Áferð og litir

Sex ára stelpur vilja endilega missa tennur. Margrét  var svo "lánsöm" að taka þurfti framtennurnar úr henni á síðasta ári og skera í þokkabót í burtu tvær tennur sem voru að þvælast uppi í gómi og hefðu getað gert óskunda þegar fullorðinstennurnar færu að reyna að potast niður.

Ári síðar bólar ekkert á fullorðinstönnunum hennar, en tannlausa brosið er ómótstæðilegt. Það auðveldar henni reyndar ekkert að vinna bug á R-leysinu, en þegar tannleysi er ákveðið status symbol stendur henni slétt á sama.

Elísabet er dálítið svekkt, af því að hennar tennur haggast ekkert. Á dögunum fór framtönn í neðri góm að láta á sér kræla og er núna öll komin upp, stór og skjannahvít. Gallinn er sá, að hún laumaði sér upp á bakvið barnatennurnar, sem sitja sem fastast, eigandanum til sárrar skapraunar. Hún hefur hótað því að byrja ekki í skóla fyrr en hún hefur misst tönn, svo vonandi skánar ástandið eitthvað í sumar.

Þrátt fyrir miklar vangaveltur um tennur og tannleysi eru þær systur ekki alveg með fræðin á hreinu. Í heimsókn til tannlæknis fyrir nokkru bað Margrét  um að fá lítinn spegil til að að sjá "uxana" sína. Og varð innilega undrandi þegar hún frétti að öftustu tennurnar heita "jaxlar."

Við Kata ræddum töluvert  við vinkonu okkar um helgina, en hún á stelpu sem virðist mjög lík Elísabetu að því leyti, að hún lýsir tilfinningum oft sem áþreifanlegum, gleði hefur ákveðinn lit eða áferð o.s.frv. Ekki veit ég hvort þetta fellur alveg undir fyrirbærið "samskynjun", þar sem fólk "sér" t.d. tónlist í ákveðnum litum, en það er áhugavert að fylgjast með þessu. Systir hennar hefur átt einstaka spretti í þessa veru og sérstaklega áður fyrr, en Elísabet heldur sig við þetta.

Fyrir jólin 2005 fórum við á leikritið "Leitin að jólunum" í Þjóðleikhúsinu. Það var mikil upplifun, farið um allt húsið frá rjáfri niður í kjallara og meira að segja út á þak, þar sem Grýla lét öllum illum látum.  Og var pínulítið ógnvekjandi. Um kvöldið átti Elísabet erfitt með að sofna, kom fram, skreið upp í fang og lýsti hremmingum sínum svona: "Ég er alltaf að reyna að hugsa fallegt, en það er svo stíft. Og vondu hugsanirnar eru svo sleipar. Þegar vondu hugsanirnar koma þá segi ég að þær eigi að fara, en þær eru svo sleipar að góðu hugsanirnar renna bara út."

Margrét, sem hafði laumast út úr herberginu á eftir systur, hlustaði á þetta allt og kom svo með sína lýsingu: "Ég stjórna sjálf höfðinu mínu. Hérna megin (hægra) er stundum rautt þegar ég hugsa ljótt en hérna megin (vinstra) er blátt og það er gott. Ef það kemur ljótt, þá ýti ég bara hérna megin þar sem það bláa er og þá ýtir það þessu rauða út."

Fullorðið fólk fer í alls konar þerapíu, þegar það gæti bara stúderað áferð og liti !

Góð helgi

Urður vinkona okkar hélt upp á fertugsafmælið á Hótel Búðum á laugardag. Sem var afskaplega vel til fundið hjá henni, mikið fjör og dansað fram eftir nóttu. Aumingja fólkið sem var í þessum tveimur herbergjum sem gestir Urðar bjuggu ekki í, þeim hefur varla komið dúr á auga fyrr en undir morgun.

