Ísland er stelpa

Fyrsta fótboltamedalían er í höfn hjá systrum! Laugardagurinn fór allur í Bónus-mótið og stelpurnar börðust af krafti í fjórum leikjum. Sigur í tveimur fyrstu, tap í tveimur síðari. Og medalíurnar eru enn um hálsinn á þeim.

Addý er grasekkja þessa dagana og kíkti í kvöldsnarl. Stelpurnar fengu þess vegna að vaka dálítið lengi frameftir. Guðmóðir hefur sérleyfi á slíku.

Þær vöknuðu óvenju seint á sunnudegi, kl. 8:30 (já, ég veit, þær eru óþolandi morgunhressar) og Addý kíkti aðeins á okkur aftur um 11-leytið, núna í kaffi og klatta. Um hádegið fóru stelpur út í garð og fóru ekki inn fyrir hússins dyr aftur fyrr en rúmlega átta um kvöldið. Þær voru að leika í kofanum sínum, bauka með dúkkur og svo hoppuðu þær á trampólíni í fjóra tíma samfleytt, svei mér þá! Ekki minnkaði fjörið þegar Alma Karen og Daníel komu í heimsókn. Knútur Kötubróðir fór út í búð og keyptu pylsur og brauð og við kveiktum upp í grillinu. Svona er nú hægt að eiga ljúfan dag þegar veðrið er gott.

Þegar þær systur voru tvær að hoppa sungu þær hástöfum Sautjánda-júní lagið Hæ, hó jibbíjei. Elísabet vildi syngja "það er komin sautjánda júní" og skýrði það svona fyrir systur sinni: "Sko, ég syng sautjánda, í staðinn fyrir sautjándi, af því að Ísland er stelpa."

 

Vandræðalegt...

að láta rafvirkjann yfirfara öll "biluðu" ljósin, sem virkuðu um leið og hann skipti um perur!

Ég hata halogen-ljós af innlifun. Ég var auðvitað búin að reyna  að skipta um perur í sumum þessara ljósa. Það gekk vægast sagt illa. Eitt ljósið var ég búin að rífa út úr veggnum og hélt svo bara á því í höndunum í heilu lagi, með víra eitthvert inn í vegg. Mér tókst aldrei að ná því í sundur til að skipta um þessa fj...... peru og stakk því bara aftur í gatið í veggnum. Rafvirkinn ýtti nett á glerið, sem þakkaði pent fyrir með því að hneigja sig fram og renna blíðlega úr falsi sínu, svo þurfti bara aðeins að tosa agnarlítið og þá gægðist peran niður úr ljósinu. Allt afar nett, pent og auðvelt, fyrir þá sem vita.

Ég var búin að læra áætlega á gamla kerfið, þetta með skrúfuðu perunum.

Mér er illa við svona framfarir.

Barnaskapur

Kata og Elísabet voru að taka til í kofa stelpnanna úti í garði í gær. Kata bað hana að fara út með fulla skál af mold og sagði að nú væri kofinn að verða svo fínn, með borði, hillum og fleira dóti, að best væri að drullumalla ekki þar inni. Elísabet fór út með moldina.

Þegar Kata hafði tekið til inni í kofanum sá hún að Elísabet hafði dreift moldinni um allan litla pallinn fyrir framan kofann. Hún varð pirruð og skammaðist eitthvað á þá leið að þetta væri óttalegur barnaskapur.

Elísabet leit á hana, einlæg og dálítið sár: "En ég er barn!"

Pirringurinn gufaði upp.

Dagur tölvufatlaðra

Hjálpi okkur allir heilagir! Haldiði ekki að Addý, Arndís Björg Sigurgeirsdóttir, oftast nefnd Addý hin tölvufatlaða, sé búin að læra að fara inn á bloggið mitt! Hún þurfti að vísu leiðbeiningar, blessunin, og hringdi þess vegna áðan. Eftir að ég hafði vísað henni veginn fór hún að lesa og núna kvartar hún sáran því hún hefur bara fundið eina færslu þar sem minnst er á hana. Hana, sjálfa æskuvinkonu mína og guðmóður dætra minna. Þetta er auðvitað engin hemja.

Ætli hún verði ánægðari með þessa færslu?

Við munum líklega aldrei komast að hinu sanna, því Addý kann áreiðanlega ekki að setja inn athugasemd

Ég mana þig!

Verði ljós -og hiti

Blessaðir rafvirkjarnir eru mættir. Bráðum verða komin ný ljós fyrir framan hús, ný ljós á svalir og niðri í garði, ljós við heita pottinn, ljós í nýja kofann systranna og -síðast en ekki síst - TA-TA-RA-TA-DAAA heiti potturinn verður tengdur

Bráðum kemur betri tíð. Þótt sumarið láti á sér standa verður alla vega hægt að nudda á sér verstu kalblettina í heita pottinum.

