Medalíur

Systur tóku þátt í síðasta fótboltamóti sumarsins í dag, Orkumóti Fylkis í Árbænum. Valur mætti með tvö lið og stelpurnar spiluðu tvær umferðir, samtals fjóra leiki. Það voru bara þrjú lið í þeirra hópi, svo þær spiluðu tvisvar við Fylki og tvisvar við Breiðablik. Og svo fengu þær enn eina medalíuna, þá fjórðu í sumar! Reyndar eru þrjár þeirra fyrir fótbolta, en sú fjórða út Kvennahlaupinu. Elísabet lýsti því yfir að hún ætlaði sér að eignast jafn margar medalíur og mamma hennar. Hún má þá heldur betur halda á spöðunum, því Kata safnaði vænum skammti á löngum handboltaferli.

Um daginn voru teknar af mér myndir fyrir viðtal í Blaðinu og þá tók Kristinn mynd af mér í dyrunum á skrifstofunni. Á veggnum við hliðina er skjöldur með allflestum medalíum Kötu. Ég tók fram við Kristin að ég ætti nú ekkert af þessu, en hann tók myndina samt. Ég frétti svo síðar, að sú mynd hefði aldrei nokkurn tímann komið til greina í Blaðið, því þar innan búðar er maður, sem gat ekki hugsað sér að birta mynd af mér nálægt íþróttaverðlaunum! Hárrétt ákvörðun hjá honum, að sjálfsögðu, enda hefði slík mynd gefið vægast sagt villandi mynd af mér 

Nú styttist mjög í skólagöngu systra. Elísabet er enn sallaróleg og Margrét farin aðeins að róast. Þetta verður ábyggilega ljúft.

Paradís

Systur vakna um helgar og spyrja strax: "Er barnatíminn byrjaður?" Þá skröltir önnur mamman framúr og kveikir á sjónvarpinu. Ríkissjónvarpið verður fyrir valinu, þar virðast oftar sakleysislegri myndir og allar talsettar. Stöð 2, sem við höfum að vísu alveg lagt í sumar, sýnir oftar einhverjar japanskar bardagateiknimyndir, sem höfða hreint ekkert til lítilla stelpna.

Þegar systur höfðu horft í um eina klukkustund kom Elísabet inn til mín, þar sem ég sat upp við dogg (þetta orðatiltæki sett inn hér til að gleðja bloggvininn hke) og kvartaði. Henni var svo kalt á tánum "og ég gleymi alltaf að fara í sokka."

Hún skreið upp í og stakk ísköldum tám í heita holu. Svo fór hún að rifja upp þegar hún gerði slíkt hið sama í Barmahlíð, þar sem við bjuggum áður. Þá vorum við með lítið sjónvarp í svefnherberginu. Oft sváfu mæður á sitt græna eyra á meðan barnatíminn glumdi. "Mér fannst svo gott að hlýja mér undir sænginni og horfa á sjónvarpið. Það var Paradís. Og stundum látti ég mig hósta, af því að þá var eins og einhver væri þarna líka."

Kompaný sofandi mæðra og glápandi systur var ekki nóg. Hún þurfti að "láta sig hósta" til að fá tilfinningu fyrir félagsskap við sjónvarpið.

Núna vappa þær systur um húsið, enn á náttkjólum. Það má á sunnudögum. Þær gistu hjá Matthildi og Mörtu frá fimmtudegi fram á laugardag, á meðan mömmur fóru í veiði í Grímsá í Borgarfirði. Það er nú meiri dásemdar veiðiáin! Veðrið var stórkostlegt, en það setti auðvitað strik í reikninginn. Það veiðist fjandakornið ekki neitt í glampandi sól og logni. En mikið var nú gott að sofna á milli þúfna í góða veðrinu, eða standa úti í miðri á og æfa flugköstin. Kata bjargaði svo heiðri okkar þegar hún náði einum 6 punda á síðasta degi.

Frekar tölvustelpur

Fyrir nokkrum mánuðum fengu systur fyrsta almennilega tölvuleikinn sinn. Þetta virtist dálítið skemmtilegt tæki, eins og lítið hús og eigandinn gat stjórnað stelpunni sem bjó í húsinu, valið á hana föt, hvað hún borðaði, hvað hún gerði sér til dundurs o.s.frv. Svo var hægt að tengja húsin saman og þá gat stelpan hennar Elísabetar heimsótt stelpuna hennar Margrétar o.s.frv.

Í fyrstu höfðu stelpurnar lítinn áhuga á þessu, enda var satt best að segja afar takmarkað hvað tölvustelpurnar gerðu. Ef t.d. var valið "play a game" þá settist tölvustelpan annað hvort við sjónvarpið eða fór í símann! Ekki góð fyrirmynd það...

