Sushi-sæla

Furðulegur fjári hvað það tók okkur hér á Íslandi, þessum kletti á miðjum fiskimiðum, langan tíma að uippgötva sushi!

Frúin bauð mér í hádeginu á O'Sushi í Iðuhúsinu.

Eintóm sæla.

Fyrirmyndarfólk

Jóhanna Kristjónsdóttir, samstarfskona mín til margra ára, er 67 ára í dag. Fréttablaðið birtir viðtal við hana. "Mér finnst það voðalegur frasi þegar fólk segir að því líði eins og það sé enn þá átján ára. Mér líður ekki eins og átján ára og er fegin því. Mér líður vel, ég er 67 ára og finnst það til fyrirmyndar."

Jóhanna er til fyrirmyndar.

Ertu með ofnæmi...?

Dætur mínar eru oftast nær afskaplega sáttar við fjölskyldu sína: tvær stelpur og tvær mömmur. Stundum gera þær þó athugasemdir og alltaf lúta þær að því sama, að fjölskyldan sé ekki nógu stór.

Þegar þær kúrðu uppi í rúmi í fyrrakvöld fóru þær, enn einu sinni, að biðja um gæludýr. Þær vita að ég er með ofnæmi fyrir hundum og köttum, svo þetta er frekar vonlaus barátta. En þær töldu samt upp öll gæludýrin sem vinir þeirra eiga, í þeirri veiku von að ég myndi einhvern veginn "skipta um skoðun" og hætta að vera með ofnæmi.

Svo þögðu þær um stund og ég hélt að þær væru sofnaðar. En Margrét var bara að hugsa sig um. Og byrjaði svo pælingarnar aftur

M: Ertu með ofnæmi fyrir fiskum?

Ég: Nei

M: Getum við fengið fiska?

Ég: Heldurðu að fiskar séu skemmtileg gæludýr?

M: Nei.

Þögn.

M: Eru með ofnæmi fyrir núll ára börnum?

Ég: Nei, ég fékk alla vega aldrei ofnæmi fyrir ykkur!

M: Getum við kannski talað við einhvern mann, sem á enga konu og hann getur kannski gefið mömmu fræ og þá fáum við lítið barn?

Ég: Orðlaus.

Femínistar og annað fólk (Viðhorf í Mbl. 9.feb.)

Eru kynferðisbrot sérstakt áhugamál kvenna? Eða kannski eingöngu þeirra kvenna sem skilgreina sig femínista? Koma þessi brot ekki körlum við? Af hverju ekki? Af því að þeir eru ekki fórnarlömbin? Þeir eru það reyndar sumir, á unga aldri. Og brotamennirnir eru karlkyns. Er það einhver sérstakur femínismi að benda á það?

Sitt sýnist hverjum um þá ákvörðun Morgunblaðsins að birta myndir af hæstaréttardómurum á forsíðu blaðsins sl. föstudag. Tilefnið var vægur dómur yfir manni, sem hafði svívirt fimm lítil stúlkubörn, hið yngsta þriggja ára.

Reyndar var yfirgnæfandi meirihluti þeirra sem tjáðu sig um málið sammála uppsetningu blaðsins. Einhverjir urðu þó til að gagnrýna hana, meðal annars á þeirri forsendu að Morgunblaðið væri með þessu að móta viðhorf almennings, gefa tóninn um að refsingin væri allt of væg. Þetta þykir mér vægast sagt undarlegur málflutningur. Hefur almannarómur ekki lengi haldið því fram að refsingar fyrir þessi skelfilegu brot séu allt of vægar? Ég hef margoft tekið þátt í, eða orðið vitni að, heitum umræðum um hvernig standi á því að dómstólarnir nýti ekki refsirammann, sem lögin setja, og dæmi níðinga af þessu tagi til þyngstu mögulegu refsingar. Morgunblaðið var því alls ekki að vekja slíkar hugmyndir hjá fólki. En kannski hnykkti fólki við þegar það sá svart á hvítu að dómar Hæstaréttar koma frá mönnum, en ekki stofnun? Á föstudagskvöld var meðal annars rætt um þessa forsíðu Morgunblaðsins í Kastljósi Sjónvarpsins. Þar var mættur prófessor Hannes Hólmsteinn Gissurarson. Hann var ekki par ánægður með forsíðuna, enda kvaðst hann vilja sitt blað trúverðugt og áreiðanlegt og gætið. Ekki skýrði hann þó nánar hvað hefði skort upp á trúverðugleikann og áreiðanleikann í frásögn Morgunblaðsins, enda kórrétt sagt þar frá öllum efnisatriðum. Gætnin er annað mál og prófessornum að sjálfsögðu frjálst að óska eftir meiri gætni, telji hann hana æskilega í þessu tilviki.

