Ísafjörður

Þótt enn sé febrúar eru þær systur farnar að skipuleggja ferð til Ísafjarðar í sumar. Þær hafa farið þangað á hverju sumri, í fyrsta skipti voru þær aðeins fjögurra mánaða gamlar og við höfðum flutt heim frá Kaliforníu nokkrum dögum fyrr. Mamma varð sjötug það sumar, svo auðvitað fór öll fjölskyldan vestur að halda upp á það með henni.

Við höfum yfirleitt stoppað í viku vestra, alltaf í kringum afmælið hennar mömmu í júlí, en í hugum þeirra systra eyða þær öllum sumrum þar. Þarna eru ævintýrin við hvert fótmál, tröll í fjöllunum, álfar í þúfum, árabáturinn flytur þær í alls konar svaðilfarir, þær ganga á fjöll, leika sér í garðinum hjá Möggu frænku eða skoða gamlar slóðir okkar systkinanna niðri við Grund, sumarbústaðinn sem fjölskyldan hefur átt frá því að mamma mín var lítil stelpa. Sverrir frændi hnýtir kassabílinn sinn aftan í hjólið sitt og dregur þær fram og til baka um fjörðinn, fer með þær í leiðangur að grafa dauða andarunga, kveikir varðelda þar til þau eru öll farin að gráta af súrum reyknum og svona mætti lengi telja. Það er hægt að koma ótrúlega miklu í verk á einni viku.

Í sumar ætlum við auðvitað að fara vestur. Við erum búnar að panta gistingu uppi í risi hjá Möggu og Pétri, eins og venjulega. Við eigum örugglega eftir að ganga eitthvað á fjöll, eins og við höfum gert hingað til, eftir því sem kraftar krílanna hafa leyft. Núna langar okkur að fá far með báti yfir á Jökulfirðina og ganga þar um, erum að plana að ganga frá Hesteyri yfir í Aðalvík og fleiri slíkar ferðir koma til greina.

Þessi mynd var tekin í fyrra, þegar við gengum upp í Naustahvilft. Stelpurnar fóru létt með að príla upp fjallið. Þær voru eins og hvolpar, hlupu á undan, komu til baka, fóru aftur á undan, könnuðu hvort við mamma þeirra og Magga frænka værum ekki að nálgast, fóru aftur upp, svo til baka niður og fylgdu okkur síðasta spölinn upp. Þær fóru í raun fjórum sinnum upp og niður á meðan við röltum þetta. Kata hélt góðum og jöfnum hraða upp, en við systur fórum okkur hægar, undir því yfirskini að við þyrftum alltaf að stoppa til að horfa yfir og rifja upp bernskuminningar. Auðvitað þurftum við ekki að kasta mæðinni, neinei

Myndin er dálítið hrikaleg, það er nánast eins og við stöndum frammi á hengiflugi, en svo slæmt var það nú ekki. Hundurinn hennar Ásthildar systur, hann Tumi kríli, fékk að fylgja með. Við Kata eigum eins mynd, sem var tekin af okkur tveimur á sama stað fyrir 15 árum, ungum og barnlausum. Ég á hana ekki inni í tölvunni, gref hana kannski upp síðar.

 

Tekjur

Svakaleg sósíal helgi að baki!

Systur fóru til guðmæðranna á föstudag og voru auðvitað dekraðar fram og til baka, fengu að horfa á E.T. (þá fékk ég nú nostalgíukast við tilhugsunina), gáfu Lucky harðfisk, pylsur og púða, fengu beikon í morgunmat o.fl., o.fl.

Við kellingarnar eyddum hins vegar öllu föstudagssíðdegi í dekur hér heima. Árshátíð stjórnarráðsins var um kvöldið og við fengum Sibbu layout-séni á Mogga og förðunarfræðing til að taka okkur rækilega í gegn. Urður bættist í hópinn, enda orðin virðulegur upplýsingafulltrúi utanríkisráðuneytisins og þurfti að flikka upp á sig fyrir kvöldið. Við vorum svakalega flottar þegar við loks lögðum af stað á árshátíð, eftir sprunguviðgerðir og margar umferðir af alls konar málningu.

Árshátíðin var hin fjörugasta. Fólk í ráðuneytunum er greinilega afskaplega miklir stuðboltar, alla vega svona á réttu stöðunum. Kannski ekki í vinnunni, en þarna í Gullhömrum var sko tjúttað!

