Margrét ballerína

Bára guðmóðir heldur áfram að taka til í myndaskrám og sendir okkur svona glaðning af og til. Myndin af Margréti með ballerínugreiðsluna er frá síðasta ári.

Sætastar

Þær eru alltaf sætastar. Og voru það líka fyrir ári þegar myndin var tekin.

Ritskoðun

Elísabet vakti mig kl. hálf fimm í nótt. Þá var vinstra auga hennar alveg límt aftur, svo þar var sama sýkingin komin og vakti hana vegna hægra auga nóttina á undan. Hún var róleg á meðan ég vætti klút og strauk yfir augað þar til það opnaðist og var svo fljót að stinga sér undir sængurhornið hjá mömmu sinni.

Gott að við fengum dropana hjá Þóru í gær. Og gott að Þóra á systur sem heitir Guðrún og er tannlæknir stelpnanna, hentugt að þetta liggi svona í fjölskyldum.

Systur urðu spenntar þegar þær sáu að færsla hérna á blogginu var í Mogganum í morgun. Ég varð að lesa pistilinn fyrir þær og þær fóru strax að gera athugasemdir. Sem er ein af ástæðunum fyrir því að ég ber ekki skrif mín undir þær fyrirfram, þær eru ótrúlega afskiptasamir ritskoðarar.

Við sprænu

Þær systur hafa lært það af guðmæðrum sínum að mega ekki sjá lækjarsprænu án þess að reyna að ná einhverju kviku þar upp úr.

Varst þú að keyra?

Ekki varð þessi dagur að Extreme Makeover hjá þeim systrum eins og ég hélt, því ég hafði auðvitað litið vitlaust á dagatalið, klippingin var vissulega í dag, en tannlæknirinn á morgun.

Elísabet vaknaði með slæma sýkingu í öðru auga, svo við fórum til Þóru augnlæknis. Á biðstofunni lásum við bunka af Andrésblöðum og þær systur báðu mig alltaf að lesa brandarana á baksíðunni. En skildu þá sjaldnast. Þær skildu að vísu brandarann "Hvað er rautt og hvítt og fer upp og niður?" (Svar: Jólasveinn í lyftu) en fannst hann bara ósköp bjánalegur, eða eins og Elísabet sagði: "Var hann kannski á táslunum? Hann hlýtur að hafa verið á táslunum ef hann var bara hvítur og rauður, af því að jólasveinar eru alltaf í svörtum stígvélum? Af hverju var hann á táslunum í lyftu?" Fólkið í biðstofunni beið spennt eftir svari mínu, en ég greip næsta blað og reyndi að þvinga inn í þær skilning á þeim vondu bröndurum sem þar voru.

Þær voru allnokkuð lukkulegar að losna við leikskólann í allan dag, því þótt þetta sé besti leikskóli í heimi eru þær orðnar pínulítið leiðar, þurfa að fara að komast í frí. Þær skelltu sér á fótboltaæfingu síðdegis og voru svo að bauka með okkur Kötu í garðinum. Kata plantaði sumarblómum í potta og ég setti saman hillu í kofann þeirra. Svo röðuðu þær glösum, diskum og áhöldum í hilluna af mikilli natni.

Auðvitað skelltum við nokkrum spjótum á grillið og borðuðum úti. Kata lenti í einhverjum vandræðum, missti niður sósu eða eitthvað álíka og ég notaði tækifærið til að minna þær á að hún hefði líka hellt niður djús í gær og vatni fyrir nokkrum dögum. Og svo spurði ég: "Finnst ykkur sanngjarnt að kalla mig Klaufamömmuna ykkar, eins og þið gerið alltaf?"

Það leið varla sekúnda þar til Margrét spurði á móti: "Varst þú að keyra bílinn þegar þið festust úti í ánni?"

Ég var gjörsamlega kjaftstopp, þarna var barnið að vísa í óhapp sem gerðist löngu áður en þær fæddust og ég hef nú ekki mikið haldið á lofti. Einhvern tímann hafa þær heyrt söguna og Margrét gróf hana upp á hárréttu augnabliki.

Jú, ég var að keyra þegar við ókum út í þennan árfjanda. "Þá ert þú klaufamamman okkar" sagði Margrét hin rólegasta.

Jarðarber jörðuð

Landsbankamótið var á laugardaginn og 6 ára fótboltastelpur voru alsælar. Þær voru að vísu líka örmagna, því vellirnir voru ansi stórir fyrir skrefstutt kríli. Sólin skein allan tímann, en þarna í Mosfellsbænum var stífur vindur og stundum skall ægilegt moldrok á öllum, enda er verið að grafa allt í kringum Vesturlandsveginn og í þurru veðri tollir jarðvegurinn ekkert á sínum stað í verstu hryðjunum. Systrum var slétt sama, enda fengu þær hvor sína medalíuna, þá þriðju á jafn mörgum vikum, svei mér þá.

Blíðan var enn meiri hérna heima í Fossvoginum seinni part dagsins, a.m.k. var ekkert rok að ergja okkur. Trampólín, kofi, heitur pottur og pulsur, Alma Karen frænka í heimsókn og ekki hægt að biðja almættið um meira.

