Risastórt Tívolí

Marta María vinkona og nágranni er í heimsókn hjá systrum. Þær voru að bera saman sumarfrí, allar búnar að vera á heimshornaflakki í sumar. Elísabet fór mikinn í lýsingum á Tívolí í Kaupmannahöfn: "Það er svo stór garður að maður gæti sko verið þar í tvo eða þrjá daga að labba. Og meira að segja þótt nóttin væri með!"

Til allrar hamingju mótmælti Marta María ekki einu orði, enda hefur hún sjálf komið í Tívolí og vissi að þetta var hárrétt.

Svo fóru þær að metast hver hefði verið hræddust í tækjunum. Ég hélt nú reyndar að þær mynd metast um hugrekki, en Elísabet og Marta María voru uppteknastar af því hvor hefði verið smeykari. Elísabet gat sagt frá því að hún hefði farið í Parísarhjól og farið að gráta, "en núll ára barn fór ekkert að gráta!" Þetta fannst Mörtu Maríu merkilegt að heyra.

Margrét skildi ekkert í þessu fjasi í þeim, enda aldrei smeyk í Tívolí, jafnvel þótt tækin séu risavaxin og garðurinn svo stór að þrír sólarhringar duga varla til að fara um hann allan.

Nú eru þær allar úti í garði á trampólíni. Öll fyrirheit um að koma þeim snemma í háttinn virðast vera að gufa upp.

Fjölmiðlafamilía

Systur bíða spenntar eftir "Regnbogadeginum", eins og Gay Pride heitir á þeim bænum. Þær hafa farið nær árlega í gleðigönguna, í fyrsta sinn rúmlega fjögurra mánaða. Einu sinni sátum við heima, en það var þegar rigndi og rigndi og rigndi og rigndi. Við bjuggum þá í Hlíðunum og ætluðum svo sannarlega að mæta, en þegar við Kata vorum búnar að koma systrum fyrir í kerrum og ætluðum að ganga af stað fundum við að við vorum báðar orðnar blautar inn að beini, þrátt fyrir góðar yfirhafnir. Maður lifandi, þetta var sko rigning! Við sáum fram á heldur auman dag í bænum með 2ja eða 3ja ára kríli (hvort var þetta 2003 eða 2004?) svo við komum okkur bara inn aftur. En ansi var nú samt súrt að missa af gleðinni, því hún er alltaf jafn mikil.

Við ætlum auðvitað í gleðigönguna á morgun -og myndum fara jafnvel þótt spáin væri ömurleg. Systur eru orðnar svo stórar að þær geta alveg boðið náttúruöflunum byrginn, alla vega innanbæjar

Í morgun voru systur sestar við útvarpið klukkan 7, til að hlusta á mömmu sína tala um Regnbogadaginn. Kata var sem sagt í stuttu spjalli á Morgunvaktinni á Rás 1. Stelpurnar voru hamingjusamar að heyra í henni í útvarpinu og ljómuðu allar þegar hún nefndi þær og mig. Alveg stórkostlegt að heyra talað um sjálfa sig í útvarpi, eins og gefur að skilja.

Í gær voru þær í fyrirsætuhlutverki hérna heima, því þá vorum við þrjár myndaðar í bak og fyrir, vegna viðtals við mig sem birtist um helgina. Jamm, það er sama hvort þið hlustið á útvarp eða lesið blöðin þessa dagana, við erum alls staðar!

Og helsti kosturinn við að vera á mynd í dagblaði? Einfalt mál: "Elsa klippir myndina ábyggilega út og setur hana á vegginn í leikskólanum," tilkynnti Elísabet.

 

Nornir í Logalandi

Við höfðum kósýkvöld í Logalandinu, borðuðum kvöldmat snemma og horfðum saman á bíómynd. Myndin var um mæðgur, sem báðar voru nornir. Elísabet hafði varann á sér allan tímann, var viss um að eitthvað hræðilegt gerðist, en nornirnar voru ljúfar og góðar og fóru létt með að vinna sigur á þessari einu vondu.

Margrét horfði opinmynnt á alla myndina, enda hefur hana alltaf langað til að vera norn. Á öskudaginn var hún í kolsvörtum nornakufli og flaug um allt á kústi. Henni fannst stórkostlegt að sjá litlu nornina í myndinni þeytast um loftið á kústinum sínum. Og henni var nú allri lokið þegar nornin litla sendi vini sínum Pizzu Margaritu með einni galdraþulu! Uppáhaldsmaturinn hennar og hið eina sem þurfti var "hókus-pókus pizzarókus" eða eitthvað í þá veruna.

Ég er hrædd um að hún dragi kústinn sinn fram strax í fyrramálið.

Matskeið af ástúð

"Setur þú matskeið af ástúð út í matinn þegar þú eldar?" spurði Elísabet áðan.

"Matskeið af ástúð? Jújú, aldrei minna," sagði ég. "En af hverju spyrðu?"

