Hundrað prósent

Margrét sá ástæðu til að fara fram á að mæður hennar bættu sig aðeins. Hún hafði langan formála að þessu, sagði að við værum frábærar og yndislegar og skemmtilegar. "Sko, þið eruð hundrað prósent, en ég mundi alveg vilja að þið væruð 100 prósent í viðbót."

Ég vona að stærðfræðikennslan í Fossvogsskóla standi undir nafni.

Elísabet hafði þá athugasemd eina, að við værum stundum dálítið gleymnar, til dæmis gleymdum við stundum að hringja í foreldra vina þeirra til að spyrja hvort þeir mættu koma heim með þeim eftir elikskóla og stundum gleymdum við að fara á fótboltaæfingu.

Vissulega "gleymum" við sumu og gleymum öðru. Það kemur fyrir besta fólk. Þótt það sé aðeins hundrað prósent.

"En þú ert ekki með ljót augu"

Já, Ítalíuferðin með sól, sundlaug, strönd og þúsund ísum og pizzum var frábær. Þó stendur óveðrið mikla upp úr í minningu systra.

Eitt kvöldið sátum við á veitingastað og þá byrjuðu ósköpin. Þrumurnar byrjuðu að drynja í fjarska og á skammri stundu var gjörningaveðrið beint fyrir ofan okkur. Bláar eldingar lýstu upp himininn og þrumurnar voru svo háværar að mannsraddir höfðu ekkert í þær. Nema raddir systranna. Þær hrópuðu upp af eintómri hamingju vegna þessa sjónarspils og þótt drjúg stund liði þar til það versta var afstaðið tóku þær við hverri eldingu með sama ákafa og upphrópunum. Útlent fólk á næstu borðum var dálítið hissa á þessu, enda börnin þeirra vön alvöru þrumuveðri. Þegar lætin voru sem mest í þeim systrum sögðum við þessu ágæta fólki að svona fjör væri ekki að finna á Íslandi og þess vegna væru dæturnar gjörsamlega að spila út. Þær voru jafn ákafar og á gamlárskvöld. "Vá, sástu þessa Margrét?!" "Elísabet, þessi var ennþá stærri!!"

Eins og alltaf þegar þær systur verða verulega uppnumdar og upplifa eitthvað stórkostlegt fáum við Kata að njóta þess. Þrumuveðrið jók enn á ást þeirra til okkar, svo mjög að um kvöldið, þegar Margrét var að sofna, lýsti hún því yfir við Kötu að hún elskaði hana svo mikið að ef hún ætti að velja um að fara í bíó eða eiga mömmu sína, þá myndi hún sko eiga mömmu sína.

Kata sagðist bera sömu tilfinningar til hennar.

Margrét: "En ef þú ættir að velja að horfa á fréttir eða eiga mig?"

Kata: "Eiga þig"

Margrét: "Þótt það væru mikilvægar fréttir?"

Kata hélt nú það, engin frétt gæti verið svo mikilvæg að hún tæki hana fram yfir dótturina.

Margrét: "En að vera með falleg augu eða eiga mig?"

Kata: "Eiga þig."

Margrét: "'Ókei. En þú ert ekki með ljót augu. Góða nótt."

 Í ferðinni lærðu þær systur á myndavélina okkar, sem mér fannst töluvert afrek hjá þeim, en Kötu þótti afskaplega eðlilegt af því að þessi fj...... vél er víst svo óskaplega auðveld í notkun. Eitt kvöldið fengu þær frítt spil með myndavélina, því við Kata vorum enn að plægja okkur í gegnum matseðil ágæts veitingastaðar. Elísabet skellti sér í fyrirsætustörfin og okkur varð eiginlega um og ó þegar við sáum allar "pósurnar". Margrét tók myndir af miklum móð og var svo listræn að hún hallaði myndavélinni viljandi fram og til baka. Mér fannst nú hreinn óþarfi hjá henni að snúa vélinni alveg á hvolf, eins og hún gerði nokkrum sinnum, en hún var sjálf fljót að átta sig á að þær myndir urðu ekkert óvenjulegar.