Við Kata vorum brattar á laugardaginn, merkilegt nokk, sóttum systur til guðmæðra og ókum með þær í gítartíma. Svo fórum við í langa heimsókn til Ásthildar systur, systurnar knúsuðu hund og frændsystkin, en við fengum kaffi og brauð, sem kom okkur endanlega til fyrri heilsu. Svo drifum við okkur heim og í gönguferð í rigningunni. Við vorum allar orðnar rækilega gegnsósa, þrátt fyrir stígvél og regnkápur. Við vorum líka afskaplega samtaka í að hoppa í öllum pollum, klifra upp á allar skaflaleifar o.s.frv.

Þegar fór að styttast heim sagði Margrét allt í einu: "Það er eins og ég sé með fiskabúr í stígvélinu mínu." Þá kom í ljós að hægra stígvél var hriplekt. Elísabet var í litlu skárri málum. Við Kata urðum að hunskast í Hagkaup í dag og kaupa ný stígvél.

Stuðið var sko ekki búið á þeim gömlu með einni árshátíð. Onei, alls ekki. Við fórum í matarboð á laugardagskvöldinu, í frábæra japanska veislu hjá Addý og Sjonna. Mér skilst að hann hafi séð um eldamennskuna, en hún var hvatamaður og verkstjóri, þ.e. keypti matreiðslubókina, hvatti hann til að nota hana og peppaði hann upp í eldhúsinu. Góð samvinna þar.

Marta Bryndís frænka sat hjá systrum í gærkvöldi. Þeim leiddist það nú ekkert, blessuðum. Og voru svo sætar að kúra fram eftir morgni í dag, okkur til samlætis. Það var eiginlega ekki fyrr en Marta María nágranni bankaði upp á sem almennileg hreyfing komst á heimilislífið, en þá var ég líka skikkuð til a baka klatta ofan í gengið.

Elísabet, Margrét, Marta María og Tara segjast vera að safna í sameiginlegan sjóð, til að kaupa eitthvert stórfenglegt leikfang sem ein þeirra sá í búð um daginn. Margrét er mjög skipulögð og heldur lista yfir möguleika til að safna peningum. Á listanum stendur:

Floka dósir. Hún er auðvitað búin að átta sig á tekjumöguleikum í endurvinnslu.

Næst er: Búa um rúmið. Svo sannfærði hún mæðurnar um að það væri sanngjarnt að hún fengi tíkall þegar hún gengi fallega frá herberginu á morgnana.

Þriðji möguleikinn: Halda tombólu. Hún hefur að vísu aldrei haldið tombólu og hefur enn ekki sýnt neinn áhuga á að hrinda hugmyndinni í framkvæmd, en það er gott að skrá alla möguleika niður.

Svona var listinn lengi vel, með þessum þremur tekjumöguleikum.

Um síðustu helgi komu mamma og pabbi í heimsókn. Að þessu sinni dró pabbi ekki upp súkkulaðistykki til að gefa þeim, eins og hann annars er vanur. Þess í stað fór hann í vasann, dró upp fjóra glampandi hundraðkrónupeninga og gaf hvorri systur tvo.

Margrét ljómaði öll. Fannst þetta greinilega jafnast á við súkkulaði.

Og daginn eftir var búið að bæta á listann, yfir tekjumöguleika: Biþja afa.

 

Árás

Austurlenski bardagakappinn er fluttur aftur inn á heimilið.

Í kvikmyndunum um Bleika pardusinn sat þjónn lögreglukappans sífellt um hann þegar hann kom heim. Þjónninn stökk út úr skápum, jafnvel ísskápum, og reyndi þannig á viðbrögð húsbónda síns.

Margrét sér um að halda okkur á tánum á þessu heimili. Stekkur fram þegar minnst varir og blóðið í manni frýs þegar hún hrópar, af öllum lífs og sálar kröftum:

HO-JA !!!

Dúett

Systur tóku gítarana sína með í skólann í morgun. Þær ætla að troða upp á sal í hádeginu. Tvö lög á efnisskránni, Krummi svaf í klettagjá og Súrmjólk í hádeginu.

Þær æfðu sig í gær og í fyrradag og tóku svo stutta rispu áður en þær fóru í skólann í morgun. Ég er viss um að þetta gengur vel hjá þeim. Hlakka til að sjá stoltið skína af þeim þegar ég sæki þær í dag.

Kata hingdi í gærkvöldi, áður en systur fóru að sofa, til að heyra í þeim hljóðið og gefa þeim góða nótt knús símleiðis. Hún talaði fyrst við Margréti, sem kreisti símann fast í kveðjuskyni og spurði mömmu sína hvort hún hefði fundið knúsið. Og kyssti svo í símtólið. Mamma hennar fann auðvitað knúsið og fékk kossinn alla leið til Akureyrar. Svona knús og kossar hafa skilað sér til annarra landa, svo Akureyri er ekkert mál.