"Æ, það var í Andrésblaði, amman setti matskeið af ástúð í kökurnar og þess vegna voru þær svo góðar hjá henni. Og þá spurði ég þig, af því að kjúklingurinn var svo góður að ég er ennþá með illt í maganum."

Ég sagði henni auðvitað að þetta passaði allt saman og ég hefði meira að segja misst rúmlega matskeið af ástúð út í kjúklingaréttinn. Ég fékk sérstakt knús fyrir þann klaufaskap.

Gefðu þér góðan tíma...

Er ekki rétt munað hjá mér að Flugstöð Leifs Eiríkssonar auglýsi grimmt að fólk eigi að gefa sér góðan tíma til að rölta þar um sali, því þar sé svo margt heillandi?

Við förum til Kaupmannahafnar með hádegisflugi á fimmtudaginn. Við vorum mættar óvenju snemma, næstum þremur tímum fyrir brottför, í stað hinna hefðbundnu tveggja tíma, enda vita systur fátt skemmtilegra en að vafra um flugvelli og við mæðurnar látum okkur hafa það í þágu þeirrar hamingju.

Flugstöðin, sem hvetur fólk til að ætla sér góðan tíma fyrir brottför, er sér batterí og greinilega ekki í neinu sambandi við innritunarsystemið. Þegar við komum í brottfararsal var enginn að afgreiða þar. Við urðum að bíða þar til tveimur tímum fyrir brottför, þá var byrjað að tékka inn.

Okkur er nær að trúa auglýsingum.

Byggingarlist

Af einhverjum ástæðum eru þær systur mjög uppteknar af styrk húsbygginga þessa dagana. Þær óttast í sífellu að þessi og hin byggingin hrynji. Í Kaupmannahöfn voru þær á nálum, enda sögðu mömmur þeim í einfeldni sinni að þar væru margar mjög gamlar byggingar. "Getur þessi kirkja hrunið á okkur?" spurði Margrét þegar við gengum framhjá einni slíkri og Elísabet jesúsaði sig við Sívalaturn. Hvorugri leist á blikuna í Rosenborgar-kastala, en þar bitu þær á jaxlinn, enda þurftu þær bráðnauðsynlega að sjá allar stórkostlegu kórónurnar og önnur kóngadjásn sem þar eru geymd.

Í kvöld byrjaði Elísabet enn að furða sig á því að byggingar næðu yfirhöfuð að standa uppi. Hún stóð á stofugólfinu og spurði hvernig það gæti eiginlega tollað og verið loftið í herberginu þeirra. Kata flutti stuttan fyrirlestur um húsagerðarlist, sement, járnabindingar og burðarveggi. Elísabet skildi þetta samt ekki. Þá sagði Kata að víða í borginni væru hús í byggingu og við gætum bara farið í bíltúr, skoðað hús sem væri nýbyrjað að byggja og önnur sem væru lengra komin og þannig gætu þær áttað sig á því hvernig þau væru byggð.

Margrét, sem hafði fylgst með þessum umræðum af áhuga gat ekki stillt sig lengur: "Snilldarhugmynd," hrópaði hún og gaf mömmu sinni gott knús.

Tvær mömmur og tvíburasystur fara fljótlega á nýbyggingaflakk.

Kennsla í dónaskap

Systur eru orðnar mjög spenntar að byrja í skólanum. Í morgun léku þær skólaleik og skiptust á að vera kennari og nemandi.

Þær hafa stundum skemmtilegar hugmyndir um skólann. Eldri krakkar hafa sagt þeim undan og ofan af því sem þar fer fram, en það skolast stundum til. Einhver hefur einhvern tímann nefnt námsefni um 19. öldina, en hjá þeim systrum er "19. öldin" kennslustofa. "Jæja, ég er komin í 19. öldina og sest," tilkynnti Margrét og þar með gat Elísabet byrjað að kenna.

"Halló krakkar. Er einhver hérna sem var ekki í gær?" spurði Elísabet og Margrét, eini nemandinn, rétti upp hönd. "Jæja þá," sagði Elísabet, "við ætlum að læra stærðfræði, mannfræði og dónaskap."

Við Kata lágum á hleri, en urðum aldrei varar við kennslu í dónaskap. Hins vegar var kennarinn mjög iðinn við að kenna nemanda sínum mannasiði.

10 sentimetrar

Við héldum afmælisdag Kötu hátíðlegan með stæl í dag, brunch á Amager torgi, síðar dinner á Hereford og Tivoli um kvöldið, en inn á milli var kíkt á stelpuföt í H&M. Þær spretta vel,  þessi krútt, svo það vantar ýmislegt fyrir skólann.