Í vingjarnlegum fötum

Fólk getur verið í dulargervi þótt það sé vingjarnlegt. Það getur alveg verið í dulargervi þótt það sé ekki með grímu, það bara brosir og fer í vingjarnleg föt.

Þetta er niðurstaða viðræðna í bílnum í morgun á leið á leikskólann. Nógu sakleysislega byrjaði þetta, við vorum að ræða um Kvennahlaupið og í framhaldi af því spurði Elísabet hvort ég hefði einhvern tímann farið í fjallgöngu. Ég svaraði því játandi og sagði þeim svo dæmi af gönguferðum okkar Kötu. Ég sagði þeim t.d. að þegar við Kata hefðum verið nýbúnar að kynnast (og mörgum árum áður en þær fæddust, sem er auðvitað upphaf alls tímatals) hefðum við farið til Ísafjarðar að haustlagi. Þar hefðum við ekið upp á heiði, skilið bílinn eftir, gengið yfir heiðina og niður í Súkkulaðidal. Heimamenn kalla dalinn reyndar Engidal en Kristján afi minn ber ábyrgð á Súkkulaðidalsheitinu. Það er löng saga og verður ekki sögð hér í bili.

Nú, ég hélt áfram með söguna og lýsti því hvernig við Kata hefðum gengið niður á veg og húkkað þar far til að komast aftur að bílnum okkar. "Hvernig vissirðu að þetta var ekki steliþjófur?" spurði Elísabet. Ég vissi ekkert um hvað hún var að tala, en þá sagði hún að maður ætti aldrei að fara í bíl með ókunnugum, af því að það gæti verið einhver vondur steliþjófur. Ég útskýrði að við mamma hennar hefðum verið fullorðnar og tvær saman og þar að auki hefði ég kannast við manninn frá Ísafirði sem tók okkur upp í.

Auðvitað kallaði þetta á langar umræður um að maður eigi alls ekki að fara upp í bíl með ókunnugum. Þær systur voru með þetta alveg á hreinu: Það er ekkert að marka þótt fólk sé vingjarnlegt af því að það getur verið dulargervi þótt það sé engin gríma. Og svo getur fólk farið í vingjarnleg föt, sem gerir enn erfiðara að greina steliþjófana frá góða fólkinu.

Erfiður heimur.

Grátið undir fögrum tónum

Útskriftin var yndisleg. Litlu krúttin gengu frá Sólhlíð að Valsheimilinu og þar var ótrúlegur hávaði þegar 22 börn töluðu hvert í kapp við annað, sum þurftu að skipta um föt en önnur æddu bara í hringi í stjórnlausri hamingju. Svo gengu þau í röð yfir í kapelluna, þar sem foreldrar og aðrir gestir biðu spenntir. Alma Karen frænka systranna var sérstakur heiðursgestur þeirra og þær voru afar stoltar að hafa hana á staðnum.

Allur hópurinn söng og þar sem Margrét hafði alveg sérstaklega bent okkur á að foreldrar færu gjarnan að gráta undir þeim fögru tónum gætti Kata þess að hafa tissjú í hendinni. Um leið og lagið var búið bar hún það upp að augum. Viðbrögðin létu ekki á sér standa, Margrét ljómaði öll, hnippti í systur sína og þær systur svo báðar í alla sem nálægt þeim stóðu og bentu stoltar á "grátandi" móður sína. Jamm, ekki allir söngvarar sem koma áhorfendum sínum til að gráta af hamingju

Eftir sönginn hófst sjálf útskriftin, hvert einasta kríli var kallað upp, sett útskriftarpottlok á ameríska vísu á kollinn á þeim og þeim afhent skjal, þar sem fram kemur að þau hafi útskrifast úr námi í leikskólanum Sólhlíð með sóma. Ein rauð rós á mann kórónaði svo hátíðleikann. Dæs..... þetta er besti og krúttlegasti leikskóli í heimi.

Stressið ætlaði alveg að leggja sum börnin að velli, Margrét var að vísu brött allan tímann, en eftir að Eísabet hafði fengið hatt, skjal og rós var spennufallið svo mikið að hún fór að geispa stórum. Hún jafnaði sig þó um leið og hún komst í kökurnar. EInn herrann í hópnum kastaði allt í einu upp, en því var bjargað snarlega.

