Skapsveiflur

Þegar ég rumskaði að morgni gamlársdags og byrjaði að bylta mér heyrðist sagt mjórri röddu: "Það er lítil stúlka á bakvið þig".  Elísabet hafði laumast upp í og ætlaði ekki að verða undir mér þegar ég sneri mér við

Við tókum því afskaplega rólega fram eftir degi, skruppum aðeins að kaupa í matinn og nokkur blys, en vorum mest heima. Systur skruppu í heimsókn til afa Torben og ömmu Möggu með mömmu sinni á meðan ég kláraði að sykurbrúna kartöflur, baka brauð og gera sveppasósu fyrir stórveisluna hjá Ásthildi systur um kvöldið. Þangað vorum við mættar rétt fyrir sjö, ásamt helftinni af stórfamilíunni mín megin. Ásthildur og Matthías eru slíkir gestgjafar að leitun er að öðru eins og til að toppa það er Matti "tertumaður" mikill, skýtur upp hverri stórtertunni á eftir annarri.

Ég hélt nú alveg vatni yfir Skaupinu  Mér finnst mjög mikill munur á því að gera grín að þjóðinni -góðlátlegt grín - en að hæðast ruddalega að henni. Sumt var vissulega fyndið, en mér fannst þessi Lost-tenging alveg glötuð. Ég varð samt ekki verulega pirruð fyrr en í blálokin, þá fannst mér alveg keyra um þverbak með myndbirtingum af ælandi unglingum, Kárahnjúkasprengingum og öðru miður lukkuðu, á meðan kvaldir útlendingar sungu Ísland er land þitt... Ég vil fá að vera "blissfully ignorant" á gamlárskvöld, hlæja að pólitíkusum og viðskiptaforkólfum, en ekki standa upp með óbragð í munni yfir því hvað allir Íslendingar eru mikil fífl - fyrir utan þá sem gerðu Skaupið, auðvitað, þeir eru voða, voða meðvitaðir

Nóg um það, ég lét þetta nú ekki pirra mig lengi og ætla ekki að láta það gerast aftur. Við ókum heim frá Ásthildi um tvöleytið og systur steinsofnuðu.

Dagurinn í dag hefur verið rólegur, við fórum ekkert út úr húsi fyrr en seinnipartinn, en þá vorum við búin að hafa nágranna í snarli og spjalli. Við drifum okkur að Ægisíðubrennunni klukkan sex, en forðuðum okkur aftur úr nístingskuldanum og rokinu hálftíma síðar. Enduðum heima í garði með nokkur blys og gos, sem ekki var hægt að koma í lóg á gamlársdag vegna veðurs.

Núna ætlum við að horfa á Önnu og skapsveiflurnar. Systur fá þá að sjá hvernig á EKKI að umturnast þegar skriðið er yfir á unglingsár. Eða hvernig á ekki að haga sér þótt Skaupið fari í taugarnar á manni

 

Músaspor í frosti

Fjölskyldan brá sér í Skorradalinn á föstudagskvöld. Þar gistum við í sumarbústaðnum hjá guðmæðrunum Addý og Báru, í afskaplega góðu yfirlæti. Systurnar tala alltaf eins og þær eigi þennan bústað líka, enda er svefnloftið greinilega alveg frátekið fyrir þær, með alls konar dóti, uppsettu kúlutjaldi og Guð má vita hvað. Guddurnar gáfu þeim ný vasaljós þegar við mættum á staðinn á föstudaginn, svo það er ekkert lát á dekrinu á þeim bænum.

 

Á laugardagsmorgun skreið ég upp á svefnloft til systra, sem tóku mér með kostum og kynjum, settu mig í miðjuna, breiddu vel yfir mig og svo steinsofnuðum við allar þrjár. Það endaði með að við sváfum allar sex fram undir hádegi, svei mér þá. Elísabet spratt þá upp og tilkynnti að nú fengi hún egg og beikon, sem er í alveg sérstöku uppáhaldi. Ég spurði hvernig hún vissi það. “Við fáum alltaf egg og beikon í sumarbústaðnum!” sagði hún, mjög undrandi á spurningunni. Þetta reyndist auðvitað rétt hjá henni. Addý og Bára klikka nú ekki á þessu.

