með marglitum pallíéttum saumuðum í

 

Allir kossar í heimi

Úff, hvað það er hægt að vera örmagna eftir fyrsta skóladaginn! Systur fleygðu sér upp í sófa þegar þær komu heim, spörkuðu sér úr buxunum og fóru í joggingbuxur, Elísabet tók teygjuna úr hárinu og svo stundu þær og kvörtuðu yfir erfiðum degi. Börnin læra víst það sem fyrir þeim er haft

Þær þóttust ætla að vaka dálítið fram eftir, enda föstudagur, en raunin var sú að þær voru báðar skriðnar upp í rúm klukkan átta. Það hjálpaði að vísu til, að þær fengu að sofna í stóra rúminu í tilefni dagsins. Og að þær höfðu platað mömmu til að lesa heilt Andrésblað.

Það voru engin þreytumerki á þeim systrum rétt fyrir kl. 8 í morgun! Margrét settist við barnatímann, eins og venjulega og Elísabet líka. En Elísabet kom auðvitað upp í fljótlega. Allt var þetta eftir bókinni, hún var orðin köld á tánum og þurfti að fá "heitu" eins og það heitir á þeim bænum.

Mér fannst hún ganga full hart að mér þegar hún var að troða tánum inn á mig, í leit að heitu. Og ég kvartaði og sagði eitthvað á þá leið að hún stappaði svo á mér að ég væri eins og vínber í tunnu. O.K., ég veit að þetta er hörmuleg samlíking að bera á borð fyrir 6 ára stelpu, en klukkan var 8 á laugardagsmorgni og ég hugsaði ekki alveg skýrt. Það gerði hún hins vegar og kom með betri samlíkingu: "Nei, ég stappa á þér eins og fiski og kartöflum."

Ég prísa mig sæla að smjörið hafi legið óhreyft í ísskápnum.

Núna eru þær systur með venjulegan helgarslæping, búnar að finna skrautleg pils og vefja sig í alls konar hálsfestar. Svo skiptast þær á að sýna dansatriði. Margrét gladdi systur sína sérstaklega með því að velja Katie Melua sem undirspil, enda veit hún að Elísabet verður alltaf einstaklega ljúf til augnanna og mild í skapi þegar sú kona byrjar að syngja. En þegar Margrét valdi þann disk sem hún vildi sjálf helst hlusta á varð Uppreisnin á barnaheimilinu fyrir valinu. Elísabet benti henni á að það væri ekki hægt að dansa við þann ágæta disk, en þá svaraði Margrét stutt og laggott: "Ég er í pásu." Hún lét 1. kafla Uppreisnarinnar duga og núna hljómar Katie aftur.

Rétt áðan kom Margrét hlaupandi til mín og spurði: "Má ég fá koss?" Æ, ósköp fannst mér þetta nú sætt, svo ég svaraði að auðvitað mætti hún fá alla kossa í heimi og breididi út faðminn, öll meyr og væmin. En hún þeyttist þá í burtu aftur og hrópaði "Elísabet, við megum fá alla kossana!" Þær systur höfðu þá séð skál með Hershey's súkkulaðikossum uppi í stofu, sem ég var búin að steingleyma að væri þar. En af því að það er nú nammidagur verð ég alla vega að gefa þeim nokkra kossa, annað væri svindl.

Í dag er Valsdagurinn, þegar Valsarar vígja ný mannvirki á Hlíðarenda. Kata skrapp í vinnuna en þegar hún kemur heim ætlar hún að fara með stelpurnar þangað. Gamli KR-ingurinn fær að slaka á heima  Og láta sig hlakka til matarboðs hjá góðum vinum í kvöld.

Heilar á húfi

Systur voru kátar og glaðar þegar ég sótti þær í skólann. Og svo óðamála að ég skildi þær varla. Þær höfðu eignast 11 ára skólavini, Kötlu og Rakel, og þeim fannst greinilega mjög til þess koma að vera undir verndarvæng sér eldri stelpna. Og svo fékk ég upplýsingar um að pizzan í hádeginu hefði verið risa-risa-risa-risa-risa-risa-risa stór.

Enn eru samt ýmisleg vandamál, sem eru nú ekki eins stórvægileg og þær lýsa þeim.

Og Elísabet, af öllum, kvartaði undan því að börnin töluðu svo hátt og mikið! Ég gat nú ekki sagt við blessað barnið að það væri rétt mátulegt á hana

 

Skóli

Jæja, fyrsti skóladagurinn hafinn. Systur eru í Fossvogsskóla og við mömmurnar eigum bara að gera fullorðinsstöff í allan dag og láta eins og ekkert sé!

Dæs...