Þær systur vissu að mamma þeirra var á fundum í allan gærdag, enda fór hún norður í vinnuferð með heilbrigðisráðherra. Þegar kom að kvöldknúsi Elísabetar símleiðis smellti hún kossi á símann og spurði mömmu sína hvort hann hefði skilað sér. Já, Kata hélt það nú. Og kyssti til baka. Eísabet varð þá allt í einu dálítið vandræðaleg og spurði mömmu sína, hvort það væri einhver hjá henni.

Eftir að þær höfðu kvatt spurði ég Elísabetu af hverju hún hefði verið að velta því fyrir sér hvort einhver hefði verið hjá mömmu hennar. Hún viðurkenndi, að hún væri feimin við tilhugsunina um að einhver sæi mömmu hennar kyssa stelpuna sína í símann. "Nema ef það var Gulli ráðherra, af því að hann á sjálfur tvíbura."

Lucky

Systur fá að gista hjá Addý og Báru á morgun. Gistinætur þar eru alltaf tilhlökkunarefni, hvort sem það er heima hjá þeim á höfuðborgarsvæðinu eða uppi í sumarbústað.

Að þessu sinni krefst næturgistingin óvenju mikils undirbúnings. Þær áttuðu sig á því um daginn að Lucky, hundur A og B og mikill vinur þeirra systra, hefði ekki fengið sérstakan jólapakka frá þeim um síðustu jól og hefði þar að auki áreiðanlega margoft átt afmæli án þess að þær gæfu gjafir. Þegar Addy og Bára voru hjá okkur í síðustu viku voru þær því yfirheyrðar í þaula um hvað Lucky þætti best að fá og hvernig hann vildi helst að pakkarnir væru.

Þetta var útkoman: Eftir skóla í dag brunaði ég með systur í Rúmfatalagerinn, þar sem þær völdu eiturgrænan, en óhemju mjúkan, púða fyrir Lucky að knúsa. Hann er nefnilega kominn til ára sinna, hann Lucky, og vill fremur góðan púða en hundaleikfang.

Svo fórum við í Bónus og keyptum dálítinn harðfisk. Lucky veit ekkert betra en harðfisk og getur enn unnið á honum, þótt alvöru bein reynist honum erfið viðureignar.

Þegar við komum heim þurftum við að pakka. Fyrst var það púðinn. Systur völdu skærbláan jólapappír með snjókörlum á. Þær skiptust fallega á að skella límbandi á pakkann og af því að það er svo gaman að líma eru örugglega 40 límbandsbútar á þessum eina pakka.

Svo varð að setja borða utan um pakkann, "af því að Lucky finnst skemmtilegast í heimi að opna pakka með böndum," sagði Margrét ákveðin.

Þegar púðapakkinn var orðinn óaðfinnanlegur var röðin komin að harðfisknum. Þær voru alveg með það á hreinu hvernig ætti að ganga frá þeim pakka. Fyrst ætti að klippa aðeins gat á pakkann með harðfisknum, svo lyktin ljúfa næði að laumast út og svo að setja gjafapappírinn yfir.

Þessi pakki varð gylltur og auðvitað annar skrautborði utan um hann.

En þar með var þessu ekki lokið, aldeilis ekki. Systur áttu nokkrar kokkteilpylsur í frysti, náðu í þær, settu í plastpoka og pökkuðu öllu saman inn í gjafapappír. Þessi pakki varð eins og karamella í laginu, en svoleiðis pakkar finnst þeim mjög flottir. "Við fengum einu sinni svona pakka í afmælisgjöf. Karen á leikskólanum gaf okkur hann," sagði Margrét, sem fer létt með að rifja slíka hluti upp, tæpu ári síðar.

Þær voru hæstánægðar með útkomuna. Ég sagði þeim að Lucky yrði áreiðanlega mjög glaður að fá þær í heimsókn, hvað þá með alla þessa pakka. Elísabet sagðist líka verða glöð að hitta Lucky.

Og svo bætti hún við: "Ég vil vera mikið með honum. Það fer kannski að styttast í að hann geispi golunni."

Hún horfði stíft á mig, til að kanna viðbrögðin við þessari flottu setningu.

"Ja, kannski, já, hann er náttúrulega orðinn gamall hann Lucky," stamaði ég, enda allt of undrandi til að geta farið að hlæja.

Fatapóker

Þegar Kata kom heim úr vinnunni vorum við að spjalla um hitt og þetta. Og hlusta á fréttir. Elísabet vill alltaf fá útskýringar á öllu og þegar við vorum að fylgjast með einhverri sjónvarpsfréttinni vildi hún endilega fá að vita hvað væri um að vera. Kata svaraði, annars hugar: "Æ, þetta er pólitík."