Systur fóru til Addýar og Báru, guðmæðra sinna, á laugardagsmorguninn. Um hádegisbilið óku þær allar í sumarbústaðinn í Skorradal og þar tók við endalaust dekurprógramm langt fram á sunnudag. Systur fóru í fótbolta með Addý, út á bát með Báru, fengu grillaðar pylsur í kvöldmat, sem er algjör regla í Skorradal og harðbannað að breyta út af því, skoðuðu þykkar Andrés-möppur uppi í rúmi á sunnudagsmorgun og höfðu alla sína hentisemi.

Þegar þær komu hingað heim í gær var þeim boðið yfir til nágrannanna í heita pottinn (okkar er enn ótengdur) og þá trylltust þær endanlega af hamingju. "Þetta er besti dagur lífs míns," hrópaði Elísabet, enda varla hægt að hugsa sér betri dag en dekur og skemmtilegheit hjá guddum og heita pottinn hjá Mörtu Maríu á eftir.

Þær voru ósköp lúnar um kvöldmatarleytið, þurftu að kúra og voru fljótar að sofna. Margrét grjótsvaf í alla nótt, en Elísabet laumaðist upp í um miðja nótt og svaf heldur órólega. Í morgun kom í ljós að hún hafði verið með martraðir, önnur snerist um hjólreiðar, hunda og krúttið hann Stefán Björn í næsta húsi, hin var "kjánaleg" að sögn dreymandans og snerist fyrst og fremst um Glanna glæp að kíkja fyrir horn (ýmislegt má nú þessi Glanni hafa á samviskunni, svei mér þá!)

Elísabet hefur reyndar alltaf átt erfitt með að tolla í rúminu sínu á nóttunni. Um daginn svaf hún þó alla nóttina og við þurftum meira að segja að vekja hana. Kata beygði sig yfir hana og knúsaði, en Elísabet settist upp og spurði: "Er komin fullorðinsnótt?" (þ.e. háttatími fyrir fullorðna) Kata svaraði neitandi og sagði að það væri kominn dagur. "Rosalega var nóttin stutt, ég sofnaði ekkert!" sagði sú stutta, en Kata útskýrði fyrir henni að nóttin liði einmitt svona hratt þegar maður svæfi. Svo hrósaði hún stelpunni sinni fyrir að sofa alla nóttina í rúminu sínu. "Af hverju ertu að segja gott hjá mér?" spurði Elísabet. "Ég var ekkert að bíða vakandi í rúminu, ég bara softi, það er ekkert að vera dugleg."

 

15 mínútna frægð

Einhvern tímann lýsti gömul vinkona því fyrir mér hvað fólk getur orðið háð því að vera í fjölmiðlum. Þessi ágæta kona, sem starfaði um hríð sem sjónvarpsfréttamaður, sagði að þetta væri viðurkennt "heilkenni", þessi tilfinning að vera ekkert og geta ekkert, ef of langur tími leið frá því að andlitið birtist síðast á skjánum eða röddin ómaði í útvarpinu.

Ég tek það fram að þessi vinkona mín var gjörsamlega laus við þetta heilkenni. Hún átti það meira að segja til að vinna langar fréttir án þess að sjást sjálf nema í mýflugumynd. Svo glottu hún og félagar hennar, sem ekki voru haldnir heilkenninu, að hinum og þessum kollegum sem voru alltaf sjálfir í mynd.

Þörfin eftir a.m.k. 15 mínútna frægð síast snemma inn í fólk. Á tímabili voru dætur mínar dálítið uppteknar af því að reyna að komast í sjónvarpið, þær þekktu ýmsa sem birtust á skjánum og þótti þetta greinilega mjög eftirsóknarvert. Margrét sýndi alveg sérstaka hugmyndaauðgi. Einu sinni sótti ég þær systur á leikskólann og þá sagði hún: "Ég get bara blikkað hægra auga og ef ég reyni að blikka vinstra auga þá lokast líka hægra augað. Ég þarf að fara í sjónvarpið og sýna öllum þetta."

Ég er afskaplega stolt af afkvæmunum, en af einhverjum ástæðum hummaði ég nú alltaf fram af mér að hafa samband við sjónvarpsstöðvarnar með þetta stórskúbb.