En svo uppgötvuðu stelpurnar, að ef þær voru dálítið iðnar við að sinna tölvustelpunum þá bættust sífellt fleiri möguleikar við. Í stað þess að geta valið um 2 alklæðnaði gátu þær valið 8, í stað þess að senda stelpuna bara í símann eða setja hana við sjónvarpið gátu þær til dæmis látið hana leika við hundinn, köttinn, dansa, eða spila á rafmagnsgítar og þá gátu systur sjálfar samið lagið, með þeim hljómum sem í boði voru.

Systur fengu dálítið tölvuleikjaæði í nokkra daga. Stundum var Margrét iðnari og þá uppgötvaði Elísabet að tölvustelpan hennar Margrétar gat gert ýmislegt sem hennar stelpa gat ekki. Þá settist hún við og hamaðist, þar til hún færðist í "næsta borð" eða hvað þetta nú heitir á tölvuleikjamáli.

Það eina, sem var dálítið hvimleitt við þessa tölvuleikjastelpu, var að ef henni hafði ekki verið sinnt í sólarhring sagði hún ásakandi röddu: "Hey, I thought you were my friend!" Heimili hennar var þá orðið dálítið rykfallið, köngulóarvefir í hornum og hún pirruð og þurfti að dekstra hana til að leika. Líklega átti þetta að kenna börnum að maður á að sinna vinum sínum.

Svo fengu systur - og mæður þeirra- alveg nóg af þessum tölvuleikjastelpum. Það kom nefnilega í ljós, að allir skemmtilegu möguleikarnir, sem systur höfðu náð að kalla fram með mikilli ástundun, hurfu þegar freku tölvustelpunum var ekki sinnt um langa hríð. Systurnar lögðu leikinn frá sér í nokkra daga og voru þá búnar að missa helminginn af öllum möguleikum. Og þegar leikurinn hafði verið óhreyfður vikum saman hafði allt þurrkast út og eigandinn þurfti að byrja alveg frá grunni, með skemmtilegu "leikjunum", að horfa á sjónvarp eða tala í síma. Systrum var auðvitað nóg boðið.

En líklega lærðu þær að þurftafrekir vinir geta verið alveg gjörsamlega óþolandi.

Heilarugl

Systur voru dálítið spenntar að fara í leikskólann í morgun, því þær vita að frænkur þeirra, Matthildur og Marta Bryndís, koma að sækja þær seinni partinn.

Ég lýsti því fjálglega í morgun hvað þær myndu nú gera margt skemmtilegt með frænkum sínum -og í þokkabót bætist María Hrund líklega í hópinn.

-Hvernig er þetta með okkur systkinin, skírum við öll börnin okkar M-eitthvað? Bryndís á  Gunnhildi með millinafnið Margrét, Kristján á Maríu, ég Margréti, Ásthildur Matthildi og Mörtu. Þetta fylgir okkur greinilega öllum, nema Möggu. En hún hefur nú líka sitt eigið M.-

Aftur að stelpukrúttum: Ég lýsti sem sagt fjálglega öllum skemmtilegheitunum framundan. En Elísabet stoppaði mig af: "Ekki tala svona mikið um þetta, þá verður heilinn minn alveg ruglaður. Þá hugsa ég svo mikið um þetta, að ég held kannski að sumt sé búið að gerast."

Ég samþykkti að hætta strax öllu tali, til að rugla hana ekki í ríminu. En hún hélt áfram: "Sko, ef ég ruglast, þá fer stundum allt á hvolf í höfðinu mínu og þá týni ég kannski hugmyndum. Stundum týni ég góðum hugmyndum og það er svo leiðinlegt."

Svei mér þá.

Besti frændi

Fyrst ég er farin að stela myndum af Gretu, þá læt ég þessa fylgja líka. Margrét og Sverrir Karl uppáhaldsfrændi í sumarbústað Bryndísar systur í Skorradal.

Frændfólk

Ég mátti til með að stela þessari mynd af heimasíðu Viktors Páls, þriggja ára krúttfrænda. Greta mamma hans og bróðurdóttir mín tók myndina í Skorradal síðasta sunnudag. Yfirkrúttmolinn Viktor Páll er lengst til vinstri, en uppstillingardömurnar eru Elísabet, María Hrund bróðurdóttir mín (og hálfsystir Gretu) og Margrét.

María Hrund kom líka í heimsókn til okkar í gær. Þá höfðu systur boðið Evu Berglindi og Brynju systur hennar með heim af leikskólanum, María Hrund kom skömmu síðar og svo bættist Marta María nágranni við. Það var mikið fjör í heita pottinum og trampólíninu, eins og fólk getur nú rétt ímyndað sér. Elín Sjöfn stóra systir Mörtu kíkti aðeins við í lokin og öllu var slúttað með pylsupartýi.

