Jólin, jólin...

Það er að verða jólalegt um að litast í Logalandinu. Að vísu er nú enn fremur lítið af skrauti innan dyra, en það stendur til bóta um helgina. Utan dyra er þetta allt að koma. Serían löngu komin á svalirnar, önnur á litla kofann þeirra úti í garði og svo er upplýstur jólasveinn á pallinum. Fyrir framan hús stendur upplýst jólatré og í gær hafði ég loks af að setja seríu á þakskeggið fyrir ofan bílskúrsdyrnar.

Enn á eftir að leysa vandann með síklifrandi jólasveininn frá Byko. Við keyptum sveinka að þrábeiðni dætranna, sem geta ekki ímyndað sér neitt dásamlegra en þybbinn jólasvein, sem klifrar upp og niður upplýsta slöngu allan sólarhringinn. Sveinki átti að príla á svölunum, en svo kom í ljós að honum fylgir leiðinda straumbreytir, sem verður að vera innanhúss! Það takmarkar mjög hugsanlega sveinka-staði. Ætli þrautalendingin verði ekki að láta hann klifra utan á kofanum þeirra systra í garðinum? Þá fer nú heldur betur að verða skrautlegt um að litast þar. Hinn möguleikinn er að láta sveinka puða á slöngunni við útidyrnar að heimili okkar. Það telst kannski ekkert sérstaklega smart, en þá ber að hafa í huga að helmingi heimilisfólks finnst það algjörlega frábært.

Kata hefur tekið bakstursköst með systrum af og til. Piparkökurnar, sem voru bakaðar og skreyttar í síðustu viku, eru löngu búnar. Núna eru tveir fullir stampar af smákökum, sem voru bakaðar í gær og í fyrradag og endast vonandi út vikuna. Við erum nefnilega á því að smákökur eigi að borða á aðventunni, en ekki á jólunum þegar maður kemur aldrei niður slíku góðgæti eftir allar kjötmáltíðirnar og konfektið.

Ekkert skyggir á jólastemmninguna á þessum bænum, til allrar hamingju. Stundum rekst ég að vísu á einhver pirringsskrif fólks, sem lætur eins og jólin séu eintómur hamagangur og læti og ekkert nema hámark lífsgæðakapphlaupsins. Ég reyni að láta slíkt ekki fara í taugarnar á mér, en tekst það ekki alltaf. Í fyrra varð sá pirringur minn að heilum pistli í Mogganum og ég birti hann bara hérna aftur. Þá er sú yfirlýsing frá:

Veiðileyfi í desember

 

Hann virðist ætla að hefjast enn á ný, söngurinn um að jólin séu hátíð kaupmanna, sem setji jólaskrautið allt of snemma upp, drekki öllum í auglýsingum og telji fólki trú um að það sé algjörlega bráðnauðsynlegt að eignast alls konar óþarfa.

Og nú hefur enn einu sinni verið gerð könnun á því hve miklu Íslendingar muni eyða í jólahaldið. Rannsóknarsetur verslunarinnar segir að það verði um 8 milljarðar króna. Reiknað er með að þessi mikla verslun fari á skrið á nýbyrjuðu kortatímabili. Íslendingar ætla víst flestir að kaupa jólagjafir fyrir um 26 til 50 þúsund krónur, en tæpur fjórðungur þjóðarinnar reiknar með að nota 51 til 75 þúsund krónur í gjafir.

Jólin eru hátíð ljóss og friðar. Þau eru hátíð barnanna. Það má vel vera að sumum þyki þau líka vera hátíð kaupmanna og að þannig séu þau slæm birtingarmynd neyslusamfélagsins. Þar er ég algjörlega ósammála.