Hannes vísaði svo til skoðanabræðra sinna á vefsíðunni andriki.is, sem teldu Morgunblaðið núna vera eins konar dagblaðsútgáfu af Veru. Þá skoðun sína rökstyðja Andríkismenn með tilvísan í að Morgunblaðið hafi annars vegar talið fréttnæmt að Hillary Clinton hafi hafið opinberlega baráttu fyrir því að vera kjörin forseti Bandaríkjanna og hins vegar að Halla Gunnarsdóttir, þingfréttaritari blaðsins, byði sig fram til formennsku í Knattspyrnusambandi Íslands, fyrst kvenna. Andríki þykir þar með sýnt að "kvennabarátta" sé það sem skiptir Morgunblaðið mestu.

Stjórnmálafræðiprófessorinn og álitsgjafinn Hannes Hólmsteinn Gissurarson sér síðan sóma sinn í því að tengja "kvennabaráttu" Morgunblaðsins við áhuga ritstjórnar á að dómarar Hæstaréttar nýti þann refsiramma sem löggjafarvaldið hefur leyft þegar dæmt er í níðingsmálum af þessu tagi. Slíkur er vilji löggjafans og slík er krafa íslensku þjóðarinnar. En nei, að mati prófessorsins ýtir umrædd forsíða Morgunblaðsins undir þá túlkun að blaðið sé dagblaðsútgáfa af Veru, blaði Kvennalistans eins og hann orðaði það – og þar með hallærislegt og marklaust í samfélagi alvörumanna, eða hvað? Hér er vert að rifja upp að Vera var tímarit um konur og kvenfrelsi. Það kom fyrst út árið 1982 og útgefandinn var þá Kvennaframboðið í Reykjavík. Síðar tók Kvennalistinn við útgáfunni, en árið 2000 tók útgáfufélag 63 ein-staklinga við Veru og gaf út þar til yfir lauk nokkrum árum síðar. Vera var tímarit um konur og kvenfrelsi, tímarit um femínisma, skrifað af femínistum.

Og nú tekur prófessor við Háskóla Íslands undir að Morgunblaðið hafði breyst í dagblaðsútgáfu af þessu femínistariti, með því að vekja athygli á linku dómara við níðing.

Hvað á prófessorinn við? Eru kynferðisbrot sérstakt áhugamál kvenna? Eða kannski eingöngu þeirra kvenna sem skilgreina sig femínista? Koma þessi brot ekki körlum við? Af hverju ekki? Af því að þeir eru ekki fórnarlömbin? Þeir eru það reyndar sumir, á unga aldri. Og brotamennirnir eru karlkyns. Er það einhver sérstakur femínismi að benda á það? Kynferðisbrot gegn börnum eru viðurstyggileg, um það er allt sómakært fólk sammála. Að morði frátöldu er var hægt að ímynda sér stærri glæp en þann að svipta börn æskunni og setja um leið óafmáanleg ör á sál þeirra.

