Og hana nú!

Úps, ég sagði Margréti frá færslunni hérna á undan og það snöggfauk í hana. "Ég er ekkert að spyrja bara af því að ég sakna Elísabetar, ég sakna líka mömmu og ég veit að þegar leikskólinn er búinn þá keyrir mamma Elísabetu heim og þá koma þær báðar og svo koma Alma og Daníel og gista hjá okkur og Greipur og Mikki og fleiri koma í mat. Og þess vegna þarf ég að vita þetta!"

Og hana nú!

"Hvenær???"

9:45 "Hvenær kemur Elísabet heim?"

-Hún er nýfarin á leikskólann, elskan mín!

10:45 "Hvað er Elísabet að gera núna?"

10:50 "Hvað er Elísabet að gera núna?"

10:55 "Hvað er Elísabet að gera núna?"

11:00 "Hvenær kemur Elísabet heim?"

11:05 "Hvað er Elísabet að gera núna og hvenær kemur hún heim?"

o.s. frv. í allan dag!!!!!!!!!!

Úff, það er nú meiri pínan að vera veika systirin. Og reynir á þolrifin að vera heima með þá veiku.

Að sorgmæðast

Þessi gæludýraumræða ætlar engan endi að taka á heimilinu. Núna hefjast allar vangaveltur um hvolpa á þeim fyrirvara að ég fari "í viðgerð" út af ofnæminu og þegar þeirri viðgerð verður lokið þá ætla þær að eignast hvolp sem verður alveg eins og Tumi litli hennar Ásthildar systur, eða eins og Blanda hennar Möggu systur, eða eins og Lucky þeirra Addýar og Báru, eða eins og Frosti hennar Siggu frænku...

Þar sem þessir hundar eru afskaplega misjafnir, allt frá litlum chihuahua upp í golden retriever, þá er auðvitað bráðnauðsynlegt að ræða allar aðstæður sem geta komið upp. Chihuahua eins og Tumi er alveg frábær, segja þær systur, af því að það er hægt að taka hann með sér út um allt, hann er svo lítill. En svo hafa stærri hundar ýmsa kosti, allt upp í að geta dregið sleða með tvíburasystrum, eins og Elísabet benti á, eða þá að þeir geta barist í gegnum snjóskafla með heitt kakó í lítilli tunnu um hálsinn, eins og Margrét benti á. Hún skoðar Andrés-blöðin sín ákaflega vel og er með þessi fræði á hreinu.

Ég er alveg hætt að tuða eitthvað um ofnæmið mitt, þær verða bara ergilegar og hreyta út úr sér að þær viti þetta ósköp vel, þær séu bara að tala um hvernig þetta verði þegar ég verð búin að fara í "viðgerð."

Það er líka algjör óþarfi að vera með einhverjar úrtölur, þær verða bara leiðar. Um daginn var afskaplega mikil fyrirferð í Elísabetu, hún og Kata voru eitthvað að ólmast og svo sagði Kata eitthvað á þá leið að ef Elísabet hætti þessu ekki yrði hún barasta að skila henni.

Elísabet varð skyndilega mjög alvarleg á svip og sagði: "Mamma, ekki segja svona! Ég veit að þú ert að grínast, en samt sorgmæðist ég þegar þú talar svona."

Og hver vill að barnið sitt "sorgmæðist?"

Lasin Margrét

Æ, hún Margrét mín játaði sig sigraða í hádeginu, var þá orðin dálítið lasin og með illt í eyra. Ég sótti hana á leikskólann og þá var hún afskaplega aum, lá í fanginu á Ólöfu og kjökraði.

Á leiðinni heim stoppuðum við á vídeóleigu, Margrét var fljót að grípa einhverja spólu og sagði svo nei takk þegar ég bauð henni nammi.

Litli sjónvarpssjúklingurinn og nammigrísinn er greinilega lasnari en ég hélt.

Nú er hún dormandi í sófanum við hliðina á mér. Henni finnst ósköp notalegt að kúra á meðan ég skrifa á tölvu eða les í bók. Ég man sjálf eftir svona stundum, þegar ég var lasin og mamma var eitthvað að bauka nálægt. Mér fannst það alltaf svo ljúft.