Í desember vil ég fara á jólatónleika, sjá jólakvikmyndir, kaupa jólaskraut og skreyta allt hátt og lágt heima hjá mér. Ég vil kaupa sérstakt jólaskraut til að punta nýja herbergið stelpnanna minna og útbúa fallegan aðventukrans á stofuborðið. Ég vil fara með stelpurnar mínar á jólaleikrit og kaupa handa þeim fín og falleg jólaföt. Ég vil hlaupa á milli verslana og finna þessa einu réttu jólagjöf handa konunni, dætrunum, vinum og vandamönnum. Ég vil rogast með hvern innkaupapokann á eftir öðrum út úr matvöruversluninni, með hangikjöt og hamborgarhrygg. Ég vil kaupa stóru úthafsrækjurnar af samstarfskonu minni, því þær verða girnilegur forréttur. Ég vil hafa uppi á honum Ævari og kanna hvort hann fer til rjúpna, svo veislumaturinn á aðfangadagskvöld verði eins og hann hefur alltaf verið, allt frá því að pabbi minn fór á fjöll með haglabyssuna sína. Ég vil norpa í kuldanum við jólatréssöluna, mæla og spá þar til ég hef fundið fallegasta tréð í stofuna heima. Ég vil sitja fram á nótt, skoða jólakortin sem ég fékk í fyrra og skrifa ný til fólks um allan heim, sem ég sinni því miður ekki sem skyldi aðra mánuði ársins. Ég vil koma heim úr vinnunni og sjá lítinn bunka af jólakortum á mottunni undir póstlúgunni. Ég vil fara í ÁTVR og kaupa gott púrtvín til að sötra með köldum gestum sem kíkja í aðventuheimsókn. Ég vil skúra allt og skrúbba, svo heimilið verði glansandi fínt um jólin. Ég vil eyða einum degi í piparkökubakstur með Kötu og stelpunum. Ég vil líka baka smákökur eins og mamma mín bakaði alltaf. Ég vil kaupa fínasta pappír og kort til að jólapakkarnir verði glaðlegir og fallegir.

Og þessa aðventuna vil ég líka fara til Kaupmannahafnar og eiga náðuga stund í julefrokost með Kötu á Det Lille Apotek.

Auðvitað sýnir flest í þessari upptalningu botnlausa neysluhyggju, ef fólk kýs að líta svo á. Kona, sem búsett er í útlöndum og hefur sjálf yfirdrifið að bíta og brenna, sagði eitt sinn við mig að hún væri fegin að vera ekki hér á landi í desember, því hérna væri svo brjálað stress. Hún treysti sér bara ekki til að horfa upp á þetta innkaupabrjálæði, þar sem fólk stundaði hamslausa eyðslu í tilefni jólanna.

Við þessu á ég bara eitt svar: Ég kýs að eyða mínum eigin peningum, sem ég hef aflað á heiðarlegan hátt, í mína þágu og fjölskyldu minnar á jólunum. Mér er gjörsamlega fyrirmunað að skilja, hvers vegna annað fólk hefur svo þungar áhyggjur af innkaupum mínum í desember. Sjaldnast gerir þetta sama fólk athugasemdir þegar ég kaupi mér flík, eða þegar fjölskyldan fer í sumarfrí. Af hverju í ósköpunum er þá opið veiðileyfi á mig og aðra neytendur í desember? Er kannski skemmtilegra að varpa skugga á jólagleðina en venjulega, hégómlega gleði yfir einhverju öðru? Og hvers vegna þarf ég að sitja undir því að þessi "eyðsla" mín í desember varpi á einhvern hátt skugga á tilefni sjálfra jólanna? Fær það staðist að innkaupaferðirnar mínar rýri gildi trúarinnar, dragi úr mikilvægi aðfangadags og jóladags? Er ekki hægt að gera sér dagamun, en minnast þess samt af hverju við höldum jól?

Ég þarf vonandi ekki að taka það sérstaklega fram, en geri það nú samt, að ég tala ekki fyrir hönd þeirra sem eiga á einhvern hátt um sárt að binda eða geta ekki notið jólanna sem skyldi, hvort sem það er vegna veikinda, fátæktar eða af öðrum ástæðum. Sá hópur er heldur ekki sá sem hæst hefur í desembermánuði um "kaupmannajól" og "neyslubrjálæði". Og auðvitað eru fjölmargir sem láta eitthvað af hendi rakna í desember til þeirra sem standa verr að vígi. Og gera það ekki síst af því að það er sjálfur jólamánuðurinn.