Ekki er langt síðan óhugsandi var að kynferðisbrot gegn börnum væru rædd opinberlega. Þau voru leyndarmál, sem fórnarlömbin burðuðust með alla ævi. Og glæpamennirnir komust upp með hegðun sína óáreittir.

Á allra síðustu árum hefur viðhorfið til ljótu leyndarmálanna gjörbreyst. Í fyrstu snerist umræðan um ofbeldi gegn konum. Stígamót lyftu Grettistaki, en þá, eins og oft síðar, örlaði á því viðhorfi að þar færu róttækir femínistar offari og margur góður drengurinn liði að ósekju fyrir.

Þegar fæstir gátu lengur lokað augunum fyrir nauðgunum og ofbeldi gegn konum á heimilum var athyglinni beint að börnunum. Einstaklingar, sem höfðu sem börn orðið fyrir grófri misnotkun, stigu fram í dagsljósið og sögðu sögu sína, þrátt fyrir að slíkt hljóti að hafa kostað nær ofurmannlegt átak. Það átak var sannarlega í þágu þjóðarinnar allrar. Frásagnir þessara einstaklinga voru trúverðugar og áreiðanlegar, en gætnin var látin lönd og leið. Til allrar hamingju, því við getum ekki lengur lokað augunum fyrir því að misnotkun á börnum er staðreynd. Við viljum að samfélagið taki á þessum vanda og sjái til þess að níðingarnir fái makleg málagjöld.

Og aftur spyr ég: Er það einhver sérstakur femínismi að benda á það?

Breytt og bætt

Við Kata erum alsælar með húsið okkar, sem við höfum búið í í tæpt hálft ár. Við ætlum að gera myndarlegan pall í garðinn í vor, enda skilst okkur að hvergi sé notalegra á sumrin en í Fossvoginum. Og auðvitað alveg ómögulegt að eiga hús, en engan pall. Hvar eiga grillóðir Íslendingar að athafna sig? Á grasinu? Hver maður sér að það er alveg ómögulegt.

Við ætluðum að láta pallaframkvæmdir nægja á þessu ári, en svo fengum við Halldóru Vífilsdóttur arkitekt í heimsókn. Við höfðum einhverjar óljósar hugmyndir um hvernig bæta mætti eldhúskrókinn hjá okkur. Kannski bekk upp við vegginn? Og áttum við að loka tröppum upp í borðstofu? Kata var á því, ég vildi hafa opið áfram.

Nokkrum vikum síðar erum við með teikningar í höndunum frá Halldóru. Þar er ekki bara einfaldur bekkur, heldur  bekkur sem tengist sérsmíðuðum skápum alla leið upp í borðstofu, og svo þarf að smíða nýtt eldhúsborð og kaupa rétta stóla við. Óljósar hugmyndir okkar eru nú allt í einu orðnar stórar og fullmótaðar, a.m.k. í kolli Halldóru. Hún er greinilega snillingur. Og eins og góðum arkitekt sæmir sameinaði hún vangaveltur mínar og Kötu um tröppurnar. Þær eru þarna áfram, eins og ég vildi, en hluti þeirra er horfinn, eins og Kata vildi.

Það er greinilega ekki að ástæðulausu sem fólk leitar til fagmanna, í stað þess að bauka við að leysa málin sjálft. Ég hefði a.m.k. ekki haft hugmyndaflug í þetta. Og það allra besta: Halldóra getur lóðsað okkur áfram þegar kemur að því að leita tilboða í smíðina og fá mannskap í uppsetningu o.fl. Þar erum við Kata algjörlega úti á þekju, við erum ekki í góðu sambandi við iðnaðarmenn, eins og sumir húsbyggjendur.

Úff, sem minnir mig á: Ég verð að reyna að snúa upp á handlegginn á Matta mági, svo hann sendi okkur rafvirkja. Öll útiljós eru enn dauð, eftir að ljósið yfir útihurðinni brann yfir. Og Kata er ekkert sérstaklega hrifin af minni lausn á málunum. Henni fannst að vísu allt í sóma að redda þessu ljósleysi með marglitri seríu í desember og jafnvel fram í janúar, en núna finnst henni tími til kominn að plokka jólaseríunar niður. Merkilegt nokk.