Í Tívolí var auðvitað mjög gaman. Elísabet var sátt við að stunda þau skemmtitæki sem hæfðu hennar aldri, en Margrét mændi á skelfilegasta rússíbanann, þann sem fer margar lykkjur og á hvolf, og skildi ekkert í því að hún mætti ekki fara í hann. Henni finnst svindl að ekki skuli vera til jafn ægilegur rússíbani fyrir börn, bara aðeins minni allur, "fyrir sex ára og yngri" eins og hún sagði.

Við þurfum að fá lánaða unglinga fyrir næstu Tívolí-ferð, sem geta fylgt Margréti í mesta stuðið. Helsta fjörið í kvöld var Spinnetoppen, eða ég held a.m.k. að tækið heiti það, tveggja manna sæti sem snarsnerust út og suður á ógnarhraða. Þegar við vorum komnar að tækinu benti ég henni á að þeir sem færu í það yrðu að vera a.m.k. 130 sm á hæð. En konan sem stýrði tækinu hefði greinilega ekki tekið eftir að hana vantaði næstum 10 sm upp á. Margrét sussaði á mig: "Ekki segja svona, hún heyrir það og kannski eru tölustafir eins á dönsku og íslensku!"

Hún var öll á iði þar til við komumst í sætin. Þá kom konan til að aðgæta hvort sláin fyrir framan okkur væri föst. Margrét sat teinrétt í sætinu og teygði úr sér eins og hún mögulega gat, enda fannst henni ömurlegt að hugsa til þess að vera fleygt út á síðustu stundu.

Heljarreiðin gerði næstum út af við mig, en hún skríkti bara. Einu sinni kallaði hún: "Ég skal halda í þig! Samt átt þú að halda í mig, af því að ég er barn!"

Ég hélt sko í hana, ójá, enda hélt ég að okkar síðasta stund væri upp runninn. Ég var a.m.k. viss um að ég myndi skila kvöldmatnum.

Þetta slapp allt saman. Og það var óborganlegt að sjá Margréti ganga burt á tánum, því hún var mjög hrædd um að svindlið mikla uppgötvaðist, að hana vantaði enn 10 sm upp á hæðina.

Á meðan þessu fór fram var Elísabet róleg og skynsöm. Hún stundaði skotbakkana með afmælisbarninu, vann töfrasprota og lyklakippu og gaf systur sinni kippuna.

Þær ætla báðar aftur í Tivolí við fyrsta tækifæri. Margrét er þegar farin að gæla við að svindla sér í enn stærri tæki. En þá fer ég ekki með, svo mikið er víst.

Hoja-ís

Nú er bloggað frá Danmörku, þar sem við njótum lífsins í íbúð Kristjáns bróður og Ernu. Þau eru heima á Íslandi á meðan.

Hérna rigndi ógurlega þegar við lentum, en það stendur víst til bóta. Við tókum lest frá Kastrup í húsíð í Hellerup og eftir stuttan stans fórum við á veitingastað. Stelpurnar fengu sér pizzu, að vanda. Þær fengu svo að velja sér íspinna á eftir. Margrét rýndi í frystikistuna og hrópaði svo allt í einu upp: "Sjáiði! Það er til hoja-ís!"

Við komum af fjöllum. Hoja-ís?

"Já, sjáiði," sagði Magga og benti á íspinna. Á umbúðunum var mynd af Karate kappa. Máli sínu til frekari skýringar stillti Margrét sér upp í austurlenskri bardagastellingu, gerði sig mjög ógnandi á svip og öskraði: "HOOOOOJJJ-AAAA!"

 

Hvað er verst?

Í þessu blíðviðri, sem kom okkur að óvörum, nutu stelpurnar enn á ný lífsins úti í garði. Þær fengu Maríu Hrund frænku í heimsókn frá Danmörku. Merkilegt hvað þær eru alltaf miklar perluvinkonur, þótt oft líði margir mánuðir á milli þess sem þær hittast. Þær ætla sko að hitta Maríu sem allra, allra fyrst aftur. 

Fyrir háttinn byrjuðum við á bókinni um hana Ídu, sem er einmana. Í 1. kafla var þessi ágæta stelpa kynnt til sögunnar. Þar var upptalning á alls konar hlutum, sem hún hafði gert og sagt. Kaflanum lýkur svona: "En það sem Ídu finnst verst...ja, hún veit eiginlega ekki hvað henni þykir verst..."

Elísabet var dálítið hugsi yfir þessu og spurði svo: "Af hverju veit hún það ekki? Er það af því að henni finnst svo margt vont, eða af því að henni finnst svo margt gott?"

Vonandi skýrist þetta þegar lengra er lesið.

Þær systur voru alsælar að ég hefði líka tekið Fúfú og fjallakrílin. "En ég verð að vara þig við, hún er MJÖG skrítin," sagði Margrét. "Rosa skemmtileg, en MJÖG skrítin."

Ég freistaðist til að spyrja hvort þær héldu að ég gæti lesið bókina jafn vel og Rósa. "Nei," sagði Margrét í fyllstu einlægni, "en alveg nógu vel."