Sænskir nissar

Jæja, þá er ég byrjuð að skreyta básinn minn. Tíu litlir, upplýstir jólasveinar hanga núna uppi. Þeir vekja ekkert sérstaklega mikla hrifningu. ,,Ósköp er þetta sérvitringsleg jólaskreyting," sagði aðstoðarritstjóri (ekki þó sá sem leiðir dómnefndina).
Þetta er reyndar rétt hjá honum. Jólasveinarnir eru nefnilega engir alvöru jólasveinar, heldur sænskir jólanissar, einhvers konar ævintýradvergaafbrigði. Í brúnum buxum og bláum treyjum, en að vísu með rauðar skotthúfur.
Þetta hef ég upp úr því að versla í IKEA.

Skreytingasamkeppni

Starfsmenn Mogga keppast við að skreyta básana sína, enda á að verðlauna þá sem standa sig best. Jólalegasti, frumlegasti og fyndnasti básinn fá verðlaun. Ég væri til í að fá verðlaun fyrir þann jólalegasta, því þá fæ ég úttekt í Krónunni. Eða þann fyndnasta, því þá fæ ég kaffi og ostakörfu. Ég get hins vegar ekki hugsað mér að fá verðlaun fyrir frumlegasta básinn: Heitsteinanudd! Hvernig dettur fólki svona vitleysa í hug? Eins og flest venjulegt fólk sé til í að leggjast nakið á bekk og láta einhvern raða heitum steinum á sig? Tíðkaðist þetta ekki á tímum rannsóknarréttarins?
Reyndar fékk ég einhvern tímann gjafakort í heitsteinanudd, en er löngu búin að gleyma hvernig það atvikaðist. Mér datt ekki í hug að fara frivilligt í slíkar pyndingar. Kata fór og lét eins og þetta hefði verið alveg ægilega notalegt. En hún er nú eins og hún er. Fer í leikfimi og svoleiðis.
Annað er afskaplega undarlegt við skreytingasamkeppnina miklu á Mogganum. Annar aðstoðarritstjórinn er formaður dómnefndar. Sá er frægastur fyrir að vilja helst aldrei taka til í básnum sínum. Blaðabunkarnir á borði hans ná upp í loft og honum finnst það bara fínt. Þessi maður á að dæma bása annarra. Ég er að hugsa um að skreyta minn bás í svörtu og hvítu, því þessi aðstoðarritstjóri er KR-ingur. Nei annars, þá fengi ég kannski verðlaunin fyrir frumlegasta básinn...

Ertu í vinnunni?

Margrét systir mín var í Kastljósinu í gær. Og stóð sig auðvitað stórvel, að vanda.
Ég skammast mín fyrir að viðurkenna að komið er fram yfir hádegi á mánudegi og ég ekki búin að kanna hvort hún er í vinnunni.
Hvaða vinnu? kynni einhver að spyrja.
Mér liggur við að nota frasann ,,Þegar stórt er spurt..." sem annar bloggari notar gjarnan.

Útiljós og jólaljós

Rafmagnið fór allt af efri hæðinni, en rafvirkinn stóð við loforðið og var mættur innan hálftíma. Honum tókst að einangra bilunina við útiljós. Núna vantar ljós í heimreiðina sem fyrr, en hann reddaði málum svo við höfum ljós í forstofu og á gestabaði.
Útiljósaskorturinn var imspírasjón fyrir enn frekari skreytingar utan dyra. Núna lýsir hvítt jólatré upp Logalandið og aðliggjandi götur.
Afskaplega er ég ánægð með þessa lööööngu aðventu mína.

The Vikings are coming

http://news.bbc.co.uk/2/hi/uk_news/magazine/6170062.stm
Þessi grein BBC, sem Bryndís systir sendi mér, er eins og við Íslendingar viljum hafa greinar um okkur. Meira að segja fyrirsögnin er okkur að skapi. Við erum fá og smá, en afskaplega kná. Og við erum dálítið skrítin, en ekki ógnvekjandi.
Verst að Danir skuli sífellt vera að ergja okkur með öðruvísi skrifum, sem ríma ekki við þessa skemmtilegu sjálfsmynd.

Löng aðventa

Á föstudaginn var ég að byrja á aðventupistli í Moggann þegar mér var bent á að enn væri rúm vika í að aðventan hæfist.
Ég komst hins vegar ekki undan loforði við dæturnar um að við myndum byrja að skreyta um helgina.
Núna er komin þessi fína jólasería á þakskeggið. Hvíta jólatréð, sem átti að standa við útidyrna, reyndist hins vegar eitthvað bilað, svo það verður ekki sett út fyrr en líður á vikuna.
Þetta verður ljúf og löng aðventa.

