Reykingar eru góðar - fyrir urriða

Guðmæðurnar buðu okkur í mat í ljúfasta kvölmat. Og sögðu okkur Kötu söguna af veiðinni miklu, þegar sá 3,5 punda var dreginn á land.

Margrét varð fyrst vör og hóf að draga inn af miklum krafti. Sá losaði sig hins vegar fljótlega. Bára kastaði út aftur og viti menn, hann var strax á. Margrét missti þá allan áhuga, enda var hún sannfærð um að þetta væri sami fiskurinn og hún var jú búin að prófa að veiða hann.

Elísabet tók við og dró fiskinn rösklega að landi. Bára átti nú ekki von á svo myndarlegum fiski í Skorradalsvatni og hafði skilið rotarann eftir heima í bústað. Þær systur hrylltu sig ægilega þegar sjálf guðmóðirin greip stein og slæmdi í hausinn á urriðanum.

Addý tók að sér að rista upp kviðinn og hreinsa út úr urriðanum, en á meðan kúguðust klígjugjarnar systur. Þá stakk Addý upp á að fiskurinn yrði reyktur. "Eigum við ekki bara að láta reykja hann og koma honum svo til ykkar?" spurði hún.

Elísabet horfði á hana í forundran: "Reykja? Reykja?" og svo færði hún hægri hönd upp að munni eins og hún væri að reykja sígarettu og spurði einu sinni enn: "REYKJA?"!!

Addý útskýrði reykingarnar með vísan í svínakjötið sem þær höfðu borðað fyrr um kvöldið og hangikjötið á jólunum. En þær systur vildu samt ekki láta reykja fiskinn.

Á sunnudagskvöldið síðasta matreiddum við blessaðan urriðann. Þær systur vildu alveg endilega fylgjast með þegar ég hausaði og flakaði. Þær komu báðar fram í eldhús, en varð svo mikið um aðfarirnar að þær settust upp á borð úti í horni og sneru baki í mig. Þær fengu íspinna til að stytta sér stundir og svo kölluðu þær af og til spurningar um gang mála.

"Ertu að taka allt innan úr honum?"

Nei, Addý var búin að því.

"Ertu að taka hausinn af honum?"

Þegar ég sagðist vera að því manaði Elísabet systur sína til að líta við, sem Margrét gerði og lýsti því sem fyrir augu bar. Svo bar klígjan hana ofurliði og hún varð að líta undan.

Þær treystu sér ekki til að líta við aftur fyrr en ég var búin að flaka og haus og bein voru horfin í ruslið.

Ég held ég verði að koma þeim í sumarstarf í frystihúsi um leið og þær hafa aldur til, svo þær nái þessu úr sér.

Nostradamus

Ef Nostradamus hefði frétt af þeim váboða, sem mér bárust fregnir af, þá hefði hann ekki verið með einhverja óljósa spádóma út og suður. Hann hefði getað sagt hreint út: "Heimurinn mun svo sannarlega fara rækilega versnandi árið 2007."

Táknið er þetta: Samstarfsmaður minn til fjölda ára á Mogganum var maður sem ALLTAF átti Volvo, kallaði bílinn stoltur "fasteign á hjólum" og var með lítið barmmerki í jakkaboðungnum, þar sem stóð, að sjálfsögðu, Volvo.

Núna ekur þessi maður um á Hondu.

I rest my case.

Oversovelse

Úff, hvað tíminn líður fljótt! Nú verðum við að fá okkur sérstaka vekjaraklukku, því það er ekki lengur á þær systur að stóla.

Í morgun pípti síminn minn að vanda kl. 7. Og eins og venjulega slökkti ég bara á honum, enda er þetta píp mest upp á punt. Elísabet var skriðin upp í stóra rúm og Margrét á leiðinni. Eða svo hélt ég og reiknaði með að vera vakin fjörlega innan nokkurra mínútna. En þær eru ekki lengur nein smábörn, svo Elísabet kúrði sig bara niður og steinsofnaði, en Margrét settist upp í rúminu sínu, nældi sér í Andrésblað og lét ekki hvarfla að sér að vekja mömmur, sem myndu örugglega bara taka af henni blaðið og segja henni að klæða sig.

Familían svaf illilega yfir sig.

Hundar og frjókorn

Magga Ósk kom í heimsókn með voffann Dreka litla, því ég mátti til með að prófa hvort ég fengi ofnæmi. Merkilegt nokk þá er ég enn heil heilsu, þrátt fyrir að hafa klappað Dreka og strokið mér svo vandlega í framan. Kannski er möguleiki að eignast hund eftir allt saman? Þetta verður rannsakað nánar. Og það er harðbannað að nefna þennan möguleika við systurnar, ég vil ekki að þær verði of vongóðar.

Ég er ekki sú eina á heimilinu með ofnæmi. Kata fær stundum heiftarlegt frjókornaofnæmi, þótt það gerist stórum og sjaldan. Stórt var það alla vega hérna um árið, þegar við vorum í San Fransisco. Við ákváðum að leigja okkur hrikalega flottan, rauðan blæjubíl og aka upp í vínræktarhéruð Kaliforníu, þar sem við áttum pantaða gistingu á litlu og notalegu gistiheimili.