Sumarbústaður að vetrarlagi

Ljúf helgi í Moggabústað að baki. Við renndum reyndar í hlað við bústaðinn Víkverja í hellirigningu á föstudagskvöldinu, en morguninn eftir lá hvítur snjórinn yfir öllu. Jólapóstkortafílingur alla helgina.

Kötu tókst að næla sér í einhverja pest, var illa haldin af kvefi og hálsbólgu strax á föstudeginum og þar með dæmdist á mig að fara í heita pottinn með dætrunum strax á laugardagsmorgun. Svei mér þá ef þær geta ekki buslað endalaust! Það var nokkuð af mér dregið loks þegar þær slepptu mér uppúr.

Svo urðum við auðvitað að fara aftur í pottinn um kvöldið, enda voru þær systur búnar að hafa mörg orð um að þær vildu hafa þetta eins og hjá Möggu frænku í fyrrasumar. Þá fengu þær að fara í pottinn á miðnætti og fengu súkkulaðiköku á eftir. Reyndar kunna þær ekki á klukku ennþá, svo þær trúðu því alveg að komið væri miðnætti þótt klukkan væri bara tíu. Mikil hamingja. Súkkulaðikakan var borðuð upp til agna, en Elísabet var að vísu á því að kakan hennar Möggu hefði verið betri (sem er auðvitað rétt, sú var nefnilega heimabökuð).

Helgi í sumarbústað af og til er hin mesta heilsubót. Þær létu aldrei sjá sig, mýsnar sem greinilega höfðu dundað sér við að naga sundur miðann á gaskútnum úti í Lesbók (áhaldaskúrinn við bústaðinn heitir þessu virðulega nafni).

Við fengum líka vini í heimsókn, sem jók á fjörið á laugardeginum. Svo tókum við þetta með trompi og stoppuðum í Eden á heimleið. Ósköp er það annars dapur staður. Oft var hann vondur, en núna er hann arfaslæmur. Capital of Kitsch, svei mér þá. Og ekki í góðri merkingu. Og mér virtist aðeins einn starfsmaður af mörgum kannast við hugtakið þjónusta.

Dæs.

Heimur versnandi fer.

Blóm og skreytingar (Viðhorf í Mbl. 2. febrúar)

Staða kvenna í stjórnmálum er mér sérstaklega ofarlega í huga þessa  dagana,eftir atganginn í kringum Margréti systur mína og úrsögn hennar úr Frjálslynda flokknum. Í kringum þau átök kristallaðist viðhorf fjölmarga karla til kvenna í stjórnmálum með eftirminnilegum hætti.  Orðræðan var gamalkunnug, Margrét var sökuð um að vilja komast til áhrifa í stjórnmálum á þeirri forsendu einni að hún væri kona og því var haldið fram að karlarnir hefðu gert allt sem í þeirra valdi stóð til að koma henni, augljóslega óverðskuldað, á framfæri. Hennar verðleikar voru fáir og smáir í þeirra huga. Þótt líklega hefði mátt notast við hana í sumum tilvikum, til dæmis á blaðamannafundum, þar sem menn vilja "endilega ekki" tvo kalla eina við borð, enda "nauðsynlegt að hafa konu með", eins og Margrét upplýsti að hefði verið dagskipunin þegar stóð til að kynna sameiningu Frjálslynda flokksins og
Nýs afls með pompi og prakt. Þar fylgdi líka sögunni að það ætti að "hafa blómvönd eða skreytingu á borðinu", sem líklega hefur þjónað sama tilgangi, þ.e. að gera allt svolítið huggulegra.
Konur sem ákveða að taka þátt í stjórnmálum sæta ósanngjarnri meðferð. Í fljótu bragði man ég eftir fjölmörgum tilvikum, þar sem "pólitískar" umræður almennings fóru út og suður. Þannig geta skartgripir formanns Samfylkingarinnar skipt meira máli en stefnumál hennar, dugnaður heilbrigðisráðherra gleymst um leið og fólk metur nýjustu hárgreiðslu hennar, metnaður utanríkisráðherra horfið ef hún "kemur ekki vel fyrir" að einhverra mati. Rödd þaulvanrar alþingiskonu skiptir miklu meira máli en baráttumál hennar og árangur. Í sjónvarpsþætti eru börn menntamálaráðherra spurð hvort ekki sé nú erfitt að mamma sé svona mikið fjarverandi. Fyrir allmörgum arum var fyrrverandi heilbrigðisráðherra, sem líka var kona, spurð hvort fjarveran frá fjölskyldunni tæki ekki óskaplega á.  

