Hafragrautur

Jæja, okkur tókst að vakna tímanlega í morgun. Nægur tími til að gera hafragrautinn og systur gera sér núna grein fyrir að þær fá hann á hverjum einasta morgni héðan í frá. Ég fæ nú ýmislegt betra en hafragraut, en helsti kostur hans er að þá þarf maður ekkert að velta fyrir sér hvað annað eigi að vera í morgunmat. Systur eru nefnilega aldrei sammála. Margrét vill gjarnan fá jarðarberjajógúrt, á meðan Elísabet kemur engan veginn niður mjólkurafurð svo snemma dags, fyrir utan ostinn á hafrakexið. Sjálf hef ég þá kannski fengið mér slíkt kex með henni, eða þá jógúrt. En  bara hreina jógúrt, alls ekki jarðarberja eins og Margrét borðar. Kata sækir í Ab-mjólk og múslí. Og svo þarf að hella upp á kaffi til að koma okkur Kötu í gang. Hver heilvita maður sér að þetta var alveg komið úr böndunum, þetta stefndi í að verða eins og morgunverðarhlaðborð á lúxushóteli.  Nú munum við sameinast um blessaðan grautinn.

Við röltum með systrum í skólann og fengum okkur svo lítinn kaffi til viðbótar hérna heima áður en Kata hvarf í vinnuna. Ég ákvað að losa okkur loksins við drasl, sem hefur safnast upp, m.a. eftir tiltekir í geymslu, bílskúr og barnaherbergi. Ég hlóð bílinn og ók alsæl á Sorpu-stöð. Og heim aftur, enda ekki opnað þar fyrr en kl. 12.30. Þetta minnti mig á þá gullvægu reglu, að vera ekki að sperrast við mikinn tiltektar- og heimilisdugnað fyrir hádegi. Þá er best að sitja við tölvuna og koma einhverjum skrifum frá sér.

Fimar og fluglæsar fótboltastelpur

Systur voru alsælar eftir skóladaginn. Þær höfðu líka farið í dansklúbb í frístundaheimilinu, en þar kenndi 8 ára stelpa þeim þá dansa sem hún hafði lært. Mjög kúl að læra dans af eldra fólki.

Þegar þær komu heim vildu þær ólmar lesa lestrarbækurnar sem þær fengu í morgun. "Ég ætla að lesa alla bókina mína!" sagði Elísabet harðákveðin og lét ekki sitja við orðin tóm. Hún hefur stundum tekið bækurnar í áföngum, en núna er lesturinn farinn að ganga svo vel, að hún vill drífa þetta af. Verst finnst henni að hún nær systur sinni ekki í bráð. Margrét var fljótari til en hún í haust og er komin nokkrum lestrarheftum á undan. Hún les alltaf bækurnar sínar í einni lotu, svo bilið milli þeirra minnkar ekkert. Elísabetu er nú ekkert illa við það, svona í alvöru talað, hún er svo upptekin af hversu vel henni gengur að hún veltir þessu ekkert fyrir sér. Og Margrét sæl með sitt, eins og venjulega.

Þær fóru í fimleika síðdegis og voru afskaplega stoltar í nýju fimleikabúningunum. Þær ætla sko aldrei, aldrei aftur að fara í stuttbuxum og fótboltabolum

Á morgun koma þær heim með stafablað. Loksins, loksins! Ég hef þurft að bíða svoooo lengi...

Og svo er fótbolti á morgun, eftir langt hlé.

Góður dagur framundan.

Ljós í myrkri

Við borðuðum kvöldmatinn snemma og fórum svo í langan göngutúr um hverfið. Þetta líktist einna helst gamlárskvöldi, svei mér þá, og greinilegt að margir áttu birgðir af flugeldum, tertum og blysum.

Systur voru ánægðar með þessi jólalok. Þegar við komum heim hjálpuðu þær mér að fjarlægja jólasveininn, sem hefur klifrað upp og niður upplýst reipið sitt fyrir framan hús alla jólahátíðina. Við ákváðum hins vegar að leyfa ljósunum að sitja aðeins lengur á kofanum þeirra. Þau lýsa upp garðinn og varpa bjarma inn í herbergið til systra. Notalegt í svartasta skammdeginu.

Þrettándi

Systur eru ekki sáttar við að pakka niður öllu jólaskrautinu. "Getum við ekki bara tekið ljósin þegar það kemur sumar?" spurði Margrét, þegar ég sagðist ætla út í garð að taka ljósin af kofanum þeirra.

Þær eru núna að taka saman ýmislegt smálegt skraut í stofunni og finnst greinilega gaman að bauka við það. Jólatréð vilja þær hins vegar alls ekki að hverfi strax.

Samningaviðræður framundan

Sjö og fjórtán

Við Kata fórum út á lífið í kvöld, enda eigum við  7 ára brúðkaupsafmæli. Það er víst ullar-afmæli, sem Kata leysti með ótæpilegum innkaupum á útsölum þar sem sumt var úr ull. Alltaf rómantísk, þessi elska. Reyndar eigum við bráðum 14 ára sambúðarafmæli, en það telst víst ekki með.