Tilraunir

Systur vöknuðu óvenju snemma í morgun, rúmlega hálf sjö. Það kom nú ekki til af góðu, Magga er dálítið kvefuð og með hósta og vaknaði þess vegna. Elísabet var fljót að rjúka á fætur og elta hana yfir í stóra rúm. Þar kúrðu þær á meðan ég hafði til morgunmat og Kata fór í sturtu. Það kom auðvitað ekki til greina að Margrét yrði heima í dag þótt hún væri svona kvefuð, enda ætla leikskólakrakkar að rölta yfir á Klambratún eftir hádegið og sjá Brúðubílinn.

Við fórum snemma út, því ég og stelpurnar skutluðum Kötu í Háskólabíó þar sem hún ávarpaði 1300 norræna heimilislækna á þingi, í fjarveru ráðherrans. Systur spurðu mikið um erindi hennar í þetta hús, þar sem þær voru á Sinfóníutónleikum á dögunum og fóru einu sinni í bíó með Eddu frænku.  Kata útskýrði erindi sitt en það fór nú að mestu fyrir ofan garð og neðan hjá þeim systrum. Margrét sagði mér þó afskaplega stolt að mamma hennar ætlaði að tala á útlensku. Og hvað annað skiptir svosem máli?

Þessi morgun var ljúfur og léttur, en stundum byrja þær systur daginn á alls konar tilraunastarfsemi. Einn morguninn fyrir rúmu ári prófuðu þær sig áfram með að reka saman tungurnar. Fyrst lýsti Elísabet því yfir að munnbragðið hennar Margrétar væri svo gott, það væri eins og súkkulaðismjör. Margrét var ekki eins hrifin: „Munnbragðið hennar Elísabetar er eins og slef,” sagði hún, sannleikanum samkvæmt, en hélt samt tilraunum áfram.

Margrét er, eins og áður hefur komið fram, afskaplega klígjugjörn. Tilraunir höfðu því ekki staðið lengi þegar hún fór að kúgast og ekki bætti úr skák að Elísabet féll frá fyrri lýsingu á súkkulaðismjöri og sagði að það væru bólur á tungunni á Möggu.

Svo hlupu þær báðar fram á klósett, Elísabet á harðaspretti á undan að opna dyr og klósett, Margrét í keng á eftir að kúgast. Svo kúgaðist Margrét einu sinni yfir klósettinu, spýtti og þáði vatnssopa hjá Elísabetu, sem hafði miklar áhyggjur af heilsufari systur sinnar.

Lauk þar með þessum tungutilraunum.

Í Súkkulaðidal

Systur, sem hafa ferðast oft til útlanda og eiga m.a. ferð til Feneyja fyrir höndum síðar í sumar, eru alveg með það á hreinu hver sé uppáhalds áfangastaðurinn.

Súkkulaðidalur.

Þessi töfradalur á auðvitað engan sinn líka. Kristján móðurafi minn uppgötvaði hann þegar við systkinin vorum kríli. Hann er nálægt sumarbústaðnum okkar fyrir vestan. Súkkulaðidalur lætur ekki mikið yfir sér og raunar er súkkulaðisvæðið sjálft aðeins nokkrir þúfnakollar í Engidal. Þarna búa skemmtilegir dvergar, sem lauma súkkulaði út úr þúfunum sínum þegar krakkar koma í heimsókn.

Ég man vel eftir ferðunum með afa í Súkkulaðidal. Við Magga systir hlupum fram og til baka og leituðum á milli þúfna, en afi gekk hinn rólegasti um svæðið og hjálpaði okkur að leita. Ef okkur gekk illa að finna góðgætið stakk hann kannski upp á að við kíktum betur hjá þúfunum við stóra steininn, eða færum nær árbakkanum. Við tókum þessum ábendingum hans fagnandi, því við vissum af reynslu að hann var ótrúlega laginn að giska á hvar dvergarnir héldu sig helst.