Úr hugarfjötrum

,,Hugarfjötur - ný bók eftir höfund Alkemistans. Í Hugarfjötri birtist ekki einungis kraftmikil og heillandi frásagnargáfa Paulos Coelhos heldur einnig einstakur skilningur hans á hlutskipti mannsins í heimi óendanlegra möguleika."
Þessi auglýsing ómaði í sjónvarpinu og Kata gat auðvitað ekki stillt sig um að gefa í skyn að nú væri hún búin að finna réttu jólagjöfina handa mér.
Mér var ekkert sérstaklega skemmt.
Kata hefur allaf látið eins og hún væri afskaplega leið á öllu fjasinu í mér um hversu arfavond bók Alkemistinn er, en nú hefur hún viðurkennt að henni er óskaplega létt. Hún hafði nefnilega af því töluverðar áhyggjur, þegar ég keypti það bölvaða rit, að ég væri að sökkva í einhverja naflaskoðun og sjálfsmatsendurnýjun.
,,Og það hefði verið skilnaðarorsök," segir hún.
Mér finnst nú að hún hefði alveg mátt gera tilraun til að koma í veg fyrir bókarkaupin fyrst hún leit svona á málin. En ætla ekki að detta í neina naflaskoðun af því tilefni.

Mannskaðavatn

Glöggir lesendur hafa ef til vill tekið eftir því hversu skyndilega dró úr Rauðavatnsgöngu-grobbi á þessari síðu.
Það á sínar skýringar.
Hér uppi á heiði er oftar en ekki mannskaðaveður. Ég nennti ekki að klofa skaflana. Svo var svo kalt. Og óskaplega hált.
Ég hef bara alls ekki nennt þessu.
Það stendur til bóta í næstu viku. Þá mæli ég ekki með að nokkur maður líti hér við.

,,There's a special place...

... in hell for women who don't help other women."
Þessi ágæta setning mun höfð eftir Madeleine Albright, fyrrverandi utanríkisráðherra Bandaríkjanna.
Ég er að lesa bók eftir tvær sænskar konur, sem ber þetta heiti. Fín lesning fyrir feminista.

Einelti og einsleitni (Viðhorf í Mbl. 24/11)

