Börn og eiturlyf

Systur verða stundum mjög uppteknar af ljótleika heimsins.

Um daginn hafði hvarf litlu stúlkunnar í Portúgal, Madeleine, verið rætt í skólanum. Bekkjarsystkini þeirra höfðu heyrt af málinu, en sagan sem þær komu með heim var dálítið skrítin. Þær vildu fá að vita hvort það væri virkilega rétt að einhver hefði tekið litla stelpu frá mömmu hennar.

Ég varð að segja þeim undan og ofan af málinu. Þær spurðu mjög mikið og höfðu gríðarlegar áhyggjur. Ég átti auðvitað engra kosta völ en að segja þeim sem réttast frá. Þótt ég léti auðvitað allar óstaðfestar vangaveltur eiga sig. Eða hvernig er hægt að segja að sumir gruni foreldrana um græsku?

Og svo fóru þær að velta fyrir sér hvort svona nokkuð gæti gerst hér á landi. "Er húsið okkar alltaf læst á nóttunni? Getur einhver farið inn um gluggann?"

Ég hélt að þær væru að róast þegar nýtt umræðuefni skaut upp kollinum. Eiturlyf.

Þær reyndust óttast fíkniefni öllu meira en barnaræningja. Einhver dramatík hefur verið í gangi meðal bekkjarfélaganna, því ég fékk ítarlegar spurningar um hvort fólk sem ætti börn notaði eiturlyf, hvort það væri vont við börnin sín, hvað börn gætu gert ef foreldrarnir notuðu eiturlyf og þar fram eftir götunum.

Ég átti fullt í fangi með að svara þessum spurningum, en gat þó alla vega sannfært þær um að hvorki ég né mamma þeirra notuðum nokkurn tímann fíkniefni. "Ég vissi það alveg, en stundum þarf maður að spyrja svo heilinn manns fari ekki að hugsa eitthvað vitlaust," sagði Margrét. Rétt hjá henni.

Elísabet spurði hvort við myndum örugglega þekkja eiturlyf ef við sæjum þau. Eða hvort við mamma gætum kannski tekið eiturlyf alveg óvart og orðið ruglaðar.

Ég sagði að við myndum þekkja þau, það væri engin hætta á að þau þvældust allt í einu inn á heimilið án þess að við áttuðum okkur á hvað þar væri á ferðinni. Margrét greip fram í: "Auðvitað þekkir hún eiturlyf, hún skrifaði einu sinni bók um þau!"

Sem er rétt, það gerði ég reyndar fyrir 11 árum.

"Er löggan alls staðar við sjóinn?" spurði Elísabet, sem hafði haft pata af dópskútumálinu á Fáskrúðsfirði. Ég varð að segja henni að því miður gæti löggan ekki passað alla strandlengjuna.

Þær óttuðust báðar að kannski myndi einhver laumast inn í húsið okkar og láta okkur taka eiturlyf. Ég útskýrði að dópsalar færu ekki að leita uppi fjölskyldur í úthverfum til að ryðjast inn á þær og þvinga þær til að taka dóp. Dópsalar væru voða lítið í gjafabransanum, þeir vildu peninga.

Ég óttast auðvitað að þessi yfirlýsing mín reynist röng þegar þær komast á unglingsár. En hún dugði til að róa 6 ára stelpuskott.

Geirungssög

Mig hefur aldrei langað í geirungssög. Og hef satt best að segja enga hugmynd um hvernig nota á geirungssög.

Núna glymja endalaust auglýsingar í útvarpi og sjónvarpi um frábært tilboð á geirungssög. Og hún er meira að segja með borði!

Mig er allt í einu farið að langa í geirungssög.

Annars hafa auglýsingar auðvitað engin áhrif á mig.

S

S er stafur vikunnar og möguleikarnir eru nánast óþrjótandi.

Systur fóru hins vegar á langa og góða fótboltaæfingu eftir skólann og ákváðu því að taka bara skurk í lestri en láta annan heimalærdóm eiga sig. Stafur vikunnar verður að bíða þar til á morgun eða hinn. Þær þurfa ekki að skila myndskreyttu blaðinu fyrr en á föstudag.

Ég efast um að ég geti beðið svo lengi.

Gamaldags

Ég hlýt að vera afskaplega gamaldags. Mér finnst bara ekkert sniðugt þegar menn tala um að "drulla upp á bak" eins og rithöfundur gerði glaðlega í fréttunum fyrr í kvöld.

Hugrenningatengslin sem þetta orðasamband vekur með mér eru ekkert skemmtileg.

Ég hef líka heyrt fólk býsnast yfir ýmsum málum, t.d. Orkuveitu-og-REI-málinu, með þeim orðum að þarna hafi átt að "taka okkur ósmurt í afturendann".

Ég skammast mín meira að segja fyrir að skrifa þetta.

Stundum er ágætt að vera gamaldags. Þessi fjári fer alla vega ekki inn í minn orðaforða á næstunni.

Finnst fólki þetta almennt bara alveg í lagi? Hipp og kúl og allt það? Af hverju í ósköpunum tekur fullorðið fólk svona til orða í tíma og ótíma?

Núna get ég ekki bloggað um stelpur í augnablikinu, ég tengi þær ekki við svona sorafærslu.

Gleði

Bára guðmóðir er ljósmyndari. Stundum tekur hún til í hinum og þessum fælum hjá sér og þá dúkka upp myndir sem hún sendir til okkar. Um helgina sendi hún myndir frá Gay Pride. Við fjölskyldan fórum í gleðigönguna miklu á "Regnbogadaginn" eins og systur kalla hann. Magga systir var með í för. Ljúfur dagur.