Þegar við komum heim var auðvitað pizzuveisla í tilefni dagsins, en þær systur voru enn svo spenntar að þær töluðu út í eitt og komu varla matnum niður. Þegar ég þóttist ætla að hafa vit fyrir hópnum og sagði við Kötu að kannski væri ekki ráð að æsa Elísabetu svona rétt fyrir svefninn (þá voru þær mæðgur í einhverju kitlikastinu) þá svaraði Elísabet að bragði: "Það má alveg æsa mig, ég er svo þreytt." Það var líka hárrétt, æsingurinn hélt ekki fyrir þeim vöku því þær sofnuðu um leið og þær lögðust út af.

Góður dagur. 

Útskrift

Útskriftarhátíð skólahópsins á leikskólanum Sólhlíð fer fram með pompi og prakt í dag. Athöfnin verður í Valskapellunni. Lindu Rauðudeildarstjóra finnst það auðvitað afskaplega ákjósanlegt og tekur ekkert tillit til þess að í hópi foreldra er fólk sem ólst upp í svart-hvítum Vesturbæ.

Systur eru mjög spenntar. Í gærkvöldi ætluðu þær ekki að koma kvöldmatnum niður, því þær þurftu að ræða fram og til baka um útskriftarhátíðina. Svo spruttu þær upp af og til og æfðu kynningu á einu þeirra fjögurra laga, sem hópurinn ætlar að syngja. "Næst syngjum við lagið Það er vor" sagði Margrét. Elísabet bætti við: "Hljóð og texti eftir Sossu". Ég reyndi að benda henni á að oftast væri sagt "lag og texti" en hún gleymdi því jafnóðum.

Í stað eftirréttar sungu þær öll lögin fjögur hástöfum. Margrét tók fram, að við Kata yrðum að hafa með okkur tissjú á útskriftarhátíðina, af því að allir foreldrar fengju tár í augun. Börnin þeirra syngju svo vel. Hún sagði að Linda hefði sagt þetta og allt sem Linda segir er hárrétt. Tissjúið verður tekið með.

Þessu næst teiknuðu þær systur og lituðu nokkrar myndir fyrir fósturnar, því þeim finnst alveg bráðnauðsynlegt að þær fái útskriftargjöf.

Eftir kvöldmat þvældust þær óskaplega hamingjusamar fyrir okkur í eldhúsinu. Kata gerði tvær marengs/rjóma/jarðarberja/bláberja/súkkulaði/karamellu sprengjur, sem fara á útskriftarveisluborðið. Ég fékk það hlutverk að búa til samlokur, "sem börn vilja" eins og Margrét orðaði það. Hún var alsæl þegar hún sá að ég hafði keypt einhvern súkkulaðismurning til að setja á brauð. Og þótt ég fyndi hvergi nokkurs staðar stjörnulaga mót til að skera út þessar súkkulaðisamlokur, þá kemst ég ekkert undan því að hafa brauðið stjörnulaga, þær systur voru nefnilega búnar að tilkynna vinum á leikskólanum að þannig yrðu samlokurnar þeirra. Og þessar stjörnusamlokur verða að vera brosandi. Föndur hjá mér í dag

 

 

Bjórþambandi karlmenn í baði

Æ, ekki er nú sumarlegt um að litast á fína, nýja pallinum okkar  Allt á floti og ekkert útlit fyrir að hægt verði að viðarverja á næstunni. Og ég sem sá mig í anda sitja á pallinum alla daga, í steikjandi sól og blíðu. Og suma daga, þegar hitinn færi vel yfir 20 stigin,  með ískalt hvítvínsglas, að sjálfsögðu.

Talandi um vínglös. Sex ára stelpur, sem eiga tvær mömmur, eru af einhverjum ástæðum með það alveg á hreinu hvað konur og karlar drekka. Nú er rétt að taka það fram, að þótt mömmurnar dreypi helst á vínglasi og láti sterkari drykki eiga sig, þá er bjór hins vegar alls ekkert úthýst. O.K, reyndar er það helst einhver léttur kellingabjór, en mér er sama.

Ég fór að velta þessu fyrir mér þegar ég heyrði á tal þeirra systra í baði. Þær voru með litlar jógúrtflöskur, settu vatn í þær og þóttust súpa.

Elísabet: "Núna erum við karlmenn, Margrét". Og bætti svo við, mjög djúpum rómi: "Finnst þér þetta ekki góður bjór?"

Margrét (með afar skrækum rómi) : "Nei, ég er kona og er að drekka vín!"

Það læra börnin sem fyrir þeim er haft, en ég er enn að velta fyrir mér hvaðan þessi bjórþambandi karlmaður hennar Elísabetar kom.