Systur voru fljótar að sofna eftir þetta fjör.

Þær skriðu báðar upp í í nótt og sögðust hafa fengið martröð. Eitthvað var það nú málum blandið, enda skælbrosandi og sælar þegar þær laumuðu sér undir sængina. En stundum verður maður nú bara að fá að gera svoleiðis.

Á leiðinni á leikskólann í morgun spurði ég þær aðeins út í heimsóknir leikskólans á Droplaugarstaði, en þar áttu leikskólabörn og aldraðir heimilismenn margar góðar stundir síðasta vetur. Systur mundu þetta allt mjög vel. Þeim fannst skemmtilegast þegar bakaðar voru piparkökur og sláturgerðin var líka mjög eftirminnileg, "en það var ógeðslegt að setja hendina inn í vömb" sagði Elísabet og hryllti sig við tilhugsunina.

Ein kona hafði sagt þeim þjóðsögu, sem gerðist á jólanótt og þær endurtóku hana fyrir mig á leiðinni. Mjög krassandi, eins og allar þessar sögur um blessaða vinnufólkið sem missti vitið á jólanótt.

Hlutverk þeirra var að skemmta gamla fólkinu, sögðu þær, en viðurkenndu líka að gamla fólkið hefði nú skemmt þeim, t.d. með sögum af lífinu í gamla daga. "Eitt er verst! Við misstum af sumum dögum, til dæmis spiladegi," sagði Elísabet og Margrét harmaði líka þessa veikindadaga, sem höfðu af þeim heimsóknir á Droplaugarstaði.

Niðurstaða þeirra systra um heimsóknir til karla og kvenna á Droplaugarstöðum: "Þau kenna okkur og við kennum þeim."

Heilasprengjur

Þegar þær systur voru að fara að sofa vildu þær ólmar spjalla dálítið og flissa. Ég kúrði hjá Margréti, sem þurfti að spyrja um ALLT sem viðkemur skóla. Hún er dálítið stressuð og þarf að vita nákvæmlega fyrirkomulagið á öllu ("Segja kennararnir manni að fara í pollagalla í frímínútum eða á maður bara að gera það sjálfur?" og "Ég kann ekki alveg allt, stundum þarf ég að spyrja um suma stafina, eins og É. Ég kann heldur ekki landafræði. Hvað er annars landafræði? Er í lagi að kunna ekki svona?" og "Borða kennararnir með manni í matartímanum?")

Ég sagði henni að skólinn væri nú einmitt til að læra alla skapaða hluti. "Allt?" spurði hún og ég sá á svipnum á henni að ég var gengin í gildru. "Líka hvernig á að missa tennurnar?"

Þetta fannst henni sjúklega fyndið.

Á meðan voru Elísabet og Kata í flisskasti í hinu stelpurúminu. Elísabet skemmti sér svo konunglega að hún hafði áhyggjur: "Mamma, getur heilinn í manni sprungið ef maður hlær of mikið?"

Nei, Kata hafði nú aldrei heyrt af slíkri gleðisprengingu. En spurði, hvort Elísabet myndi hætta að leika við sig, ef hætta væri á sprengingu. "Já, auðvitað," svaraði Elísabet að bragði.

Kata sannfærði hana um að fátt væri hollara heilanum en góður hlátur.

Með krúttum

Kristinn Ingvarsson ljósmyndari er hreinn snillingur, margverðlaunaður ljósmyndari, ekki síst fyrir portrett, fyrir nú utan að vera einn ljúfasti samstarfsmaður minn af Mogga. Ég varð glöð þegar hann birtist hér til að mynda fyrir viðtalið við Blaðið um helgina. Hann tók margar myndir, en ég er ánægðust með þessa mynd af okkur mæðgum. Elísabet hógvær, Margrét dálítið eins og hún sé að rifna úr stolti. Hún er í framan eins og mér líður innan í mér þegar ég hugsa um þessi stelpuskott  Jújú, ég er svosem nógu montin á svipinn sjálf...

Súrefnið í sveitinni

Ég fór með stelpurnar í Skorradal í dag, í bústað Bryndísar systur og Guðna. Þar var lunginn af stórfjörskyldunni, mamma, pabbi, Bryndís, Guðni, Sverrir Páll sonur þeirra með Emilie konu sinni og litlu dætrunum Sölku og Sísí, sem ég hafði aldrei séð áður (þau búa í Svíþjóð), Kristján bróðir, Erna, Tryggvi, Ragnar og María, Magga og Kristján sonur hennar, Ásthildur og Sverrir Karl, Greta Lind, Jói og Viktor Páll. Úff, vona að ég gleymi engum. En mikið var nú gaman að troðast öll á pallinn og spjalla í blíðunni

Systur voru dálítið súrar yfir að mamma þeirra þyrfti að vinna á þessum dýrðardegi, en tóku gleði sínar þegar við komum uppeftir í frændsystkinastóðið. Þegar Margrét stökk út úr bílnum dró hún djúpt andann og sagði: "Þetta er nú eitthvað annað en í borginni!"