Ég ætti nú ekki að eyða öllu púðrinu í að býsnast yfir þessu tuði margra um eyðslu og neyslukapphlaup fyrir jólin. Líklega ætti ég að spara eitthvað fyrir nýárið. Því þá eru Íslendingar víst svo ægilega vitlausir að þeir eyða milljónum á milljónir ofan í alls konar flugelda og blys. Og kaupa enn á ný veislumat. Ég geri það svo sannarlega og læt fara alveg ægilega í taugarnar á mér alla þá sem segja, drjúgir á svip, að þeir ætli nú bara að fylgjast með nágrönnunum brenna peningunum sínum. Ekki yrði nú ljósadýrðin mikil ef allir hugsuðu svona.

Ég harðneita því að ég sé í einhverju kapphlaupi við Mammon í desember. Hins vegar sakar dálítið skemmtiskokk með honum ekki nokkurn mann. Þvert á móti, í desember lífgar það skokk upp á sál og líkama og fátt fær slegið á gleði mína. Nema fólkið sem sífellt sér sig knúið til að býsnast yfir hvernig aðrir kjósa að eyða eigin peningum.

 

Duggholufólkið

Mér leist nú satt best að segja ekki á blikuna fyrr í dag, þegar ég var búin að rifja upp þjóðsöguna að vestan um Duggholufólkið, hópinn frá Súganda sem varð úti á leið yfir fjallið frá Bolungarvík. Þetta var greinilega efni í mjööööög krassandi bíómynd.

Systur voru lengi í bíóinu með Möggu frænku, enda var þetta frumsýning á Duggholufólkinu, með öllu sem því tilheyrði. Þarna voru leikararnir til dæmis og þær voru afskaplega ánægðar með að hitta "draugastrákinn" og alla hina. Draugastrákurinn var fyndinn. Þegar Elísabet heilsaði honum sagði hann: "Hey, hvað ert þú að gera hér? Veistu ekki að myndin er bönnuð innan 18?" Þetta þótti þeim systrum óborganlega fyndið.

Myndin var alveg hroðalega spennandi frá upphafi til enda. Ég veit ekki hvort Magga systir náði söguþræðinum, hún var svo upptekin að útskýra eitt og annað fyrir systrum, hughreysta Elísabetu þegar hávaðinn var of mikill (Elísabet hatar hávaðann í bíó og skiptir þá engu hvort hann er vegna gleðiláta eða einhvers skelfilegs) og svo tóku þær systur syrpur í taugaveiklun og hamingju til skiptis.

Þetta var greinilega frábær mynd. Þegar þær ultu hér inn um dyrnar voru þær óskaplega óðamála. Við Kata náðum orði á stangli: "Ísbjörn" var eitt. "Draugastrákur" var annað. "Andaglas" var þriðja. Og heimurinn hafði verið ótrúlega ósanngjarn við litla draugastrákinn, sem varð að leiðrétta það sem missagt hafði verið um hann í gegnum tíðina.

Þegar þær höfðu knúsað Möggu bless og voru sestar við síðbúinn kvöldmatinn héldu þær áfram að tala um myndina. En Margrét var nú eiginlega að fá nóg af þessum spenningi öllum saman. Þegar systir hennar lýsti einhverju krassandi atriði stundi Margrét og sagði: "Eigum við ekki að tala um eitthvað annað. Ég meina, lítum á björtu hliðarnar!"

Systir hennar hætti frásögn vegna hláturs og mömmur gátu ekki haldið áfram með kvöldmatinn næstu mínúturnar.

Klukkan var vel yfir níu þegar systur voru loks tilbúnar í háttinn. Það var því enginn tími fyrir stafablöðin í dag, en það bjargast nú því skiladagur er ekki fyrr en á föstudag. Ég gat nú ekki farið að pína þær til að gera þessi blessuðu stafablöð þegar komið var svo langt fram yfir háttatíma? Eða hvað?? Kannski..... Nei, nei, ég get alveg beðið í sólarhring í viðbót.

Jólajógúrt í janúar

Hér sit ég með krosslagða putta (sem gerir skriftir að vísu heldur erfiðar). Ég vona að bókin mín um Pólstjörnumálið náist úr prentun fyrir helgina. Núna stefnir allt í að það hafist.