Sambandslaus

Arg, hvað það er pirrandi að hafa ekkert netsamband! Datt úr sambandi á föstudaginn og hef ekkert komist inn um helgina. Síminn ætlaði að senda viðgerðarmann í dag. Klukkan rúmlega 9 var hann á leiðinni. Líka kl. 14.20, en klukkan 16.18 var mér allt í einu sagt að þetta myndi ekki bjargast fyrr en seinna, af því að "það þarf að grafa".

Sem hljómar eins og bilunin hafi alls ekki verið hérna heima hjá mér, heldur einhvers staðar fyrir utan húsið þar sem "þarf að grafa".

Ósköp tók nú langan tíma að fatta það. Og ég sem byrjaði að kvarta á föstudaginn.

Alveg merkilegt hvað þetta getur pirrað mann.

Annars allt í þessu fína.

Cool

Kata fór með stelpurnar í hjólatúr í dag, að heimsækja ömmu og afa. Þær fóru út í bílskúr að ná í hjálma og hjól. Elísabet greip hjálminn sinn og skellti honum að kollinn. Sagði svo: "Það er nú meira hvað það var erfitt að finna þennan hjálm!"

Nú, sagði Kata, hvar var hann?

Þá ranghvolfdi Elísabet augunum og sagði: "Mamma, þetta var kaldhæðni!"

Eitt lið, tvö lið

Systur fóru á fyrstu fótboltaæfingu vetrarins í gær. Þær voru himinlifandi að fá að æfa í nýja Valsheimilinu, enda er öll aðstaða þar nú örlítið betri en í því gamla

Þegar við gengum inn í nýja húsi þyrmdi allt í einu yfir Elísabetu. "Þetta er Víkingsgalli" sagði hún og virtist ætla að snara sér úr æfingagallanum á staðnum. Gallarnir þeirra eru svartir með rauðum röndum á hliðum. Ég benti henni á að þær hefðu fengið gallana þegar þær voru í fótboltaskóla Vals í sumar og þá hefði enginn kallað þá Víkingsgalla. Hún tók nú strax sönsum, eins og venjulega. Hitt er svo annað mál, að í Fossvogsskóla eru margir krakkar í nákvæmlega svona göllum og í því umhverfi eru þetta auðvitað Víkingsgallar.

Þær hittu margar vinkonur úr Hlíðahverfinu á æfingunni og voru alsælar með það. Stundum gleymdu þær sér í vinkonuknúsi úti á miðju gólfi, en annars halda þær merkilega vel einbeitingu á þessum æfingum. Þeim finnst bara svo gaman.

Allra skemmtilegast fannst þeim þegar skipt var í tvö lið og þær fengu að spila. Elísabet var út um allan völl, fremst í sókn og öftust í vörn. Margrét var í hinu liðinu og stóð í marki lengst af. Hún varði nokkrum sinnum, en svo þrumaði systir hennar boltanum í netið.

Og hvað átti ég að gera? Fagna frábæru marki Elísabetar? Orga á Margréti að þetta gengi bara betur næst? Fara í sturtu?

Lífið er auðveldara þegar þær keppa í sama liði.

Á

Á er stafur vikunnar og í kvöld myndskreyttu systur Á-blöðin sín.

Margrét teiknaði fyrst tvö spil, tvo ása. Hún hefur verið nokkuð upptekin af Veiðimanni undanfarið og finnst mjög gaman að spila.

Næsta mynd var ánamaðkur og enn gerði ég mig seka um ferkantaðan hugsunarhátt þegar ég furðaði mig á því af hverju hún litaði brúnt yfir alla myndina, en ekki bara maðkinn sjálfan. "Hann er oní moldinni!" sagði hún hneyksluð.

Þriðja mynd Margrétar var af skál á borði. Í skálinni voru banani, appelsína og epli. Ávextir.

Fjórða myndin var af stóru, rauðu og glampandi hjarta. Undir það skrifaði hún: "Ástin mín."

Elísabet sat hinum megin við borðið og myndskreytti sitt blað. Þær systur fylgdust hvor með annarri, en fóru eigin leiðir eins og venjulega.

Elísabet teiknaði fyrst lítinn álf með skotthúfu.

Næsta mynd var af álfadís með töfrasprota. Álfadísin var agnarsmá, rétt eins og álfurinn.

Næst sló Elísabet fjórar flugur í einu höggi. Henni tókst a.m.k. að setja fjögur Á inn í textann undir myndina: Ása er úti á árabát.

Lokamynd Elísabetar var svipaðrar ættar og Margrétar, alla vega er textinn undir henni einfaldur: Ást.

Á myndinni eru tvær konur og tvær stelpur. "Við fjölskyldan," sagði myndlistarmaðurinn.

Útvarp Umferðarstofa

Við gengum í skólann í morgun, enda var Kristín Björg Þorsteinsdóttir búin að segja að það ætti maður að gera og auðvitað hvarflar ekki að mér að andmæla.

Þegar ég sagði systrum að við ætluðum að ganga kom gleðióp, eins og alltaf þegar við göngum.

Ég held við ættum að stefna að því að hafa "göngum-í-skólann" mánuð og í framhaldinu "göngum-í-skólann" skólaár. Þetta eru svo ljúfar stundir.

Svo fremi sem ekki er "lítil-börn-halda-sér-í-ljósastaura" óveður, þá göngum við.