Krullu-foreldrar

Familían komin heim eftir stutta en afar góða heimsókn til Gautaborgar. Þar er Maggi Kötubróðir, Helene og stelpurnar þeirra tvær, Ellen og Agnes, sem eru 9 og 5 ára. Við fengum afskaplega höfðinglegar móttökur. Og það er ekki nóg með að þau eigi nýtt og flott hús, þar sem við fengum að gista (og borða og borða), heldur eiga systurnar stórt trampólín í garðinum. Þar skoppuðu frænkurnar fjórar daginn út og inn og við fullorðna fólkið neyddumst til að taka einstaka hopp, sem vöktu mikla gleði, enda þeyttust blessuð börnin stjórnlaust um allt trampólín þegar fallþungi fullorðins bættist við. Öryggisnetið sannaði gildi sitt

Í Svíþjóð lærði ég hið skemmtilega orð Curling-foreldrar. Þeir sem þekkja íþróttina curling, sem kallast víst krulla á því ástkæra, ylhýra, vita að hún felst í að einn keppandi rennir þungum steini eftir ís og samherjar hans hamast eins og óðir með einhverja kústa til að pólera ísinn og stýra steininum eftir hnökralausri braut. Curling-foreldrar eru þeir sem hamast með blessaðan "kústinn" í lífinu, svo barnið þurfi aldrei nokkurn tímann að reka sig á. Ég ætla ekki að verða krullu-foreldri.

Systurnar voru óskaplega hamingjusamar allan tímann. Við fórum í tívolí (eða tímolí eins og Margrét kallar það) Gautaborgar, Liseberg, á föstudeginum og þá voru langflestir heimamenn greinilega í vinnu og skóla. Engar biðraðir við tækin, sem var alveg himneskt. Elísabet fór í mörg tæki og sum þeirra miklu skelfilegri en hún hefur áður viljað fara í. Hún var stolt af árangrinum. Margrét skelfist ekki nokkurn skapaðan hlut og ég hélt að barnið myndi farast út hlátri í rússíbananum, á meðan ég ýlfraði af skelfingu við hliðina á henni. Henni fannst óskaplega ósanngjarnt að í örfá og allra ógnvænlegustu tækin var fólki bannað að fara, ef það mældist ekki 130 sm. Hún reyndi að tylla sér á tá, en varð að sætta sig við öll hin tækin. Ég var mjög fegin, ég hef misst allan kjark í svona græjur. Og vildi helst banna stelpunum allan glannaskap, en þá væri ég víst krullu-mamma og það skal aldrei verða. Kata er öllu hugaðri, hún fór t.d. með Elísabetu í einhverjar skelfilegar rólur, sem snerust á ógnarhraða hátt uppi í loftinu.

Fyrir utan tímolí-ferð vorum við að mestu að slæpast heima í húsi og í garðinum. Við gengum eitt sinn að skemmtibátahöfn skammt frá húsinu og þar sáum við marglyttur og krossfiska, sem Margrét þurfti að rannsaka mjög nákvæmlega. Á leiðinni heim fundum við stóra, dauða bjöllu og brotna skurn af eggi sem einhver fiðraður eggjaþjófur hafði nælt í. Skurnin var morandi í maurum, en það hindraði Margréti að sjálfsögðu ekkert í að lyfta henni upp, skoða í krók og kring og heimta mynd til minja.

Elísabet deilir þessum áhuga ekki með systur sinni. Þegar við vorum að borða kvöldmatinn hérna heima fyrr í kvöld fór Margrét að tala um krossfiskinn, en Elísabet bað hana vinsamlegast að hætta að tala um svona ógeðslegt við matarborðið. Margrét kom alveg af fjöllum, en ákvað að verða við þessari ósk systur sinnar og vildi þá í staðinn ræða um marglyttur og pöddur. Við rétt náðum að þagga niður í henni og bjarga matarlyst Elísabetar. Þessi sama Elísabet hefur hins vegar valdið systur sinni hugarangri með því að borða mat, sem Margrét myndi aldrei leggja sér til munns. Á þorrablóti í leikskólanum stakk Elísabet t.d. upp í sig hákarlsbita, Margrét sá til hennar og kastaði upp!

Jæja, aftur að Gautaborgarferð. Stoppið var stutt og þær systur voru ekki kátar að þurfa að fara heim í dag. Þær voru eins og ljós í flugvélinni. Elísabet hafði nokkrar áhyggjur af að fá hellu, rétt eins og á leiðinni út og tuggði tyggjó í gríð og erg. Ekki dugði það nú alveg, en miðja leið fór hellan og hún sagði alsæl: "Loksins! Ég er búin að ná aftur sambandi við heyrnina mína."