Ég spurði hana hvað hún ætti við og þá sagðist hún vera að tala um hvað það væri gott veður. "En það var nú svona ljúft og gott heima á palli áðan," sagði ég, sem aldrei má heyra nokkurn mann hallmæla veðurblíðunni í Fossvogi.

"Já, en það er betra súrefni í sveitinni," sagði Margrét. Og ég gat ekki mótmælt því.

Þær systur eru alla vega farnar að átta sig á því hvað súrefni er. Einu sinni neitaði Elísabet að borða maltbrauð, af því að það væri svo mikið súrefni í því. Eða kannski ekki beint súrefni, eins og hún útskýrði, heldur var eins og einhver hefði reykt í brauðið. Og það fannst henni skiljanlega ekki gott.

Gleðigangan

Við vorum snemma í því, mættar á Hlemm um hálf tvö. Magga systir kom með okkur. Við lögðum bílnum við Kjarvalsstaði og röltum Rauðarárstíg. Þegar við nálguðumst Hlemm benti ég stelpunum á að þar væri gangan, ég sæi fána og blöðrur. Elísabet hafði áhyggjur: "Ef við göngum og gangan er að ganga, hvernig náum við henni þá?" Ég sagði henni að gangan væri ekki lögð af stað (og var þar með ekki orðin "ganga",skiljiði?)

Öll hersingin lagði af stað og við vorum viðbúnar að skjóta okkur inn í hana. En biðum kannski of lengi. Við vorum jú ekki "Dykes on Bikes", ekki heyrnarlausar og samkynhneigðar, ekki teljumst við til aðstandenda samkynhneigðra (nema Magga systir en hún vildi vera samferða okkur), við tilheyrum ekki áhugafólki samkynhneigðra um trúmál og svo mátti lengi telja. Hver flotinn á fætur öðrum fór hjá, en loks þegar Páll Óskar sigldi framhjá með dúndrandi diskótónlist og dansandi gaura á pallinum, þá röltum við á eftir. Guð má vita hvað það gerir okkur  Svona fer þegar maður analíserar allt fjandans til.

Stelpurnar voru hrifnar af öllum þessum skrautlegu og stundum skrítnu búningum. "Svona á fólk sko að skemmta sér!" lýsti Margrét hrifin yfir og dillaði sér svo í takt við tónlistina hjá Páli Óskari.

Um miðjan Laugaveg vorum við farnar að dragast verulega aftur úr Páli Óskari og co og þá skelltum við okkur niður á Hverfisgöngu, gengum rösklega niður á Arnarhól, settumst niður í blíðunni og biðum rólegar eftir að gangan kæmi til okkar. Mikið rosalega var þetta allt flott og vel heppnað! Og verður fjölmennara með hverju árinu! Og veðrið, maður lifandi!!! Og hvað er hægt að setja mörg upphrópunarmerki í eina málsgrein??!!!

Á heimleið upp Laugaveg voru systurnar mjög uppteknar af að stoppa mömmu sína í að fara inn í "pæjubúðir". Þær láta alltaf eins og Kata megi ekki sjá slíka búð án þess að hverfa þangað inn í marga tíma. Þegar við gengum framhjá versluninni Evu létu þær verulega ófriðlega, Elísabet togaði í Kötu af öllu afli og Margrét ýtti á eftir. Kata streyttist auðvitað á móti, en þarna var klárlega við ofurefli að etja. "Sjúkk, ég fékk alveg andaköst þegar ég sá hvað þetta var mikil pæjubúð," sagði Elísabet. Og saup hveljur til að útskýra andaköstin sín betur. Eva gæti nýtt sér þetta í auglýsingar: "Eva: Þar sem fötin eru svo töff að fólk fær andaköst!"

Eftir gleðigöngu tók blíðan á pallinum góða við. Systur voru nálægt því að leysast upp í heita pottinum á meðan Kata las og ég tók dugnaðarkast og málaði einn vegg. Við settum nefnilega upp ný útiljós og þau gömlu skildu eftir ljót för. Og fyrst ég var búin að flikka upp á vegginn í garðinum skellti ég mér framfyrir hús og málaði líka vegginn þar sem önnur tvö ný ljós eru.

Þetta var ekkert frábær hugmynd, svona eftir á að hyggja. Ég sé fram á að þurfa að mála allt húsið, því samanburðurinn við þessa tvo nýmáluðu veggi er vondur.