 

Þegar við loks fórum út fyrir dyr var ægilega kalt, en við vorum rækilega dúðaðar. Við eyddum drjúgum tíma í að henda klakahellum út á frosið vatnið og horfa á þær splundrast eins og kristal. Flottast var þegar við fundum klaka sem hafði malarhrúgu að geyma, þá brotnaði ekki bara klakinn í þúsund mola þegar hann skall úti á ísnum, heldur rúlluðu líka smásteinar í allar áttir.

 

Við þurftum líka að rannsaka músaspor. Þau voru fá við sumarbústað guðmæðra, en við suma aðra var allt útsporað. Margföld slóð lá undir hús, út aftur, undir tré skammt frá, eða undir gólfið í bátaskýlinu. Mikið fjör að elta þetta, en ég festist ekkert í greinum að þessu sinni af því að ég gat alltaf beint athygli systra að nýjum sporum á greiðfarinni slóð.

 

Við urðum því miður að kveðja Skorradalinn um þrjúleytið og bruna í bæinn, enda fórum við í Þjóðleikhúsið síðdegis og sáum Skilaboðaskjóðuna. Mikið snilldarstykki og ég efast um að stelpurnar hafi skemmt sér betur en mæðurnar. Við þekkjum öll lögin, enda hefur diskurinn verið spilaður fram og til baka á heimilinu undanfarin fjögur ár, svo það var frábært að sjá Putta, Möddumömmu, dvergana Dreitil og Snigil og félaga, nátttröllið og allar ævintýrapersónurnar vakna til lífsins.

 

Eftir svona snilldarleikhúsferð var alveg rakið að borða önd á danskan máta hjá tengdó. Enginn svikinn af þeim trakteringum.

 

Gærdagurinn var innidagur og ekki að ástæðulausu. Púff, hvað ég er orðin leið á roki og rigningu. Vissulega var veðrið jólalegt og ljúft yfir blájólahátíðina, en þetta eru bara eintóm leiðindi. Loks þegar við fórum út, um kvöldmatarleytið, var allur snjór horfinn. Við gátum þó  huggað okkur við ljúfa fiskisúpu í saumaklúbbs/og maka/ og barna –boði hjá gamla vinkvennahópi Kötu.

 

Systur eru í góðu formi þessa dagana. Þær njóta þess að vera í fríi og það er líka alveg einstaklega gaman að vera með þeim í fríi. Þær eru orðnar svo stórar og skemmtilegt kompaný.

Fasteignamógúlar í Logalandi

Þegar við vöknuðum í morgun vildi Margrét strax kanna hvort hleðslubatteríið í fína, fjarstýrða bílnum hennar hefði hlaðist um nóttina. Ég hafði gert tilraun til hleðslu nóttina áður, en gleymdi þá að fjarlægja einhvern plastflipa, svo batteríin hlóðust ekki. Mér rann því blóðið til skyldunnar, staulaðist fram út og kom tveimur fjarstýrðum bílum í gagnið. Gaman að bauka við slíkt eldsnemma morguns á náttserknum. En systur voru alsælar, enda eru þetta flottir bílar, með skærum framljósum og sýna alltaf stefnuljós þegar þeir beygja. Sem er auðvitað ekki mjög þjóðlegt, en samt svo ægilega pedagógískt og gott. Kristín Þorsteins væri lukkuleg með svona bíla á heimilinu.

Á meðan systur klesstu á veggi á neðri hæðinni fórum við Kata enn og aftur að bauka í eldhúsinu. Við vorum með dálítinn hádegisverð og heiðursgestirnir voru foreldrar mínir, sem áttu 54 ára brúðkaupsafmæli. Hálf öld og fjórum árum betur. Ef einhvern tímann var tilefni til hátíðarhalda...