Annars er ég ekkert að bila á taugum út af slíku smotteríi. Í dag komu systur hins vegar heim með síðasta stafablað haustsins og ég get ekki beðið eftir að þær leysi það.

Stafur vikunnar er J. Margrét byrjaði að ryðja upp úr sér orðum sem byrjuðu á J. "Jóla-" hitt og þetta var auðvitað áberandi, en líka "Jógúrt" og "Janúar".

Ég hlakka til að sjá hana myndskreyta janúar og LOFA að reyna ekki að hafa nein áhrif á listamanninn.

Systur eru í jólaklippingu með mömmu sinni núna og fara svo í bíó með Möggu. Það verður komið langt fram á kvöld þegar röðin kemur loks að stafablaðinu.

Tilgangur lífsins

Eitthvað voru mömmur enn vankaðar eftir Ameríkuferð, því þegar systur voru komnar í skólann í gærmorgun uppgötvaðist að möppurnar þeirra voru hér heima. Þessar grænu pappamöppur, eða skilaboðaskjóður, eru bráðnauðsynlegar til að ferja lestrarbækur heim úr skóla og til baka aftur, fyrir nú utan að hlífa hinum stórkostlegu stafablöðum.

Engar möppur = engin stafablöð í gær. Mér var svo brugðið að ég gleymdi meira að segja að spyrja stelpurnar hver stafur vikunnar væri. Sat bara og góndi út í loftið, hugsaði um tilgang lífsins og stafablöð. O.K., kannski smá ýkjur, ég tók þetta ekkert svoooo nærri mér

Við gættum þess að setja möppurnar í töskurnar í morgun og nú er pottþétt að þær koma heim með stafablöðin.

Þær hafa svo, þrátt fyrir óbilandi áhuga á fimleikum, ákveðið að sleppa æfingunni í dag, af því að Magga frænka bauð þeim með sér á frumsýningu á Duggholufólkinu. Svoleiðis happ láta þær ekki úr hendi sleppa. Þær æfðu líka handahlaup á stofugólfinu hérna heima í gærkvöldi, með Möggu sem áhorfanda og yfirhvetjanda. Þær fóru áreiðanlega mörg hundruð kollsteypur, enda sofnuðu þær hratt og vel.

 

 

"Dæla" lögreglunnar

Í Fréttablaðinu í dag eru vangaveltur um bókina mína um Pólstjörnumálið, sem kemur út í lok vikunnar. Þar segir: "Ekki er að undra þótt laganna verðir hafi verið til í að láta dæluna ganga um sinn hlut í málinu; lögreglan var í sárri þörf fyrir að bæta ímynd sína og í því ljósi hefur Pólstjörnumálið reynst dýrmætara en nokkur markaðsherferð."

Ég hló upphátt þegar ég las þetta. Ef lögreglan hefði látið "dæluna ganga" um rannsókn málsins þá hefði nú aldeilis verið léttur leikur að skrifa þessa bók! Sannleikurinn er hins vegar sá, að lögreglan tjáir sig afskaplega takmarkað um mál sem eru í rannsókn. Hinir grunuðu í Pólstjörnumálinu sitja enn í gæsluvarðhaldi og hæpið að ákæra verði gefin út fyrir jól. Við þær aðstæður er lögreglan afskaplega erfið við að eiga, satt best að segja. Ég þurfti því að leita miklu víðar fanga til að púsla saman sögunni af rannsókninni. Sú saga er lyginni líkust, mikill hasar og fjör

Hitt er svo annað mál og engin ástæða til að leyna því að ég fékk lögregluna til að segja mér eitt og annað fróðlegt af vinnubrögðum sínum almennt, t.d. hvernig samstarfinu við tengiliðinn hjá Interpol var háttað, hvernig tæknimennirnir bera sig að þegar þeir rannsaka vettvang, ég gróf upp upplýsingar um nætursjónaukana sem hún notar og sagði af alls konar vinnureglum í tengslum við aðkomu sérsveitarinnar. Þarna er að finna nákvæmar lýsingar á skútunni, ferð hennar yfir hafið og viðkomustaði hennar á þessari löngu leið. Svo kemur landhelgisgæslan við sögu, sem og danskt herskip, norsk skútuleiga, danskar verslanir og veitingahús, Færeyingar eiga sína fulltrúa og þar sem þeir sem nú sitja í gæsluvarðhaldi hafa komið við sögu lögreglu- og dómsmála áður var ýmsar upplýsingar um þá að finna.