Af þessum snilldarsystrum er allt gott að frétta þessa dagana. Þær hafa báðar mjög mikinn áhuga á að læra að lesa og mæðurnar eru loksins farnar að taka almennilega við sér og aðstoða þær eftir megni. Svo er Margrét að æfa að segja R-in sín. Það gengur ágætlega í æfingunum sjálfum, en þar sem hún hefur alltaf sett L í stað R í öll orð þá á hún dálítið erfitt með að átta sig á því hvar R-in eiga að vera.

Elísabet systir hennar átti við þennan sama vanda að stríða þegar hún náði loks R-inu, en tók þann kostinn að setja nýja, fína R-ið inn á sem flesta staði.  Þá hrópaði hún hátt og snjallt: "Stansið í nafni raganna," og sá ekkert athugavert við það. Og þegar systir hennar var með mikil læti þá sagði hún: "Æ, Magga mín, rækkaðu róminn, rækkaðu róminn!"

 

Lógík, smógík

Ég tók heilaprófið, sem hlýtur að vera óskaplega áreiðanlegt, enda á sjálfu internetinu.

Niðurstaðan er sú að vinstra heilhvel ræður mestu um persónuleika minn. Svona er þetta:

"Most left-brained people like you feel at ease in situations requiring verbal ability, attention to detail, and linear, analytical ability. Whether you know it or not, you are a much stronger written communicator than many, able to get your ideas across better than others."

Right, og af því að ég bý yfir þessum kostum og hugsa svo hrikalega lógískt ákvað ég að HÆTTA í blaðamennsku! Dæs...

Framhaldið er undarlegt:

"It's also likely that you are methodical and efficient at many things that you do. You could also be good at math, particularly algebra, which is based on very strict rules that make sense to your logical mind."

Ég get fullyrt að algebra meikaði sko engan sens í my logical mind. Ég man enn þegar ég skítféll í stærðfræði í 4. bekk MR og skundaði rakleiðis til að skrá mig í námskeið og endurtektarpróf. Ég kom inn í skólastofu, sem var full af angistarfullum nemendum sem höfðu fallið. Ég hrópaði yfir allan hópinn að ég ætlaði að skrá mig á námskeiðið góða, svo ég næði nú örugglega endurtektarprófinu. Kennarinn fletti einhverjum blöðum, leit svo á mig og sagði: "Það er ekkert námskeið fyrir þig. Þú ert eini nemandinn í máladeild sem náðir ekki stærðfræðinni."

Not my finest hour, verð ég að viðurkenna.

Á ég að skrifa um eitthvað annað?

Hvernig er þetta eiginlega? Á ekki að skrifa um neitt hérna nema stelpurnar? Vissulega eru þær laaaaaang-flottastar, en samt!

Núna gæti ég til dæmis skrifað um ríkisstjórnina. Er þetta frjálslynd umbótastjórn, eins og greiningardeildir bankanna segja (doltið undarleg komment frá greiningardeildum, þykir mér) Eða er þetta hin skelfilega Baugsstjórn, besti vinur auðhringjanna, eins og Framsókn segir (sem er hrikalega fyndið, því ég man nú eftir allnokkrum framsóknartengdum auðmönnum sem fitnuðu vel í tíð fyrri ríkisstjórnar)

Ég er þokkalega ánægð með þessa stjórn. Framsókn má fara í fúlan pytt mín vegna og úr því sem komið var sá ég ekkert betra í spilunum. Ég var alveg hundóánægð fyrir kosningar, því ég skildi ekki af hverju allt þetta bullandi góðæri skilaði sér ekki til þeirra verst stöddu. Mér finnst það reyndar alltaf gerast á mestu góðæristímum, að allra tekjulægstu hóparnir gleymast, óhreinu börnin hennar Evu húka að hurðarbaki og enginn sinnir þeim. Það er fínt að horfa til efnahagsmálanna, hagvaxtar, gróða og alls þess, eins og Sjálfstæðisflokkurinn er svo flinkur að gera, en það verður nú að viðurkennast að velferðarstrengurinn var farinn að trosna verulega undir það síðasta hjá fyrri ríkisstjórn. Sá strengur er miklu sterkari innan Samfylkingar, svo ég held að þetta hjónaband geti orðið farsælt.