Eftir hádegisverð tókum við því syndsamlega rólega. Kata brá sér af bæ í vinnuerindum, en ég og stelpurnar lögðumst í Shrek jólamyndina sem afi Torben tók upp fyrir okkur og lásum enn meira í jólabókum. Svo enduðum við daginn á Monopoly, þar sem mæðgurnar gjörsamlega rústuðu mér. Elísabet lagði undir sig heilu hverfin og Kata og Margrét fylgdu henni þétt eftir. Ég náði að eignast eina götu, en annars færði ég mig bara úr fangelsi á áhættureiti, og þaðan aftur í fangelsi, eða stoppaði við hótelin þeirra þriggja. Svo rammt kvað að hörmulegu gengi mínu að systurnar voru gjörsamlega miður sín. Ég sagði þeim að þetta væri allt mjög normal og til marks um heppni mína í ástum. Þeim fannst ég skrítin og héldu áfram að hugga mig. Kata hrærðist ekki til neinnar vorkunnar fremur en fyrri daginn, það ískraði bara í henni þegar ég varð að reiða af hendi síðustu 27 þúsund krónurnar fyrir viðdvöl á einni götunni hennar. Voða skemmtilegt spil eitthvað!

Þetta er allt Möggu systur að kenna, hún gaf fjölskyldunni þetta spil í jólagjöf, örugglega í þeirri veiku von að við myndum taka okkur til og friða allan Laugaveginn eins og hann leggur sig. Elísabet keypti hins vegar Laugaveginn og græddi á tá og fingri. Ef þetta hefði verið í raunheimum, þá hefði hún áreiðanlega rifið hvern timburkofa við götuna og byggt hagkvæmara á reitnum. Hafðu það, Magga systir!

Föst á náttfötum milli greina? Jólin, jólin...

Enn einn yndislegur dagur

Systur byrjuðu daginn á að skreppa í náttfatapartý til Mörtu Maríu vinkonu og nágranna og fjölskyldu hennar. Mikið fjör og foreldrum bannað að láta sjá sig fyrr en hálfum öðrum tíma síðar. Nágrannarnir á númer 2 hafa gert þetta áður og ég minntist þess að hafa mætt til þeirra í venjulegum fötum, en uppgötvað þá að allir aðrir voru í náttfötum. Við Kata ætluðum sko ekki að brenna okkur á þessu aftur, fórum í nátttreyjur, grófum upp náttbuxur (eða ég, Kata átti einhverjar nýlegar og flottar) fórum svo í náttsloppa og steðjuðum yfir klukkan hálf tólf. Gleði okkar var auðvitað ósvikin þegar við uppgötvuðum að við vorum einu foreldrarnir í náttfötum  Líklega hefur mig misminnt eitthvað, það kemur stundum fyrir  Svo eru kerlingar að kvarta sem mæta í svipuðum kjólum á árshátíð! Þær eru þó báðar klæddar miðað við tilefni!! Nágrannarnir kipptu sér auðvitað ekkert upp við klæðaburðinn, það fólk er farið að kannast þokkalega við okkur.

Eftir gott stopp á númer 2 fórum við heim, enn í náttfötunum að sjálfsögðu. Við dúðuðum okkur vel og vandlega og ókum upp í Öskjuhlíð. Þar örkuðum við um göngustíga allt þar til systur sáu kanínuspor sem þær ákváðu að rekja.

Því miður hafði þetta smávaxna kanínukvikindi farið um allan skóg, undir neðstu grein hér og milli þúfna þar. Systur fóru létt með að elta slóðina, Kata tróðst á milli greina og ég velti fyrir mér hversu neyðarlegt það yrði þegar björgunarsveit yrði kölluð út til að aðstoða konu sem sæti föst í greinum í Öskjuhlíð. Sú tilhugsun gaf mér kraft til að brjótast áfram.

Núna er allt með kyrrum kjörum í Logalandinu, systur leika með dót og mömmur lesa jólabækur. Önnur alla vega, hin bloggar eins og venjulega. Við ætlum að fá hangikjöt hjá tengdó í kvöld, svo jólasælan er ekki búin enn.

Jólin, jólin...

Ég geri hér með nýja tilraun til jólafærslu, það þýðir ekkert að vera í fýlu á sjálfum jólunum þótt tölvan taki upp á því að éta frásögn mína af síðustu þremur dögum

 

Við Kata vorum næstum búnar að eyðileggja Þorláksmessu. Bara sisona og án þess að átta okkur á því sjálfar.

 

Við byrjuðum Þorláksmessu vel, fórum í veislu til Möggu systur og Péturs um hádegisbil, þaðan á Einimel til afa og ömmu og svo fór Kata með stelpurnar í dálítinn jólagjafaleiðangur í bæinn. Ég mátti ekki koma með.