En þetta, að draga smáatriði rannsóknarinnar upp úr lögreglunni?? Ég er viss um að vinir mínir hjá löggunni hafa hlegið með öllum kjaftinum þegar þeir lásu þessa klausu í Fréttablaðinu, því í þau skipti sem ég settist niður með þeim var það líkara innhverfri íhugun en frásögn. Ég spurði og viðbrögðin voru þessi: Ég fékk stundum aðeins ítarlegri upplýsingar um eitthvað sem hafði komið fram hvort sem er, stundum fékk ég almennar lýsingar, sem hefðu getað átt við hvaða mál sem er, ég fékk oft þau svör að spurningu minni væri ekki hægt að svara á þessu stigi málsins og svo voru skiptin þar sem menn reyndu ekki einu sinni að gera minnstu tilraun til svara, sátu bara svipbrigðalausir eða glottandi. Það verður seint bók úr slíku. Ég held svei mér þá að þeir geti bara ekki tjáð sig af viti um mál sem eru í rannsókn, þetta er svo innbyggt í þá. Þeir lágu ekkert á þeirri skoðun sinni að þeim þætti ekki tímabært að skrifa þessa bók, þeir vildu að málið yrði afgreitt fyrir dómstólum áður en það yrði gert.

En þrátt fyrir tregðu lögreglunnar er sagan samt öll í bókinni. Og vissulega er hún skrifuð "frá sjónarhóli lögreglunnar" eins og Fréttablaðið segir, að því leyti að hún rekur eltingaleikinn við fíkniefnasmyglarana mánuðum saman. En þarna er bara svo miklu, miklu meira. Og ég þarf svosem ekkert að fela það, að mér finnst framganga lögreglunnar í málinu til mikillar fyrirmyndar, við eigum þar toppfólk.

Fréttablaðið skrifar eins og lögreglan hafi þurft að bæta ímynd sína og þess vegna látið dæluna ganga. Með klausunni er birt mynd af ríkislögreglustjóra. Hann kemur nánast ekkert við sögu í bókinni minni, þar er fyrst og fremst sagt af mönnunum í fíkniefnadeildinni og kollegum þeirra víða um Evrópu. Mér vitanlega þurfti sá hópur ekkert að bæta ímynd sína. En gerir það áreiðanlega, eins og tæknideildarmennirnir, sérsveitarmennirnir og aðrar löggur. Þetta var einfaldlega risavaxin óperasjón og leyst með glæsibrag.

Lesið bara bókina! Það ætlar hann alla vega að gera, einn grunaðra í skútumálinu, sem hringdi í mig af Litla-Hrauni í gær. Ég sendi honum eintak í vikulok.

Maraþon

Mömmur í Logalandi skruppu til New York á miðvikudag og komu heim eldsnemma í morgun. Systur lifðu í vellystingum praktuglega hjá Ásthildi frænku á meðan, fyrir utan laugardag og fram á sunnudag, þegar þær gistu heima hjá Hlédísi.

Þær eru orðnar svo fullorðnar að þær fengu stundum að hringja í okkur út og spjalla um daginn og veginn. Þær höfðu mestan áhuga á að vita hvort við hefðum kannski séð einhver leikföng í Ameríkunni, en við vörðumst allra frétta.

Síðdegis í gær að íslenskum tíma heyrðum við enn í þeim. Þá voru þær ekki lítið spenntar, þær voru á leiðinni á veitingahús með krökkunum hennar Ásthildar. Pizza á veitingastað með tveimur frænkum og einum frænda? Fullkomið. Þar að auki höfðu þær farið daginn áður á McDonald's með Hlédísi. Allt gott.