Þær systur skiptu um hlutverk, Elísabet myndaði og Margrét stillti sér upp, en fjórum myndum síðar gáfu þær það upp á bátinn. Margréti fannst bara alls ekkert gaman að stilla sér upp, en Elísabet elskaði það. Og Elísabetu fannst ekkert spennandi að taka myndir, en Margrét fyllti vélina af ágætum myndum af systur.

 

Ærlegar mæður

Þá er viku ferð til Ítalíu á enda. Veðrið lék við okkur, oftast um 26 stiga hiti, engin molla og leiðindi. Systur léku við hvern sinn fingur. Við vorum á Bibione, í fínni íbúð, stutt á strönd. Á þriðja degi leigðum við  bíl og ókum til Feneyja, vorum lengi á leiðinni suðureftir, en brunuðum hraðbraut til baka. Feneyjar voru eitt ævintýri.

Þegar systur voru loks komnar í bólið í kvöld lýsti Margrét sérstakri ánægju með mæður sínar. "Þið eruð yndislegar, skemmtilegar, sniðugar og ærlegar. Hvað þýðir annars ærlegar?"

Ég gat ekki svarað þessu strax, enda ber Margrét "ærlegar" fram sem "ællegar". Þá vísaði hún í Hans klaufa: "Sko, kóngurinn sagði að það sem skipti prinsessuna mestu væri að Hans klaufi væri ærlegur."

Við erum sem sagt ærlegar. Ekki amaleg einkunn það.

Meira af Ítalíuferð síðar.

Svona er lífið

Bjarki Mögguvinur gisti í nótt. Hann er að vísu vinur þeirra systra beggja og félagi á Rauðudeild, en hann hefur lengi verið sérstakur "vinur" Möggu -og verðandi tengdasonur okkar Kötu ef krílin standa við stóru orðin.

Krakkarnir þrír hoppuðu sleitulaust á trampólíni, busluðu í pottinum, léku í kofanum, fóru í vatnsbyssuslag, borðuðu grillaðar pylsur og nutu lífsins. Margrét og Bjarki eru afar samtaka í sínum leik, klifruðu t.d. bæði upp á kant á heita pottinum og stukku svo út í hann miðjan með tilheyrandi gusugangi. Og voru bæði í hláturskasti í vatnsbyssuslagnum. Þau stilltu sig, en þó með miklum herkjum, á meðan Elísabet settist í heita pottinn.

Ég hef aldrei vitað börn sofna eins fljótt og þessi þrjú. Bjarki hafði varla stunið upp "góða nótt" en hann var steinsofnaður í rúminu hennar Elísabetar, sem vék úr því og færði sig yfir í gestarúm. Þær systur sofnuðu 10 og 15 sekúndum síðar.

Í morgun tókst okkur að halda þeim innan dyra til kl. 9, en þá héldu þeim engin bönd og þau stukku á náttfötum út á trampólín. Þá var ég búin að sannfæra sjálfa mig um að nágrannarnir væru hvort sem er ekkert sofandi á svona dýrðardegi.

Undir hádegi, þegar vinirnir voru enn á ný búnir með rúntinn trampólín, heitur pottur, kofi, heyrðist barnsgrátur af gangstígnum fyrir neðan garð. Þau hlupu öll þrjú á staðinn og þar var lítill gutti sem hafði meitt sig. Mamma hans var með í för, svo Bjarki, Elísabet og Margrét sáu ekki ástæðu til annars en að horfa þögul á. Loks sagði Bjarki: "Svona er lífið!", þær systur samsinntu og þau sneru öll þrjú heim í garð aftur.

Síðdegis fórum við mægður í hjólatúr niður í Fossvogsdal. Við stoppuðum við göngubrú, stelpurnar fóru úr skóm og sokkum og óðu út í litla tjörn. Þær ætluðu aldrei að fást heim aftur. Á svona stundum áttar maður sig á hvað það þarf lítið til að dagar 6 ára kríla séu fullkomnir.