Hún er heldur undarleg, sú árátta okkar að þurfa sífellt að hafa vit fyrir fólki með alla hluti. Ég er auðvitað undir sömu sök seld, enda væri lítið gaman að skrifa svona pistla ef ég mætti ekki viðra skoðanir mínar á öllum sköpuðum hlutum.
Núna eru það barnaafmæli. Ekki þó þetta eina sanna, sem er að bresta á í desember, heldur barnaafmæli almennt. Þau virðast núna vera skipulögð af skólum og foreldrafélögum, en ekki afmælisbarninu og foreldrum þess.
Um daginn sagði vinkona mín farir sínar ekki sléttar. Litli guttinn hennar ætlaði að halda upp á afmælið sitt og setti saman gestalista. Á þeim lista voru bestu vinirnir úr fótboltanum, líka bestu vinirnir úr handboltanum og svo fjórir bestu vinirnir úr skólabekknum.
Móðirin sá ekkert athugavert við gestalistann og afmælið fór hið besta fram. En Adam var ekki lengi í Paradís. Móðirin fékk tölvupóst frá kennara drengsins, þar sem gerð var athugasemd vegna þess að hann hafði ekki boðið öllum drengjunum í bekknum, eins og reglur skólans og samþykktir foreldrafélagsins kveða á um. Hann hafði sem sagt skilið útundan.
Þetta sjónamið kennarans hefði átt rétt á sér, ef afmælisbarnið hefði boðið öllum bekkjafélögum nema einum. En því var aldeilis ekki að heilsa. Hann bauð fjórum af fimmtán strákum og hafði því gerst svo grófur að skilja ellefu útundan.
Móðirin benti réttilega á, að ef drengurinn hefði boðið öllum strákunum í bekknum, þá hefði hann ekki getað boðið bestu vinum sínum úr boltanum. Fjölskyldan býr vissulega í ágætu húsnæði, en það eru nú samt takmörk fyrir hversu marga fjöruga gutta er hægt að hýsa í einu. Og hvar er réttlætið í því að hann þurfi að bjóða öllum strákunum í bekknum, en sleppa þá hinum strákunum, sem eru miklu meiri félagar hans? Er ekki eineltisumræðan komin á villigötur þegar reglurnar eru orðnar svona ósveigjanlegar?
Að allt öðru: Í Morgunblaðinu á mánudag var mynd af ýmsum þjóðarleiðtogum heims. Þeir sátu fund leiðtoga aðildarríkja Efnahagssamvinnuráðs Asíu- og Kyrrahafsríkja, APEC, en fundurinn var haldinn í Víetnam. Á myndinni voru höfðingjarnir í hefðbundnum víetnömskum klæðnaði, sem kallast ao dai. Í hópi leiðtoganna mátti þekkja George W. Bush Bandaríkjaforseta og Vladímír Pútín Rússlandsforseta. Báðir voru þeir í heiðbláum, síðum silkikufli með gylltu munstri.
Þessi mynd vakti mig til umhugsunar. Hvað ef fundurinn hefði verið haldinn í Bandaríkjunum? Hefði þá þótt tilhlýðilegt að fara fram á það við leiðtogana, að þeir klæddust allir saman svörtum jakkafötum, hvítri skyrtu, bæru rauð hálsbindi og væru í gljápússuðum, svörtum skóm? Ætli forsætisráðherra Víetnam hefði ekki þótt undarlegt að skilja sinn sparilega ao dai eftir uppi á hótelherbergi, til að skrýðast jakkafötum frá gestgjafanum, Bush forseta? Og vera svo leiddur út í garðinn við Hvíta húsið svo hægt væri að taka mynd af honum í þessum hefðbundna klæðnaði heimamanna?
Vonandi fá íslenskir ráðamenn ekki þá hugmynd að storma með erlenda þjóðhöfðingja til Sævars Karls og klæða þá alla upp í jakkaföt. Mér finnst miklu skemmtilegra að sjá afríska höfðingja, sem hingað slæðast af og til, í sínum bubu eða dashiki. Eða gesti frá Mið-Austurlöndum í kaftan. Og hvað ef hingað kæmi nú einhver háttvirtur Japaninn og vildi endilega klæðast hakama eða kimono, en ekki þeim vestrænu fötum, sem þó hafa náð svo almennri útbreiðslu þar í landi?
Eða ef hingað villtist bútanskur þegn, en þeim ku vera uppálagt að láta aldrei sjá sig utan dyra nema í hnésíðu kuflunum sínum, gho. Þá væri nú aumt að mælast til þess að hann færi frekar í teinótt jakkaföt og hætt við að mikil vandlætingaróp hæfust um að við sýndum menningu hans og sögu mikla lítilsvirðingu með slíkri uppástungu.
Og auðvitað væri argasti dónaskapur að ætlast til að hinir tignu gestir okkar vörpuðu eigin klæðum og klæddust á þann hátt sem okkur líkar best. Ég er líka viss um að enginn hefur neytt Bush og Pútín í kuflana sína.
En ekki eru allir gestir jafn tignir, að mati gestgjafanna, né klæði þeirra fögur. Þótt við myndum aldrei ætlast til að sumir gesta okkar breyttu klæðaburðinum, þá þykir okkur þó alveg sjálfsagt að aðrir geri það. Við, og þá á ég við okkur hér á Vesturlöndum, viljum til dæmis banna múslimakonum að ganga í niqab, sem hylur höfuð og andlit, fyrir utan augu. Og það þarf nú ekki einu sinni að ræða það hversu illa okkur er við búrkuna, sem hylur konur alveg. Klæðnaður þessara kvenna er til marks um hversu kúgaðar þær eru, segjum við. Og teljum okkur geta sett okkur á háan hest, enda njótum við svo mikils frelsis að unglingsstúlkur geta verið hálf naktar á almannafæri án þess að við sjáum nokkuð athugavert við stöðu okkar sem siðferðispostular.
Okkur finnst þægilegast, þegar öll dýrin í skóginum eru vinir. Þess vegna viljum við setja reglur sem skylda krakka til að bjóða öllum börnunum í bekknum í afmælið sitt, þótt þau vilji bara bjóða örfáum. Við viljum líka gjarnan setja reglur um hvernig eigi að klæða sig, svo allir séu eins og enginn stingi í stúf. Í báðum tilvikum er afskaplega vandlifað og hætt við að reglur og vilji stangist á í hið óendanlega.