Við Kata erum auðvitað aðframkomnar af þreytu eftir svefnleysi og jólasjopperí í Ameríkuferðinni. Ferðin var algjörlega frábær og við vorum líka með frábæra ferðafélaga. Við vorum ákaflega samstíga, sérstaklega á veitingastöðum kvölds og morgna. Takk fyrir síðast, Þórdís og Kristján.

 Hvorki ég né Kata þekktum til New York að ráði, svo við vorum duglegar að túristast inn á milli verslunarferða, t.d. að rölta um Central Park og kíkja á Frelsisstyttuna.

Röltið okkar um Central Park endaði nú næstum með ósköpum. New York maraþonið var nefnilega sama dag. Við Kata ætluðum að rölta yfir gangstíg í garðinum þegar við heyrðum drunur í fjarska eins og tryllt fílahjörð væri að nálgast. Svo birtust nokkur þúsund hlauparar. Á göngustígnum okkar.

Kata bjargaði sér léttilega yfir stíginn, tók  bara undir sig sprett og forðaði sér yfir á gangstéttina hinum megin án þess að trufla hlaupið nokkuð. Ég var auðvitað seinni, stóð eins og þvara norðan megin og sá fram á að þurfa að bíða í þrjár klukkustundir eftir að komast yfir til Kötu. Sem sýndi mér enga samúð frekar en fyrri daginn og hrópaði bara að ég ætti að koma yfir næst þegar færi gæfist.

Hún hefur allt aðra sýn á "færi" en ég.

Ég var orðin köld og hrakin á norðurstéttinni þegar mér sýndist allt í einu eins og mannflóðið væri aðeins að grisjast. Ég setti mig í stellingar og um leið og hlaupari númer átján þúsund þaut framhjá tók ég undir mig stökk inn í miðja þvöguna, lét berast fimlega með straumnum niður eftir gangstígnum, en færði mig um leið markvisst að syðri gangstétt.

Þetta var fögur sjón.

Ég hljóp engan maraþonhlaupara niður og enginn þeirra hljóp mig niður. Ég komst upp á gangstéttina, í örugga höfn hjá Kötu, um svipað leyti og lögreglumenn New York borgar voru farnir að losa um smelluna á byssubeltunum sínum, albúnir að skjóta þennan hryðjuverkamann niður.

Ég hljóp sem sagt í New York maraþoninu. Það er dagsatt.

F

Stafur vikunnar er F.

Margrét hikaði ekki við fyrstu myndina. "Viltu rétta mér bláan og rauðan og  brúnan?" spurði hún og svo teiknaði hún brúna fánastöng og á henni íslenska fánann. "Ég þarf sko ekki hvítan, blaðið er hvítt," sagði hún. Fáni.

Á næstu mynd er glaðleg stelpa með tösku að ganga í burtu frá húsi. Hún er að fara.

Allt í einu mundi Margrét ekki eftir nokkrum sköpuðum hlut með F-i í. Hún fletti Mogganum og einhverjum bæklingum og skyndilega tók hún við sér. Hún teiknaði tvær flugvélar, önnur er hátt uppi í skýjum en hin er með hjólin niðri, enda rétt að taka á loft. Svo er myndarleg bygging og í vinstra horni er agnarsmár bíll sem dregur kerru fulla af töskum. Flugvöllur.

Enn þurfti Margrét að fletta blöðum svo hún fengi hugmynd að fjórðu og síðustu mynd. Svo teiknaði hún tvær fallegar greinar sem liggja hvor á móti annarri og á þeim báðum hvílir hreiður. Í hreiðrinu liggur fugl.

Elísabet var fljót að finna fyrstu myndina. Tveir fótleggir, kona í fjólubláu pilsi og bleikum skóm. Af einhverjum ástæðum eru báðir skórnir kirfilega merktir "SA". Fínt merki, líklega.  Fætur.

Á næstu mynd eru þrjár skrautlegar mannverur. Fólk.

Þriðja myndin sýnir mannveru sem réttir höndina að annarri mannveru og er greinilega að biðja um eitthvað. Textinn undir myndinni: Fæ ég?