Aldrei nokkurn tímann eru karlmenn metnir eftir þessum mælikvörðum. Þeir þurfa ekki að sæta því að mesta hrósið sé að þeir séu svo "frambærilegir", en um konur heyrist vart meira lofsyrði. Skilaboðin eru nokkuð skýr: Haltu kjafti, haltu þig heima og vertu sæt.

Þetta eru engin ný sannindi. Það sem konur segja er ekki tekið jafn alvarlega og það sem karlar segja og þá skiptir engu hversu rökfastar og vel máli farnar konurnar eru. Það er fylgst með hverju þeirra orði og skrefi, sem þýðir að kannski verða þær varkárari en ella. Þá eru þær kallaðar áhættufælnar, sem þykir ekki gott.  Í bókinni Það er staður í helvíti fyrir konur sem hjálpa ekki hver annarri segir meðal annars: "Kona sem er ein verður að skara örlítið fram úr körlum til þess að vera nógu góð, en hún má heldur ekki verða of góð. Þá verður hún ógnun við karlana þar sem hún vekur athygli á vanhæfni þeirra. Ef henni mistekst sannar hún vanhæfni kvenna. Ef henni tekst vel upp færir það ekki sönnur á hið gagnstæða þó undarlegt megi teljast. Þá verður hún hins vegar undantekning: sú sem sannar að konur geti þetta eiginlega ekki.
Hugmyndir okkar um hvað konur geta og hvað ekki eru svona fastmótaðar. Það skiptir engu hvort þær passa eða ekki."
Þegar staða kvenna á Alþingi virðist batna kemur í ljós við nánari skoðun að ástæðan er sú að karlar hafa gengið úr skaftinu. Þannig komast konurnar, sem oftar en ekki skipa neðri sæti framboðslistanna, inn á þing. Eiginlega bakdyramegin. Það þýðir samt ekki að þær geti stólað á að halda þingsæti sínu við næstu kosningar. Aldeilis ekki, þá þarf auðvitað að skipa listana upp á nýtt og setja þær aftur í 2. eða 3. sætið.
Auðvitað eiga konur að vera á þingi til jafns við karla. Það er einfalt réttlætismál að valdinu sé skipt jafnt á milli kynjanna sem byggja samfélagið. Konur hafa aðra reynslu en karlar og þess vegna er eðlilegt að rödd þeirra heyrist. Þær geta í raun og sann komið með eitthvað nýtt inn í stjórnmálin, vakið máls á ýmsum atriðum sem annars hefðu legið í láginni. Og konur þurfa ósköp einfaldlega að verja hagsmuni sína, á þingi sem annars staðar. Það er ekki eingöngu sjálfsagður réttur kvenna að sinna þessum störfum, heldur hefur þjóðfélagið allt kröfu til þess að fá að njóta krafta þeirra.
Enn ein röksemdin fyrir nauðsyn þess að fjölga konum á þingi kom fram nýlega í viðtali Morgunblaðsins við Ingibjörgu Sólrúnu Gísladóttur, formann Samfylkingarinnar. Hún nefndi sérstaklega samkennd kvenna á Alþingi, þvert á pólitíska flokka: "Hins vegar held ég að það sé ákveðin samkennd meðal kvenna á Alþingi og ég þori að fullyrða að við erum tillitssamari hver við aðra  en almennt tíðkast í pólitík. Ég get mjög vel sett mig í spor annarra kvenna í forystu í íslenskum stjórnmálum og tel mig vita hvað þær hafa þurft að leggja á sig til þess að komast þangað sem þær eru. Ég nefni bara tvær konur úr ríkisstjórninni, Valgerði Sverrisdóttur og Þorgerði Katrínu. Ég er ekki viss um að karlarnir skilji það jafnvel."
Þær Þorgerður Katrín og Valgerður tóku undir þessi orð Ingibjargar Sólrúnar. Valgerður sagði að vissulega tækjust konurnar á pólitískt, en þó ekki eins harkalega og karlarnir. Þorgerður sagði konurnar oft ná að hefja sig yfir þrasið og þær haldi ágætlega hópinn, án þess þó að missa sjónar á þeirri pólitísku stefnu sem þær séu talsmenn fyrir.
Mér sýnist þessar þrjár forystukonur í íslenskri pólitík lýsa afskaplega þroskaðri og siðmenntaðri sýn á stjórnmálin. Getur einhver haft eitthvað á móti því að fá fleiri slíka einstaklinga á þing?