Systurnar hafa farið til Ísafjarðar á hverju sumri, fyrst fjögurra mánaða í sjötugsafmæli Ömmu Deddu. Hún og Afi Ís eyða öllum sumrum á Ísafirði (pabbi ætti kannski fremur að bera sæmdarheitið Afi Suðusúkkulaði, því hann réttir þeim systrum gjarnan tvöfalda pakka, einn á mann, en Ís kom á undan og er vissulega þjálla). Systurnar bíða allan veturinn eftir að fá að heimsækja afa, ömmu og Bettý frænku á Grundinni, en reyndar gistum við alltaf hjá Möggu systur og Pétri á Kirkjubæ, sem er steinsnar frá Grund. Þau keyptu gamla íbúðarhúsið, sem Salla og Bogi áttu heima í þegar við vorum litlar stelpur, útbjuggu sumarleyfisparadís og eru afskaplega örlát á tíma sinn, húsaskjól og veitingar.

Kata er orðin forfallinn Ísafjarðaraðdáandi, enda kannski eins gott í þessari fjölskyldu. Hvorug okkar myndi vilja sleppa þessari árlegu heimsókn.

Á Ísafirði er alltaf nóg að gera fyrir litlar stelpur og mér finnst fátt skemmtilegra en að fara með þær á alla þá staði þar sem ég lék mér sem krakki. Ég var öll sumur hjá ömmu og afa á Grundinni, veiddi síli í Grundarlæknum, fór upp að Stigasteini og Gatasteini, jafnvel alla leið upp í Kirkjubólshvilftina og eyddi heilu dögunum á árabátnum. Stundum rerum við Magga alla leið út á Ísafjörð. Það var nú nokkuð strembin ferð á gamla, þunga trébátnum hans afa. En við vorum vanar róðrinum og fundum mjög til okkar þegar við bundum bátinn við gömlu bryggjuna fyrir neðan Neista.

Afi Kristján var mikill barnakarl og óþreytandi að fara í alls konar ferðir með okkur. Ég hefði áreiðanlega aldrei komið upp í Naustahvilft og niður í Bása sem smákrakki ef hann hefði ekki verið svona viljugur. Núna reyni ég að leika þetta allt saman eftir og stelpurnar mínar eru alveg jafn spenntar að komast vestur og ég var.

Súkkulaðidalur er toppurinn á tilverunni. Þær systur skilja ekki alveg hvers vegna ekki er hægt að fara þangað á hverjum degi, en þá væri nú ljóminn líklega fljótur að fara. Ein heimsókn í Súkkulaðidal á hverju sumri er hins vegar himnesk. Dvergarnir undirbúa heimsókn þeirra vel, eru gjarnan búnir að útbúa sérstaka nammiböggla, eða litla stjörnum skreytta plastpoka með alls konar góðgæti. Aðallega þó súkkulaði.

Og stelpur, sem ferðast um allan heim og eru á leiðinni til Feneyja, geta ekki beðið eftir að komast í Súkkulaðidalinn. Ég verð að viðurkenna að mér finnst yndislegt að sá staður skuli vera í mestu uppáhaldi.

Svala og vala

Elísabet vakti okkur í morgun með miklum gleðitíðindum, sem höfðu greinilega rifjast upp fyrir henni um leið og hún opnaði augun: "Ég fæ hvolp og ég fæ að hitta Ellen og Agnesi í Danmörku!"

Hvolpadraumurinn er gamall og nú hefur bæst við að hún vill gjarnan hitta frænkur sínar fljótlega aftur. Við vorum gestir þeirra í Svíþjóð um daginn og ræddum við foreldrana um að e.t.v. myndum við öll hittast í Kaupmannahöfn undir haustið. Nú er þetta alveg á hreinu, að sögn Elísabetar. Hún fór á sögusýninguna í Aðalstræti í gær og fékk þetta staðfest.

"Það var svala og maður kastaði henni og hún sagði nei eða já og hún sagði já þegar ég spurði hana hvort við gætum hitt Ellen og Agnesi og hvort ég mætti fá hvolp," sagði hún óðamála.

Svalan reyndist vera vala og Elísabet er sannfærð um óskeikulleika beinsins.

Þegar Margrét vaknaði og kom vappandi yfir í stóra rúm spurðum við hana hvort hún hefði spurt völuna að einhverju. Jú, hún hafði gert það.

"Ég spurði hana hvort ég mætti fá kettling, en hún sagði nei."

Margrét mín gefst aldrei upp baráttulaust og til að reyna að knýja fram betra svar spurði hún hvort hún mætti fá kisu. Valan sá við þessari gildru og sagði aftur nei.