Ítalíudraumar

Systur eru spenntar fyrir komandi Ítalíuferð. Á leiðinni í leikskólann í morgun spurði ég þær til hvers þær hlökkuðu mest.

Margrét var með það á hreinu: "Ég hlakka mest til að hoppa út í djúpu laugina með kúta og fara á bólakaf."

Til allrar hamingju lítur hún svo á að sundlaugar, sem ná mæðrum hennar í bringu, séu "djúpar" laugar.

Ég vissi að systur hennar væri ekkert um þetta svar, enda fer hún afskaplega varlega í sundlaugum og er alltaf jafn undrandi á að einhver geti hugsað sér að setja höfuðið í kaf. Hún er öðruvísi þenkjandi: "Mér finnst gaman þegar við förum í leigubíl og svo löbbum við um og svo förum við á veitingastað."

Við förum líklega létt með að láta draumana rætast.

Verst í heimi

Þegar stelpur komu heim fóru þær að sjálfsögðu beint út í garð, enda önnur eins paradís vandfundin í svona veðri. Kata hoppaði með þeim á trampólíninu á meðan ég grillaði og eftir matinn fóru þær aðeins í pottinn. Svo borðuðu þær yfir sig af jarðarberjum, enn eina ferðina.

Eftir desertinn kúrðum við á sólbekkjum og vorum eitthvað að fíflast. Margrét var með einhverjar fyndnar hótanir við mig, sem ég man nú ekki af hverju stöfuðu. Þá spurði ég hana hvað henni þætti verst í heimi. Hún neitaði að segja mér það, enda áttaði hún sig strax á að ég ætlaði að hóta henni einhverri slíkri skelfingu.

Kata sagðist alveg vita hvað Margréti þætti verst í heimi: Hálftugginn matur í munni. Það fór greinilegur hrollur um Margréti klígjugjörnu og hún þurfti töluvert knús og kitl áður en hún var búin að jafna sig á ósköpunum. Reyndar fauk aðeins í hana og hún minnti okkur á að einu sinni hefði stelpa á leikskólanum opnað munninn, fullan af hálftuggnum mat "og ég gubbaði á gólfið í leikskólanum og ég var að borða lasagna og það var rauð paprika í gubbinu. Ég hata papriku."

Eftir drykklanga stund sagði hún svo: "Ég veit um eitt sem er áreiðanlega verst í heimi."

-Nú, hvað er það, spurðum við og áttum von á einhverju sakleysislegu, á okkar mælikvarða að minnsta kosti.

"Verst í heimi er ef maður þarf að skipta um mömmur," sagði þá krúttið.

Henni var nú ekki hótað meiru þann daginn.

Klappstýrur

Kosturinn við að vera tvíburi (þeir eru að vísu margir) er að hafa alltaf einhvern eindreginn stuðningsmann. Þær systur bakka hvor aðra upp alveg endalaust.

Í gær var Kata að fara yfir R-æfingarnar með Margréti, sem hefur enn ekki náð góðum tökum á þessum leiðinda staf. Ég hef fulla samúð með henni, enda komin vel á veg í barnaskóla þegar R-ið fór loksins að rúlla eðlilega. Ekki gott mál fyrir litla stelpu sem hét RagnhilduR SveRRisdóttiR. Úff.

Jæja, aftur að systrum. Æfingar Margrétar ganga út á að hún setji amerískt R inn í orð og þaðan fer svo hið íslenska að rúlla. Hún endurtók orðin eftir mömmu sinni, k-k-krani, d-d-dreyma og svo framvegis. Elísabet fagnaði hverju orði með óskaplegum upphrópunum: "Já, flott þetta Margrét! Og þetta var sko íslenskt R, ekki bara amerískt R!"

Svona lét hún þar til ég tók hana í fangið og fór með hana í næsta herbergi, enda voru æfingarnar að leysast upp í tómt rugl, þótt Margréti þætti hólið gott.