 

Líkamsband

Tvær af mörgum Margrétum í familíunni eru brattar, Magga systir í pólitikinni og Margrét dóttir, sem fór glöð og hress í leikskólann í morgun.

Alla vega, Margrét dóttir var búin að missa af tveimur köflum í Ljónshjarta og sá að svona gekk þetta ekki lengur. Hún heimtaði að fara á leikskólann og það var svosem allt í lagi, enda hitalaus. Hún var kannski dálítið vansvefta, eins og systir hennar, því þær ætluðu aldrei að sofna í gær. Margrét þurfti að yfirheyra systur sína um allt sem á daga Karls og Jónatans hafði drifið í fjarveru hennar og við Kata heyrðum malandann úr herberginu þeirra langt fram eftir kvöldi. Þær voru líka með fráhvarfseinkenni eftir þessa tvo daga, því þeim nægði engan veginn að vera saman bara síðdegis og fram að háttatíma.

Þær voru auðvitað dálítið lúnar eftir handboltaleikinn. Reyndar fylgdust þær ekki nákvæmlega með honum, en þær teiknuðu og litluðu íslenska fánann í mörgum eintökum og hengdu upp í kringum sjónvarpið. Stemmning! Rósa á leikskólanum hafði lofað veislu í hádeginu í dag ef Ísland ynni, svo úrslitin voru afskaplega mikilvæg. Þær voru því vonsviknar, en ákváðu að taka alla fánana með sér á leikskólann, í þeirri von að það yrði kannski dálítil veisla, því munurinn var jú bara eitt mark. Rósa tók því ekkert fjarri.

Elísabet var eitthvað lítil í sér þegar hún fór að sofa í fyrrakvöld og sagðist, eins og stundum áður, vera með hnút í maganum. Hún jafnaði sig fljótlega, enda ekkert sérstakt sem bjátaði á, en fór þá að rifja upp hvað hún hefði verið mikill kjáni þegar hún var lítil (fyrir heilu ári eða svo). "Ég hélt einu sinni að maður væri með svona líkamsband inni í sér og svo kæmi hnútur," sagði hún og hló að þessari endemis vitleysu í óvitanum sjálfri sér.

Ljónshjarta

Eftir skrautlega helgi ætti að hægjast aðeins um núna. Líklega verður þó ekkert af því.