Umhverfismál valda mér þó töluverðu hugarangri. Ég hef ekkert nema gott um Þórunni Sveinbjarnar umhverfisráðherra að segja og er handviss um að hún á eftir að taka vel á í þessu ráðuneyti. En ég hef nú enga ofurtrú á að þessi ríkisstjórn endurskoði stóriðjustefnuna. Því miður.

Þar með er þessari pólitísku færslu lokið, og þótt fyrr hefði verið. Nú ætla ég að bregða mér af bæ. Fyrst þarf ég að skella mér í skó og þá er best að nota aðferð Margrétar: "Sko, fyrst set ég bara tærnar oní og svo allan búkinn."

Sko, farin að skrifa um þessi krútt einu sinni enn!

Að vakna jafteli

Margrét reis upp við dogg, nuddaði stírurnar úr augunum og spurði: "Vaknaði ég jafteli?"

Ég skildi ekki hvað hún átti við.

Þá spurði hún: "Hvenær vaknaði Elísabet og hvenær vaknaðir þú og hvenær vaknaði mamma?"

Ég sagði henni að Elísabet hefði vaknað snemma, komið hlaupandi yfir í stóra rúm og svo hefðu þær sofnað aftur, Elísabet og mamma hennar. Ég væri nývöknuð og hefði komið beint inn í herbergi til hennar.

"Þá vaknaði ég jafteli," sagði Margrét og frekari skýringar leiddu í ljós að hún hafði vaknað "jafntefli"

Já, segið svo að fótboltaiðkun hafi ekki góð áhrif á heilastarfsemina

Frakkland er stærra en Ísafjörður

Stundum, og helst þegar ég er að springa úr monti yfir því hvað stelpurnar mínar eru gáfaðar, þá segja þær eitthvað sem slær mann alveg út af laginu.

Þegar þær hoppuðu út úr rútunni í gær, eftir útskriftarferðina, þá spurðu þær hvort þær væru komnar aftur til Íslands. Ég lét eins og ég heyrði þetta ekki, fyrir framan alla hina foreldrana. En prísaði mig um leið sæla, því ég sá fram á óskaplega billegar utanlandsferðir á næstunni, við gætum bara ekið upp í Kjós og snúið svo aftur til Íslands.

Systurnar eru líka algjörlega sannfærðar um að fæðingarland fólks ráði öllu um útlit þess og atgervi. Einu sinni beygði ég mig yfir Elísabetu í rúminu til að kyssa hana góða nótt, en varð að biðja hana að færa sig nær, því ég náði ekki til hennar. Á þeim tíma sváfu þær systur í upphækkuðum rúmum, eins konar kojum. Hún hafði einhver orð um að ég væri bara ekki nógu stór.

Svo kyssti Kata hana góða nótt. Það gekk greinilega betur og Elísabet spurði hvort Kata væri stærri en ég. Kata svaraði því játandi, en tók samt skýrt fram (eins og hún gerir við öll tækifæri) að ég hefði fæðst nokkrum árum á undan. Það er nú reyndar eins gott að taka það fram, því "stærri" þýðir enn "eldri" hjá þeim systrum.

Elísabet velti þessu töluvert fyrir sér. Svo spurði hún hvar ég hefði fæðst. "Á Ísafirði," var svarið. "En hvar fæddist þú?" spurði hún Kötu og svarið var: "Í París." Og Kata útskýrði að París væri í Frakklandi.

"Er Frakkland stærra en Ísafjörður?" spurði Elísabet og svarið var að sjálfsögðu játandi.

"Ó, nú skil ég," sagði þá snillingurinn litli, sem var búinn að finna skýringuna á stærðarmun mæðranna.