Í dag var sama bongóblíðan, við borðuðum brunch á pallinum og svo tók við sama rútínan, trampólín, kofi, heitur pottur. Síðdegis hjóluðum við mæðgur allar niður í Mörk, til að kaupa kryddjurtir, sumarblóm og blómapotta. Systur vissu alveg erindið, en þegar við vorum komnar á staðinn sneri Margrét sér að mér og sagði: "Þetta er miklu leiðinlegra en ég hélt." Ég sagði henni að við værum nú bara komnar til að kaupa nokkra hluti og þetta ætti sosum ekki að vera neitt sérlega skemmtilegt, en þá sagði hún, frekar pirruð: "Ég vissi alveg að þetta væri mjög leiðinlegt, en þetta er ennþá leiðinlegra en ég hélt!"

Hún var nú búin að taka gleði sína í kvöldmatnum og þær systur umluðu af hamingju á meðan þær borðuðu uppáhalds eftirréttinn, jarðarber með sykri og rjóma. Margrét spurði um jarðarber, hver hefði "byrjað á þeim" og vonaði að það væru Ítalir (hún bindur miklar vonir við væntanlega Ítalíuferð fjölskyldunnar og vísar oft til þess að Ítalir hafi "byrjað á" pizzum og rjómaís.) Eftir fjörugar umræður um jarðarber sagði Margrét: "Eru jarðarberin jörðuð þegar þau deyja?"

Henni og systur hennar fannst þetta sjúklega fyndið og hlógu svo rjóminn frussaðist út úr þeim. Stuttu síðar ætlaði ég að bæta um betur með einhverjum lömuðum brandara um berjartínslu og jarðarfarir. Þá sló mikilli og vandræðalegri þögn á gengið. Svo hallaði Elísabet sér að mér og sagði, mjög alvarleg: "Þetta var ekki neitt fyndið hjá þér." Það komment hennar kallaði hins vegar á nýtt hláturskast og rjómafruss.

Á morgun eru prinsessurnar of uppteknar til að fara á leikskólann, þær eru að fara til tannlæknis klukkan ellefu, í klippingu klukkan eitt og svo á fótboltaæfingu klukkan fjögur. Þær sjá reyndar fram á að ná útiverunni á leikskólanum áður en þær fara í fótboltann. Og nú eru þær farnar að gæla við að komast í fótboltaskóla á meðan leikskólinn er lokaður. Mér sýnist allt stefna í að þetta sumar, kannski næsta, verði hið síðasta sem fjölskyldan kemst til útlanda. Við verðum líklega að verða okkur úti um fellihýsi og eyða öllum sumrum hér eftir í hin aðskiljanlegustu fótboltamót um allt land.

Kveðja

Soccer Mom

Út í veður og vind

Tíminn flýgur áfram og enn komin helgi. Og enn komið að fótboltamóti. Systur eru albúnar, voru að fá nýja galla og bíða spenntar eftir átökunum. Veðurspáin er fín.

Ég fer hins vegar að setja mig í sumarfrístellingar fljótlega, missi því allan blogg-damp ef ég þekki mig rétt. Allur vindur úr mér, eins og veðrinu.

Snilld!

Snilld og ekkert nema snilld!

Mikið var gaman að vera í Laugardalnum og sjá kvennaliðið rótbursta Serba. Svona eiga landslið að vera!

Og í þokkabót var sett met í fjölda áhorfenda, hvorki fleiri né færri en 5.976 manns mættu til að hvetja liðið. Ekki tókst mér nú að vera í fararbroddi þúsundanna, eins og sérlegur áhugamaður um vallarferðir mínar hélt ég myndi verða, því liðið hafði þegar skorað tvö mörk þegar við Kata mættum á völlinn. En við fengum að sjá þrjú mörk til viðbótar og upplifa þessa frábæru stemmningu.

Á laugardaginn verður svo enn meiri fótbolti þegar stelpurnar okkar taka þátt í þriðja mótinu sínu, að þessu sinni í Mosfellsbæ. Mikil tilhlökkun á þessum bæ.

Veiðimennirnir

Systurnar með fenginn um síðustu helgi. Þær voru ófáanlegar til að halda á urriðanum, enda kúgast þær nú af minna tilefni, blessaðar  Bára guðmóðir fékk þó að smella af þessari mynd.

Holy smoke

Systur hafa mikinn áhuga á dagblöðum og vilja gjarnan lesa þau með mæðrum sínum á morgnana. Þær láta sér ekki nægja að skoða barnaefni, heldur vilja fá skýringar á öllum myndum og auglýsingum. Í morgun vildi Elísabet fá að vita allt um dánartilkynningar. Ég útskýrði fyrir henni hvernig þær virkuðu, t.d. skrifuðu maki og börn undir svona tilkynningu. "En ef börnin kunna ekki að skrifa?" spurði hún þá áhyggjufull, en róaðist þegar ég sagði henni að Mogginn sæi um nánari útfærslur á tilkynningunum.

Margrét stúderaði lengi heilsíðuauglýsingu, þar sem besta og ódýrasta kjötið var boðið til sölu. Og spurði margs um hvers vegna væri verið að sýna allt þetta kjöt. Kata útskýrði fyrir henni auglýsingar, að þessi auglýsandi segði fólki að hann væri með gott kjöt, sem væri samt ódýrara en aðrir byðu. Auglýsingar væru nefnilega til að fá fólk til að kaupa vöru.

"Ef ég væri fréttamaður eða stjóri myndi ég ekki setja myndir af fólki að reykja í blöðin," tilkynnti hún þá allt í einu.

-og af hverju ekki?

"Það er ógeðslegt að reykja. Og ef það er svoleiðis mynd þá getur fólk haldið að það sé gott að reykja."

Og þar með er ljóst að barnið áttar sig líka á áhrifamætti óbeinna auglýsinga.