 

Þegar Kata kom heim fórum við bara að stússa hitt og þetta. Elísabet kvartaði: “Þetta er ekki Þorláksmessa.” Við sögðum henni að nú værum við að fara að skreyta jólatréð, eins og við gerðum alltaf á Þorláksmessu. En hún brást bara reið við og endurtók að þetta væri ekki Þorláksmessa.

 

Við veltum þessu ekkert sérstaklega fyrir okkur, en hún kom aftur til okkar skömmu síðar. Þá var henni runnin reiðin og hún ákvað að reyna að koma vitinu fyrir okkur með fortölum: “Sko, Þorláksmessa er þegar allir fara niður í bæ og maður má vera úti þótt það sé komin nótt.”

 

Við héldum áfram að malda eitthvað fullorðins í móinn, með setningum eins og “já, en þið voruð í bænum í dag með mömmu” og “en elskan mín, við erum að fara að setja upp jólatréð”. Henni varð ekki haggað og hún kallaði systur sína til vitnis. Þarna voru þessir tveir öldungar með það gjörsamlega á hreinu hver Þorláksmessuhefðin væri: Að fara niður í bæ þótt það væri komin nótt.

 

Við játuðum okkur sigraðar, enda sáum við að við höfðum bara ætlað að vera praktískar, eins og fullorðnu fólki hættir svo til að vera. Það var svo ansi freistandi að byrja að skreyta tréð þarna um sjöleytið og láta bæjarferðina eiga sig. Leiðindakellingar, báðar tvær.

 

Við fórum niður í bæ og þokuðumst um Laugaveginn í mannhafinu. Systur voru alsælar. Eitt sinn nefndum við hvort við ættum að fara eitthvert inn, en Elísabet sagðist vilja vera “úti í veröldinni” svo það náði ekki lengra. Seinna sættust þær á að fara inn á veitingastað og fá eitthvað í gogginn, en svo var arkað af stað á ný.

 

Þær vildu auðvitað skreyta tréð þegar heim kom, þótt þær væru fölar af þreytu. Þær spurðu hvort þær mættu alveg örugglega vaka áfram og við svöruðum játandi. “Þá get ég alveg geispað og sagt hvað ég er þreytt” sagði Elísabet, sem hefði aldrei, aldrei viðurkennt slíkt nema af því að hún var búin að fá loforð fyrir löngu kvöldi.

 

Þær sváfu fram eftir á aðfangadag, við vorum ekki komnar á stjá fyrr en um hálf ellefu. Auðvitað voru þær spenntar, en samt voru þær rólegar að bauka með okkur fram eftir degi. Þær fóru í dálítinn jólagjafabíltúr með mér eftir hádegið, en þegar við komum heim fóru þær í heitt jólabað og svo aftur út að aka. Að þessu sinni með Kötu, sem var búin að lofa þeim hefðbundna blund-bíltúrnum. Þær vita nefnilega sem er, að þeir sem ætla að vaka lengi á aðfangadag þurfa helst að fá sér kríu um miðjan dag. Og þær voru alveg með það á hreinu hvernig bíltúrinn átti að vera: Mamma þeirra átti að aka út úr bænum.

 

Kata sneri við undir Esjurótum með tvær hrjótandi stelpur í aftursætinu, dúðaðar í flísteppi. Þegar þær komu endurnærðar hingað heim var ég langt komin með matseld og stutt í að tengdó kæmi í mat. Systur fóru í sparikjólana og voru eins og englar.

 

Jólapakkaflóðið til þeirra systra ætlaði engan endi að taka. Þær fengu svo fínar og góðar gjafir, til dæmis margar, margar bækur. Ég bað vinsamlega um að fá að lesa fyrir þær Ballið á Bessastöðum fyrst allra bóka og þær samþykktu það. Við skemmtum okkur allar konunglega, en ég sýnu mest.

 

Fyrir utan bækur fengu þær alls konar dót, föt og fínerí sem hæfa litlum skvísum. Og við Kata vorum sko aldeilis ekki afskiptar, ónei.