Við fórum á Humarhúsið og það var bara dásamlegt. Humar í forrétt og humar í aðalrétt og hvítvín til að skola öllum þessum humar niður. Ingibjörg var þar með Eyþóri sínum og sagðist lesa bloggið. Kveðja til hennar

Við fórum svo á Ölstofuna og þar var fullt fjölmiðlafólk. Svo fórum við á Vínbarinn og þar var fullt fjölmiðlafólk. Óskaplega heimilislegt

Þegar við komum heim sagði Unnur barnapía okkur að systur hefðu verið dásamlegar. Eins og við vissum það nú ekki. Það var víst töluvert sprengt hérna í nágrenninu og Elísabet tilkynnti að það ætti að taka í lurginn á þeim sem það gerðu. Og  bætti svo við: "Veistu hvað það þýðir? Það þýðir að lúskra á öllum líkamanum."

Ekki veit ég hvaðan barnið hefur þetta

Gott kvöld. Góð sjö ár. Og góð fjórtán ár, ef út í það er farið

 

 

Stafarugl

Ég rauk í Fossvogsskóla í hádeginu að sækja Elísabetu, sem hafði kastað upp stafasúpu og brauði. Kastaði bara upp heilu orðunum, misskiljanlegum að vísu.

Hún er hress að sjá hérna heima núna. Getur verið að barnið sé hætt að þola normal mötuneytismat eftir veislu síðustu tveggja vikna?

Þessu verður mætt af hörku. Hafragrautur á morgun.

Hversdagurinn

Systur voru nokkuð brattar í morgun. Það þurfti að vísu nokkrar fortölur til að koma þeim framúr, en það er nú ósköp skiljanlegt þegar vindurinn gnauðar og rigningin lemur gluggana einu sinni, einu sinni enn. En þær voru glaðar og spenntar að fara í skólann aftur.

Ég held að þær séu búnar að fá nóg af ullabjakk-væðingu jólanna  Þær tóku því alla vega fagnandi að fá hreina jógúrt og vínber í morgunmatinn. Svo verðum við að taka okkur á og fara að malla hafragraut á morgnana, það kjarnafæði ætti að duga þeim vel.

Í dag ætlum við að nálgast fínu kuldaskóna, sem Knútur frændi keypti fyrir okkur í Ameríkunni. Við Kata uppgötvuðum nefnilega um jólin, að systur eiga ekki almennilega kuldaskó. Við keyptum vissulega skó fyrir þær í ágúst, sem áttu að duga út veturinn, en þeir eru of þröngir til að þær geti með góðu móti verið í hosum og svo eru þeir bara ekki nógu hlýir. Þessari staðreynd áttuðum við okkur hins vegar ekki á fyrr en núna um jólin, sem helgast auðvitað af því að rigningin hefur verið allsráðandi og þær hafa nær alltaf farið í hosum og stígvélum í skólann. Hverskonar vetur er það eiginlega, þegar aldrei þarf að draga fram kuldaskó, bara stígvél? Ömurlegur, svo einfalt er það. En Knútur fór sem sagt í búð fyrir okkur í Ameríkunni og nú er spurningin bara hvort einhver not verða fyrir kuldaskó það sem eftir lifir vetrar.

Ég er að setja mig í vinnustellingar aftur. Margar, margar bækur bíða þess að vera skrifaðar og ég ætla að skrifa nokkrar þeirra. Byrja alla vega á einni núna. Svo á ég eitt handrit nánast klárt frá síðasta ári og sú bók kemur út með vorinu. Ég get alveg vanist þessu, svei mér þá. Það hentar mér ágætlega að sitja yfir svona verkefnum, fremur en að skrifa fréttir eða greinar.

Jólafríið búið

Síðasti frídagur systra á enda runninn. Þær hafa notið þess að vera í fríi, en við þurftum virkilega að taka á til að snúa sólarhringnum við, þær voru farnar að sofa æ seinna á kvöldin og kúrðu fram undir hádegi. Nú tekur alvara lífsins við á morgun, en svo kemur reyndar tveggja daga frí í kjölfarið.

Við slæptumst fram eftir degi hérna heima. Kata var að kljást við eftirköstin af þessum bilaða bakverk sem hefur heltekið hana síðustu daga. Hún er nú farin að ganga eðlilega, svo þetta er allt að koma. Hún tók því samt rólega og var heima í hlýjunni á meðan ég skrapp með systur í Gerðuberg. Þar er hægt að skoða myndir úr íslenskum barnabókum og meira að segja blaða í bókunum og lesa þær ef maður vill. Við fórum afar hægt yfir sýninguna, enda þurftum við að lesa sumar bækurnar, sem við höfðum ekki séð áður, og svo var auðvitað dálítið merkilegt að sjá stórar myndir úr þeim bókum sem systur eiga.