Við ókum af stað með blæjuna niðri og vorum ekkert að flýta okkur. Fyrst ók ég, svo stoppuðum við og Kata tók mynd af mér við bílinn. Hvað er flottara en að standa við rauðan blæjubíl á sveitavegi í Kaliforníu? Svo ók Kata og ég myndaði hana auðvitað líka.

Við ókum um skógi vaxið svæði, upp og niður hæðir, sífellt norðar. Þá fór skyndilega að draga mjög af Kötu. Hún hnerraði, augun urðu blóðhlaupin og henni varð þungt fyrir brjósti. En áfram ókum við, með blæjuna niðri.

Þegar við komum í litla bæinn við Russian River var Kata nær dauða en lífi. Ég ók að næsta apóteki, Kata staulaðist inn, bar sig aumlega og fékk öflugasta lyf sem Kaninn selur "over the counter" við frjókornaofnæmi. Svo ókum við á gistiheimilið. Þar svaf Kata eins og steinn það sem eftir var helgarinnar.

Þegar við tékkuðum út af gistiheimilinu var Kata orðin stálslegin. Og lyfin góðu tryggðu að hún var laus við ofnæmið það sem eftir var Kaliforníudvalarinnar. Kaninn selur nefnilega ótrúlegasta stöff "over the counter", lyf sem aldrei yrðu samþykkt hér. Ég ætti kannski að benda aðstoðarmanni heilbrigðisráðherra á þetta?

Það þarf varla að taka það fram að þegar við ókum til baka til San Fransisco var blæjan uppi.

Styrkleiki og laun

Sex ára systur fóru í bleikum fötum í leikskólann, enda 19. júní. Ég verð að viðurkenna að það er nú engin bylting í klæðaburði hjá þeim, því þótt bleika tímabilinu sé að ljúka þá eiga þær enn ansi margar flíkur í þeim lit. Sjálf telst ég seint til bleikklæddra, en tókst þó, að áeggjan dætranna, að finna einn bleikan bol í tilefni dagsins. Og Kata gat líka skreytt sig bleiku, svo heiðri fjölskyldunnar er bjargað.

Það er gaman að fylgjast með pælingum þeirra systra um jafnréttismál. Í morgun voru þær að skoða blöðin og í tilefni einhverra spurninga þeirra fór Kata að útskýra fyrir þeim launamun kynjanna. Systur voru auðvitað uppfullar af heilagri vandlætingu þegar þær uppgötvuðu að svona hefði þetta ekki bara verið í gamla daga, heldur væri enn. Þær veltu fyrir sér hvort þetta væri svona alls staðar, en Elísabet kvað allt í einu upp úr með að svona væri þetta ábyggilega hjá mér, en ekki hjá Kötu mömmu hennar af því að hún væri alltaf stjóri í vinnunni sinni. En ég hefði aldrei verið stjóri og þá fengi ég ábyggilega ekki sama pening og karlar.

Bragð er að þá barnið finnur. Mér svelgdist á morgunkaffinu.

Jafnréttisumræða þeirra systra snýst þó fyrst og fremst um að rengja strákana á leikskólanum. Þeir halda því fram að strákar séu sterkari en stelpur. Það finnst stelpunum alveg ægilegt að heyra og heiftarlegt óréttlæti að fá þetta framan í sig dag eftir dag. Við höfum nú bent þeim á að strákar og karlar séu vissulega líkamlega sterkari en konur og stelpur, en það hafi hins vegar ekkert með almenna mannkosti að gera. Þær skilja þetta þegar um er rætt og fallast alltaf á að þetta sé hárrétt, strákarnir séu sterkari, en það eitt þýði ekki að þeir séu "betri". En svo líða nokkrir dagar og þá koma þær systur aftur heim af leikskólanum, andstuttar af hneykslun af því að einhver drengurinn slengdi fram þeirri voðalegu fullyrðingu að strákar væru sterkari en stelpur

 

 

Rómantískur rokkari

Í útvarpinu morgun heyrði ég Hallbjörgu Bjarna syngja "Ég hef elskað þig frá okkar fyrstu kynnum". Það minnti mig á stundina fyrir margt löngu, þegar rómantískur piltur á Ísafirði klifraði upp á bílskúrsþak, tók lausa þakrennu, beindi henni að eyra Möggu systur sem stóð á götunni fyrir neðan og söng þennan ástarsöng beint til hennar.

Mikið óskaplega þótti mér þetta rómantískt.

Þau voru 12 ára, ég 10.

Þessi ágæti piltur varð síðar rokkhetja og töffari. En alltaf ljúfastur.

Samanburður

Margrét var alveg uppgefin að kvöldi þjóðhátíðardags og steinsofnaði fyrir kvöldmat. Þegar hún rumskaði við að mamma hennar var að hátta hana fyrir nóttina varð hún hin fúlasta, af því að hún hafði misst af Addý og Báru sem kíktu í kvöldmat. Það hafði greinilega ekki verið nóg að gista hjá þeim í Skorradal.