Ég fékk ekkert að vita hvað ætti að vera á fjórðu mynd, hún kúrði sig yfir hana og fullyrti að það væru sko mörg F í þessu, hún vissi það og Erla kennari vissi það og allir vissu það. Svo rétti hún sig upp og ég sá að hún hafði skrifað í myndarammann: F-F-F Fúsi fær sér ís. F-F-F!

Ég datt enn einu sinni í gamla farið og spurði hvort ekki hefði verið nær að hún hefði teiknað Fúsa að fá sér ís og skrifað þennan texta undir myndina. "Þetta er myndin!" sagði hún hneyksluð og skrifaði svo skýringartextann undir myndina: Stafavísa.

Ég baðst forláts, sagði þeim að ég áttaði mig aldrei á hvað þær væru flinkar að leysa þessar stafaþrautir sínar. "Það er allt í lagi, þú ert ekki barn lengur," sagði Elísabet með hluttekningu.

Eftir heimalærdóminn fóru systur á fótboltaæfingu og kíktu svo við hjá Hlédísi vinkonu sinni, en þær fá að gista þar á laugardag og þurftu aðeins að kanna aðstæður. Svo brunuðum við heim að skreyta piparkökur. Stjörnur, englar, karlar og kerlingar, hreindýr og snjókorn í öllum regnbogans litum.

Mamma þeirra hringdi frá Kastrup þegar við vorum að ljúka við skreytingarnar og eftir símtalið völdu þær tvær fallegar piparkökur sem hún má borða þegar hún kemur heim undir miðnættið. Svo settust þær niður og sömdu sameiginlegt bréf til mömmu sinnar sem Margrét skrifaði: "Góða mamma. þú ert góþ. Viþ veldum piparkaukur. Ég veldi jólatrjé og Elísabet veldi sjörnuna. Kveja Margrét og Elísabet"

 

É elska ikur

Ég sótti systur snemma í gær, enda höfðum við margt að sýsla. Margrét var með einhverja magakveisu, sem hvarf á undraverðan hátt um leið og hún var komin heim í jólastúss. Svo kláruðu þær að lesa og það gekk stórvel. Margrét er raunar orðin fluglæs, en Elísabet fer sér aðeins hægar. Hún les stundum allt sem fyrir hana er sett, en aðra daga er hún illa upplögð og þá stendur flest í henni. Í gær var hún í fantaformi.

Þær fóru í fimleika síðdegis og ekki skemmdi fyrir að Marta María uppáhaldsnágranni slóst í för með þeim. Þær hoppuðu og skoppuðu, kútveltust í kollhnísum og skemmtu sér konunglega.

Eftir kvöldmat plötuðu þær systur mig til að lesa Fíusól. Það sótti hins vegar á mig herfileg syfja svo ég steinsofnaði í sófanum í hálftíma á meðan þær háttuðu sig og dunduðu sér við að skrifa á blöð. Svo var ég vakin með látum. Elísabet rétti mér blöð þar sem hún hafði skrifaði ástarjátningu: "Mmm Dla bsta." Já, henni finnst algjör óþarfi að splæsa of mörgum sérhljóðum, enda skildi ég alveg hvað stóð: "Mamma Dalla besta." Ég er þessi Dalla (lesist eins og skralla og tralla eða allamalla).

Hún hafði svo fengið bakþanka, því á næsta blaði var framhaldsyfirlýsing: "og Kata þid éruþ og Margrét pstar."

Neinei, hún heldur því ekki fram að við séum neinar pestar, heldur erum við bestar! Og á þriðja blaðið skrifaði hún, afskaplega stolt: "Elísabet skrvaþi alt." Svo sannarlega skrifaði hún þetta allt saman og það hjálparlaust.

Margrét skrifaði einfalda yfirlýsingu á krítartöfluna þeirra: "É elska ikur."

Þær fengu að sofna í stóra rúminu og af því að mamma þeirra er í útlöndum lét ég vera að lyfta þeim yfir í sín rúm. Við kúrðum allar saman í nótt og þegar Kata hringdi og vakti okkur rúmlega 7 var það fyrsta sem Elísabet sagði við hana: "Við sváfum í stóra rúminu í alla nótt!"