Þegar þær voru komnar upp í rúm, seint og um síðir, spurði ég Margréti hvað hefði verið best við daginn. “Að vera með fjölskyldunni” sagði litla krúttið, sem ryður út úr sér slíkum krúttmolaathugsasemdum alla daga. En hver var besta gjöfin, spurði ég þá og hún sagði að það hefði verið gjöfin frá okkur mömmu. Hún var áreiðanlega að hugsa meira um bókina sem við gáfum henni en leikfangið. Bókin var nefnilega hin mikla bók um drekafræði, stórkostleg fræðibók um allt sem viðkemur drekum. Litli nörðurinn hún Margrét er búin að liggja yfir bókinni og af og til lætur hún fróðleiksmola falla, til dæmis um ísdreka á Grænlandi, hvernig best sé að temja dreka og hvernig best að vingast við þá, sem er nú líklegra til árangurs en að reyna að temja þá, að því er bókin segir. Svo er hún búin að nota dulmálslykilinn til að ráða í rúnirnar leyndardómsfullu sem eru hér og þar um bókina. Fullkomin Margrétar-bók

 

Elísabet sagði “bara allt” þegar ég spurði hana hvað hefði verið best á aðfangadag. Þegar ég spurði um bestu gjöfina fór hún að hika og tafsa: “Sko, gjöfin frá ykkur mömmu var alveg frábær, ég er mjög ánægð með svona dót og mig hefur alltaf langað í svona dót og ég ætla sko að leika mikið með það en, sko, en....”

 

Ég sagði henni að hún þyrfti ekki að hafa minnstu áhyggjur af að ég yrði ósátt, þótt hún nefndi einhverja aðra gjöf sem þá bestu. “Rúlluskórnir” sagði hún þá strax. Knútur frændi og fjölskylda gaf þeim systrum rúlluskóna, með hjól undir hælunum og þeir eru sannarlega besta jólagjöfin hennar Elísabetar.

 

Jóladagur var rólegur í Logalandinu. Við sváfum lengi, þvældumst um á náttfötum og höfðum loks dug í að klæða okkur og fara í jólamessu í Fríkirkjunni klukkan tvö. Svo fórum við bara aftur heim og lögðumst í dót og bækur, allt fram að hangikjötinu. Við lukum kvöldinu í heita pottinum, sem er alveg sérstaklega yndislegur í kulda og snjó.

Þetta verður ekki betra nema eins

 

Gleðileg jól!

Lykt af laufabrauði

Heimsókn Gluggagægis var tíðindalaus, hann fékk bara sínar smákökur og mjólk og þakkaði pent fyrir sig með litlum gjöfum.

Í dag þreyttist Margrét ekki á að minna á að Gáttaþefur vildi laufabrauð.

Núna er laufabrauð við arininn og vonandi rennur karlinn á lyktina.

Systur voru alsælar að komast í jólafrí. Eftir að Marta María nágranni hvarf á braut um hádegisbil kom María Hrund frænka í heimsókn. Hún býr í Danmörku, en það var samt eins og þær frænkur hefðu síðast sést í gær. Eintóm sæla.

Þær fóru með mér í Kringluna og hjálpuðu til að velja eina jólagjöf. Ég bað þær um að ímynda sér að þær væru 10 ára strákar. Þá upphófust miklir skrækir í aftursætinu. Elísabet var með tagl, svo hún gat ekki verið 10 ára strákur. María var í bleikri úlpu, úff, ekki gat hún þá verið strákur. Margrét var ekki kyrfilega "merkt" kyni sínu að þeirra mati og hún fór á flug í ímyndunarleik, lýsti því yfir að hún vildi sverð og róbót og bíl.

Þrátt fyrir þetta gengu kaupin á gjöfinni vel. Og við notuðum tækifærið og keyptum tvær gjafir til að setja undir tréð í Kringlunni. Þær frænkur lifðu sig mjög inn í það, voru leeeengi að velja réttu gjafirnar, eina fyrir strák og aðra fyrir stelpu.

Síðdegis var afmælisboð hjá herra Sigurði Karli Knútssyni, sem þrátt fyrir svo langt og myndarlegt nafn er bara eins árs kútur. Hann hafði greinilega fengið aðstoð við undirbúning afmælisveislunnar og við tróðum okkur út af alls konar gúmmelaði.

Við Kata fengum smá fullorðinstíma í kvöld, þökk sé Eddu barnapíu, ókum niður í bæ og röltum Skólavörðustíg. Þar eru svo margar og skemmtilegar verslanir. Við fórum reyndar alla leið niður í Iðu við Lækjargötu og þar var ég véluð til að lofa mér í upplestur kl. fjögur á morgun. Allt í góðu með það, ekkert betra að gera tveimur dögum fyrir jól.