Magga mín rauk upp með háan hita í gærkvöldi, búin að vera með ljótan hósta um helgina og lagðist loks í rúmið. Hún var hins vegar afar ósátt við að komast ekki á leikskólann, enda les Rósa upp úr Bróður mínum Ljónshjarta á hverjum degi og Margrét getur ekki hugsað sér að missa af neinu. Kata bauðst til að lesa fyrir hana þann kafla sem Rósa les í dag, en sú litla tók þeirri tillögu ekkert allt of vel. Það les víst enginn alveg eins og Rósa.

Elísabet bjargar því sem bjargað verður. Hún lofaði að hlusta mjög vel og endursegja nýjasta kaflann. Hún fer áreiðanlega létt með það, því sagan er í slíku uppáhaldi að þær keppast við að rifja upp hinar og þessar setningar, frá orði til orðs.

Kaos og klúður hjá frjálslyndum

Úff, úff og úff!

Að fullorðnir menn skuli haga sér svona.

Landsþing Frjálslynda flokksins bar þess auðvitað fyrst og fremst merki að Margrét systir mín sá ekki um skipulagninguna. Þvílíkt andsk.... kaos!

Landsfundarfulltrúar gátu skráð sig í flokkinn til 15.15, löngu eftir að átti að vera lokað fyrir nýskráningar.

Kosningar áttu að hefjast 15.00, en það dróst um klukkustund.

Hver maðurinn á fætur öðrum ákvað að yfirgefa þetta rugl. Sumir báðu mig að afhenda kjörseðil fyrir sína hönd, en ég neitaði. Ætli allir hafi neitað slíku?

Allt í einu heyrði fólk frammi á gangi lófatak úr sal. Í ljós kom að formaður hafði verið kjörinn með lófataki. Til hvers var þá kjörseðill? Þorði Guðjón Arnar kannski ekki að fá niðurstöðu úr kosningu? Hætt er við að a.m.k. 40% hefðu skilað auðu eftir aðför hans að Margréti.

Eftir að talning atkvæða í embætti varaformanns, ritara, fjármálaráðs og miðstjórnar var hafin kom Guðjón Arnar móður og másandi með einn kjörkassann í fanginu og leitaði að lykli. Hann hafði einn, en tvo þurfti til að opna kassann. Formaður kjörnefndar tók kassann í fangið og hljóp inn eftir gangi. Ég fylgdi á eftir. Formaðurinn talaði um að kannski þyrfti kúbein til að opna, en lykillinn fannst og kjörnefndarformaður hvarf með kassann í fanginu. Hvers vegna var kassinn fjarlægður úr talningaherbergi? Var ekki hægt að leita að lykli án þess að hafa kassann í fanginu?

Skömmu síðar var kjöri varaformanns lýst. Margrét tapaði með neyðarlega litlum mun fyrir forystuna.

15 mínútum síðar kom í ljós að enn voru menn að telja atkvæði í kjörinu, líklega úr kassanum sem þeir ætluðu að brjóta upp.

Skipulagið var allt í skötulíki.

Þar að auki fengu menn að bjóða sig fram til trúnaðarstarfa, sem enn teljast forystumenn í öðrum starfandi stjórnmálaflokki. Árið 2003 var Nýtt afl skráð sem stjórnmálaflokkur og þeirri skráningu hefur aldrei verið breytt. Hvað var þá t.d. Höskuldur Höskuldsson, varaformaður Nýs Afls, að gera á framboðslista til miðstjórnar?

Ég ætla að kæra þessa framkvæmd. Þetta var allt í andskotans havaríi og vitleysu og ég vil að miðstjórn flokksins svari málefnalegu erindi mínu um framkvæmdina.

Reyndir fjölmiðlamenn á staðnum supu hveljur yfir því sem þeir sáu.

Og má ég enn minna á "jafnræðið" í aðdraganda varaformannskjörs þegar símanum á skrifstofu flokksins var beint í farsíma sitjandi varaformanns?

Þeir sitja uppi með hratið.

Verði þeim að góðu.

Hún var hvort sem er allt of góð fyrir þá.