Margrét var viss um að hún hefði misst af miklu fjöri. "Fóru Addý og Bára á trampólínið?" spurði hún, en Kata svaraði að það hefðu þær ekki gert.

"Gott," sagði hún.

Og svo hélt hún áfram: "Fékk Elísabet eftirrétt?", en Kata sagði að það hefði ekki verið boðið upp á neinn eftirrétt. "Bað hún um eftirrétt?" þurfti hún þá að vita og enn gat Kata svarað að svo hefði ekki verið.

Margrét virtist sátt við þetta.

Auðvitað þýddi þessi kvöldmatarlúr að henni gekk erfiðlega að sofna um kvöldið. Elísabet var löngu sofnuð en Margrét enn á vappi þegar nágrannarnir á nr. 2 bönkuðu upp á, nýkomnir frá útlandinu.

Þegar Elísabet frétti af þessari heimsókn í morgun byrjuðu sams konar yfirheyrslur og hjá systur hennar í gær. "Fór Marta María á trampólínið?" og "Voru Margrét og Marta María að leika?"

Og þegar hún frétti að Margrét hefði fengið frostpinna í gærkvöldi spurði hún hvort hún mætti fá í dag -og Margrét ekki!

Við mömmurnar tökum nú svona samanburðarrannsóknum af fálæti, enda er þetta hvimleitt. Þær systur gera sér reyndar grein fyrir því og spyrja yfirleitt varfærnislega og hikandi um allar þær lífsins listisemdir sem önnur þeirra fær að njóta á meðan hin hrýtur.

 

Góður dagur

Systur komu færandi hendi úr Skorradalnum, með myndarlegan 3,5 punda silung sem var að sjálfsögðu settur á grillið í kvöld.

En fyrst fórum við auðvitað í bæinn, þræddum hoppukastala, systur fengu brjóstsykursnuðin ægilegu og allt var eins og það átti að vera.

Og svo unnu strákarnir Serba í kvöld.

Svona eiga þjóðhátíðardagar að vera.

Kvennahlaup eða kvennalandslið?

Af hverju í fj..... þurfti ég að velja á milli þess að fara með stelpurnar mínar í Kvennahlaupið eða fara á landsleikinn? Hvaða snillingar ákváðu að fjölmennasti íþróttaatburðurinn, Kvennahlaupið, yrði á sama tíma og landsleikur Íslands og Frakklands? Formaður ÍSÍ básúnaði yfir okkur konum í Garðabæ hvað þetta væri nú allt frábært, stórkostlegt að sjá allar þessar konur saman og blablabla. Á sama tíma voru hugsuðir hjá KSÍ að starta landsleiknum, með rúmlega 1600 áhorfendum. Hinar konurnar, sem hefðu gjarnan viljað vera á leiknum, voru að hlaupa.

Svei þessu!

Kvennahlaup

Við mæðgur skelltum okkur allar í Kvennahlaupið í Garðabæ. Við fórum nú bara 2 kílómetra og hlupum engin ósköp, en þetta var samt mikil og skemmtileg upplifun. Þær systur fengu medalíu í annað skipti á viku, svo söfnunin gengur vel. Ég fékk mína aðra á ævinni og  nú eru raunar 30 ár síðan ég fékk þá fyrri, sem var fyrir kappróður á Sjómannadaginn í Hafnarfirði (lööööng saga). Sú er reyndar glötuð fyrir margt löngu. Kata á svo margar medalíur eftir handboltann að hún hélt reisn sinni og ró þegar þessi var hengd um hálsinn á henni.

Stelpurnar hittu vini og kunningja í hlaupinu, þarna voru t.d. fótboltastelpurnar Halldóra og Vala, dætur Önnu Gunnhildar. Þær voru duglegri í upphitun en við. Og svo vorum við varla lagðar af stað þegar við rákumst á Brynju vinkonu þeirra af leikskólanum. Þar urðu miklir fagnaðarfundir. Steinunn mamma Brynju sagði að hún hefði æft sig af kappi, m.a. hlaupið fjóra hringi heima í garði "án þess að stoppa og fá mér hundasúru" eins og sú litla sagði. Já, maður lætur nú ekki glepjast af slíku þegar Kvennahlaupið er framundan.

Þegar við vorum komnar í mark hittum við líka Áslaugu leikskólavinkonu, en hún var nú kúl á þessu, enda að hlaupa í annað sinn.

Síðdegis skutluðum við stelpunum okkar í pössun til Addýar og Báru. Sú ferð var nokkuð löng, því þær eru í sumarbústaðnum sínum í Skorradal. Klukkutíma rúntur og systur steinsofnuðu á leiðinni. Þær fóru líka seint að sofa í gær, enda fullt af krökkum í heimsókn, Greipur, Mikki og Kata og Lilla, Alma og Daníel. En nú eru systurnar úthvíldar fyrir veiðiskap með guðmæðrum sínum, að ógleymdum hinum ómissandi grilluðu pylsum á pallinum við sumarhöllina.

Góður dagur.