Klísturheilar

Ef þær systur, Margrét og Elísabet, lenda einhvern tímann í krísu og vita ekki við hvað þær eiga að starfa, þá ætla ég að benda þeim á að þær yrðu fyrirtaks leiðsögumenn.

Þær fóru í útskriftarferð í Vatnaskóg í dag með leikskólanum sínum. Um leið og þær ultu út úr rútunni fyrir framan leikskólann klukkan hálf sex byrjuðu þær að þylja upp alls konar fróðleik. Núna veit ég allt um hugmyndina að baki altaristöflunni í kapellunni á staðnum, veit hversu mörg tré forsetinn gróðursetti og hvers vegna (og hvað forsetinn heitir) og fékk að sjá mynd "af elsta húsinu í Vatnaskógi", eins og þær tilkynntu hátíðlega. Langt fram eftir kvöldi hélt slíkum fróðleiksmolum áfram að rigna yfir mæðurnar. Svo sá Margrét fjall.  "Það var svona kubbur ofan á því og það voru ský sem voru eiginlega utan um kubbinn og ég man ekki hvað fjallið heitir en ég get teiknað mynd af því."

Ég hef alltaf haldið því fram að uppbygging skólakerfisins sé kolröng. Þegar þessir litlu klísturheilar eru sem ferskastir á að troða í þá kjarneðlisfræði og slíku stöffi, en á framhaldsskólaárunum er miklu nær að dunda sér við föndur. Reyndar dundaði ég mér aðallega á þeim árum, en þar sem kerfið gerði ekki ráð fyrir því fékk ég bara bágt fyrir.

Bendi menntamálaráðherra vinsamlegast á þetta. Ég er líka viss um að fólk væri til í að stytta framhaldsskólann ef allir væru að dunda sér þar, löngu búnir að læra allt þetta erfiða.

Mikilvægt

Sumarið kemur og fer, en pallurinn er alla vega kominn í garðinn  Nú þarf ég bara að ná í kappana sem ætla að tyrfa frímerkið sem eftir er af grasflötinni og rafvirkinn þarf að skella upp ljósum og tengja blessaðan pottinn. Þegar þetta verður allt frágengið verður éljagangurinn vonandi afstaðinn.

Systur fóru í útskriftarferð með leikskólanum í morgun. Þær aka í Vatnaskóg og verða þar allan daginn. Ég held að þeim hafi þótt allra flottast að foreldrum var "stranglega bannað" að fara með. Margrét var þó dálítið óörugg í morgun og kvartaði undan magaverk og Elísabet tók hátíðlegt loforð af Auði leikskólakennara að verða sér "samferða" í gegnum Hvalfjarðargöngin. Þær voru báðar glaðar þegar ég skildi við þær á leikskólanum og gleði þeirra hefur áreiðanlega ekkert minnkað síðan. Margrét var að hugsa um að semja lag um Hvalfjarðargöng, sem hún og hinir krakkarnir gætu sungið á leiðinni, svo enginn yrði hræddur.

Þetta minnir mig á þegar Margrét og Kata voru að semja lag. Kata lagði til byrjunarlínuna "mamma mín, mamma mín", en Margrét stoppaði hana og sagði: "Nei, mamma, þetta á að vera um eitthvað mikilvægt! Þú veist, hvernig er að lifa og svona..."

 

Ógeðsleg gæludýr

Í bílnum leikum við Dýraleikinn, þ.e. einhver hugsar sér dýr og hinir eiga að giska. Elísabet  hugsar sér dýr og við höfum komist að því að það er fótalaust og ógeðslegt og ekki gæludýr.

Þetta reynist vera ánamaðkur og þá mótmælir Margrét og segir að ánamaðkar geti víst verið gæludýr.

En sættist svo á að maðkar sem maður týnir í plastpoka á leikskólanum, setur svo í krukkur með mold heima og geymir í töskugeymslu mæðranna flokkist kannski ekki sem gæludýr.