"Það er út af því að ég var búin að spyrja um hvolp og hún sagði já og þá getum við ekki líka fengið kettling eða kisu," sagði Elísabet.

"En þú baðst bara fyrir þig, má ég þá ekki fá dýr?" spurði Margrét svekkt.

"Þegar ég segi ég þá meína ég við," svaraði systir hennar og Margrét tók það auðvitað gott og gilt.

Hvað á þetta að þýða, barn?!

Þær systur voru í ofboðslega góðu skapi í morgun, fengu hvert hláturskastið á fætur öðru og ætluðu varla að komast á leikskólann fyrir hamingju.

Margrét var í sérstöku stuði og reitti af sér brandarana. Þær systur voru báðar komnar upp í stóra rúm í morgunsárið og kúrðu þar með mömmu sinni. Ég fór  inn til að ýta við þeim og þá sagði Margrét, afar ströng á svip: „Hvað á þetta að þýða, barn?! Ertu að vekja mömmu þína um miðja nótt?”

Og svo fengu báðar langt hláturskast yfir brandaranum.

Þetta heppnaðist svo vel hjá Margréti að hún lét annan brandara fjúka á minn kostnað: "Ekki tala svona mikið, þú færð bara málverk á þig!"

Systur hennar fannst þetta sjúklega fyndið.

Þess vegna er ég ekki alltaf brún

Kata lét stelpurnar sínar fá alls konar smádót, sem við notuðum fyrir þær þegar þær voru pínulitlar. Lítil naglaskæri, blaðra til að soga úr nebba, dropateljari fyrir meðal o.s.frv. Systurnar fóru á hvolf í læknisleik með BabyBorn. Svo sótti Kata agnarsmáan samfesting, sem var þó allt of stór á þær þegar þær fæddust, enda þær systur bara 6 og 8 marka fyrirburar. „Það eru engir sokkar á honum,” sagði Margrét, en ég útskýrði að það hefði verið svo heitt í Ameríku að það hefði ekki þurft.„Af hverju fluttuð þið frá Ameríku,” spurði Elísabet og ég svaraði að þar hefðu ekki verið neinar ömmur og afar, engin frændsystkin, t.d engin Alma og Daníel. „En við hefðum eignast það,” svaraði Elísabet að bragði.Svo fór hún að velta fyrir sér hver hefði búið í útlöndum og fæðst þar.„Áttir þú alltaf heima á Íslandi þegar þú varst lítil?” spurði hún mig.„Já,” svaraði ég.„Ójá, þú fæddist á Ísafirði,” sagði hún. „Og þess vegna er ég ekki alltaf brún, af því að önnur mamma mín fæddist á Íslandi. Þess vegna er ég ekki eins og Áslaug (vinkona þeirra sem fæddist í Kína), af því að ég er alveg eins og þú.”

Sem sagt, fölvinn að vetrarlagi er fenginn frá mér, en dökki liturinn frá Kötu sem fæddist í Frakklandi og vegna þeirrar staðreyndar að þær eru fæddar í Kaliforníu.

 

Aðstoðarmaður fyrirtækja

Þá er frúin orðin aðstoðarmaður heilbrigðisráðherra! Fyrstu viðbrögð fullorðinnar frænku minnar voru að segja að nú þyrfti ég að eignast dragt.

Málið er í skoðun.

Systur eru að reyna að læra hvað það er sem mamma þeirra gerir núna. Þær hafa að vísu margoft óskað eftir að hún fengi sér vinnu á leikskóla eða í skóla, enda gæti hún þá verið með þeim alla daga. En þær eru nú samt lukkulegar, eini vandinn er að þær skilja þetta ekki alveg. Þær vita að mamma þeirra hefur unnið hjá fyrirtækjum, t.d. Eimskip og eru enn dálítið fastar í því.

Í kvöld, þegar við ókum heim eftir frábæra grillveislu hjá þeim hjónum, Ingu Dóru og Símon, spurði ég þær hvort þær myndu hvað mamma þeirra væri núna að fara að gera. "Aðstoðarmaður" sagði Elísabet og Margrét tók undir það.

"Já, en aðstoðarmaður hvers," spurði ég.

"Aðstoðarmaður fyrirtækja?" var hikandi svarað úr aftursætinu.