Margrét dembir líka lýsingarorðum í hástigi yfir systur sína í hvert sinn sem Elísabet teiknar eitthvað. Margrét er satt best að segja alveg ótrúlega laginn teiknari og systur hennar finnst súrt í broti að hennar teikningar séu ekki jafn fínar. Margrét þreytist hins vegar aldrei á að segja henni að víst séu þær flottastar, frábærastar og fallegastar.

Þetta byrjaði afskaplega snemma hjá þeim systrum. Ég man eftir einu skipti, þegar þær voru fjögurra ára og við vorum allar fjórar að spjalla saman. Þá varð Elísabet alltaf fyrri til að svara spurningum sem beint var til þeirra systra og Margrét varð eitthvað leið og sagðist ekki vita eins mikið og Elísabet. Að sjálfsögðu hamaðist systir hennar við að sannfæra hana um að þetta væri rangt: "Ég veit ekki meira Magga mín. Og þú ert alltaf svo góðleg, en ég er alltaf svo kjánaleg." Svo gretti hún sig, systir hennar fór að hlæja og málinu var bjargað.

Ég man að þegar þær voru enn minni, 1-2 ára, þá hittum við Kata tvíburasystur í Kringlunni, stelpur sem Kata kannaðist við frá fyrri tíð og eru núna fullorðnar. Þær dáðust að litlu skottunum og lýstu því svo yfir að það allra besta við að eiga tvíburasystur væri fullvissan um að annar einstaklingur væri sannfærður um að þú værir það frábærasta á jörðinni.

Fordómar

Formaður Sniglanna kvartar sáran vegna fordóma í garð mótorhjólamanna og segir að örfá rotin epli skemmi fyrir heildinni, þ.e. aðeins fáir hjóli of hratt og brjóti allar reglur. Og svo tali fólk bara eins og allir mótorhjólamenn séu slæmir.

Ég kannast við þetta og líð fyrir svona fordóma á hverjum degi. Ég keyri bílinn minn meira eða minna löglega, en alltaf er verið að tala um að ökumenn sé glannar, stórhættulegir í umferðinni, stefni sjálfum sér og öðrum í voða.

Bú-hú, en hrikalega óréttlátt fyrir ökumenn 

Sjóræningjadagur

Í dag er sjóræningjadagur á Sólhlíð, besta leikskóla í heimi.

Nú mætti ætla að einn svona dagur væri einmitt það, bara einn dagur. Ónei, svo einfalt er málið ekki. Undirbúningur fyrir þennan eina dag hefur staðið lengi, alls konar samningaviðræður um klæðaburð og vopnaburð.

Systur fóru í leikfangabúð í gær og völdu plastsverð. Þar fengust alls konar bjúgsverð, afskaplega sjónræningjaleg, en systur höfðu sett það skilyrði að sverðið þeirra væri í slíðri og slíðrið átti að vera hægt að festa á belti. Í búðinni leist þeim báðum best á fremur stutt sverð í slíðri. Afgreiðslukonan sagðist bara eiga eitt slíkt eftir. Þær systur veltu vöngum yfir þessu skamma stund, en ákváðu svo báðar að taka frekar lengra sverð í slíðri. Þær rífast afar sjaldan um svona hluti, komast bara fljótt og vel að samkomulagi. Og ef báðar langar í eitthvað, þá leggjast þær gjarnan í alls konar flókna samninga. Nú, eða sleppa því bara að velta því meira fyrir sér og snúa sér að næsta kosti.

Báðar vildu þær systur  vera í kjól á sjóræningjadaginn, enda alveg klárt að þær ætluðu að vera sjóræningjastelpur. Mömmur bentu á röndótta kjóla, en systrum fannst miklu flottara að vera í bleiku náttkjólunum sínum. Gott og vel, ekki hvarflar að manni að deila við sjóræningjastelpur sem girtar eru sverðum.