Þrátt fyrir að hafa sofið lengur en við ætluðum okkur náðum við að ganga í skólann eins og venjulega. Þær verða alltaf óskaplega svekktar ef þeim er hent upp í bíl, enda liggur við að það sé enginn tímasparnaður, þetta er svo stutt.

Þær tóku af mér hátíðlegt loforð að sækja þær snemma í dag. Þær fara í fótbolta klukkan 4 og svo vilja þær gjarnan fá að skreyta piparkökur. Ekki má heldur gleyma, að í dag fá þær nýtt stafablað.

Ég er alltaf jafn spennt fyrir þessum blessuðu stafablöðum.

Afvelta jólasveinn

Systur vöknuðu óguðlega snemma í morgun, enda var mamma þeirra að fara í flug til Svíþjóðar og þetta blessaða morgunflug hér á landi er eiginlega næturflug. Það er nú eiginlega ekki rétt að segja að þær hafi vaknað, þær rétt rumskuðu nóg til að knúsa hana bless og fengu svo að skríða upp í stóra rúm til mín. Ég varð að vera í miðjunni og svo hrutu þær upp í eyrun á mér

Þær ætla að skreyta piparkökur í dag og fara á fimleikaæfingu og svo spurðu þær ósköp fallega hvort þær mættu kannski fá kínamat í kvöld? Af því að mamma er ekki heima? Af því að mamma er í burtu í alveg heila tvo daga? Auðvitað fá blessuð litlu, afskiptu börnin kínamat í kvöld.

Elísabet virðist seint ætla að gleyma íbúðinni okkar í Barmahlíð. Hún hefur margoft spurt af hverju við fluttum þaðan. Og lætur eins og hún skilji ekki þegar við bendum pent á að húsið okkar sé miklu rýmra en íbúðin í Barmahlíð og núna séu þær systur með stórt herbergi og að auki heilmikið pláss framan við herbergið og svo eigum við núna þennan yndislega garð með kofa, trampólíni og heitum potti. "Já, en af hverju fluttum við?" spyr hún áfram.

Hún hefur dálítlar áhyggjur af Barmahlíðinni, henni finnst til dæmis vont að hugsa til þess að íbúðin okkar njóti ekki lengur umhyggju þeirra systra. Þegar við fórum í skólann í morgun sáum við fallega skreytt tré í einum garðinum og þá hrópaði Elísabet upp: "Ó, nei! Aumingja Barmahlíð! Enginn skreytir hana núna!"

Ég sagði að það væri nú ekki rétt, allir í því húsi settu upp skraut, þótt það væri ekki okkar skraut. Við hefðum ekki heldur átt heima þar síðustu jól, en Barmahlíðin hefði nú þolað þá fjarveru okkar. Henni fannst þetta aumt svar.

Upplýsti jólasveinninn í garðinum var fokinn um koll þegar við vöknuðum í morgun. Þær systur ráku mig út í rokið og rigninguna að rétta karlangann við. Og núna er hann dottinn aftur.

Ástartími

Góð helgi að baki.

Laugardeginum eyddum við í jólaskreytingar í garðinum. Við settum bláa seríu á kofann þeirra, sem ljómar núna svo lýsir í næstu garða. Systur voru mjög spenntar að setja í samband. Svo settum við upplýstan jólasvein við heita pottinn. Öll familían fór í pottinn á laugardagskvöldi, stjörnubjartur himinn og ískuldi. Systur steinsofnuðu eftir það.

Í dag bakaði Kata piparkökur með systrum, en sú sem var ekki að baka hverju sinni las heimalærdóminn með mér. Þeim fannst þetta gott. Margrét sagði að henni þætti eiginlega eins og jólin ættu að heita "ástartími", af því að þá væri öll fjölskyldan saman að gera eitthvað gott.

Ástartími.

Síðdegis í dag fengum við heitt súkkulaði og nýbakaðar smákökur hjá bestu fáanlegum nágrönnum og svo fórum við Kata í jólaboð hjá Þórdísi og Kristjáni. Systur voru mjög sáttar við að hafa Eddu frænku hjá sér, enda fengu þær pizzur í sunnudagsmatinn að þessu sinni. 

Ástartíminn er byrjaður.