Draugar

Systur sváfu til rúmlega hálf níu, enda búið að tyggja ofan í þær að í dag væri frí, en samt væri enginn barnatími í sjónvarpinu. Þetta virkar greinilega og verður notað miskunnarlaust um jólin.

Þær eru búnar að vera alsælar þennan morguninn. Marta María nágranni kom til þeirra og allt í einu fylltist húsið af draugum! Þær vinkonurnar sjá draug í hverju horni og hlaupa skrækjandi upp og niður stiga. Eitt skipti, þegar þær stóðu tinandi í miðjum stiga og rýndu niður, í þeirri von að sjá enn einum draugi bregða fyrir, kom púkinn upp í mér þar sem ég sat og pakkaði inn jólagjöfum á efri hæðinni. Ég læddist að stigaopinu og öskraði svo af öllum lífs og sálar kröftum. En hefði betur látið það ógert, því ég held að ég hafi misst heyrn vegna ógurlegu skrækjanna sem bárust frá þremur 6 ára, draugahræddum stelpum.

Núna sitja þær með heitt súkkulaði og nýbakaða kanelsnúða og virðast hafa gleymt öllum draugum. Í bili alla vega. Það gefur mér færi á að fara út í garð og taka heita pottinn í gegn, enda verður hann sko notaður um jólin. Ég vil hins vegar helst hafa snjó og brakandi kulda þegar ég fer í pottinn að vetrarlagi, ekki rigningu, rigningu, rigningu, rigningu og rigningu, eins og verið hefur í allt haust og vetur.

Skólajól

Systur eru á jólaskemmtun í skólanum núna. Þær voru mjög spenntar þegar þær vöknuðu, voru fljótar að klæða sig og svo stóð Kata drjúga stund og gerði þær fínar um hárið. Mikið glaðar þegar komnar voru litlar fléttur, teygjur og spennur um allan koll. Svo spreyjaði Kata glimmer-hárspreyi yfir allt saman. Sex ára glimmersæla, hvorki meira né minna.

Foreldrar nutu þess heiðurs að fá að fylgjast með fyrsta skemmtiatriði jólaskemmtunarinnar, þegar 6 ára krílin spiluðu tvö lög á blokkflauturnar sínar. Fyrst sungu þau reyndar lögin, en spiluðu svo. Stelpur í jólakjólum og strákarnir líka glerfínir, sumir í jakkafötum. Það er eitthvað við litla stubba í jakkafötum sem er alveg ótrúlega krúttlegt.

Eftir jólaskemmtun ætla stelpurnar að koma með mér í Þjóðminjasafnið og svo kíkjum við kannski aðeins í bæinn á eftir.

Getur verið að það verði bara þéttur úði í dag, en ekki hellirigning? Of gott til að vera satt?? Sjáum til...

Bjúgnakrækir

Systur höfðu töluverðar áhyggjur, af því að ég keypti hvorki bjúgu né pylsur í dag. "Hvað á Bjúgnakrækir eiginlega að fá?" spurðu þær, andstuttar af stressi.

Ég varð að kalla á mömmu þeirra mér til hjálpar og spurði hana mjög leiðandi spurningar: "Kata, hvað er pepperoni?"

Kata kveikti um leið: "Pepperoni er krydduð pylsa, eiginlega eins konar bjúga."

"Jæja, já. En hvað er salami?"

Kata klikkaði ekki: "Salami, það vitið þið nú hvað er! Við eigum danska salami-pylsu í ísskápnum, rosa stóra, eiginlega svona risabjúga."

Nú er diskur við arininn með nokkrum sneiðum af ítölsku pepperoni og nokkrum af danskri salami-pulsu. Systur er sofnaðar, sannfærðar um að Bjúgnakrækir verður alsæll.

..af álfum var þar nóg

Hér er fjölskyldan í miklu jólastuði:

http://www.elfyourself.com/?id=1557501044

Assgoti sniðug svona forrit, sem gera mér kleift að vera með smæsta höfuð fjölskyldunnar. Ég er auðvitað "höfuð fjölskyldunnar" (hóst, hóst), en hef hingað til ekki verið höfuðsmá. Dejligt bara.