Fyrir háttinn í gærkvöldi dunduðum við okkur við að klippa neðan af gömlum, svörtum buxum. Elísabet fór í þær innan undir náttkjólinn, en Margrét lofaði að fara í þær í útivistinni, ef kalt væri í veðri. Hún fór hins vegar röndótta "langa" sokka, eins og hnésokkar heita á þeim bænum.

Sjóræningjastelpur festa sverðslíðrið sitt ekki á litlaust og ljótt leðurbelti, heldur glitrandi palléttuband og algjörlega, gjörsamlega óhjákvæmilegt að binda það um mittið með stórri slaufu. Svo skelltu þær klútum á höfuðið og þeir voru nú bara nokkuð sjóræningjalegir, svei mér þá.

Undanfarna daga hafa þær skeggrætt um hvort þær ættu að vera með lepp fyrir auga. Þær hafa prófað það og finnst óþægilegt, en það er óneitanlega afskaplega sjóræningjalegt. Í fyrra málaði ég á þær lepp og það kom ágætlega út, en núna finnst þeim það heldur billeg lausn. Í morgun voru þær enn að velta þessu fyrir sér, en þegar þær voru komnar í kjóla og búnar að punta sig, þá voru báðar sammála um að leppur, hvort heldur væri raunverulegur eða málaður, væri algjört stílbrot.

Loks ákváðu þær að taka litlar spiladósir, sem eru eins og litlar kistur í laginu, og fylla þær af gulli og gersemum. Plastfestar, hringir og perlur hurfu þar niður, sem og einn og einn "gullmoli" frá fyrri sjóræningjadögum. Á besta leikskóla í heimi er nefnilega til siðs að fela fjölmarga gullmola um alla leiðskólalóð og svo gægjast litlir sjóræningjar bak við runna og sigta sandinn í sankassanum þar til hver moli er fundinn.

Þegar systur komu á leikskólann, í bleiku náttkjólunum, girtar palléttuböndum, með sverð, klút um höfuðið og stórar perlufestar um hálsinn spurði Linda deildarstjóri hvort þær ætluðu að grafa þennan fjársjóð í litlu kistunum sem þær tóku með sér. Það kom nú aðeins á þær systur og greinilegt að það hafði ekki hvarflað af þeim að setja alla þessa dýrgripi í dimma holu. Þær láta sér áreiðanlega nægja að leita eftir gullmolum.

Það stefnir í góðan dag. Ó, já, og eitt enn: Rósa uppáhald, sem hætti á leikskólanum til að verða verkalýðsforingi, ætlar víst að mæta. Þar með er sjóræningjaskipið Sólhlíð fullmannað.

Heilbrigði

Á leiðinni heim af leikskóla sagði ég stelpunum að mamma þeirra væri að ganga gegn umferðarslysum. Ég skýrði tilganginn með göngunni, að þetta væri hugmynd hjúkrunarfræðinga og við ræddum fram og til baka um alvarleika umferðarslysa og að allir yrðu að fara varlega.

Margrét lýsti því yfir að ef hún væri fullorðin myndi hún sko fara í þessa göngu. Hún væri bara dálítið þreytt eftir leikskólann.

Ég sagði að við skyldum bara fara heim og fara í vatnsbyssuslag með nýju vatnsbyssunum.

"Já, heilbrigðisvatnsbyssuslag," sagði Elísabet og bætti svo við að heilbrigði þýddi að manni liði alltaf vel.

"Eins og þegar maður er í vatnsbyssuslag!" sagði Margrét og þá var hringnum lokað.

Margrét ætti alla vega að vera í þokkalegri sæluvímu núna, hún er búin að vera í hláturskasti síðasta hálftímann í vatnsbyssuleik við mig og hamingja hennar var fullkomnuð þegar ég var orðin blaut frá hvirfli til ilja.

Elísabet kaus að láta okkur tvær um hamaganginn en hellti á meðan upp á kaffi fyrir mig. Það líkist að vísu ótrúlega vatni með vænum skammt af mold út í.

Heilbrigði.