Þegar við höfðum mjakast um jarðhæðina fórum við upp á næstu hæð, en þar er sýning Sigrúnar Eldjárn og það var reyndar hún sem við ætluðum okkur að sjá. Á efri hæðinni tók Málfríður við okkur í allri sinni dýrð, bíllinn hennar stóð þar líka og krakkar máttu príla í honum. Mamma Málfríðar var inni í húsinu þeirra, skreytt eins og jólatré, rétt eins og í einni bókinni. Svo var eldflaug, sem krakkar gátu skriðið inn í og margt, margt fleira skemmtilegt. Systur voru sammála um að þetta væri skemmtilegasta sýning sem þær hefðu nokkru sinni séð.

Ekki minnkaði fjörið þegar við fórum í Listasmiðjuna. Þar gátu systur litað, klippt og límt að vild. Heilu kassarnir af glimmer-lími og dollurnar af alls konar glitri og pallíettum. Draumaheimur 6 ára listamanna

Við vorum einu gestirnir á sýningunni klukkan fjögur á fimmtudagseftirmiðdegi, sem var ekkert verra. Við höfðum okkar hentisemi með alla hluti, hengdum upp listaverkin okkar og kvittuðum í gestabók. Við hefðum örugglega verið enn lengur ef Margrét hefði ekki þurft að fara til læknis. Hún hefur verið með eyrnaverk undanfarið og hann ætlaði sér greinilega ekki að fara af sjálfsdáðum.

Þegar við komum heim kippti ég framtönn í efri góm úr Elísabetu, enda var tönnin sú farin að pirra hana verulega, dinglaði laus og var öll eitthvað asnaleg við hliðina á skarðinu eftir hina framtönnina. Elísabet rumskaði áðan og lýsti því þá yfir að það væri miklu betra að sofa með stórt skarð.

Þær eru spenntar að fara að byrja aftur í fimleikum og fótbolta. Þær gáfu hvor annarri fimleikaboli í jólagjöf. Það var frekar fyndið, því hvorug vissi að hin myndi gefa henni sömu gjöf. Við Kata létum þær fá misstóra kassa til að pakka bolunum í og hamingjan var ekki lítil þegar þær uppgötvuðu, hvor um sig, að þær fengu sama daumabolinn og þær gáfu. Nú geta þær ekki beðið eftir að fara á fyrstu æfinguna eftir jól, því hingað til hafa þær æft í stuttbuxum og bol. Sem er fínt á fótboltaæfingar, en alveg hrikalega glatað á fimleikaæfingar.

Æ, þær eru báðar eitthvað ruglaðar í ríminu núna, Elísabet hefur komið þrisvar fram núna undir miðnættið og segist ekki geta sofið, Margrét vaknaði einu sinni og tók undir þetta, hún gæti bara alls ekki sofið. Hún er reyndar löngu sofnuð aftur, en Elísabet er eitthvað vansæl. Eða jafn vansæl og hún verður, þetta ljós. Það er engin furða þótt þær þurfi að vinda ofan af ósiðunum sem þær hafa tekið upp um jólin. Það verður fróðlegt að sjá hversu sprækar þær verða klukkan sjö í fyrramálið.

Frost

Bára guðmóðir tók mynd af fjölskyldunni við Skorradalsvatn á laugardag. Systur voru alsælar yfir útiverunni, þótt kuldinn væri nístandi, enda skiptir slíkt engu máli. Bara klæða sig vel. Kata var líka lukkuleg, en ég virðist einna helst stórkostlega undrandi á öllu saman. Var samt glöð.

Jibbí !

Systur voru hálf vængbrotnar um áramótin, jafn frábær og þau voru, af því að mamma þeirra var ekki jafn spræk og venjulega. Kata fékk eitt heljarinnar þursabit á sunnudag og versnaði um allan helming á gamlársdag, þótt hún þraukaði veislu hjá Ásthildi, skorðuð af í góðum stól. Í dag var hún fjarri því að vera skárri, þótt hún reyndi að fylgja okkur eftir í því takmarkaða aktívíteti sem við stunduðum.

En systur hafa sem sagt verið hálf ómögulegar yfir þessu, spurt mömmu sína oft hvernig henni liði og verið á hjólum í kringum hana.

Í kvöld, eftir margra tíma setu með heita bakstra við bakið, fór Kata inn í svefnherbergi til systra og sá þá að Elísabet lá ofan á sænginni sinni og sneri öfugt í rúminu í þokkabót. Kata kraup við rúmið, lyfti undir Elísabetu og hjálpaði henni að leggjast rétt. Elísabet rumskaði, leit á mömmu sína, greip um hálsinn á henni og knúsaði stutt, sagði: "Jibbí!" og sneri sér út í horn.

"Jibbí, hvað?" spurði Kata.

"Jibbí, þú ert bötnuð" sagði Elísabet og hélt áfram að sofa.