"Nú?" svaraði Elísabet, "ég hélt að pólitík væri um föt?!"

Ýmislegt hefur hann Björn Ingi á samviskunni

Kemba

Margrét kom snemma heim úr skólanum, knúsaði systur, sem var fegin að fá kompaníið, las eins og herforingi og er núna farin í fimleika.

Elísabet sat eftir heima. Ekki lukkuleg með þetta og taldi sig alveg geta farið í fimleika þótt hún hefði ekki komist í skólann í morgun.

Núna situr hún í freyðibaði, alein, í ró og næði. Og hefur tekið gleði sína á ný. "Get ég fengið kembinn?" spurði hún áðan og fékk lexíu um að þetta héti nú kambur, allt þar til kom í ljós að hún átti í raun við hárburstann.

Stön og pust.

Heima

Elísabet er heima hjá mér í dag.

Hún var eitthvað tæp í maganum í morgun, kúgaðist dálítið og var kalt, en svo varð nú ekkert meira úr því. Hún sofnaði aftur, eftir að systir hennar fór í skólann, svaf hátt í tvo tíma og vaknaði  glorhungruð. Ekkert að maganum í henni, en vissulega er hún ekki alveg eins og hún á að sér að vera. Bara örlítið slöpp. En auðvitað dekraði ég hana með því að baka klatta og hún var alsæl.

Núna liggur hún fyrir framan sjónvarpið og horfir á einhverja mynd. Það fer ósköp lítið fyrir henni og ég get setið við tölvuna eins og mig lystir. Hún valdi mynd sem systir hennar nennir aldrei að horfa á. Gott að nýta fjarveru hennar svona.

Harðindi

Fyrir svefninn voru systur að æfa sig í hugarreikningi.

5 plús 5 eru 10.

2 plús 3 eru 5.

Og svona héldu þær áfram lengi.

Ég stoppaði þær og sagði þeim að svona hefði þetta ekki verið þegar ég var lítil. Þá hefði sko ekki verið nóg af öllu. 5 plús 5 hefði í mesta lagi verið 7.

Þær snarþögnuðu og horfðu á mig, afskaplega efins, svo ekki sé meira sagt. Ég kallaði mömmu þeirra til vitnis, en hún kvaðst ekki viss um að það hefðu einu sinni verið til skólar þegar ég var lítil.

Ég þrætti auðvitað, en ítrekaði svo að "í gamla daga" hefði skortur verið viðvarandi. 5 plús 5 voru bara 7 og 2 plús 3 aldrei meira en 4.

Þeim systrum var alveg nóg boðið. "Það er ekkert hægt að breyta 5 plús 5!" sagði Margrét, yfir sig hneyksluð.

"Þetta er reikningur, en ekki peningar!" sagði Elísabet.

Umræða um skort úr sögunni.

Nærbrók og nívur

Enn á ný koma systur heim með stafablað, þótt þær séu báðar á góðri leið með að verða fluglæsar -og Margrét reyndar nær komin í mark. Núna var það N.

Margrét dreif sig í að gera sitt blað upp á eigin spýtur. Svei mér þá, ég bara man ekki hver fyrsta myndin hennar var og nú er hún búin að skila blaðinu! Klaufalegt hjá mér, enda klaufamamman. Og ég steingleymdi að spyrja hana sjálfa í morgun, en Margrét man hverja einustu mynd sem hún hefur teiknað.

Mynd númer tvö hjá Margréti var af fallegri bleikri flík, skreyttri hjörtum. Nærbrók.

Næsta mynd var afar einföld. Örsmár hlutur á miðri mynd og tvinni hlykkjaðist frá honum. Nál.

Fjórða myndin var af vegg, út úr honum stóð nagli og við naglann var hamar. Negla.

Elísabet stóð sig líka vel. Hún teiknaði flókna mynd, sem sýndi konu að spóka sig í verslun. Í versluninni stóðu gínur og konan stúderaði það sem var í boði. Hana langaði augljóslega í eina flíkina, eða eins og stóð undir myndinni: Nýjustu úlpuna.

Næsta mynd var af stelpu á kústskafti sem sveif um loftin blá. Nanna norn.

Þriðja myndin var af plastpoka, fullum af alls konar girnilegum molum. Nammi.

Síðasta myndin var óborganleg. Elísabet teiknaði myndarlegt, brúnt skaft og út úr því gekk gráleitt, beitt og tennt blað. Nívur.

Úps!

Hún áttaði sig á að stafsetningin var ekki alveg rétt, þótt hún beri orðið svona fram. Hún lagaði það og núna stendur: Hnífur. Það skiptir ekki öllu þótt orðið byrji ekki á N-i, það er N í því